Bear's Kiss

Σκηνοθεσία: Sergei Bodrov
Παραγωγής: Germany / Sweden / Russia / Spain / France / Italy / 2002
Διάρκεια: 92'

Το Bear's Kiss είναι κατά τη γνώμη μου μια πολύ παρεξηγημένη ταινία. Όχι, πως θα την αξιολογούσα ποτέ ως κάποιο μεγαλούργημα. Ωστόσο θεωρώ πως η κριτική στάθηκε απέναντι της άδικα. Κρίνοντας περισσότερο με γνώμονα αυτά που θα ήθελε να δει, παρά με αυτά που περιέχει η ταινία. Τι θέλω να πω; Στον παγκόσμιο κινηματογράφο οι ταινίες του εξωπραγματικού είναι καταδικασμένες να πλέουν σε έναν μονόδρομο. Καθώς οι (κυνικά) ορθολογιστές αναγνώστες-κριτικοί επιθυμούν διακαώς μια σύνδεση των φανταστικών-μεταφυσικών στοιχείων με συγκεκριμένους συμβολισμούς, και την ολική αποκωδικοποίηση της ταινίας σε μια διακριτά ορισμένη αλληγορία. Στην περίπτωση λοιπόν που κάποια ταινία του "εξωπραγματικού" παρεκκλίνει του προαναφερθέν μονόδρομου, τότε είναι (σχεδόν) καταδικασμένη να αντιμετωπίσει τη δυσαρέσκεια που προκαλείται από την ανεπάρκεια του ορθολογιστή να ακολουθήσει. Έτσι και ο Bodrov πλήρωσε το μάρμαρο του να μην εντάξει την φανταστική ιστορία του σε ένα συγκεκριμένο λογικό πλαίσιο. Και την επιλογή του να αφηγηθεί ένα παραμύθι ερωτικής διαφορετικότητας, υπακούοντας μόνο στις παρορμήσεις του οράματος του.


Ας πούμε δυο πράγματα για το story. Οι θετοί γονείς της μικρής Lola(Rebecka Liljeberg) είναι πλανόδιοι καλλιτέχνες τσίρκου. Έτσι και η Lola έχει μια ασυνήθιστη και επίπονη ενηλικίωση. Ο πατέρας της, μη μπορώντας να της αντισταθεί, θα της αγοράσει ένα νεογνό αρκουδάκι. Το οποίο γίνεται ο μοναδικός φίλος της. Τα πράγματα όμως θα αλλάξουν, όταν μια μέρα η Lola θα αντικρίσει στο κλουβί έναν άντρα, τον Misha(Sergei Bodrov Jr.), που ισχυρίζεται πως είναι η αρκούδα. Οι μεταμορφώσεις αρκούδας-ανθρώπου γίνονται κάτι περισσότερο από συχνές. Και η Lola με τον Misha βρίσκονται αντιμέτωποι με μια εξωφρενική ερωτική έλξη που υπερβαίνει τη Φύση τους.


Ο Bodrov παμπόνηρα χρήζει ως πρωταγωνιστικό χώρο γυρίσματος το (μη ανθρώπινο) τσίρκο. Εκεί που ο άνθρωπος και το ζώο μπαίνουν σε κοινό παρονομαστή. Άνθρωπος και ζώο αγκαλιάζονται, εξισώνονται και τελικά ταυτίζονται, κάτω από το ισοζύγιο της παραγωγής θεάματος για το καταναλωτικό κοινό. Άραγε σε τι διαφέρει ένα ζώο από έναν άνθρωπο; Μια αρκούδα από έναν άνθρωπο; Τι είναι αυτό που δίνει την ανθρώπινη μορφή; Η συμπεριφορά σίγουρα όχι, όπως θα μας υποδείξει ο Ρώσος σκηνοθέτης.

Θα παρατηρήσουμε τον Misha ως μια άγρια αρκούδα. Εξαιρετικά επικίνδυνη και θανατηφόρα. Μα μπροστά στην αγαπημένη του Lola μεταμορφώνεται ως το πιο τρυφερό πλάσμα. Διψώντας για φροντίδα και αγάπη. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι ένα ζώο, εκτός από εκείνον τον άνθρωπο που δεν εξημερώθηκε; Και έτσι και ο Misha λαμβάνει τη μορφή του περιβάλλοντος του, ως καθρέφτης αυτού.


Η σχέση των δύο παιδιών, ή καλύτερα των δύο πλασμάτων, είναι βαθιά σαν απύθμενο πηγάδι. Καλείται να αντιμετωπίσει τις απτές δυσκολίες της πραγματικότητας στην οποία λαμβάνει χώρο. Αλλά και να ξεπεράσει τους ίδιους τους νόμους της Φύσης. Η λύση μοιάζει διαφανής στα μάτια του Bodrov. Ο οποίος δεν αμφιβάλει σε καμία στιγμή για τη δύναμη της αγάπης. Οριοθετώντας της ως το μεταφυσικό σημείο ένωσης των ψυχών. Ένα σημείο με ιδιότητες υπερφυσικές. Εκεί που τα ανόμοια ενώνονται. Εκεί που τα πάντα ξεπερνιούνται... Όχι λογικά. Ούτε βιολογικά. Αλλά εσωτερικά.

Στην αισθητική το Bear's Kiss μοιάζει να ακολουθεί τη ρώσικη παράδοση. Με τη φωτογραφία να γράφει καλαίσθητα τοπία στον φακό. Βέβαια η τεχνική των stop καρέ που χρησιμοποιεί ο Sergei Bodrov για την κινηματογράφηση της άγριας φύσης είναι μια μάλλον αμφιλεγόμενη επιλογή. Ενώ και η αποκλειστική περιστροφή της δραματουργίας γύρω απ' το επίμαχο ζεύγος ξεθωριάζει τους περιφερειακούς ήρωες. Οι οποίοι τελικά μοιάζουν εξαιρετικά μονοσήμαντοι. Και δίχως το επιθυμητό βάθος, απλά προάγουν την εύκολη κύλιση της αφήγησης. Το Bear's Kiss δεν παύει στιγμή να δηλώνει πως είναι ένα φανταστικό παραμύθι. Με τις ατασθαλίες και τις αρετές του. Αν θέλετε να το απολαύσετε πρέπει πρωτίστως να απαλλαγείτε απ' τον άχαρο ρόλο της σημασιοδότησης των πάντων.
Βαθμολογία 6,5/10