Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Changeling



Σκηνοθεσία: Clint Eastwood
Παραγωγής: Usa / 2008
Διάρκεια: 142'


Η νέα ταινία του Clint Eastwood είναι γεγονός! Ο 78χρονός πλέον σκηνοθέτης, φαίνεται πως θέλησε να ανταλλάξει την ποιοτική αναγνώριση της περσινής διλογίας με μια ευρύτερη λαϊκή κατάκτηση στο ύφος του δράματος. Όπως ακριβώς και προ τετραετίας στο Million Dollar Baby, αλλά με σαφώς ευρύτερες φιλοδοξίες. Κάτι που σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί τον ευδιάκριτο συμβιβασμό στο mainstream ύφος του Hollywood.


Μια γυναίκα, στο Λος Άντζελες του 28, επιστρέφοντας από τον χώρο εργασίας της, διαπιστώνει την εξαφάνιση του εννιάχρονου γιου της. Έπειτα από άκοπη έρευνα, το ξεχαρβαλωμένο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, πασάρει στη γυναίκα ένα παιδί ως τον εξαφανισμένο γιο της. Με περίσσιο θράσος, και εκμεταλλευόμενες την εξουσία, οι αρχές κάμπτουν τις αντιστάσεις της νεαρής μητέρας με βάναυσο και εξευτελιστικά απάνθρωπο τρόπο. Η κοινή γνώμη καθοδηγείται μέσω του Τύπου, και η έρημη μητέρα έχει στο πλευρό της μόνο έναν ακτιβιστή ιερωμένο, που αρέσκεται να αντιστέκεται στην πολιτική δυσωδία του τόπου. Ένα γεγονός, προερχόμενο περισσότερο της τύχης παρά κάποιας οργανωμένης αστυνομικής έρευνας, αποκαλύπτει το χρονικό μιας σειράς από αποτρόπαιες παιδικές δολοφονίες. Γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την δικαίωση και την ηθική αποκατάσταση της νεαρής μητέρας, η οποία εξελίσσεται ως κοινωνικό πρότυπο, και το παράδειγμά της γίνεται απαρχή στην, ως ένα βαθμό, πολιτική εξυγίανση του τόπου. Και όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ οι ελπίδες εύρεσης του εξαφανισμένου γιου, είναι πάντα αναμμένες στην καρδιά της πρωταγωνίστριας.


Ενθυμούμενος το πρόσφατο δραματικό παρελθόν του Clint Eastwood, με πρόσφατη ανάμνηση το εμφανώς ανώτερο Million Dollar Baby, ανακαλύπτουμε μια δραματουργική απλοϊκότητα στο χτίσιμο των ηρώων. Το πιο αυθόρμητο παράδειγμα που μου έρχεται είναι η απεικόνιση της αντίπαλου πυγμάχου σε εκείνη την ταινία, καθώς και της οικογένειας συνολικά, οι οποίοι χαρακτηρίζονται μονομερώς από το επίθετο "κακός". Αυτή η μονομέρεια καλύπτει τους ήρωες και της συγκεκριμένης ταινίας, οι οποίοι διχάζονται απολύτως σε καλούς και κακούς, δίκαιους και άδικους, ηθικούς και ανήθικους και ούτε καθ' εξής. Απαγορεύοντας μας έτσι μια βαθύτερη εξερεύνηση των εκφραστών του εν λόγω δράματος. Και συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος πως τα πρόσωπα αυτής της ταινίας είναι πολυάριθμα, η δραματουργία εγκλωβίζεται πολλάκις σε μια ρηχή απλοϊκότητα και σε μια αδικαιολόγητα υψίφωνη αλλοφροσύνη.

Ωστόσο, παρ' όλα όσα αρνητικά ανέφερα προγενέστερα, μεγάλη εντύπωση προκαλεί το ότι ο Καλιφορνέζος δημιουργός επιτυγχάνει με άνεση να μας συνθλίβει συναισθηματικά καθ' όλη τη διάρκεια του μακρόβιου αυτού δράματος. Στην καρδιά της "Ανταλλαγής" θα βρούμε θέματα όπως η δικαιοσύνη, η γονεϊκή αγάπη, η αθανασία της ελπίδας και μια διαρκή προτροπή-ανάγκη για μάχη υπέρ του δικαίου και του "ηθικά σωστού". Θέματα που αποκόπτονται ενός ανούσιου εγκεφαλικού τεμαχισμού και τοποθετούνται σε έναν επίπονο συγκινησιακό πυρήνα. Και έτσι βρισκόμαστε ανάμεσα σε πυρακτωμένες λάβες που μας λεηλατούν διαρκώς, με έναν αν μη τι άλλο ανορθόδοξο τρόπο. Κάτι που καθίσταται περισσότερο άξιο προσοχής, δεδομένου ότι τόσο ο διάλογος όσο και η αφήγηση υπακούει πολλάκις σε εύκολες οδούς.


Εκτός όλων των άλλων, ο θεατής έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει ένα εξαιρετικό cast. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν ο πάντα αξιοπρόσεκτος John Malkovich, αλλά και η Anjelina Jolie σε μία απροσδόκητα αξιόλογη ερμηνεία! Σίγουρα δεν πρόκειται για την καλύτερη ταινία του Clint, όμως πρόκειται για μια ταινία που αναμένεται με εκτεταμένο ενδιαφέρον στο ευρύ κυρίως κοινό.
Βαθμολογία 4/10


10 σχόλια:

Stepas είπε...

Γειά σου kioy.

Την είδα χτες την ταινία. Μπήκα να διαβάσω το ποστ σου και ομολογώ ότι με εξέπληξε αρνητικά η βαθμολογία σου. Τεσσάρι; Δηλαδή κάτω από τη βάση; Δηλαδή δεν πολυαξίζει να πάει ο κόσμος να δει αυτήν την ταινία; Θα διαφωνήσω μάλλον...

Πρώτα αυτά στα οποία συμφωνούμε. Συμφωνώ απόλυτα στό ότι η ταινία δεν σε αφήνει να καθίσεις ήσυχος στην καρέκλα σου. Σε συγκινεί και σε προβληματίζει μονίμως. Συμφωνώ επίσης ότι ο τρόπος που διάλεξε ο Ιστγουντ για να συγκινήσει είναι καπως απλοϊκός. Αυτό που λες για χωρισμό των πάντων σε "καλό-κακό", "δίκαιο-άδικο" είναι ο εύκολος δρόμος για το άνοιγμα στο ευρύ κοινό. Ο,τι τύπου άνυρωπος και να'σαι δεν έχεις παρά να συγκινηθείς με αυτή την ταινία. Κι έχει και αρκετό μελό, όσο κι αν προσπαθεί να το αποφύγει σε κάποια σημεία.

Από την άλλη βέβαια μιλάμε για μια ταινία που είναι εξαιρετική στη φόρμα της. Φωτογραφία, σκηνοθεσία και κυρίως μουσική (γραμμένη από τον ίδιο τον Ίστγουντ;) είναι νομίζω υψηλού επιπέδου. Η όλη ατμόσφαιρα γενικά είναι εξαιρετική. Ως προς το περιεχόμενο, αν ξεπεράσει κανείς αυτό το απλοϊκό της απλόχερης συγκίνησης, μπορεί να δει μία πολιτική ταινία φτιαγμένη από έναν συντηρητικό 78χρονο Αμερικανό σκηνοθέτη με πολλά Όσκαρ. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Θεωρώ την ταινία "σκεπτόμενη". Αποκαλύπτει σε μεγάλο βαθμό το φασιστικά οργανωμένο ("όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας") Αμερικάνικο κράτος της δεκαετίας του '20 που βρωμάει από πάνω μέχρι κάτω. Ο Ίστγουντ ξέφυγε (ευτυχώς) από το αίμα και την αγριότητα της ιστορίας και επικεντρώθηκε στα κοινωνικά αίτια που φέρνουν τέτοια αποτελέσματα. Μας δείχνει επίσης το παράδειγμα μίας γυναίκας που φέρνει στο φως τη διαφθορά του συστήματος ασφαλείας επειδή είχε τη θέληση και την τόλμη να κρατήσει την αξιοπρέπειά της και να μην σκύψει το κεφάλι, παρόλο που όλο το σύστημα προσπαθούσε να την βγάλει "τρελή". Αλήθεια, ακόμη και σήμερα πόσες φορές καλούμαστε καθημερινά να κρατήσουμε τις απόψεις μας και να επιμείνουμε όσο κόντρα κι αν είναι στις κατεστημένες ιδέες; Νομίζω αυτός είναι ένας σοβαρός προβληματισμός. Γιατί η επιμονή της γυναίκας αυτής έφερε και αλλαγές σε κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο.

