10
Revolutionary Road/Sam Mendes
Μια οικογένεια, φαινομενικά (μόνο) ξεχωριστή, καταλήγει ως λουκούλλειο γεύμα στα αστραφτερά συρμάτινα δίχτυα του American Dream. Και τα φώτα ενός επιτακτικά άγνωστου Παρισιού, ώστε να δύναται να αποτελέσει ονειρικό προορισμό, λάμπουν σαν μαγνήτης σωτηρίας. Όχι το Παρίσι δεν είναι η λύση. Είναι η υπεκφυγή, το όνειρο που πρέπει να υπάρχει. Και ο λεκές στο επιχρυσωμένο πουκάμισο, που κορδώνεται με περηφάνια στο κοσμικό πανηγύρι.
9
Vals Im Bashir/Ari Folman
Όταν όλα τελειώνουν, το σκουπιδιάρικο αρμενίζει στους δρόμους της ψυχής σου. Να σε αλαφρύνει από τα βαριά μπαγκάζια σου. Να ξεδιαλύνει τη χωματερή των τύψεων και των ενοχών. Και ύστερα βγαίνουν οι συγγραφείς να φτιάξουν την Ιστορία. Χωρίς να σε συμπεριλαμβάνουν. Και συ συνεχίζεις, χτίζοντας το σπίτι σου σ' έναν τόπο που καταλήγει να μη σου ανήκει. Ίσως τελικά ήρθε η ώρα να ψαχνίσεις στη χωματερή τα υπάρχοντα σου. Και να στάξεις το παχύ μελάνι τους, στις γλαφυρές καλλιγραφίες τους.
8
The Wrestler/Darren Aronofsky
Η φθορά του σώματος ως καθρέφτης του πνευματικού παρηκμασμού. Θέαμα φτηνό σε μια παλαίστρα στημένων αγώνων. Και τώρα, μες στην αρένα που ξεχύθηκαν τα πλήθη, το ίδιο παραμύθι επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Ένας εαυτός που καταναλώνει και καταναλώνεται, μέσα από ανώδυνες εικόνες. Σ' έναν κόσμο που η απομόνωση βαρά κατακέφαλα. Καθώς η μοναξιά λικνίζεται ως επαγγελματίας stripper στο ρυθμικό τέμπο της εσωτερικής απογύμνωσης.
7
Stella/Sylvie Verheyde
Απέριττη, ρυθμική και πρωτοποριακή η Sylvie Verheyde μας παραδίδει ένα αριστουργηματικό πορτραίτο της παιδικής ηλικίας. Δίχως ίχνη μελοδραματισμού και διδακτικότητας να κομπιάζουν στις κομψογραμμένες αφηγηματικές αρτηρίες της. Μια ταινία φωτιά, που μιλάει με το βλέμμα. Λυτρωτήρια, σαν αγκάθι που βγαίνει από βαθιά πληγή. Ας μην περάσει στα ψιλά!
6
Entre Les Murs/Laurent Cantet
O Laurent Cantet με το ντοκυμαντεριστικό βλέμμα βυθίζεται στο σχολείο-πρόδρομο συνύπαρξης της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Ένα ανθρωπόμορφο δράμα που πληγώνεται από το κατασπαρακτικό θεσμικό σύστημα της παιδείας. Όπου οι Σωκρατικοί ψίθυροι καταλήγουν σε αίθουσες άδειες, και η ρήση του Oscar Wilde γίνεται τραυματικά εύστοχη, "Η εκπαίδευση είναι θαυμάσιο πράγμα, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε κάπου κάπου ότι, από αυτά που αξίζει να μάθει κανείς, τίποτα δεν μπορεί να διδαχτεί."
5
Gomorra/Matteo Garrone
Ο κόσμος των γκάνγκστα όπως δεν τον έχουμε ξανά δει. Η πιο ρεαλιστική και σάρκινη περιγραφή, προσωποποιημένη μέσω της Camorra, δια χειρός Matteo Garrone. Λιτή σκηνοθεσία, επαναστατικό ντεκουπάζ, σε μια ιστορία που επαναλαμβάνεται μέσα από μια σπονδυλωτή αφήγηση. Εκεί που η βία συναντάει τη διαφθορά. Γιατί η Camorra δεν κατοικεί στην Ιταλία. Η Camorra είναι ο κόσμος σου, είναι ο κόσμος που μας περιβάλλει.
4
Inglorious Basterds/Quentin Tarantino
Ο Tarantino, και οι μπάσταρδοι του, γράφουν τη ναζιστική ιστορία από την αρχή. Διαπράττοντας την πιο αισθαντική και ερωτική εξομολόγηση του προς το σινεμά. Άφθονες δόσεις χιούμορ. Και κυρίως μια σκωπτική ματιά στην αδιάσπαστη σχέση βίας-θεάματος. Και όλα αυτά, μέσα από έναν ύμνο στο αθάνατο σινεμά και την Τέχνη, και τη δύναμη τους να (δια)μορφώνουν.
3
La Rabia/Albertina Carri
Προσωπικά ταινία σοκ! Που πέρασε στα ψιλά παγκοσμίως. Και όμως υπάρχει, ακόμα, ένα σινεμά αγνό που πειραματίζεται. Η Carri λέει για το La Rabia: «Νομίζω ότι υπάρχει μια κοινή θεματική: ο φόβος που μου προκαλούν τα επιβεβλημένα ήθη. Με απασχολεί η ατομικότητα και η προσωπική επιθυμία σε αντιδιαστολή με τους καταπιεστικούς κοινωνικούς θεσμούς που μας μετατρέπουν σε τέρατα, όπως ακριβώς τους ενήλικες στο 'La Rabia'»
2
Synecdoche New York/Charlie Kaufman
Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Charlie Kaufman αποτελεί μια βουτιά, άνευ επιστροφής, στον παρανοϊκό κόσμο που μας είχε συστήσει ως σεναριογράφος. Μέσα από μια ονειρώδη τροχιά, που ξεδιπλώνεται ασυνάρτητα, ανάμεσα στις χημικές αντιδράσεις ενός εγκεφάλου, θα παρακολουθήσουμε την προσωπική μάχη ενός θεατρικού σκηνοθέτη που αναμετριέται με τον εαυτό του. Όπως ακριβώς η ίδια η Τέχνη.
1
Youth Without Youth/Francis Ford Coppola
O τρισμέγιστος Francis Ford Coppola επιστρέφει έπειτα από δέκα χρόνια απουσίας με την πιο προσωπική ταινία που είδαμε ποτέ. Ο άνθρωπος, το ετοιμόρροπο φρούριο στα χέρια του πανδαμάτωρ χρόνου. Εκεί, που μια στιγμιαία έκρηξη αγάπης, αρκεί για να υπερβεί τον συμβατικό χρόνο, και να αιωρηθεί στα ουρανοθέμελα της αβύσσου της αιωνιότητας. Μια σπαραχτική ωδή, ενός auteur που αναμετριέται με τον καιρό του...
28 σχόλια:
Σου άρεσε τόσο ο Coppola ε; Χαίρομαι που βλέπω τον καλό μου τόσο ψηλά στη λίστα σου αλλά να σου πω την αλήθεια μου λείπει το Public Enemies. Περί ορέξεως θα μου πεις...
Ήμουν σίγουρος για το Youth, ταινιάρα..
Artistic list,
Καλημέρα...
Me μια μικρή και ασήμαντη ίσως παράληψη, τον κύριο Horten τον οποίο παίζει να τον έβαζα και μέσα στο δικό μου top........5 !
Αλλά τι ψάχνεις τώρα θα μου πεις, αντιδραστικό στοιχείο... :)
Καλημέρα x2
Ευχαριστώ παιδιά για τις απαντήσεις σας!
Το Public Enemies μου άρεσε, αλλά όχι τόσο για να το συμπεριλάβω. Ίσως σε κάποια από τις επόμενες προβολές...
