Της ψυχής απροσδιόριστη φωτιά

Μέρες τώρα, μέσα μου κάτι βράζει.
Λάθος!
Χρόνια τώρα, μέσα μου κάτι βράζει...
Ανομολόγητο μένει, ίσως για αυτό να καίγομαι μαζί του.
Όσο και αν προσπάθησα.
Το εναπόθεσα σε λευκές κόλλες και αυτές γίνανε στάχτη
Με τα μάτια μου το ζωγράφισα πάνω σε ανθρώπινα τείχη.

Κάθομαι πίσω απ' το παράθυρο.
Κάθομαι πίσω απ' το τζάμι του λεωφορείου.
Μέσα στην τρικυμία διαβατάρηδες περαστικοί πατούν το βρεγμένο κράσπεδο του μυαλού μου.
Οι δικοί μου, την πλάτη μου σκουντάνε,
"Μη μαυρίζεις", λένε χαμογελώντας.
"Διασκέδασε, τα χέρια σου άπλωσε τη ζωή να δαμάσεις."
Πάντα απόντες ήσασταν.
Δε σας κρατώ κακία.
Πιο συχνά οι άνθρωποι απουσιάζουν όταν δεν αντέχουν να μην είναι παρόντες.

Οι εχθροί μου φανερώνονται μέσα από τη σκιεράτσα.
Ασφαλής είναι, το καζάνι μου δε τους αγγίζει.
Ένα περιπαικτικό γέλιο μόνο.
Πιο έντονο, πιο έντονο.
Ένα δωμάτιο ο κόσμος όλος.
Ένα δωμάτιο αντηχήσεις χαχάνων που ροκανίζουν τα τύμπανα μου.

Και εσύ που είσαι;
Εσύ που δήλωνες το κορμί απ' την ψυχή μου.
Που μου 'λεγές, "μη φοβάσαι".
"Τον κόσμο εμείς θα αλώσουμε στα γέρικα άλογα μας."
Που;
Και εγώ χαράματα μόνος παλεύω τις πληγές μου...
Πόση παγωνιά να βαστάξουν τα κόκαλα μου;

Και ύστερα φάνηκε εκείνη...
Μια απροσδιόριστη φιγούρα, μα τόσο απτή.
Της ζωής παράξενη ταξιδιώτισσα σε βάφτισα μόλις σε πρωτοείδα.
Ένα της βλέμμα αρκούσε να καεί μαζί μου.
Τα μάτια σαν να διάσχισαν τα χρονολόγια αιώνων...
Μια επαφή στιγμιαία.
Και τα δεσμά μου λύθηκαν.
Και ύστερα έφυγες...
Και η ύπαρξη ανεξίτηλο σημάδι μέσα στην απουσία.

(Πηγή αφίσας: Deviantart
Χρήστης: ~mudakisa)