The Reflecting Skin

Σκηνοθέτης: Philip Ridley
Παραγωγής: UK / Canada / 1990
Διάρκεια: 95'

Πρόκειται για ένα παραγκωνισμένο αριστούργημα, ακόμα και σήμερα. Από έναν δημιουργό που αποσύρθηκε νωρίς, και διακριτικά, για το θέατρο. Ωστόσο, ο Philip Ridley έχει ανακοινώσει καινούρια δουλειά(Heartless), για την οποία προσωπικά δε μπορώ να μην ανυπομονώ!

Ο μικρός Σεθ ζει σε μια ερημωμένη περιοχή σε προάστια της Αμερικής. Ανατρέφεται εισπνέοντας τους τοπικούς και τους παιδικούς μύθους, ενώ στον υπαρκτό κόσμο ξεδιπλώνεται μια σκληρά εγκληματική πραγματικότητα. Όλα αυτά λαμβάνουν χώρο σε μια φανατικά θρησκευόμενη και κυνική κοινωνία. Απ' όπου μόνο ο έρωτας φαντάζει ως μια οδό απόδρασης. Αλλά και αυτός είναι καταδικασμένος σε θάνατο. Δήμιος ο ίδιος ο νοσηρά διεφθαρμένος τόπος, όπου η ανθρώπινη ποίηση, σε όποια της μορφή, εξοστρακίζεται δια της βίας!


"Διάφανο Δέρμα" διαβάζουμε στον τίτλο. Και ίσως πρόκειται για τη φράση που συμπτύσσει καθολικά το νόημα της ταινίας! Θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως δέρμα τα τοιχώματα εκείνα που προστατεύουν την εσωτερικότητα του ατόμου από τα εξωτερικά γεγονότα, τις κοινωνικές συνθήκες και τα λοιπά δρώμενα που απαρτίζουν τον περιβάλλοντα χώρο. Γιατί όμως διάφανο; Διάφανο είναι το δέμα της ευάλωτης παιδικής ψυχής. Η οποία είναι απροστάτευτη από τις παραστάσεις που την περιβάλλουν. Άλλωστε, έχει αποδειχθεί πως ένα άτομο διαμορφώνεται στα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του. Εκεί, η σχέση του με τον περιβάλλοντα κόσμο είναι τραυματική και ιδιαίτερα απορροφητική!

Έτσι και ο πιτσιρίκος Σεθ λιθοβολείται από τη βαρβαρότητα της κοινωνίας που έτυχε να ζήσει. Το οικογενειακό δράμα, η κυνικότητα και η βία αποτελούν τα στίγματα που χαράσσονται ανεξίτηλα εντός του. Στον αντίποδα, γεννάει μύθους με βαμπίρ και με αγγέλους, ως έναν διαδεδομένο μηχανισμό αυτο-άμυνας της παιδικής ηλικίας. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια που το παιδί τρέφεται με τα προϊόντα της φαντασίας του, η βάναυση πραγματικότητα που αργότερα θα κληθεί να αντιμετωπίσει, αποκτά υπέρογκες διαστάσεις, προσφέροντας απλόχερα μια βαθιά ουλή στα σωθικά του "νεογνού". Μια ουλή που θα λέγαμε πως αποτελεί και το σημείο ορόσημο της ενηλικίωσης. Αυτή την κόλαση της παιδικής ηλικίας θα αναπαραστήσει ο Philip Ridley με μια αριστουργηματική σκηνοθεσία. Στυλιζαρισμένα, αλλά και τα πλέον κομψοδομημένα κάδρα σκιαγραφούν μια τρομακτικά απειλητική ατμόσφαιρα. Η οποία είναι επιμελημένη με την άριστη φωτογραφία του Dick Pope.


Μιλήσαμε όμως για ενηλικίωση. Τι είναι στ' αλήθεια η ενηλικίωση; Στο σύγχρονο κόσμο, που ο χρόνος έχει αποκτήσει σχεδόν μια μεταφυσική και ετεροπροσδιόριστη διάσταση, ως ενηλικίωση νοείται το πέρας μιας συγκεκριμένης ηλικιακής επιγραφής(ας πούμε τα 18). Ωστόσο ο χρόνος δεν είναι απλά η μονάδα μέτρησης που παράχθηκε απ' την ανθρώπινη νόηση. Ο πραγματικός χρόνος είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με το άτομο, ορίζοντας έτσι έναν εσωτερικό ατομικό χρόνο. Ο εσωτερικός χρόνος κουρδίζεται σε εκείνη την ιδιότυπη συχνότητα που το σύμπλεγμα των εμπειριών-βιωμάτων-παραστάσεων, πραγματικών και φανταστικών, επιδρούν στο εσωτερικό του ατόμου. Ενηλικίωση λοιπόν ονομάζουμε εκείνη την εσωτερική στιγμή, όπου οι εμπειρίες έχουν "λερώσει" καθολικά το πρωταρχικό διάφανο δέρμα μιας ύπαρξης, ορίζοντας έτσι την, κατά προσέγγιση, τελική μορφή του ατόμου.

Στα παράπλευρα της υπόθεσης, βλέπουμε μια από τις πρώτες και εντυπωσιακές ερμηνείες του Viggo Mortensen. Ο οποίος καλείται να ενσαρκώσει την τραγικότητα του έρωτα μέσα στο ξηρό τοπίο όπου λαμβάνει χώρο η ταινία. Επίσης, παρακολουθούμε μια εκπληκτική ερμηνεία από τη Lindsay Duncan, σε έναν δύσκολο και κομβικό ρόλο. Όλα αυτά σε μια ταινία που αναμένεται να σε στοιχειώσει, με τη δύναμη και το βάρος που πραγματεύεται τα εύθραυστα χρόνια της παιδικής ηλικίας!
Βαθμολογία 8,5/10