Η Τζολί ήταν εξαιρετική όπως και ο Μάλκοβιτς στο ρόλο του πάστορα. Μου άρεσε πάρα πολύ επίσης η μουσική.

Θεωρώ ότι αξίζει ο κόσμος να δει την ταινία αυτή, συγκριτικά πάντα και με τις άλλες ταινίες που παίζονται αυτή τη στιγμή στις αίθουσες.

kioy είπε...

Γεια σου και από μένα αγαπητέ Stepas.
Θέλω να σε ευχαριστήσω και πάλι για την αναλυτική παρουσία σου εδώ. Είναι χαρά μου να "συζητάμε" διεξοδικά πάνω στις ταινίες, αλλά και γενικότερα.

Ας τα πάρω απ' την αρχή. Δε βλέπω το 4 ως κάτω απ' τη βάση. Νομίζω γενικά πως η αναπράσταση της βαθμολογίας, δεν είναι παρά μια συνολική δήλωση(και κάπως πεζή μάλιστα). Για να κλείσω με αυτό το θέμα, ως θαυμαστής του Eastwood, αλλά και θεατής και εγώ θα πρότεινα την ταινία!

Όντως δε σ' αφήνει να καθίσεις στην καρέκλα σου. Ο Eastwood έχει χάρισμα ως προς την αντιμετώπιση του συναισθήματος, και η σκηνοθεσία του το αποδεικνύει! Όσο για τον μονομερή διαχωρισμό, δεν τον βλέπω ως απλά τον εύκολο δρόμο. Αλλά ως τον επιτήδειο δρόμο, και αυτό με πειράζει περισσότερο! Και ίσως, δε μου επιτρέπει να συγκινηθώ όσο θα ήθελα.

Τωρα ας έρθουμε στις διαφωνίες μας.
Ναι, όντως έχει εξαιρετική φόρμα. Αναμενόμενα εξαιρετική όμως, αν αναλογιστούμε την άνεση του budget και του cast κλπ. Ως προς την προβληματική που θίγει η ταινία δεν έχω κάπου να διαφωνήσω. Είναι πολύ σημαντική, αναδεικνύοντας τη διαχρονικότατη διαφθορά, και τη φασιστική επιβολή των αρχών έναντι στην λαϊκή ανημποριά-έλειψη συνειδητοποιημένου αγώνα. Όμως θεωρώ την κινημαστογραφική αφήγηση(ο τρόπος που διηγείται η ιστορία),
τουλάχιστόν απρεπή. Συνεχώς υποπέφτουμε σε μια αναίτια δραματουργική υστερία! Η Τζολί είναι απροσδόκητα καλή. Αλλά πόσες φορές μπόρεσες να ταυτιστείς μαζί της; Προσωπικά δε μπορώ! Βρίσκω όλη αυτή τη δραματουργική ένταση τελείως αφελύ, ανυπόστατη, ανυποστήρικτη. Και ως μια κάποια χειραγώγηση. Τελίως αντίθετα ας πούμε με το Mystic River, όπου η συναισθηματική ένταση κορυφώνεται κλιμακούμενα, αντλώντας τη δύναμη της από μια προσέγγιση άρδην πιο ρεαλιστική.

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός. Δε με ενοχλεί η προβληματική της. Την οποία θεωρώ σπουδαία. (Όχι το σενάριο! μόνο τα θέματα που θίγονται.) Αλλά αρκεί αυτό για να κάνει μαι ταινία σπουδαία;

lafkadio είπε...

Συμφωνώ ότι ο Ηστγουντ ακολουθεί απλοικές οδούς του κυρίαρχου Χόλιγουντ. Με εξέπληξε και μένα η βαθμολογία σου, καθώς δεν βλέπω να αντιστοιχεί με το ύφος των γραφομένων σου, αλλά βέβαια η βαθμολογία είναι το λιγότερο σημαντικό απ' όλα...