Το Horten δεν το έχω δει, όπως και αρκετά άλλα. Ως εκ τούτου η λίστα είναι μάλλον ένα χρονικογράφημα της ημιτελής μου κινηματογραφικής τροχιάς.
Καλημέρες!
Re kioy min ta grafis an den kseris aman!
tis imitelis mia endiaferon tenia ke ala margaritaria reeee
@Ανώνυμος
Αγαπητέ μου,χρήσιμη η γραμματική,αλλά ένα εργαλείο είναι και τίποτα παραπάνω.Την εκφραστικότητα της γλώσσας δεν την κάνει η κλιτική ορθότητα ούτε η απαρέγκλιτη τήρηση των γραμματικών κανόνων.Συμφωνώ ότι είναι λιγάκι ενοχλητικές κάποιες απροσεξίες του Κιοy,αλλά τα κείμενά του είναι τόσο καλογραμμένα,πυκνά και γλαφυρά,που αναδίδουν τη θαυμαστή δύναμη της γλώσσας να εκφράσει τις πιο λεπτές αποχρώσεις του νοήματος,την φωτεινή πολυπρισματικότητα της σκέψης...
Προσωπικά,αυτό αναζητώ σε ένα κείμενο και πολύ σπανίως το βρίσκω! Στον Κιοy λοιπόν το βρήκα και το απολαμβάνω και ας γράφει " της ημιτελής" αντί "της ημιτελούς".Αυτά και παρόμοια λάθη,δυο-τρεις ωρίτσες να ξεσκονίσεις τη γραμματική,διορθώνονται.Η παραγωγή όμως ενός λόγου τόσο μεστού,ουσιώδους και "προσωπικού" σπάνια βλέπει το φως...Μάλλον ενταφιάζεται στις συμβάσεις,τα καλούπια και τους τύπους του γλωσσικού-άρα και νοητικού-κομφορμισμού...
@Ετερώνυμε
Ευχαριστώ για το support. Να ξέρεις πως τα λόγια σου με τιμούν ιδιαιτέρως. Και μου δίνουν το θάρρος να συνεχίζω να εκτίθομαι μπροστά σας...
@ Ανώνυμος
Αγαπητέ ανώνυμε φίλε μου, αυτός ο ιστιοχώρος δε δήλωσε ποτέ τις ικανότητες μιας συγγραφικής αρτιότητας, ούτε διαδήλωσε περί μια κινηματογραφικής παντογνωσίας. Κάθε άλλο. Εδώ δε θα βρεις τίποτε άλλο πέρα από την υποκειμενική μου ματιά. Όσο αδιάφορη και αν είναι, και όσο κακοδιατυπωμένη(δεν γίνεται με δόλο). Και αυτά χωρίς να υπαγορεύονται από κάποια συμβατική κινηματογραφική αντικειμενικότητα. Παρά μόνο από τον αισθητηριακό παρορμητισμό του γράφοντος.
Την καληνύχτα μου...
O Coppola "τρισμέγιστος" λοιπόν, ε; Χμμμ....
Μήπως, μήπως λέω, είσαι λίγο υπερβολικός με τις εκφράσεις σου; Απλά πιστεύουν ότι υπάρχουν πάρα πολλές διαβαθμίσεις και το τρισμέγιστος το συναντώ συχνά εδώ πέρα.
Άλλη φορά να βάζεις δισμέγιστος...
Υ.Γ. Πρέπει να δώ επειγόντως La Rabia.
Και η παρουσία του Ταραντίνο είναι cheat, αλλά χαλάλι!
Περί Coppola τάσσομαι με το μέρος του Dynx,αλλά χωρίς περαιτέρω σχόλια,διότι μόλις συνήλθα από το "πέσιμο" που έφαγα για τον Χίτσκοκ! ;-)
Ωραία λίστα Κιόυ. Το Revolutionary Road με έχασε σε πάρα πολλά σημεία του, ωστόσο είναι κλάσεις ανώτερο από το "ακίνδυνο" σαρκασμό των αμερικάνικων προαστείων που επιχείρησε στο παρελθόν ο σκηνοθέτης (λέγε με American Beauty). Κρατώ την ερμηνεία του DeNiro-DiCaprio.
