Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Dardenne-Luc Dardenne
Παραγωγής: Belgium / France / Italy / Germany / 2008
Διάρκεια: 105'
Επιτρέψτε μου να μη μιλήσω καθόλου για την κινηματογραφική γλώσσα της ταινίας. Άλλωστε οι ικανότητες των αδερφών Dardenne πίσω από την κάμερα είναι αδιαμφισβήτητες. Επιτρέψτε μου επίσης να μη μιλήσω για την πρωταγωνιστική οπτασία της Arta Dobroshi και να αφοσιωθώ σε όσα μου εντρύφησε αυτό το κομψοτέχνημα!
Η Λόρνα, μια Αλβανίδα μετανάστρια, επιθυμεί να ανοίξει ένα μπαρ στο Βέλγιο με τον καλό της, για την εξοικονόμηση των βιοποριστικών. Κάθε σκοπός εντός του κόσμου απαιτεί έναν συμβιβασμό. Και έτσι η Λόρνα θα αποταθεί σε έναν μαφιόζο, ο οποίος θα της εξασφαλίσει την Βελγική ταυτότητα, παντρεύοντας την με έναν τοξικομανή. Και θα της εξασφαλίσει το αναγκαίο αρχικό κεφάλαιο, αρκεί αυτή να συμμετάσχει στην πρώτη του δουλειά. Η μαφία και εδώ είναι (προ)σχηματική. Η μαφία είναι η άγρυπνη σκιά μας. Η δικιά σου και η δικιά μου σκιά. Αυθύπαρκτη στις πατημασιές μας, η υπονομευμένη ροή των πράξεων μας, στο φέγγισμα ενός ετεροκατασκευασμένου και προϋπάρχοντα κόσμου. Η Λόρνα θα δεθεί σταδιακά με τον Κλώντι. Τον γραφειοκρατικό σύζυγο της. Ο οποίος είναι μια ολοκληρωμένη περσόνα, πέρα για πέρα ανθρώπινη, δίνοντας μια βαθύτερη παρατήρηση στην παρουσία των ναρκωτικών στο σύγχρονο άνθρωπο. Το δέσιμο δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα. Είναι το σμίξιμο δυο ανθρώπων. Η ελεύθερη επικοινωνία. Για αυτήν γίνεται ο Κλώντυ. Για αυτούς δεν είναι παρά ένα πρεζόνι(όπως χαρακτηριστικά προσφωνείται). Είναι πάντα πιο βολικό στο σύγχρονο σύστημα να αντιμετωπίζεις τις υπάρξεις ως "ιδιότητες" παρά ως ανθρώπινες οντότητες. Πιο εύκολα μπορείς να σκοτώσεις μια επιγραφή. Έναν άνθρωπο όμως πως να τον σκοτώσεις; Όλα γίνονται στο βωμό αυτού του δοξασμένου εγκόσμιου Θεού. Στην παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα είναι σχεδόν κοινός, Ευρώ λέγεται. Με αυτόν αγοράζεις την ευτυχία σου, και πουλάς ακόμα και την όποια ανασφάλεια σου. Μπορείς να θάψεις ένα φέρετρο. Τις τύψεις σου όμως πως να τις θάψεις; Εκεί ξεκινάει και η εναντίωση της Λόρνα, του ανθρώπου. Η εναντίωση στο σύστημα δια της αποχής. Οι τύψεις και οι ενοχές τα ενδόμυχα ίχνη πάνω στο κουρσευμένο ανθρώπινο κορμί μας. Και η Λόρνα, σε μια φαντασιακή σύλληψη, κυοφορεί μαζί με τις τύψεις και την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο. Την ελπίδα της ίδιας της ζωής! Και εσύ θεατή, αν εκλαμβάνεις τη σιωπή του τίτλου ως αδυναμία, τότε απλά καθρεφτίζεις το είδωλο σου στον ματωμένο καθρέφτη των καιρών μας. Η σιωπή της Λόρνα είναι ένας εκκωφαντικός βόμβος, μια εκκωφαντική πρόσκληση για ζωή, για αγάπη. Και η βαθύτερη συνείδηση. Η μόνη που μπορεί να στοχεύσει στην ανθρώπευση του σήμερον...
Βαθμολογία 8,5/10
4 σχόλια:
Πάρα πολύ δυνατή ταινία! Την θεωρώ αριστούργημα! Το τέλος καταληκτικό!
Το τέλος αριστουργηματικό...
Και χρήζει πολύπλευρης ανάγνωσης...
Άραγε αυτή η απόδραση απ' το σύστημα, με γνώμονα τη συνειδητοποιημένη ενοχή του ατόμου, η οποία έχει προέλθει απ' τις αναγκαστικές ανομίες που έχει διαπράξει, ως μέλος του συστήματος, να είναι η λύτρωση; Το εισιτήριο για έναν πιο ανθρώπινο κόσμο βασισμένο στη συνειδησιακή -τονιζόμενη η ιδεαλιστική άποψη- συναίσθηση του περιβάλλοντος...
Με αφορμή μια ιστορία μεταναστών ένα θρίλερ ρεαλισμού που ασχολείται με απλούς-καθημερινούς ανθρώπους που αγωνίζονται με την φτώχεια και την απόγνωση και έχουν όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Η ταινία όπως και οι προηγούμενες των Νταρντέν είναι γροθιά, προσκολλάται με αίσθημα στους ήρωες και στις αντιδράσεις τους και παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα. Ακουμπάει επίσης το θέμα των τραυμάτων και κάνει ένα θαυμάσιο πορτραίτο της αγωνίστριας Λόρνα (με καταπληκτική ερμηνεία από την Ντομπρόσι) χωρίς μονοδιάστατη οπτική, χωρίς ωραιοποιήσεις με όλες τις αντιθέσεις που παρουσιάζει ένας άνθρωπος που προσπαθεί να επιβιώσει αλλά και με φοβερή πίστη στην ανθρωπιά, στην ικανότητα για ελπίδα και στο καλό που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος.
Λατρεύω τους Νταρντέν, από τις 5-6 ταινίες της φιλμογραφίας τους ξεχωρίζω το "Παιδί" και τη "Ροζέτα".
Προσωπική αξιολόγηση:
3,5/5
Καλησπέρα Monsier Hulot
Συμφωνώ σε όσα γράφεις.
Πέρα όμως απ' όλα αυτά, και τη συμπαγή περιγραφή του σύγχρονου κοινωνικοπολιτικού χάρτη, στην ανάμηνηση, πλέον της ταινίας, μένει νωπή η αίσθηση της ανάγκης της γονιμότητας, της εκμαιεύσης του νέου, μέσα στους άγονους (Ευρωπαϊκούς) καιρούς.
Μια γονιμότητα, που απ' τη μία βαυκαίζεται στη συντήρηση των μεγάλων ελπιδών, και από την άλλη εκκινάει το αβέβαιο ταξίδι της μέσα απ' την οριστική αυταπάρνηση..
Δημοσίευση σχολίου