Σκηνοθεσία: Frank Borzage
Παραγωγής: USA / 1927
Διάρκεια: 110'
Ο κινηματογράφος από γεννησιμιού του αποτελούσε, κυρίως, μια λαϊκή τέχνη. Κάτι που προέκυψε από τη βασική επιδίωξη, κυρίως, της πρωτοστατούσας Αμερικάνικης βιομηχανίας, αλλά και της ένθερμης υποδοχής που του επιφύλαξε το πρώτο(χρονικά) κοινό.
Και εδώ ο Frank Borzage θα μας διηγηθεί ένα από τα πρώτα ρομαντικά λαϊκά παραμύθια της 7ης Τέχνης. Που επέφερε και το ανάλογο ντελίριο ενθουσιασμού στο άμαθο ακόμα κοινό. Συγκεκριμένα, αυτή(Janet Gaynor) είναι μια μικροκαμωμένη κοπέλα που κακοποιείται από την εμετικά βάναυση αδερφή της. Αυτός(Charles Farrell) είναι ένας καλόκαρδος άθεος που δουλεύει στους υπονόμους, και ονειρεύεται να προαχθεί σε καθαριστή δρόμων. Εκεί, σ' ένα δρόμο δηλαδή, οι ιστορίες τους σμίγουν. Και η αρχικά καταναγκαστική συμβίωση τους, θα οδηγήσει σε έναν γάμο που υπόσχεται τις χαρές της οικογενειακής ευτυχίας. Μόνο που ο μεγάλος πόλεμος θα τους χωρίσει. Μέχρι, ξεντροπιάζοντας ακόμα και τον θάνατο, να ενωθούν ξανά.
Ο Frank Borzage εκκινεί μια ρομαντική ιστορία, κάνοντας ταυτόχρονα μια λαϊκίζουσα κριτική πάνω στην αθεΐα, αλλά και την άρχουσα θέση που έχει καταλάβει η εκκλησία στα κοινά. Μιλάει για έναν βάρβαρο κόσμο. Τον κόσμο των κοινών ανθρώπων. Που μαστιγώνεται από την ανέχεια, τη βία, τους πολέμους, και γενικότερα τον κυνισμό. Και θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως ασπάζεται το ακόλουθο moto: "Όλοι βουρκιζόμαστε στις λάσπες και τις ακαθαρσίες αυτού του τόπου. Όμως μερικοί έχουν το θάρρος να στρέφουν το βλέμμα πάνω απ' τους υπονόμους, να απλώνουν τα χέρια και να χαϊδεύουν τ' άστρα." Κάπως έτσι οδηγούμαστε στον 7ο ουρανό του ρομαντισμού και της ευτυχίας. Ή καλύτερα στην οπτικοποιήση της κοινώς αποδεκτής ευτυχίας. Καθώς το film εξελίσσεται σε μια ωδή στο φτιασιδωμένο τρίπτυχο πίστη-ελπίδα-αγάπη.
Ο Frank Borzage είναι τυχερός να έχει στο οπλοστάσιο του, μια ερμηνεύτρια με τα χαρακτηριστικά της Janet Gaynor. Η οποία γεμίζει τα κάδρα με ακράδαντο συναισθηματισμό. Με έναν ομιλούντα συναισθηματισμό που απογειώνει και τις δεδομένες δυνατότητες του βωβού. Η αύρα της εκρηγνύεται απ' το σώμα της, και πυροκροτεί επανειλημμένως το χειροκρότημα του κοινού. Σε αυτό συμβάλλει και ο βραβευμένος με oscar σκηνοθέτης που επιμελείται με αξιοπρόσεκτη προσοχή τα κάδρα του. Εκεί που η ψυχοσωματική γλώσσα κατακλύζει το χώρο και υπερβαίνει την ανθρώπινη ομιλία. Δηλαδή εκεί που γεννήθηκε, εκεί που πέθανε και εκεί που ανασταίνεται ο βωβός κινηματογράφος μέχρι σήμερα...
Βαθμολογία 6,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου