Σκηνοθεσία: Michelangelo Antonioni
Παραγωγής: Italy / France / 1960
Διάρκεια: 141'
Σχεδόν το αναφέρω κάθε φορά που μιλάω για ταινία του Antonioni. Και σας παρακαλώ να μου τη συγχωρήσετε αυτή την εμμονή. Όμως δε μπορώ να πάψω να πιστεύω πως όλα αυτά τα αριστουργήματα προκύπτουν, σαν αφρός, από τη σύγκρουση των δύο μεγαλύτερων φιλοσοφικών ρευμάτων. Του υλισμού και του ιδεαλισμού.
Μια εφταμελής παρέα μεγαλοαστών ξεκινά την πληρωμένη και ασφαλή περιπέτεια της, με μια mini κρουαζιέρα στα Ιταλικά ύδατα. H Anna, μέλος της παρέας, θα εξαφανιστεί σχεδόν ως δια μαγείας. Πυροκροτώντας συναισθηματικές αντιδράσεις στους υπόλοιπους. Οι οποίες εκτείνονται από την αδιαφορία και την ήπια ενόχληση των λιγότερο οικείων, ως την αγωνία της αδελφικής της φίλης Claudia(Monica Vitti), αλλά και την ενοχή του συντρόφου της Sandro(Gabriele Ferzetti). Η περιπέτεια του τίτλου δεν προϋποθέτει εξωτερική δράση. Προϋποθέτει κίνηση εσωτερική και ενδοπεριπλάνηση. Και η εξαφάνιση της Anna εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία για να σημασιοδοτήσει την εκκίνηση μιας τέτοιας εσωτερικής περιπέτειας.
Η Anna δεν θα ξαναεμφανιστεί στα κάδρα μας στο υπόλοιπο του φιλμικού χρόνου. Αυτή η απουσία της αναστατώνει τον ψυχισμό των ηρώων. Και ο Sandro, προσπερνώντας τις αρχικές ενοχές, γεύεται το κενό, κυρίως εκτός του. Το κενό στην στενά ορισμένη εικόνα της ευτυχίας. Αυτό το κενό σπεύδει να αναπληρώσει. Και δεν υπάρχει πιο ιδανική αναπληρώτρια από την όμορφη Monica Vitti. Η Monicca, αν και ενδίδει, δεν είναι το ίδιο. Για αυτήν η απουσία σημαίνει παρουσία, και αντίστροφα. Και η υποκατάσταση αντιστρέφει την ιδέα Anna στον εκκωφαντικό λόγο αγωνίας της, αυτόν του φινάλε.
Ο Antonioni είναι ένας ποιητής, και στην περίφημη αυτή τριλογία, που σημάδεψε την έβδομη των Τεχνών, καθιερώθηκε ως ποιητής της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης. Και εδώ φέρεται ομοίως κανιβαλιστικά τόσο στον μέσο άνθρωπο, όσο και στους θεσμούς της μεγαλοαστικής κοινωνίας. Παρατηρώντας τους ήρωες στις καθημερινές και αδιάφορες κοσμικές τους συναναστροφές. Η κάμερα του κεντράρει σε άρτια δουλεμένες εικόνες, χωρίς ίχνος δεικτισμού. Αφήνοντας τον απόλυτο αέρα στο θεατή του, και τα νοήματα να δημιουργηθούν αφαιρετικά μέσα από τις εικόνες.
Αρχικά θα απαξιώσει το θεσμό του γάμου. Σ' αυτόν, η επικοινωνία δεν είναι απλά ελλειπής. Είναι ακρωτηριασμένη! Η αποστροφή ορατή και διακριτή, ασφυκτιά κάτω από τη μάσκα της μακροχρόνιας οικειότητας. Όμως το πρόβλημα της επικοινωνίας δεν εντοπίζεται μόνο στον έγγαμο βίο. Το πρόβλημα είναι καθολικό. Το μοναδικό σημείο επαφής και προσέγγισης των ανθρώπων είναι το σεξ. Το σεξ δεν είναι όμως επικοινωνία. Το σεξ είναι απλά η συναλλαγή ετερόμορφων γεννητικών οργάνων με κοινό σκοπό την ηδονή. Και μόνο αυτό!
