Σκηνοθ.: Τ. Τζαμαργιάς.
Ερμηνεύουν: Μ. Καρατζογιάννης, Γ. Ντούσης.
Διαπαιδαγώγηση: Μια ιστορία αέναης διακόρευσης.
Παιδιά: Μια εύπλαστη μάζα. Ζυμώνεται μέσα στις σκέψεις μας, στους τρόπους μας. Ανεξαρτήτως προαίρεσης. Παιδιά από διάφανο δέρμα, όπως στο "The Reflecting Skin" του Philip Ridley. Τα χοντροειδή δαχτυλικά αποτυπώματα, εμάς και του κόσμου, είναι έτοιμα να τα μολύνουν ανεξίτηλα. Αθεράπευτα. Άνευ επιστροφής. Παιδικά κωμωδίες και πορνό τα καταναλωτικά είδη χαλιναγώγησης των ορμών και των ενστίκτων. Ανάλογα την καιρική χρονικότητα του βίου μας. Του απαίδευτου βίου μας. Χοντρά δάχτυλα μολύνουν τον ουρανό του χθες. Ο καρκίνος στάζει στο σήμερα. Στο τώρα. Σε κάθε τώρα. Ακατάπαυστα.
Οι ήρωες της Πάχνης είναι δυο φίλοι. Δυο κακοποιημένα παιδιά που ερμηνεύονται αριστουργηματικά από τον Μάνο Καρατζογιάννη και τον Γιώργο Ντούση. Η σκηνοθεσία άψογη. Σε μια θεατρική σκηνή κλειστοφοβικά στενόχωρη. Σε απόσταση αναπνοής, ρίπες φωτιάς εκτοξεύονται στο κοινό. Ο χώρος σκοτεινός. Τραχύς. Σα να γδέρνεσαι πάνω του. Σα να κουλουριάζεσαι στα σώματα των παιδιών. Των παιδιών με τη βίαιη ενηλικίωση. Η οποία τρέχει μέσω συνεχή αφηγηματικών flash back. Από το χθες στο τώρα. Δίχως φυγή. Μια γροθιά στη μήτρα της γέννησης. Ο ένας εκ των δύο θέλει να σκοτώσει τη μητέρα του και τον πατριό του. Μοναδικοί υπαίτιοι του εφιαλτικού χείμαρρου που παραλύει τις σκέψεις του. Ο δεύτερος προσποιείται ένα αλάνι των δρόμων. Η φυγή και η δημιουργία μιας ηχηρής εικόνας ως αμυντικός μηχανισμός. Αμυντικός μηχανισμός ενός εξίσου σκοτεινού παρελθόντος.
Τα 400 χτυπήματα της ζωής είναι πολλά. Η πάχνη θόλωσε καθήμενη στο διάφανο δέρμα. Σχηματίζοντας ένα ομιχλώδες μόρφωμα. Όταν δεν μπορείς να είσαι παρά θεατής στο προδιαγεγραμμένο, μέσω του χθες, έργο της ζωής σου, η επινοημένη πραγματικότητα φαντάζει ως το μοναδικό όπλο μιας λυτρωτήριας φυγής. Και όταν τα υλικά της φαντασίας πορεύονται απ' το βίωμα, απ' την παρελθούσα στιγμή, η φαντασία μουλιάζει στα πηχτά απόνερα της βίας. Μια ζωή χαλασμένη, γόνος μιας ανέραστης ζούγκλας. Αρκεί να είσαι θύτης και όχι θύμα. Ή καλύτερα, αρκεί να φαντάζεις θύτης στα μάτια των άλλων. Αδιαφορώντας για μια κοινωνία που αρέσκεται να μετράει τα θύματα της σε κάθε λογής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου