Antena, La

Σκηνοθεσία: Esteban Sapir
Παραγωγής: Argentina/ 2007
Διάρκεια: 90’

Ο 41χρονός Esteban Sapir φτιάχνει την δεύτερη του κινηματογραφική ταινία, που αναμφισβήτητα συγκαταλέγεται στις ταινίες που δεν έχουμε συνηθίσει. Ο λόγος; Η πραγματικά ασυνήθιστη γραφή της. Η οποία προκύπτει από το εμπνευσμένο πάντρεμα στοιχείων που εκτείνονται σε όλη την χρονική ιστορία του κινηματογράφου.

Κατ’ αρχάς, η ταινία τοποθετείται σκηνοθετικά στον βουβό ασπρόμαυρο κινηματογράφο του ’20. Τόσο η αυστηρά επιμελημένη εικόνα, οι κινήσεις της κάμερας, το εννοιολογικό (Αϊζενσταϊνικό) μοντάζ, αλλά και τα ειδικά εφέ συνοδευόμενα με τους «φθαρμένους» ήχους, δείχνουν τις ρίζες αυτού του film. Μετ’ έπειτα ως προς την γλώσσα της ταινίας αναμφισβήτητα βλέπουμε ένα έντονο expressioniστικό δημιούργημα, που πατάει στον σουρεαλισμό. Και για να στηριχτεί αυτός ο ομολογουμένως υπερβολικός εξπρεσιονισμός επιστρατεύονται μια σειρά από κινηματογραφικά μέσα. Τόσο η φωτογραφία, όσο και η σκηνογραφία κάνουν αναπόσπαστο κομμάτι του background όλα τα στοιχεία εκείνα, που υπό άλλες προϋποθέσεις θα απέστρεφαν με την εκκεντρικότητα τους. Μιλάω για τους οπτικοποιημένους λεκτικούς υπότιτλους των σκέψεων των ηρώων που αποκτούν αναπόσπαστη θέση στο ντεκόρ, και ένα σύνολο από συμβολισμούς που περιγράφονται με αναλόγως αφηρημένα οπτικά αντικείμενα και σύμβολα.
Αυτός ο έντονος εξπρεσιονισμός είναι που τελικά απομυθοποιεί και αυτή την παραμυθένια παραδοσιακή εντύπωση που έχουμε εμείς οι αδαής σύγχρονοι για τον πολύ προγενέστερο κινηματογράφο. Πάντως όλη αυτή η διαδικασία με την οποία ντύνεται η ταινία του ο Sapir αποκτάει μεγάλο ενδιαφέρον. Άλλωστε αν δεν είναι το cinema, με τις άφθονες δυνατότητες, η τέχνη που σου επιτρέπει να πειραματιστείς πάνω στο αντικείμενό σου, τότε ποια μιμητική Τέχνη είναι;

Στα της υπόθεσης τώρα, ο Αργεντινός σκηνοθέτης τοποθετεί την ιστορία του σε έναν ανύπαρκτο κόσμο. Έτσι αμέσως δίνει την δυνατότητα στον εαυτό του να ξεφύγει από τον ρεαλισμό και να χρησιμοποιήσει την αφήγηση του για να αλληγορίσει. Η δράση εξελίσσεται σε μια αλλόκοτη πόλη(έτσι την ντύνει το ασπρόμαυρο+εξπρεσιονιστικό στοιχείο) που όλοι έχουν χάσει την λαλιά τους. Σχεδόν όλοι, γιατί υπάρχει μια γυναίκα που καταφέρνει να μιλάει ακόμα. Και επειδή τυγχάνει η γυναίκα να έχει μεταδώσει την φωνή στον γιο της, υπάρχει η ελπίδα για καθολική μετάδοση της. Η ταινία περιέχεται από μια μεγάλη γκάμα συμβολισμών. Με κυριότερους εκείνους που κατηγορούν την τηλεόραση για την αποβλάκωση, την χαλιναγώγηση και την υποδούλωση του ατόμου σε αυτή. Καθόλου τυχαίο δεν είναι πως ένας πανούργος άνθρωπος με το όνομα Mr. Tv είναι αυτός που έχει κλέψει την λαλιά των πολιτών. Είναι αυτός που επιθυμεί και την ήδη αδυνατισμένη σκέψη τους. Όπως επίσης και ότι όλα τα προϊόντα που σχετίζονται με την εντόνως εμφανιζόμενη τηλεόραση έχουν ως σήμα ένα υπνωτικό σύμβολο(τον στρόβιλο). Έτσι ο Sapir μέχρι τον τελικό δρόμο προς την λύτρωση, θα χρησιμοποιήσει την ταινία του ως κεραία για να στείλει τα «ασφυκτικά» μηνύματα του στον θεατή. Η αλόγιστη χρήση της επιστήμης και η παιδική αθωότητα είναι ακόμα μερικά από αυτά.

Αυτή λοιπόν η ασυνήθιστη ταινία, είναι μια πρόταση που αξίζει να μελετήσει κανείς. Κυρίως για το καινοτόμο της γραφής της. Μια αν μη τι άλλο σπάνια εμπειρία. Μάλιστα σε μια εποχή που ο κινηματογράφος έχει την ανάγκη καινοτόμων ιδεών, είναι ευχάριστο και ενθαρρυντικό να βλέπουμε ορισμένους Λατίνους να αναμοχλεύουν το μέσο…
Βαθμολογία 7,5/10