Ο μεγάλος Ιταλός auteur θα παρακολουθήσει σαρκαστικά τη σεξουαλική δίψα των χαρακτήρων του. Το σεξ, ή η σεξουαλικότητα καλύτερα, δεν είναι παρά ένα ιδίωμα της ύλης. Η απογυμνωμένη σάρκα και οι εκφράσεις, μόνο ως προς τη όψη τους, είναι αυτές που αποδίδουν τον χαρακτηρισμό της σεξουαλικότητας. Και μαρτυρούν συνάμα την οπτική του βλέμματος του δέκτη. Όπου το είδωλο για αυτόν (ξεκάθαρη η αναφορά στη σκηνή με τα μοντέλα ζωγραφικής) δεν είναι παρά το υλικό περίγραμμα του. Δίχως καμία διάθεση για μια ματιά κάτω από τη σάρκα. Έτσι το σεξ δε μπορεί να αποτελέσει σημείο εσωτερικής ένωσης-επικοινωνίας. Αλλά μόνο μια συναλλαγματική(με την απροσωπία που έχει το παραπάνω επίθετο) ηδονική πράξη.
Η Monicca Vitti -αυτή φέρει τεράστια ευθύνη για τα μεγαλουργήματα του Antonioni. Αν όχι τόσο για τις σπάνιες ερμηνευτικές τις ικανότητες, σίγουρα για το γεγονός πως αποτέλεσε τη δημιουργική μούσα του Ιταλού auteour- έχει διαφορετική θέση. Δεν απορρίπτει ούτε το σεξ, ούτε τον υλικό χώρο. Ωστόσο επιζητεί μια βαθύτερη επικοινωνία. Κάτι που είναι άγνωστο, και μάλλον απροσδιόριστο, στην κοινωνία που πραγματεύεται ο Antonioni. Αυτή η επιθυμία της είναι μάλλον έμφυτη και πηγάζει από μέσα της. Και η μη εκπλήρωση αυτής, συνεπάγεται με την κόλαση της Ψυχής. Ο Antonioni δείχνει να ταυτίζεται με την ερμηνεύτρια του. Κάτι που γίνεται ακόμα πιο φανερό στη σκηνή του τέλους, όπου, παραδόξως, της φυλάει μια θέση στο υψηλότερο σκαλί!
Το L' Avventura είναι μια διαφορετική ταινία από τις επόμενες τρεις(La notte, L' Eclisse, Il Deserto Rosso) που ακολούθησαν, παρ' ότι μοιράζονται σχεδόν την ίδια θεματολογία. Αυτό που την κάνει να διαφέρει είναι η όψη της. Ο Antonioni εδώ, είναι μάλλον πιο κοντά στο "κοινώς ορισμένο" κριτήριο του νεορεαλισμού, ενώ στις επόμενες ταινίες του επέλεξε μία ακόμα πιο προσωπική γραφή. Το διαλογικό κομμάτι είναι εμφανώς μεγαλύτερο, χωρίς ωστόσο να αποτελεί πατερίτσα για την αφήγηση. Ο Antonioni επίσης κινηματογραφεί περισσότερους χώρους, αλλά και περισσότερα πρόσωπα. Κάτι που δίνει μια μεγαλύτερη δυναμική στην ταινία του, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και ένα δυσκολότερο στοίχημα. Ενώ η εικόνα του Ιταλού auteour μας προϊδεάζει για τις σκηνοθετικές και εικονοκλαστικές ικανότητες του, τις οποίες θα απολαύσουμε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό στη μετ' έπειτα φιλμογραφία του.
Βαθμολογία 9/10
12 σχόλια:
Η "Περιπέτεια" υπήρξε πράγματι μία από εκείνες τις ταινίες που άνοιξαν νέους δρόμους στην έβδομη Τέχνη!Με αυτό το σπουδαίο επίτευγμα,ο Αντονιόνι ξεκίνησε και τη δική του περιπέτεια στην αφιλόξενη ήπειρο του αδηφάγου κοινού της εποχής,που ήταν έτοιμο να τον κατασπαράξει! Και πώς αλλιώς,όταν ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης υπέσκαψε τους κανόνες της αφήγησης,κονιορτοποίησε τις απολιθωμένες αισθητικές φόρμες,περιφρόνησε την καθησυχαστική λύση της πλοκής και στα ερείπια των συμβάσεων έχτισε το γιγάντιο οικοδόμημα της τριλογίας του..!
Συμμερίζομαι τη θέση σου για την προϊούσα κατάκτηση του προσωπικού ιδιώματος,με αποκορύφωμα κατ'εμέ την "Έκλειψη",που αναγνωρίζω ως ό,τι σημαντικότερο έχει προσφέρει ο Αντονιόνι στο σινεμά!