Το Μπαζίρ δεν το είδα, είδα όμως τη συμπαθητική Stella που ωστόσο δεν ξεπέρασε για μένα τα όρια ενός γλυκόπικρου δράματος - βέβσια, δεν περίμενα και την νέα Mouchette. Τα υπόλοιπα έργα σου βρίσκονται και στη δική μου αντίστοιχη λίστα (ο Quentin για μένα ανήκει στην επόμενη σεζόν), ενώ - χωρίς να συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό σου για το Youth Without Youth - η ταινία μου αρέσει και συγκινούμαι να σε βλέπω να παθιάζεσαι με μια άκρως παρεξηγημένη ταινία.
Υ.Γ. Πάω στοίχημα ότι ο Ετερώνυμος θα λέει τα ίδια για Γουέλς, Γουάιλερ, Χωκς και Σκορσέζε. Το αμάρτημα του τελευταίου είναι ότι πέρασε τον Ατλαντικό ο παππούς του.
Theachilles,με εξαίρεση ίσως τον Γουέλς,το κέρδισες το στοίχημα! Παίρνεις δώρο μια κασετίνα Tarantino,να βλέπεις,να ευφραίνεσαι και να με θυμάσαι...! :-)
Και συ ένα λιβανιστήρι με χαραγμένους στίχους του Arseny ;)
Χα χα,καλόοοοο! (αν και δε μου αρέσει ιδιαίτερα ο πατήρ,πολύ λυρικός για τα γούστα μου βρε αδερφέ...)
Μη λες όμως τέτοια,θα σε φάει ζωντανό ο Dynx!!! ;-)
Μισό λεπτό ρε παιδιά, αν θεωρείται "πέσιμο" το ότι διαφώνησα με την κατάταξη του Χίτσκοκ κάτω από τον Φελίνι και τον Μπέργκμαν να μη λέει κανείς τη γνώμη του τότε για να μην προσβάλλει τον άλλο.
Κατά τα άλλα, γούστα είναι όλα και υποκειμενικά, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί Ντινξ κι Ετερώνυμος θεωρείτε υπερεκτιμημένους σκηνοθέτες όσους χρησιμοποιούν έντονη βία στις ταινίες τους όπως ο Κόπολα και ο Σκορσέζε. Η βία είναι μέρος της ζωής μας. Η βία αποτελεί ένα μεγάλο μέρος του σιχαμερού μας κόσμου. Η βία είναι αναπόφευκτη. Λυπάμαι που το λέω έτσι ωμά, αλλά η βία είναι απαραίτητη στις ταινίες. Όχι βία γλαφυρή, γυαλιστερή και φιλήδονη, αλλά βία που μας θυμίζει σε τι σκατά κόσμο ζούμε. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αηδιάζουμε με τον Κόπολα που μέσω της ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ και των ΝΟΝΩΝ σαφώς την καταδικάζει όπως και ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ και τα ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ. Μια από τις βασικές προβληματικές του κινηματογράφου αποτελεί η χρησιμότητα και η αναγκαιότητα της βίας και οι συγκεκριμένοι δημιουργοί το διαπραγματεύονται άριστα.
Επίσης διακρίνω μια επίθεση κατά των αμερικάνικων δημιουργιών. Δε διαφωνώ ότι το Χόλλυγουντ μας έχει ταίσει πολύ βρωμιά και σκουπίδι, το 80 % των προϊόντω του αυτό είναι. Αλλά γιατί να καταδικάζουμε τις ευγενείς εξαιρέσεις;; Για να θεωρηθούμε "ελίτ" που μας αρέσουν μόνο οι Ευρωπαίοι. Πληροφοριακά λέω ότι λατρεύω την ΕΒΔΟΜΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ του Μπέργκμαν και τη ΓΛΥΚΙΑ ΖΩΗ του Φελλίνι. Ταυτόχρονα όμως αγαπώ πολύ το PULP FICTION του Ταραντίνο και την ΕΝΤΑΣΗ του Μάικλ Μαν.
