Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Public Enemies



Σκηνοθεσία: Michael Mann
Παραγωγής: USA / 2009
Διάρκεια: 140'


Μια ταινία αφιερωμένη στον περιβόητο κακοποιό John Dillinger των 30'ς. Που οι αποδράσεις του, και οι δράσεις του οι ενδοκοινωνικές, θα τον περιέγραφαν καλύτερα ως rock star. Βέβαια το ιστορικό φόντο της εποχής παρουσιάζεται ασύλληπτα ξεθωριασμένο. Σαν την αποχρωματισμένη ψηφιακή φόρμα που επιλέγει ο Mann για να κινηματογραφήσει. Όχι, δεν έχω κάτι με την ψηφιακή φόρμα. Αντιθέτως! Ο Michael Mann καταφέρνει να την αξιοποιήσει στο έπακρο. Ίσως και να της δώσει μια ακόμα μεγαλύτερη (κινηματογραφική) διάσταση, τονίζοντας τις δυνατότητες του μέσου, αλλά και τις δικές του παράλληλα. Όμως η ιστορική εποχή γιατί να παρουσιάζεται με τόση αφαιρετικότητα; Γιατί ο Mann επιλέγει να ενσωματώσει στην ιστορία του μέχρι και το τελευταίο (υπαρκτό) πρόσωπο, και από την άλλη αγνοεί τις τάσεις της εποχής; Γιατί δίνει τόσο μεγάλη βαρύτητα στα κουστούμια και στα αυτοκίνητα(περίβλημα), και καμία στην ουσία της περιόδου;


Η ταινία αναφέρεται κυρίως στην περίοδο της εκτεταμένης καταδίωξης του John Dillinger(Johnny Depp) από τους κρατικούς μηχανισμούς. Τους οποίους ενσαρκώνει ο πράκτορας Purvis(Christian Bale). Η κάμερα περιστρέφεται κυρίως γύρω από τον ηθικά ακέραιο και τον εσωστρεφή John Dillinger. Και με σημείο αναφοράς αυτόν, θα παρακολουθήσουμε και τα μέλη της παρέας του, αλλά και την εκλεκτή της καρδιάς του, την Billie(Marion Cotillard).


Αναπαραστατικά το Public Enemies έχει πραγματικά την ικανότητα να μας κόψει την ανάσα! Μοναδική η σκηνοθεσία του Michael Mann, με κάμερα στο χέρι και με αξιοσημείωτη φροντίδα στα κάδρα. Μια απίστευτη αρμονία στο ντεκουπάζ, παρά το συνεχή τεμαχισμό του χώρου, και μια αξιοθαύμαστη εναλλαγή στα μεγέθη των κάδρων. Έτσι, θα μας παραθέσει ορισμένες αξιομνημόνευτες σεκάνς. Όπως αυτή στο δάσος, ή την τελική του σινεμά, ή τις διάσπαρτες ληστείες. Και είναι πράγματι ιδιαίτερα τιμητικό για έναν σκηνοθέτη του βεληνεκούς του Michael Mann να καταπιάνεται και να πειραματίζεται τόσο πολύ με το κινηματογραφικό μέσο. Τόσο που και οι επίδοξοι -και μη καταξιωμένοι- συνάδελφοι του δεν καταπιάνονται.


Σεναριακά όμως το Public Enemies με απογοήτευσε. Και όχι, δε θα βρούμε πολλά διολισθήματα πέραν αυτού που ανέφερα στην πρώτη παράγραφο. Ίσως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και την αοριστολογία στο πλάσιμο των ηρώων. Όμως ακόμα και αυτή(η αοριστολογία δηλαδή), θα δικαιολογούνταν κάλλιστα απ' το "εδώ και τώρα" (το παρόν), που αποτελεί και το μοναδικό πρίσμα μέσω του οποίου ξεδιπλώνεται η αφήγηση. Αυτό που με πειράζει -μόνο την προσωπική άποψη εκφράζω- είναι ο μιμητισμός που ακολουθεί η Αμερικάνικη ταινία ως προς τις θεωρητικά επιτυχημένες συνταγές. Τι εννοώ; Θεωρώ πως αδικείται η Αμερικάνικη λογοτεχνία όταν ο Λόγος, ως προς το διαλεκτικό τουλάχιστον κομμάτι, λογίζεται απλά ως ένα ατού για την κατάκτηση του παιχνιδιού των εντυπώσεων. Ως το εφέ δηλαδή της παράστασης! Όπως επίσης απαράδεκτη θεωρώ την απαρέγκλιτη ακολουθία της σεναριακής πεπατημένης. Όπως εδώ για παράδειγμα, το κορίτσι χρησιμοποιείται για να αναδείξει τη συναισθηματική πλευρά του ήρωα, αλλά και το τρωτό σημείο στο πορτραίτο του. Η αμφιβόλου ηθικής αστυνομία χρησιμοποιείται για να εξασφαλισθεί μια minimum συμπάθεια προς τον πρωταγωνιστή. Όχι δε με ενοχλεί ούτε το κορίτσι, ούτε η αστυνομία. Άλλωστε θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες περί της αγνότητας του αστυνομικού σώματος, αλλά και για τις "ιδιότητες" του έρωτα. Αυτό που με ενοχλεί είναι το "για να", που έχει γίνει πλέον πανάκεια!


Δε θέλω να μιλήσω για τις ερμηνείες. Αν και έχει γίνει πολύς λόγος για το cast. Φοβάμαι πως θα αδικήσω τις ερμηνευτικές ικανότητες του τρίο(Johny Dep, Christian Bale, Marion Cotillard), που και εδώ τα πάει ικανοποιητικά. Το Public Enemies ιδεολογικά δε διαφέρει πολύ από τις φετινές γκανγκστερικές ταινίες. Και κατά τη γνώμη μου είναι μια ταινία που έχει χάσει τη μάχη της με το τώρα, αλλά έχει να δώσει μια άλλη, ουσιαστικότερη, μάχη με το χρόνο. Για την οποία κατέχει τα πρέποντα εφόδια. Όσο για σένα αναγνώστη, αν είσαι λάτρης του Michael Mann και του Αμερικάνικου σινεμά, τότε το Public Enemies είναι ένα must. Οι υπόλοιποι μάλλον θα δουν μια (ενοχλητικά) αδιάφορη ιστορία, ενορχηστρομένη υπό την αριστοτεχνική μπαγκέτα ενός σημαντικού σκηνοθέτη.
Βαθμολογία 6/10

6 σχόλια:

ds είπε...

Μιας και πρόκειται για ταινία δράσης δεν με πειράζει να πάω στο σινεμά να την δω οπότε και θα γράψω σύντομα τη γνώμη μου.

Νομίζω, ωστόσο, ότι εγκωμιάζεις πολύ τον σκηνοθέτη. Βλέπονται οι ταινίες του, αλλά εξαιρετικές είναι -όπως λες- μόνο αν είσαι φαν. Και αν σ' αρέσει η δράση, το πιστολίδι, και οι στυλιζαρισμένες σκηνές.

Πάντως η βαθμολογία σου, 6/10, τυχαίνει και είναι ίδια με το rottentomatoes.com όπου από τις 203 κριτικές ως τώρα, οι 70 είναι "σάπιες".

kioy είπε...

Ίσως αποδίδω υπέρμετρες δάφνες στον σκηνοθέτη Mann. Η σκηνοθεσία του σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητη. Και κυρίως η προσήλωση του, με την επιμονή νέου σκηνοθέτη, είναι αυτή που κατά τη γνώμη μου τον ανταμοίβει.

Τώρα το 6/10 μπορεί να είναι επιοικής μπορεί και το αντίστροφο. Μια βαθμολογία είναι μόνο, τελίως ενδεικτική. Όσα ήθελα να πω, τα προσπάθησα στο κείμενο. Θα χαρώ πολύ να διβάσω την αναλυτική άποψη σου εφ' όσον τη δεις!

Την καληνύχτα μου!

fish eye είπε...

το ειδα πριν λιγες μερες..
μια πολυ καλη καλοκαιρινη ταινια, ειδικα σε θερινο σινεμα..

δεν ειναι του στυλ μου αυτες οι ταινιες αλλα συμπτωματικα τελευταια ειδα κι ενα πολυ παρομοιο σε dvd, με την ιδια ονομασια, σε δυο μερη, με το πρωτο σαφως ανωτερο οπως συνηθως γινεται..