Θα επιθυμούσα μια διευκρίνιση όσον αφορά την ύπαρξη νεορεαλιστικού καμβά,καθότι τα τελευταία ίχνη του ρεύματος μάλλον έσβησαν με την "Κραυγή"...
Καλησπέρα απόλυτα σύμφωνος πάνω στο σχόλιο σου. Σε καμία πείπτωση δεν ισχυρίζομαι πως η ταινία είναι γυρισμένη σε νεορεαλιστικό καμβά. Απλά θεωρώ πως υπάρχει ένα νεορεαλιστικό στίγμα πάνω της. Μια αχνή επιρροή, που μπορεί να ταυτίζεται και από την αισθητική απεικόνιση της εποχής.
1ον. Υπάρχουν αναφορές για την εργατική τάξη και η επισκίαση της μεγαλοαστικής.
Αισθητικά τώρα κυρίως,
το μοντάζ είναι σαφώς πιο γρήογορο απ' ότι είδαμε αργότερα στον Antonioni, με λιγότερα(ή καλύτερα μικρότερης έκτασης) μονοπλάνα.
Υπάρχουν αρκετά εξωτερικα και πολυπληθή πλάνα(η Vitti ανάμεσα στους εργάτες χαρακτηριστική περίπτωση αν και διττής αισθητικής σημασίας η εν λόγω σκηνή). Τέλος, η φωτογραφία αξιοποιεί τον φυσικό φωτισμό αλλά και τις φωτεινές κυρίως αποχρώσεις.
Όλα τα παραπάνω (χοντρά χοντρά όπως τα παρέθεσα) με έκαναν να αναφέρω πως υπα΄ρχει νεορεαλιστικό κριτήριο.
Την καλησπέρα μου...
Μαζί με την Έκλειψη είναι οι αγαπημένες μου ταινίες του Αντονιόνι και γενικά από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών.
Εντωμεταξύ, ξαναείδα προχθές το Deserto Rosso και απογοητευθηκα, ίσως η υπερβολική ερμηνεία, ίσως το επιτηδευμένα μουντό τοπίο σε σημείο υπερβολής κι αυτό -- δεν μου φάνηκε και τόσο ανθρώπινη ταινία.
Για μένα το L' Avventura είναι η λιγότερο προσωπική ταινία του Antonioni(χωρίς να έχω δει αρκετές πάντως) και η περισσότερο ευρέως νοούμνη κινηματογραφική. Ωστόσο ταυτόχρονα ήταν και ένας προοιωνός του ιδιαίτερου στίγματος στις επόμενες τρεις -εξαιρετικά προσωπικές- ταινίες που ακολούθησαν.
Για το Deserto Rosso τι ακριβώς εννοείς; Δε μπορώ να περιορίσω τον ανθρωπισμό μιας ταινίας σε επιμέρους χαρακτηριστικά να σου πω την αλήθεια...
Για το Deserto Rosso:
Υπερβολική ως κουραστική η ερμηνεία της Vitti και εξίσου κουραστική και ψεύτικη η επιμονή του σκηνοθέτη να τονίζει τα βιομηχανικά σκηνικά. Για μένα κάτι τόσο επιτηδευμένο δεν μπορεί να μου βγάλει ανθρωπισμό, παραείναι προγραμματισμένο (π.χ. άλλο παρόμοιο παράδειγμα το 2001 του Kubrick, αν και είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες -- ωστόσο δεν βρίσκω ίχνος ανθρωπισμού).
"Το Il Deserto Rosso είναι η χειρότερη του ταινία μετά από το Il Grido. Το χρώμα είναι επιτηδευμένο, καμία σχέση με αυτό που μας έχει συνηθίσει ο Αντονιόνι, και το editing καθοδηγείται από την ιδέα του χρώματος. Αν το Il Deserto Rosso ήταν γυρισμένο ασπρόμαυρο, ο Αντονιόνι δεν θα είχε επικεντρωθεί τόσο στην αισθητική της εικόνας, δεν θα ήταν τόσο προσκολλημένος στην εικόνα της ταινίας, δεν θα είχε κινηματογραφήσει αυτά τα όμορφα τοπία, ή τα κόκκινα μαλλιά της Monica Vitti μέσα στην ομίχλη. Θα είχε συγκεντρωθεί στη δράση αντί να φωτογραφίζει ωραίες εικόνες. Η άποψη μου είναι ότι το χρώμα έχει καταστρέψει το αίσθημα της αλήθειας. Αν συγκρίνεις το Il Deserto Rosso με το La Notte ή το L'Eclisse είναι προφανές πόσο λιγότερο καλό είναι."