Το παραπάνω μήνυμα καμιά διάθεση επίθεσης ή εξύβρισης δεν έχει, απλά είναι εκφράσεις απορίας για όσα ειπώθηκαν πριν καθώς και μια αφορμή να ανοίξει διάλογος προς τους ενδιαφερόμενους. Συγγνώμη στους υπόλοιπους για την πιθανή φλυαρία μου.
Όσο για τη λίστα εννοείται ότι έχω βασικές ενστάσεις, αλλά μου αρέσει γιατί είναι λίστα καθαρά ξεχωριστή, διαφορετική και με πολυμορφία επιλογών. Χάρηκα πολύ με τα 10, 9, 6, 4 (αν και δε α το έβαζα για αυτήν τη σεζόν).
@costello
Το περί "πεσίματος" σχόλιό είχε χροιά και πρόθεση αστεϊσμού...Εξυπακούεται πως είναι δεκτός κάθε αντίλογος,διαφορετικά δε θα είχε νόημα να μπαίνουμε σε διάλογο.
Λοιπόν,επειδή φυσικά δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους του Dynx,θα περιοριστώ στην κατάθεση της προσωπικής μου γνώμης.
Πρώτα πρώτα,το "Αποκάλυψη τώρα" του Κόπολα και ο "Ταξιτζής" του Σκορσέζε είναι κατά τη γνώμη μου δύο εξαιρετικές ταινίες,με άριστη και οργανική χρήση της βίας! Η διαφωνία μου συνίσταται στην αναγωγή των παραπάνω σημαντικών σκηνοθετών σε "Μεγάλους δημιουργούς".Όπως και να το κάνουμε,υπάρχουν κάποιες διαφορές στα μεγέθη και στο εκτόπισμα των κινηματογραφιστών.Φερειπείν,δεν μπορώ να δεχτώ ότι στη λίστα του "Σινεμά" με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών ο Σκορσέζε είχε καταλάβει τρεις(ή τέσσερεις,δε θυμάμαι...) θέσεις,ενώ ο Βισκόντι και ο Παζολίνι από μία!
Σχετικά με τον επίπλαστο ελιτισμό που μου προσάπτεις,δηλώνω μετά λόγου γνώσεως ότι μου είναι παγερά αδιάφορη η γεωγραφική προέλευση ενός σκηνοθέτη! Αν λ.χ. ο Αντονιόνι ήταν Αμερικανος,το ίδιο ακριβώς θα τον εκτιμούσα.Δεν έχω καμία προκατάληψη δηλαδή ενάντια στους δημιουργούς του Χόλιγουντ ή εν γένει του αμερικανικου κινηματογραφου.Προς επίρρωσιν της...αμεροληψίας μου,να προσθέσω ότι κι εγώ αγαπώ Αμερικανούς σκηνοθέτες όπως ο Καζάν,ο Κασαβέτης ή ο Τζάρμους...
ΥΓ:"Έβδομη Σφαργίδα"; Γιατί μου το χαλάς τώρα; Είναι μία από τις ταινίες του λατρευτού μου που εκτιμώ λιγότερο.....:)
Καλά, μας έπεισες. Αν ο Σκορσέζε είχε μείνει στην Ιταλία και ο Γουάιλερ λεγόταν Γουαιλερόνι, θα γούσταρες τρελά.
