Day Night Day Night

Σκηνοθεσία: Julia Loktev
Παραγωγής: USA/ Germany/ France/ 2006
Διάρκεια: 94'

Η ανερχόμενη σκηνοθέτης Julia Loktev εκπονεί εδώ την πρώτη της ταινία μυθοπλασίας. Εμπνευσμένη από την ιστορία μιας Τσετσένας γυναίκας βομβίστριας έτοιμης να αυτοπυροκροτηθεί σε δημόσιο χώρο της Ρωσίας, που έγινε γνωστή από τον Τύπο της Ρωσίας, φτιάχνει την δική της ταινία με ανάλογο θέμα. Μόνο που δεν θα φανερώσει ποτέ στον θεατή το όνομα, την εθνική ταυτότητα και λοιπά στοιχεία της ηρωίδας, που υποδύεται αριστουργηματικά η πρωτοεμφανιζόμενη Luisa Williams, τονίζοντας και αναγνωρίζοντας πως δυνητικά σε αυτή την θέση θα μπορούσε να βρίκσεται ο οποιοσδήποτε.

Εδώ η υπόθεση μεταφέρεται στην Νέα Υόρκη της Αμερικής. Ο αεροπορικός ερχομός της πρωταγωνίστριας σε συνδυασμό με την απόγνωση της μπροστά στην ξένη χώρα υπερτονίζουν το ερασιτεχνικό παρελθόν της. Στην Αμερική πλέον θα βρει την τρομοκρατική ομάδα που θα της αναθέσει την αποστολή και το πρώτο μέρος της ταινίας θα κυλήσει περιγράφοντας το πως διαμορφώνονται οι σχέσεις μεταξύ τους. Η Julia Loktev θα εμμείνει πολύ στο αναπαραστατικό κομμάτι και θα αποτυπώσει με τον πλέον νατουραλιστικό τρόπο κάθε πιθαμή του filmikou χρόνου. Άλλωστε δείχνει να κουβαλάει τις καταβολές της προηγούμενης δουλειάς της, του ντοκιμαντέρ Moment of Impact το οποίο έχει βραβευτεί σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο, ένα είδος που προϋποθέτει νατουραλισμό. Η κάμερα εδώ είναι λιτή και μινιμαλιστική και μέσα από μακρά πλάνα και λεπτή διαχείριση των δρώμενων καταφέρνει να εισβάλλει τόσο στον ψυχισμό της νεαρής όσο και να αποτυπώσει μια στιβαρή κινηματογραφική ατμόσφαιρα.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τρόπος με τον οποίο κινηματογραφείται ο κεντρικός χαρακτήρας. Έτσι η ηρωίδα αποτυπώνεται ακροβολισμένη στα κάδρα του film, τονίζοντας την μη ουσιαστική θέση που έχει στα δρώμενα, ενώ η αισθητές τρεμουλιαστές κινήσεις της στο χέρι κάμερας σε συνδυασμό με την ερμηνεία της καθρεφτίζουν την ταραγμένη ψυχική της κατάσταση. Άλλωστε, η πρωταγωνίστρια μέσα από τους μονολόγους της, μας πληροφορεί πως η θέση της δεν είναι δίπλα στους τρομοκράτες αλλά σε έναν προσωπικό σκοπό, ίσως θρησκευτικής προέλευσης, ενώ η στάση της απέναντι στα γεγονότα βγάζει μια ερασιτεχνικότητα, μια κρυμμένη παιδικότητα. Μεγάλο ενδιαφέρον σκηνοθετικά παρουσιάζει και η φωτογραφία. Εδώ, το πρώτο μέρος χαρακτηρίζεται από έναν βαθύ λευκό χρωματισμό που αποχρωματίζει τα κάδρα και μεταδίδει τον τρόμο, την ταραχή και την αναποφασιστικότητα της νεαρής.

Ωστόσο η ταινία σε αυτό το σημείο διακατέχεται από μια αφηγηματική αρρυθμία, και μια πιεστική προσπάθεια της Loktev να δραματικοποιήσει την πλοκή της. Αυτή η πιεστική προσπάθεια είναι διακριτή και αποτυπώνεται στη συνέχεια με τη μορφή μιας μερικής δυσκαμψίας. Σκηνοθετικά ο λευκός φωτισμός αποχωρεί μαζί με την αναποφασιστικότητα της πρωταγωνίστριας, η οποία είναι ζωσμένη και έτοιμη να εκτελέσει τον σκοπό της. Ωστόσο αντί του λευκού χρώματος βλέπουμε μια γκάμα χρωμάτων και σκιών που πέφτουν και εναλλάσσονται διαρκώς στο πρόσωπο της. Κάτι που δηλώνει πως βρίσκεται μόνη και αβοήθητη στο έλος μιας εντελώς ξένης πόλης. Απ' όλα αυτά τα χρώματα πάντως εμφανώς πάνω της ταιριάζει το ανοιχτόχρωμο ροζ που την φωτίζει με μια ακόμα πιο εμφατική παιδική-ανήλικη-ερασιτεχνική φύση. Τελικώς παρ' όλα όσα άσχημα καταλογίσαμε σε αυτό το δεύτερο μέρος οφείλουμε να αναγνωρίσουμε αυτό το κλείσιμο της, το οποίο σφύζει κινηματογραφικής ευρωστίας και συγγραφικών συμβολισμών.
Βαθμολογία 7/10