Λόγια του Ταρκόφσκι (σε δική μου, πρόχειρη μετάφραση). Να σημειώσω ότι ο Ταρκόφσκι λάτρευε τον Αντονιόνι και ότι το L'avventura ήταν μέσα στις 10 αγαπημένες του ταινίες όλων των εποχών.
@Dynx
Την έχω διαβάσει τη συγκεκριμένη "θέση" του αγαπημένου μου Ταρκοφσκί. Αλλά δεν την ασπάζομαι ούτε συμφωνώ. Προσωπικά όπως έγραψα στο κείμενο βρήκα το χρώμα αναπόσπαστο και προσθετικό στοιχείο της δραματουργιας.
Και εγώ θεωρώ σημαντικό στοιχείο της Τέχνης τον εξανθρωπισμό. Βέβαια δε μπορώ σε καμία περίπτωση να προσδιορίσω στενά τον ανθρωπισμό και οτιδήποτε παρόμοιο. Οι λέξεις δεν είναι παρά μια αλληλουχία γραμμάτων. Οι έννοιες είναι ακριβότερες κατά τη γνώμη μου και συνεχώς προσεγγίσιμες(και επαναπροσδιορίσιμες) με πολύ διαφορετικό τρόπο.
Αν είχα προσδιορίσει για παράδειγμα τον ανθρωπισμό, ή αν είχα μια τερματική εικόνα του στο μυαλό μου, δε θα χρειαζόταν τίποτα για να εξανθρωπιστώ. Αφού θα τον είχα κατακτήσει. Ακόμα, σε αυτή την περίπτωση, γνωρίζοντας τι είναι ανθρωπισμός, θα μπορούσα να πω πως ο μισανθρωπισμός ή η έλειψη ανθρωπισμού προκύπτει απ' το καλούπι του ανθρωπισμού. Και συγκεκριμένα το αρνητικό του, ή την αλλοίωση του. Άρα εμέσως, πάλι εκεί θα παραπεμπόμουν.
Για να κλείσω δε θεωρώ πως οι έννοιες τερματίζονται ποτέ. Όσο εξερευνούμε τον εαυτό μας στις μύχιες παρορμήσεις ενός καλλιτέχνη και στα οράματα του, τόσο μεγαλώνουμε εντός μας. Είναι η ανακάλυψη νέων κόσμων που μας διευρύνει. Που ανοίγοι νέους τόπους στους ορίζοντες μας. Αν αντιμετωπίζουμε μια ταινία με συγκεκριμένα και προκαθορισμένα κριτήρια, τότε ένα film δεν είναι παρά μια συμπιεσμένη εικόνα που είναι καταδικασμένη σε μια περιορισμένη θέαση.
Ουπς,λείπει ο Μάρτης απ'τη Σαρακοστή; Σημειώθηκε τέτοια "αντιδικία" και δεν το πήρα χαμπάρι;
Λοιπόν,σχετικά με την "Κόκκινη Έρημο" θεωρώ τη χρήση του χρώματος ιδιοφυή και κάθε άλλο παρά έρμαιο του αισθητισμού.Η χρωματική αλλοίωση-που ειρησθω εν παροδω ήταν "φυσική",καθώς τότε δεν ήτο δυνατόν να επιτευχθεί μέσω υπολογιστή- δεν είναι ένα μετέωρο τρικ του σκηνοθέτη,αλλά συνδέεται οργανικά με την κατακερματισμένη συνείδηση της ηρωίδας του.Μπορούμε να τη δούμε ακόμα και αμιγώς ρεαλιστικά,αφού η ασθένεια της τζουλιάνα δικαιολογεί ιατρικά μία τέτοια διαταραχή στην πρόσληψη των χρωμάτων.Υπερβολική ίσως αυτή η ορθολογιστική ερμηνεία,αλλά είναι αξιοσημείωτο ότι ο Αντονιόνι δεν επέφερε τέτοιου είδους παραμορφώσεις π.χ. στο "Επάγγελμα Ρεπόρτερ",όπου ο κόσμος ήταν εξίσου ασφυκτικός κι αδιέξοδος.Κατά τη γνώμη μου πάντως,η μορφή και το περιεχόμενο της ταινίας ισορροπούνε θαυμαστά,με αποτέλεσμα να απεμπολείται ο στείρος φορμαλισμός.(Το ίδιο θα έλεγα και για τη Νύχτα ή την Έκλειψη,που επίσης διαθέτουν μία ισχυρότατη γεωμετρική φόρμα)
Πάνω σ'αυτό που υπογραμμίζει ο Dynx για τις υπερβολικές ερμηνείες,αν και δε διαφωνώ απολύτως,καθότι πουθενά στη φιλμογραφία του Ιταλού δεν μπορώ να διακρίνω μία μεγάλη ερμηνεία,οφείλω να πω ότι δε με ενοχλεί καθόλου,ακριβώς γιατί ο ηθοποιός στις ταινίες αυτού του σκηνοθέτη δεν φέρει το βάρος του αποτελέσματος(όπως λ.χ. στον Bergman),αλλά θα έλεγα ότι αποτελεί στοιχείο του κάδρου και συχνά η υποκριτική του συμπληρώνεται ή ακόμα και αντικαθισταται από το τοπίο,τη φόρμα,ακόμη και τα αντικείμενα.Δηλαδή,όσο κι αν ακουστεί παράδοξο,το ίδιο του το κινηματογραφικό ιδίωμα δεν αφήνει μεγάλο περιθώριο για μεγαλειώδεις ερμηνείες.
Αξίζει ακόμα να σταθώ στην άποψη του Ταρκόφσκι και με αφορμή αυτήν,να εκφράσω την επιφυλακτικότητά μου απέναντι στην κρίση των δημιουργών για τους ομοτέχνους τους.Ένας σκηνοθέτης συνήθως είναι τόσο στοιχειωμένος από το προσωπικό του όραμα που η ματιά του θολώνει όταν αντικρύζει το όραμα ενός συν-αγωνιστή του.Είναι απολύτως βέβαιο ότι ο Αντονιόνι στην Έρημο έκανε κάτι πολύ παραπάνω από το να κινηματογραφεί την κόμμωση της Vitti.Και μια που ανοίξαμε το θέμα,ας αναφέρω ότι ο Pasolini θεωρούσε την "Κόκκινη Έρημο" ένα μεγαλειώδες αριστούργημα και μάλιστα της αφιέρωσε πολλές σειρές εξαιρετικής ανάλυσης σ'ένα κινηματογραφικό του δοκίμιο,αλλά από την άλλη κατηγορούσε τις δύο προηγούμενες ταινίες του Ιταλού για φορμαλισμό κι ελιτισμό!!!!!
Βλέπουμε λοιπόν πόσο άπιαστη είναι η αντικειμενικότητα,ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους παθιασμένους από την προσωπική φλόγα της δημιουργίας,που ενίοτε αδυνατούν να κρίνουν αποστασιοποιημένα και καλά κάνουν!Άλλωστε,γι'αυτό υπάρχουν οι κριτικοί και οι ιστορικοί της τέχνης.(φωτεινή εξαίρεση ο Bergman,που παράλληλα με το δαιμονικό ταλέντο του,κατάφερε να διατηρήσει μία οξύτατη και γενναιόδωρη εν τω άμα κρίση για τα φιλμικά παράγωγα των ομοτέχνων του)
ΥΓ:Επιπροσθέτως Θα διαφωνήσω με τον πολυαγαπημένο μου Ταρκόφσκι και στη θέση του για την "Κραυγή".Παρ'όλο που το προσωπικό ύφους του Αντονιόνι δεν είχε ολοκληρωθεί σ'εκείνην την ταινία,εγώ την βρίσκω μία απόλυτα ολοκληρωμένη δημιουργία.
Αυτά και συγνώμη για τη φλυαρία...
@ Ετερώνυμος
Γενικά συμφωνούμε απ' ότι διαφαίνεται!
Πολύ εύστοχο το σχόλιο σου για τη σχέση Antonioni-ηθοποιού. Ωστόσο θέλω να συμπληρώσω κάτι. Νομίζω πως όσα αναφέρεις σχετίζονται κυρίως με τη δέση και τον κορμό του μύθου. Γιατί ο Antonioni είναι ο σκηνοθέτης που επιφυλάσσει τα περισσότερα ξεσπάσματα στη λύση των ιτοριών του. Κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον κορμό της ταινίας, όπυ όντως ο ηθοποιός επιτελεί κυρίως υποστηρικτικό ρόλο. Απ' το Cronaca di un amore ως το L' amiche και απ' την Κόκκινη Έρημο ως το Blow up παρατηρούμε πολύ έντονα ξεσπάσματα, τα οποία τελικά και μας οδηγούν στη λύση. Και συνήθως αυτά τα ξεσπάσματα τα κουβαλάει στους ώμους του ο ηθοποιός. Κάτι που αποδεικνύει και την άριστες διαχειριστικές ικανότητες του cast. Θεωρώ δηλαδή πως κατά τη λύσω των ιστοριών(στα ξεσπάσματα που αναφέραμε) το δραματουργικό βάρος μεταφέρεται σχεδόν εξ' ολοκλήρου στον ηθοποιό. (Χωρίς βέβαια να παραγκωνίζονται όλα τα υπόλοιπα)
"παθιασμένους από την προσωπική φλόγα της δημιουργίας,που ενίοτε αδυνατούν να κρίνουν αποστασιοποιημένα και καλά κάνουν!"