Πέρα από την πλάκα, λατρεύω το ευρωπαϊκό σινεμά, πάνω από κάθε άλλο. Και όσοι με ξέρουν (και συ ετερώνυμε με ένα μικρό ψάξιμο), θα διαπίστωνες εύκολα του λόγου το αληθές. Ωστόσο, τα κολλήματα είναι είτε αστεία είτε τραγικά, δεν υπάρχει κάτι πιο ευγενές για να το χαρακτηρίσει. Το να μη δέχεσαι τον Σκορσέζε ως έναν από τους πλέον μεγάλους του σινεμά ever, τότε σηκώνω τα χέρια ψηλά. Όπως θα το έκανα αν κάποιος αντιδρούσε όπως και συ σε μια παρόμοια θεώρηση του μεγέθους του Bergman ή του Visconti. Προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες υποχωρούν μπροστά στην εν γένει σημασία και την προσφορά κάποιου. Πχ, πλην τεσσάρων ταινιών (Ακατόνε, Μάμα Ρόμα, το αριστουργηματικό Θεώρημα και το Σαλό), δεν υποφέρω τον Παζολίνι. Ωστόσο, αν κάποιος μου τον αναφέρει μέσα στους σημαντικότερους δημιουργούς στην Ιστορία του κινηματογράφου, έχω την απαιτούμενη οξύνοια για να συμφωνήσω. Καταλαβαίνεις γιατί μιλάμε φίλε Ετερώνυμε; Και είναι διάχυτος ο επίπλαστος ελιτισμός στα σχόλιά σου, όπως και η αναφορά σου σε τρεις "Αμερικανούς" δημιουργούς με σαφέστατες ευρωπαϊκές καταβολές. Αλλά αν θεωρείς μεγάλο τον Κασαβέτη και δε θεωρείς μεγάλο έργο το Mean Streets, κάπου συγχύστηκε η ποιοτική κλίμακα με τις γεωγραφικές σου γνώσεις. Λοιπόν, καλό είναι να μη γελάς με τις γνώμες του άλλου και να μην φοράς παρωπίδες όταν βλέπεις σινεμά, θα το απολαύσεις περισσότερο όταν θα δεις τις σαφέστατες βισκοντικές καταβολές στο σινεμά του Σκορσέζε.
Αγαπητέ μου,μάλλον σε παρασύρει το παράφορο πολεμικό σου μένος και διαβάζεις ό,τι θέλεις...Είπα "αγαπώ τον Κασαβέτη",δεν είπα ότι τον θεωρώ μεγάλο.Και άντε για τον Τζάρμους να δεχθώ την ευρωπαϊκότητα,αλλά ο Καζάν,καταβολές-ξεκαταβολές,δίνει δείγματα γνησίως αμερικανικής αφήγησης,με την θετική έννοια...
Σαφώς και αναγνωρίζω την αξιοσημείωτη προσφορά του Σκορσέζε,αλλά όχι,δεν τον θεωρώ έναν από τους πλέον μεγάλους.(και μη σηκώνεις τα χέρια,θα σε βρει καμιά λαβωματιά...!)Τώρα,βισκοντικός η όχι,Βισκόντι μια φορά δεν είναι....
Τέλος,αν επιμένεις ότι με χαρακτηρίζει ελιτιστικη αδιαλλαξία,δεν μπορώ να κάνω κάτι επ'αυτού...Εγώ ειλικρινέστατα δήλωσα πως η εθνικότητα ενός καλλιτέχνη δεν επηρεάζει την κρίση μου και πως αγαπώ αμερικανούς σκηνοθέτες,όπως και συνθέτες,ποιητές,πεζογράφους,ζωγράφους,φωτογράφους κλπ. Αν δε σε πείθω,δικό σου πρόβλημα.Μάλλον κάποιος άλλος πρέπει να βγάλει τις παρωπίδες.......
Αγαπάς τον Φώκνερ επειδή είχε γνήσια λατρεία για ρώσικη βότκα, τον Πάουντ και την HD επειδή λάτρευαν την Ελλάδα και τους πολιτισμούς της Ανατολής. Σε τσάκωσα πάλι.
Loool!!! Μα που τα βρίσκεις ήθελα να 'ξερα! Τελοσπάντων,μια που με κουράζει η ανταλλαγή πυρών,καθότι έχω μουσικό αυτί και μ'ενοχλούν οι κρότοι,χαιρετώ!
A rivederci! ( CU,αν προτιμάς...)