το καλοκαιρακι ειναι για να περναμε καλα, διχως πολλες πολλες σκεψεις..

καλημερααα..

ds είπε...

@αγγαλιές του φεγγαριού
"το καλοκαιρακι ειναι για να περναμε καλα, διχως πολλες πολλες σκεψεις.."

Διαφωνώ καθέτως. Δηλαδή για 4 μήνες να μην σκεφτόμαστε πολύ; Ίσως γι αυτό η Ελλάδα να υπολειτουργεί τον μισό χρόνο, να έχουν δηλ. και άλλοι αυτή την αντίληψη.

kioy είπε...

@αγκαλιές του φεγγαριού

Α, είδες (και) το Γαλλικό Public Enemy. Το οποίο θα έλεγα είναι εξίσου καλό!

Τώρα σε αυτό που λες σχετικά με το καλοκαίρι, θα διαφωνήσω! Κατά τη γνώμη μου το πως σκεφτόμαστε/πράττουμε/αισθανόμαστε είναι επακόλουθο της εσωτερικής μας διάθεσης-συνείδησης. Η οποία δεν έχει να κάνει ούτε με την εποχικότητα, ούτε υπακούει στους "χρονολογικούς" νόμους της κυκλικότητας. Βέβαια, αν η διάθεση κάποιου συνδέεται αναπόσπαστα με εξωτερικές παραμέτρους (όπως π.χ. η φαινομενική καλοκαιρία της εποχής), τότε μπορώ να αντιληφθώ πως η διάθεση του μπορεί να υποκινείται προς την κατεύθυνση που αναφέρεις! Ωστόσο προσωπικά θα έλεγα πως η διάθεση-συνείδηση μου δε γνωρίζει διακριτές καταστάσεις (καλοκαίρι, χειμώνας, άνοιξη κλπ), κινείται σε ένα εσωτερικό συνεχές, στο οποίο είναι "καταδικασμένη" για αέναο προβληματισμό-αναζήτηση και εξερεύνηση! Αυτό που αναφέρεις το βλέπω πολύ συχνά γύρω μου. Θα αναφέρω μια άλλη πτυχή του. Βλέπουμε πολλές φορές τον ίδιο άνθρωπο με διαφορετικές μορφές-εκφράσεις-προσωπικότητες στους διάφορους χώρους που συναναστρέφεται. Π.χ στο χώρο εργασίας, το καθιερωμένο Σαββατόβραδο, στο σπίτι κλπ. Σαν ο άνθρωπος να παίρνει το καλούπι του χώρου στο οποίο κινείται. Αυτό όμως στην ουσία υποδηλώνει την ανικανότητα του ατόμου να υπερβεί τις εξωτερικές παραμέτρους, και να ανακαλύψει την εσωτερική και αδιαίρετη ταυτότητα του. Αν προτιμάς δηλαδή, αυτή η πολυμορφικότητα δηλώνει ίσως και την καταπίεση που ασκεί ο χώρος πάνω μας... Περιορίζοντας έτσι και της αυτογνωσία μας(πάνω σε αυτά που λέγαμε).

Ελπίζω όλο το παραπάνω να μην ακούγεται επιθετικό. Εσύ έγραψες 2-3 προτάσεις και εγώ σου αράδιασα ολόκληρο κατεβατό! Μα με όλη μου τη διάθεση για κουβέντα, και να αναπτύξω τον κόσμο μου πάνω σε ένα ερέθισμα που εσύ μου έδωσες...

Θα ήθελα επίσης να σε καλοσορίσω στα μέρη μου! Είναι χαρά μου (και μεγάλη μου τιμή) που σε βλέπω εδώ τόσο σύντομα! Μια φεγγαρένια αγκαλιά για καλοσήρθες! :)

Με εκτίμηση...

kioy είπε...

@dynx
Νομίζω πως το παραπάνω σχόλιο μου δηλώνει πως συμβαδίζουμε στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη θέση-στάση του ατόμου απέναντι στο χώρο. πως δηλαδή αυτή δεν οφείλει να διαμορφώνεται βάση εξωτερικών (και τυχαίων) μεταβλητών.

Ωστόσο δε θα ήθελα να το γενικεύσω σε έναν εντοπικό χαρακτήρα...

Την καλησπέρα μου!