Η δική μου περίπτωση είναι η εξής: Δεν μ' αρέσουν καθόλου οι ταινίες του Ήστγουντ. Κάπως μου βγάζουν ένα νιτσεισμό από δεύτερο χέρι, λίγο πιο αγροίκο και "καουμπόικο", κάποιες μου βγάζουν και μια δηθενιά, (εννοώ εδώ το τελευταίο εγχείρημα με την διπλή αμερικάνικη και ιαπωνική οπτική). Οπότε το Changeling ως η λιγότερο ηστγουντική ταινία, μπορώ να πω και ότι είναι, παραδόξως, η πιο αγαπημένη μου μεταξύ των τεσσάρων-πέντε ταινιών του Eastwood που έχω δει...

kioy είπε...

Αγαπητέ Lafkadio, φαίνεται οι περιπτώσεις μας είναι άκρως αντίθετες! Ο Eastwood είναι αγαπημένος. Μου αρέσουν οι ταινίες του, αλλά αυτή την τελευταία την βρήκα πολύ συμβιβασμένη και διαβρωμένη των μεγαλοstudio!

Ανώνυμος είπε...

Την είδα την ταινία χτες και σε γενικές γραμμές μου άρεσε. θα της έβαζα 6. Βέβαια ήταν λίγο κουραστική λόγω του μήκους της, αλλά η ερμηνεία της Αντζελίνα ήταν απροσδόκητα καλή! Βέβαια ο Ιστγουντ δε χρωμάτισε τους ήρωες με πολλά χρώματα και έτσι έμοιαζε η ταινία με παραμύθι. Πάντως έφυγα με μία γλυκόπικρη αίσθηση από την αίθουσα.
Ανώνυμη.

kioy είπε...

Γεια χαρά και από μένα!
Αυτό με το μήκος δεν το καταλαβαίνω, και το πολυακούω τελευταία.
Για μένα μια ταινία μπορεί να είναι 60 λεπτά και να είναι κουραστική και μπορεί να είναι και 4 ώρες και αν μην είναι. Η διάκριση νομίζω είναι στο πως αξιοποιείται ο χρόνος μέσα στην ταινία! Σίγουρα, αν υπάρχουν περιττά πράγματα μέσα σε μια 4ωρη ταινία είναι πιο επώδυνο! Ωστόσο στο Changelling δε συνάντησα τέτοιο πρόβλημα. Περισσότερο πληγώθηκαν οι υψηλές μου προσδοκίες, απ' το mainstream Αμερικάνικο ύφος της και το μονομερή-ανολοκλήρωτο των ηρώων! Αυτό που αποκαλείες παραμύθι! :)

Την καληνύχτα μου!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου είπε...

Kioy μου... φαντάζομαι ότι το περίμενες, αλλά κι εγώ θα διαφωνήσω!
Σίγουρα δεν είναι η πιο ηχηρή ταινία του Clint, θα μπορούσε να πει κι άλλα, να βροντοφωνάξει, όμως συνολικά την βρήκα μια πολύ αξιόλογη παραγωγή!

kioy είπε...

Γιώτα
Το πρόβλημα δεν είναι στο τι λέει... Αλλά στο πως το λέει;
Βρντοφωνάζει πως δε βροντοφωνάζει;
Όμως δεν κρατάει καμία ισορροπία απέναντι στους ήρωες του αποτολμώντας μια ριψοκίνδυνη προσέγγιση αρχαίας τραγωδίας.

Ο "κακός" Αμερικάνικος κινηματογράφος έκδηλος πάνω του. Τεσπα, θα σε διαβάσω και θα έρθω εκτενέστερος!

dunno είπε...

Η ερμηνεία της Jolie για μένα δεν ήταν απροσδόκητη. Πάντα τη θεωρούσα εκπληκτική ηθοποιό κι αυτό φαινόταν στην αξιοπρέπεια με την οποία προσέγγιζε τους ρόλους της, ακόμα κι αυτούς που ήταν το επίκεντρο μέτριων ταινιών στο σύνολό τους.

Πάντως μόνο και μόνο για την ερμηνεία της -αν και δε βαθμολογώ ταινίες- θα της έβαζα κάτι παραπάνω από 4 :)

kioy είπε...

Δε θεωρώ την ερμηνεία της εκπληκτική πάντως. Και ο ρόλοςέχει ατέλειες... Σϊγουρα ωστόσο την είδα πολύ καλύτερη απ' ότι την ανέμενα!