Το Arivederci προτιμάει να είσαι σίγουρος ;)
Ευρωπαϊκός ή Αμερικάνικος κινηματογράφος είναι τεράστιο θέμα. Αν ήταν να διαλέξω θα διάλεγα Ευρωπαϊκό(τώρα που ο Πολάνσκι δεν μπορεί να πάει στην άλλη μεριά) όμως μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Ο Scorsese(ως παράδειγμα τον παίρνω) είναι τεράστιος. Είχε απλά την ατυχία να γεννηθεί αργότερα. Δεν ήταν σε αυτούς που δημιούργησαν τον κινηματογράφο ήταν όμως σε αυτούς που τον εξέλιξαν...
Κατά τα άλλα γουστάρω τρελά με τη συζήτησή σας αν και υπερβολικά πολιτισμένη για τα γούστα μου :)
ειναι απιστευτα μερικα πραγματα...
@gilles
Πίστευε και μη ερεύνα..........
Μόλις επέστρεψα και βρίσκω έναν πανέμορφο διάλογο, που ως οικοδεσπότης θα ήθελα να συμμετάσχω.
Ωστόσο έχετε κάθε λόγο να μην πάρετε την άποψη μου στα σοβαρά. Καθώς περισσότερο μια πρώιμη άποψη είναι, καθώς ούτε έχω εντρυφήσει στη φιλμογραφία των ονομάτων που αναφέρονται, ούτε έχω αισθανθεί την απαιτούμενη εξοικείωση, ώστε να νιώθω άνετα στον φιλμικό-εσωτερικό κόσμο του εκάστοτε σκηνοθέτη.
Δεν ξέρω αν έχουν νόημα οι προσωποποιημένες αναφορές. Αλλά αφού πέσαμε σε αυτό το λάκκο, θα πω πως προσωπικά θα συμπεριλάμβανα στο παλάτι των "τρισμέγιστών" μου και τον Welles και τον Coppola καθώς και σχεδόν όλους τους Ευρωπαίους που αναφέρθηκαν. Άλλα θα άφηνα εκτός Scorsese, Wyler, Hawks(βέβαια το σινεμά των δύο τελευταίων το γνωρίζω στο ελάχιστο), παρ' ότι τους εκτιμώ σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό. Αλλά δεν ξέρω αν έχει κάποια σημασία το ποιους επιλέγουμε, παρά το κριτήριο επιλογής. Όπως έχω ξανα-αναφέρει το Αμερικάνικο σινεμά, τουλάχιστον όπως ορίστηκε η βιομηχανία, στο σύνολο του υπηρέτησε το σινεμά ως λαϊκή τέχνη. Όχι δεν έχω ψευδαισθήσεις. Το σινεμά είναι (και) λαϊκή Τέχνη. Δε με ενοχλεί καθόλου αυτό. Αντιθέτως. Άλλωστε και οι Welles-Coppola(που ανέφερα στους εκλεκτούς μου) στην Αμερική γύρισαν. Δε με ενοχλεί λοιπόν ότι το σινεμά είναι λαϊκή Τέχνη. Και μου αρέσει όταν ένα έργο Τέχνης αναδεικνύεται μέσα απ' τη λαϊκή πλειοψηφία(αν και πολύ σπάνιο). Αυτό που βλέπω όμως στο Αμερικάνικο σινεμά είναι πως ξεκινά a priori με το λαϊκό χαρακτήρα, οικειοποιώντας συμβάσεις, κάνοντας δηλαδή καλλιτεχνικές παραχωρήσεις για μια πλειοψηφική ανάδειξη. Και για να γίνω πιο σαφής, θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα μια εκκωφαντικά αριστουργηματική ταινία(στα μάτια μου τουλ.), το Taxi Driver. Και βέβαια ο Scorsese κάνει μια ταινιάρα κατά της βίας, με βαθιές διαστάσεις κοινωνικοπολιτικά, ανθρωπιστικά μέχρι και υπαρξιακά. Όμως ταυτόσημα, με πονηριά νομίζω, δίνει γενναιόδωρα τα εφόδια σε κάποιον με λαϊκίζον περρίσευμα να διαβάσει την ταινία ως μια ιστορία αυτοδικίας και απογείωσης του American dream. Κάποιος βέβαια μπορεί να περιγράψει το συγκεκριμένο στοιχείο ως αυξητικό για την ταινία. Καθώς δίνει την απόλυτη ελευθερία στον θεατή να διαλέξει. Και η άποψη μου συγγενεύει με μια τέτοια διάσταση. Αλλά ως επιλογή, θεωρώ πως είναι μια σύμβαση, από αυτές που επιλέγει το μεγάλο σινεμά των studio για να είναι καθολικά αρεστό. Αυτή την πτυχή θέλω να υποδείξω, σε αντίθεση με τους μεγάλους σκηνοθέτες, που επί το πλείστον εργάστηκαν υπηρετώντας απαρέγκλιτα το καλλιτεχνικό τους όραμα. Δημιουργώντας, όχι απαραίτητα για να γίνουν αρεστοί, αλλά γιατί η δημιουργεία για αυτούς σήμαινε μοναδικό τρόπο επιβίωσης.
