Nothing But the Truth

Σκηνοθεσία: Rod Lurie
Παραγωγής: USA / 2008
Διάρκεια: 108'

Το Nothing But the Truth είναι ένα επιθετικό, εσωστρεφές πολιτικό θρίλερ. Την ιστορία όμως την έχουμε ξαναδεί! Άμεμπτη και βράχος ηθικής δημοσιογράφος(Rachel) υπερασπίζοντας τις επαγγελματικές αρχές της -που ταυτίζονται με τις πιο προσωπικές αξίες- πάει κόντρα στις αρχές και στην αδυσώπητη εξουσία-δικαιοσύνη. Η στάση "δικαίου" της, ή έστω άτυπου δικαίου, καταδικάζεται, αφού αρνείται να αποκαλύψει την πηγή ενός δημοσιογραφικού άρθρου της, που ξεσκεπάσει την CIA. Η CIA και η κυβέρνηση ενώνονται για να χειριστούν το θέμα, χρήζοντας το ως θέμα εθνικής ασφαλείας. Η Rachel την έχει βαμμένη!


Κοιτώντας τον σύγχρονο κινηματογράφο, θα λέγαμε πως μετά την εποχή του χαρισματικού Insider το είδος του πολιτικού θρίλερ βρίσκει μια ποσοτική επανάσταση! Όμως μετά τον Michael Mann ελάχιστοι κατάφεραν να προσδώσουν κάτι στο είδος. Με τρανότερη εξαίρεση ίσως, τον David Fincher του Zodiac, ταινία που δεν τη λες και ακριβώς πολιτικό θρίλερ! Συνήθως υπάρχει μια αισθητική, τουλάχιστον, κοινή συνταγή σε όλες αυτές τις ταινίες. Η οποία περιλαμβάνει σφιχτό μοντάζ, ρυθμικό ντεκουπάζ και θεωρητικά αποστασιοποιημένα πλάνα. Και έτσι σε αυτό το, θεωρητικά πάντα, ουδέτερο πεδίο της αποστασιοποιημένης κινηματογράφησης γεννούνται οι συνθήκες για την εκμαίευση των συναισθημάτων. Συναισθήματα που περιλαμβάνουν την ταύτιση, συμπόνοια, σύμπνοια με τον κοινωνικά ασθενέστερο, ο οποίος γροθοκοπάται λυσσαλέα, με unfair χτυπήματα, από το σαθρό σύστημα εξουσίας. Ένα διαπλεκόμενο σύστημα που εκτείνεται συνήθως σε υπέρογκες διαστάσεις.

Κάπως έτσι κυλάει και το Nothing But the Truth. Με μία σημαντική διαφορά! Η ταινία, δραματουργικά, είναι παράσταση για έναν ρόλο. Για αυτόν της Rachel. Θέτει την ηρωίδα στο επίκεντρο. Την εξαγνίζει και την αποθεώνει. Όχι ως ον "πολιτικό", παρ' ότι ο Rod Lurie επικαλείται επιθυμία να θίξει ζητήματα πολιτικής διαφθοράς, αδίστακτης εξουσιολαγνείας κλπ. Εμείς όμως δε βλέπουμε την πολίτη Rachel αλλά τη μητέρα Rachel, τον άνθρωπο Rachel, την ψυχή Rachel σε μια υποκειμενικότατη προσέγγιση. Σε μια συναισθηματικά πιεσμένη παρουσίαση, με σημείο αναφοράς ταινίες όπως το I Am Sam. Κάτι που στερεί την αντικειμενικότητα, αλλά και την ουσιαστικότητα του film στις κατά μέτωπο συγκρούσεις πολίτη-εξουσίας. Οδηγώντας μας σε συναισθηματικά τραβηγμένες και οντολογικά αναξιόπιστες καταστάσεις.


Θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίζαμε στο Nothing But the Truth πως ως προς τη γραφή του είναι προσεγμένο. Απ' το πρώτο ως το τελευταίο φιλμικό λεπτό. Δραματουργικά όμως πατάει σε υποσιτισμένα πόδια. Με ανολοκλήρωτους ήρωες. Ενώ και οι "Αμερικάνικοι" διάλογοι, που σχεδόν μας έχουν γίνει βίωμα, ενίοτε δίνουν ερέθισμα για σκέψη και ενίοτε βαυκαλίζονται σε mainstream εξυπνακισμούς. Για να κλείσει με ένα εξόφθαλμα ασόβαρο twist.

Βαθμολογία 4/10