The Usual Suspects

Σκηνοθεσία: Bryan Singer
Παραγωγής: USA / Germany/ 1995
Διάρκεια: 106'

Keyser Soze! Γιατί η φήμη είναι πολύ πιο φρικιαστική από οποιαδήποτε πραγματικότητα...

Αυτή η ταινία μπορεί κάλλιστα να ειπωθεί πως αμφισβητεί την παραδοσιακό κινηματογραφικό τρόπο με τον οποίον "φτιάχνονται" οι ταινίες. Καθώς το σενάριο παραλαμβάνει τα σκήπτρα από την σύνηθες εικόνα της ηγετικής σκηνοθεσίας και είναι αυτό βάση του οποίου εξελίσσεται το γίγνεσθαι της ταινίας. Ακόμα και ο Bryan Singer, εκ του τρόπου που σκηνοθετεί, φαίνεται να προσεγγίζει με ευγένεια και λεπτότητα αυτό το αριστουργηματικό κείμενο που έγραψε ο Christopher McQuarrie. Αυτή η ευγένεια ωστόσο δεν καταλήγει σε μια άνευρη ταινία, καθώς ο Singer φαίνεται ταυτόχρονα υπερδιεγερμένος, όπως όλοι μας στη θέση του φαντάζομαι, στην ιδέα του να δώσει σάρκα και οστά σε αυτή την ιστορία!

Η ταινία ξετυλίγεται σαν έναν γρίφο, έναν σατανικό λαβύρινθο που καλείται να συναρμολογήσει ο θεατής. Το σενάριο αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας απατεώνων και τα νταραβέρια της στους δρόμους του εγκλήματος και την αστυνομία που προσπαθεί να εξιχνιάσει τα αίτια και τους δράστες του μαζικού θανατικού που 'χει προκύψει. Ωστόσο το κοινό, τουλάχιστον μέχρι το τέλος, μάλλον είναι καταδικασμένος να παρακολουθεί αποσβολωμένος τις διαστημικές κινητήριες ανατροπές. Η ταινία χαρακτηρίζεται από αστραπιαίο μοντάζ, τόσο όσο χρειάζεται για να υπαινιχθεί την εκάστοτε πληροφορία, ίσως και λίγο λιγότερο. Από μαύρα ολοσκότεινα κάδρα, που υφαίνουν την ατμόσφαιρα μυστηρίου και δείχνουν διατεθιμένα να μην χαρίσουν τίποτα εύκολα. Ενώ στην αφήγηση που κομματιάζεται χρονικά από τα flash back της διήγησης, προστίθεται και η παράλληλη ιστορία του Keyser Soze βγαλμένη μέσα από τον κόσμο των φαντασμάτων! Όλα αυτά συντελούν στο χτίσιμο ενός δυσεπίλυτου παζλ, του οποίου όμως ο θεατής θα συγκροτήσει τα κομμάτια του χάρις το γεναιόδωρο finale. Στο finale, στο οποίο όλα δένουν ιδανικά, με τρόπο που μάλλον δεν έχουμε ξανασυνατήσει σε ταινία του είδους!

Η ταινία εξελίσσεται βάση flash back της αστυνομικής ανάκρισης που υφίσταται ο κεντρικός και βραβευμένος με oscar ήρωας Kevin Spacey. Και νομίζω η επιτυχία της πλήρης ανασυγκρότησης των κομματιών του παζλ στο finale, που αναφέρω και παραπάνω, οφείλεται στην απόσταση που κρατάει ο Singer τόσο από τα γεγονότα όσο και από τους ήρωες. Καταφέρνοντας με αυτό τον τρόπο να δίνει ίσως την μορφή όλων των δραματικά χρήσιμων στοιχείων στην όσο πιο δυνατή αφηρημένη μορφή. Κάτι που αξιοποιείται και καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Άλλο ένα όπλο της ταινίας είναι η λεπτότητα με την οποία διαχειρίζεται το κοινωνικό σχόλιο η ταινία. Αυτό το παρατηρούμε σε κάθε κοινωνική αναφορά, τόσο στην αμφισβήτηση και την ειρωνεία που υφίσταται η αστυνομία, όσο και στα σχόλια που εκμαιεύονται από τους χαρακτήρες. Αυτή η λεπτότητα έχει ως αποτέλεσμα τον ταυτόχρονο εμπλουτισμό σε βάθος του film αλλά κυριότερα την μη μετατόπιση του δραματουργικού βάρους από την εξέλιξη της ιστορίας. Μια επιλογή που εκ του αποτελέσματος, δρα εντελώς ευεργεματικά στο σύνολο της ταινίας.

Τέλος αν δεν κάναμε μια αναφορά και στο cast αυτής της ταινίας θα ήμασταν τουλάχιστον άδικοι. Πέρα από τον βραβευμένο Kevin Spacey που σε καθηλώνει με την ερμηνεία "διπλωμάτη" μπρος στον αστυνομικό νομίζω πως σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τον Gabriel Byrne στον ρόλο του συναισθηματικού και εσωστρεφή ηγέτη, ενώ και ο Chazz Palminteri δίνει ρέστα στον ρόλο του γελασμένου και αντιπροσωπευτικού μπάτσου. Το εξαίρετο cast συμπληρώνουν και οι Stephen Baldwin, Benicio Del Toro, Kevin Pollak, Pete Postlethwaite. Ο τελευταίος μάλιστα πραγματώνει έναν πολύ σημαντικό και αθόρυβο ήρωα.
Βαθμολογία 9/10