Ελπίζω να έγινα σαφής σε αυτή την απλοϊκά διατυπωμένη διάκριση μου. Προφανώς και θεωρώ όλα τα ονόματα που αναφέρθηκαν σαν άστορες της εικόνας. Που με διαφορά κατέχουν τα πρωτεία στην τεχνική.
Τέλος, θα ήθελα να παραθέσω δύο φράσεις του Antonioni σχετικά με αυτά που συζητάμε. Όχι για να υποστηρίξω κάποιο δογματισμό-ελιτισμό και ούτε για να κάνω κάποια επίκληση στην αυθεντία. Απλά ως νύξεις που πιθανόν να λειτουργήσουν ως μοχλεύματα στο διάλογο μας...
Νομίζετε πως η βία στο σινεμά έχει αρνητικό αντίκτυπο στους νέους;
Antonioni:"Ο κινηματογράφος δε δημιουργεί τη βία αλλά βέβαια τη δικαιώνει."
Σχετικά με περιεχόμενο και τεχνική.
"Πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους να κάνουμε κινηματογράφο. Το πρόβλημα έχει δύο όψεις: η μία αφορά την τεχνική, και η άλλη το περιεχόμενο. Θα μιλήσω πρώτα για το περιεχόμενο που είναι και το σπουδαιότερο, η βάση, η υπόσταση της τεχνικής."
gilles,
το ίδιο λέω και γω.
Kioy,
για το Taxi Driver, τα έχουμε ξαναπεί. Πρέπει να το ξαναδείς για να συλλάβεις τη λεπτότητα της σκηνοθεσίας του και να δεις πως δεν υπάρχει καθόλου αυτή η επιλογή που είδες εσύ. Όσο για Wyler και Hawks, νομίζω ότι μόλις εντρυφήσεις στις ταινίες τους, θα αλλάξεις γνώμη. Ειδικά ο πρώτος είναι μέσα στους 3-4 σημαντικότερους Αμερικάνους δημιουργούς κατ' εμέ (και μπορείς στο Δωμάτιο να βρεις πολλές προτάσεις για προβολές).
"Αυτή την πτυχή θέλω να υποδείξω, σε αντίθεση με τους μεγάλους σκηνοθέτες, που επί το πλείστον εργάστηκαν υπηρετώντας απαρέγκλιτα το καλλιτεχνικό τους όραμα. Δημιουργώντας, όχι απαραίτητα για να γίνουν αρεστοί, αλλά γιατί η δημιουργία για αυτούς σήμαινε μοναδικό τρόπο επιβίωσης."
Kioy,αυτό ακριβώς εννοώ κι εγώ.Διαφορά στις προθέσεις και κυρίως στο αποτέλεσμα.
Το Inglorious Basterds μού άρεσε πολύ! Όπως σωστά λες, σκωπτική ματιά στην ιστορία του ναζισμού και αρκετό χιούμορ.
Χαιρετώ!
@stepas
Χαιρετώ και εγώ!
Δημοσίευση σχολίου