Ναι όμτως το βλέπουμε αυτό στους σκηνοθέτες-δημιουργούς. Νομίζω πως αυτό είναι και το πιο σημαντικό, όπως άφησες και εσύ να εννοηθεί. Καθώς μια φλόγα περιμέουμε όλοι για να ανάψει ένας συν-διάλογος πάνω σ' ένα έργο Τέχνης. Αυτή η επικοινωνία που αποκωδικοποιεί τα pixel της εικόνας και τα μεταγράφει σε μύχιες αντανακλάσσεις του εαυτού μας. Οι οποίες βέβαια υπό το πάθος της φλόγας είναι ρευστές, και εξελικτικά ανακαλύψιμες-αναπτυσσόμενες.
υγ. Για "φλυαρία" ούτε λόγος! Ο κυριότερος σκοπός των κειμένων και των αναφορών σε ταινίες είναι να γεννάται το ερέθισμα για βαθύτερη ανάλυση-διάλογο!
Κiοy,εν πολλοις συμφωνώ με τις παρατηρήσεις που τόσο εύγλωττα διατυπώνεις...
Επίσης θα ήθελα τη βοήθειά σου πάνω σε κάτι άσχετο με τον Αντονιόνι.Ο λόγος για την "Μικρή ερωτική ιστορία" του Κισλόφσκι.Αν την έχεις δει,θα γνωρίζεις ότι αρχικά αποτελούσε μία από τις ταινίες του "Δεκαλόγου" κι έφερε τον τίτλο της Εντολής "Μην επιθυμείς τα πλούτη".Έχω σπάσει το κεφάλι μου,αλλά αδυνατώ να συνδέσω τον τίτλο με το περιεχόμενο! Θα μου πεις,μήπως στον "Ανδαλουσιανό σκύλο" του Μπουνιουέλ σουλατσάρει κανένας σκύλος και δη Ανδαλουσιανός; Όχι,αλλά εκεί είχαμε να κάνουμε με σουρεαλιστικά παιχνίδια...
Αν έχεις καμιά ιδέα,πες μου,διότι αγαπώ βαθύτατα αυτό το μικρό αριστούργημα του Κισλόφσκι και μ'έχει φάει η περιέργεια..!
Δεν την έχω δει την "Μικρή ερωτική ιστορία" του Κισλοφσκι. Έτσι δεν έχω καμία ιδέα...
Αλλά δε θα με ξένιζε να μην έχει καμία σχέση με το περιεχομενο. Άλλωστε η συσχέτιση ενός τίτλου με το περιεχόμενο μπορεί να είναι ετυμογορική, άμεση οντολογική, έμμεση υπαινικτική, συνιρμική ή ακόμα και ανύπαρκτη=παραπλανητική!
:)
Μμμμ,εντάξει,αλλά μου φαίνεται λίγο υπερβολική η απόλυτη έλλειψη συγγένειας ανάμεσα στα δύο...Αν λ.χ. έφερε τον τίτλο της πρώτης εντολής(αγάπα τον έναν και μοναδικό Θεό),θα μπορούσα μεταφορικά να το συσχετίσω με την επικίνδυνη "ειδωλολατρική" θεοποίηση της γυναίκας από πλευράς του ήρωα,αλλά τα πλούτη είναι τελείως άσχετα με το θέμα,τουλάχιστον απ'όσο μπορεί να αντιληφθεί ο γράφων...
Αν τη βρεις kioy,δες την και δε θα χάσεις.Αν μέσω των κειμένων σου έχω καταλάβει κάτι για την ιδιοσυγκρασία σου,είναι σίγουρο ότι θα την αγαπήσεις την θλιμμένη αυτή ιστοριούλα...
Δημοσίευση σχολίου