Bellissima

Σκηνοθεσία: Luchino Visconti
Παραγωγής: Italy / 1951
Διάρκεια: 109'

Άλλη μια ταινία του Luchino Visconti που θα βρείτε στα θερινά σινεμά(είχε προηγηθεί το Gruppo di famiglia in un interno). Αυτή είναι μια ταινία από την πρώτη δημιουργική περίοδο του σκηνοθέτη. Πρόκειται για ένα στιβαρό μελόδραμα, τοποθετημένο στο λαϊκό ύφος του ιταλικού νεορεαλισμού. Η υποδειγματική σκηνοθεσία του Ιταλού και η χειμαρρώδης ερμηνεία της Anna Magnani απογειώνουν το film, που παραμένει αγέραστο μέχρι σήμερα!

Νεαρή και γοητευτική μητέρα(Anna Magnani), λάτρης του cinema, σκορπάει το περιορισμένο εισόδημα της δεξιά και αριστερά ώστε να πραγματοποιήσει το όνειρο της, να απολαύσει την 8χρονή κόρη της, πλάι στους αγαπημένους της κινηματογραφικούς αστέρες. Για να εκπληρώσει την επιθυμία της, τραβολογάει το αθώο παιδί σε κομμωτήρια και σχολές χορού, ενδίδει στις προτάσεις δωροδοκίας των επιτήδειων ατζέντηδων και θυσιάζει την οικογενειακή γαλήνη. Η Anna Magnani θα λάμψει από ευτυχία όταν θα δει την άγαρμπη κόρη της στα studio της cinecitta για δοκιμαστικό. Όμως θα φάει μια γερή σφαλιάρα, όταν θα διαπιστώσει εκ των έσω, τη σαθρότητα και τη βρομιά του εμπορικού κινηματογράφου.


Η ύπαρξη του star system, με όποια μορφή και σε όποια κοινωνία, είναι η ομολογία πως η ζωή δεν αρκεί. Η κατασκευή του star system έγκειται στους μηχανισμούς που αναπτύσσει ο μικροαστός για να αντιμετωπίσει τη μίζερη καθημερινότητα, εξιδανικεύοντας πλαστές καταστάσεις και δημιουργώντας κίβδηλα όνειρα. Δεν είναι τυχαίο που στον απόηχο της κινηματογραφικής λατρείας της Anna Magnani, πληροφορούμαστε με λεπτά γράμματα το πάθος των αντρών για το ποδόσφαιρο. Δηλαδή μια άλλη μορφή star system.

Ωστόσο, η εδραίωση του star system δεν οφείλεται πουθενά αλλού, παρά στη λαϊκή λατρεία. Δεν προϋποθέτει καμία ιδιαίτερη πνευματική ευστροφία για να αντιληφθεί κανείς τη σαθρότητα και τη βρομιά αυτού του χώρου. Το ότι τα αρνητικά μένουν αθέατα, δεν είναι παρά ένας κανόνας του παιχνιδιού! Έναν κανόνα εναρμονισμένο με τη λαχτάρα των μικροαστών να χτίσουν ωραιοποιημένα πρότυπα, που αρνούνται πεισματικά να τα αμαυρώσουν κοιτώντας βαθύτερα της χρυσένδυτης επιφάνειας. Αυτό το στοιχείο της εθελοτυφλίας είναι και το κυριότερο συστατικό που έχει εδραιώσει το star system στις διάφορες εκφάνσεις του.


Όσο υπάρχει το star system, με όποια μορφή και ένταση, ετούτη η ταινία του Visconti θα παραμένει εντυπωσιακά διαχρονική. Αν κάτι έχει αλλάξει στις μέρες μας από τότε, το 1951 δηλαδή, είναι η έκταση που έχει πάρει ο χώρος των celebrities. Καθώς επίσης και οι ανοχές μας σε ένα έκφυλο σύστημα που συντηρούμε με την υπέρμετρη λαγνεία μας! Αν θέλουμε όντως να απεγκλωβιστούμε απ' τη μίζερη καθημερινότητα μας, δε χρειάζονται θεοποιημένες εικόνες. Μόνο να επενδύσουμε ουσιαστικά στις "θνητές" ζωές μας.
Βαθμολογία 8,5/10