Match Point

Σκηνοθεσία: Woody Allen
Παραγωγής: UK / USA / Luxembourg / 2005
Διάρκεια: 124'

Ίσως η μεστότερη δουλειά του 70χρονού πλέον Woody Allen. Ο σκηνοθέτης μέχρι τώρα μας είχε συνηθίσει σε δυνατές κινηματογραφικές σκηνές, οι οποίες ωστόσο δε συνοδεύονταν και από την κατάλληλη σκηνοθετική ωριμότητα! Μιλάω για πολύ ζουμερές-δυνατές φιλοσοφικές σκηνές που όμως με την επαναληπτικότητα τους και χωρίς χρήση κριτικής ικανότητας έχαναν πολύ από την λάμψη τους. Μιλάω για επίμονες προσπάθειες υποστήριξης νέων ευρυμάτων που με αυτή την επιμονή έχαναν την αξία τους! Έτσι κατ' εμέ αυτός ο μεγάλος σκηνοθέτης στο Match Point φτιάχνει μια ταινία που μπορεί να τον αναδείξει σε όλη την χρονική έκταση της τις αναμφίβολλα σπουδαίες ικανότητες του!

Το Match Point θα θίξει το θέμα της τύχης, όχι μέσα απ' την απλοική ηττοπαθή ματιά του καθημερινού ανθρώπου( που συνηθίζει να χρήζει τον εαυτό του άτυχο στις δύσκολές στιγμές), αλλά μέσα από την επιστήμη των πιθανοτήτων που ερμηνεύονται μέσα απ' τις συμπτώσεις.Άκρως γοητευτική η παρομοίωση της τύχης με ένα μπαλλάκι τέννις που δεν ξέρεις που θα πέσει, καθώς και η χρήση της εν λόγω παρομοίωσης σε όλη την ταινία. Όλα αυτά θα τα δώσει μέσα από ένα άκρως επιτυχημένα στοχευμένο κοινωνικό υπόβαθρο(του Λονδίνου). Κοινωνικό υπόβαθρο που θα καταδείξει την μαλάκωση των ηθών μπροστά στην υποτιθέμενη ευμάρια που προσφέρουν τα υλικά αγαθά. Μέσα από πλούσια σπιτικά, μέσα από ανθρώπους που ξεδιψούν την επιθυμία τους για δόξα, για προσωπική επιτυχία-πνευματική εξέλιξη στο βωμό και την ευκολία του χρήματος. Με ανθρώπους ήδη πλούσιους, μακρυά απ' τα κοινωνικά προβλήματα και ανυψωμένους κοινωνικά με πλάτες τον πολιτισμό. Και καταδεικνύωντας και τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα!

Επίσης να μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στα χέρια, ή καλύτερα στην κάμερα του ερωτομανή Woody Allen. Πράγμα που σημαίνει πως ο ερωτισμός έχει περίοπτη θέση και σε αυτή την ταινία. Και φανταστείτε ερωτισμό με Scarlett Johansson εκφραστή!

Και όλα τα παραπάνω δίνονται μέσα από εξαιρετικούς διαλόγους, μα περισσότερο μέσα από τους στοχαστικά επιλεγμένους χαρακτήρες οι οποίοι αναλύουν άψογα άκρως ρεαλιστικές-έντονές-γεμάτες προσωπικότητες. Με ένα σενάριο στιβαρό, ψαγμένο και εναλλαγές(που θα ζήλευε και αστυνομικό δράμα) που εξωθουν σε ανώτατες κλίμακες το δραματουργικό στοιχείο.

Στα τεχνικά μέρη το στοχαστικό ύφος την ακολουθεί σε όλη την διάρκεια της! Πράγμα που την κάνει συμπαγή, και άκρως ενδιαφέρουσα... Με αιχμές στην διαλεκτική, και με στιγμές ξεκάθαρης αγόρευσης της αρχαίας φιλοσοφίας σε σκηνές που καθαρά το επιβάλλουν οι ανάγκες της ταινίας(κατ' εμέ αυτό δίνει πολλούς πόντους στο match point). Η πληθωρική όπερα αποτυπώνει συναισθήματα, άλλοτε χαιδεύωντας τα αυτιά μας και άλλοτε τεστάρωντας τα όρια μας, συνθέτωντας ποίκιλες ατμόσφαιρες! Ενώ εξέχουσα θέση έχει ο φωτογραφικός φακός στο μουντό Λονδίνο ,δίνωντας όλες τις γκρίζες αποχρώσεις του.

Ενά άλλη μια νίκη για τον Woody Allen είναι η διαχείριση του υλικού του... Όλοι οι ηθοποιοί, απ' τους πρωταγωνιστές μέχρι τους β-ρολίτες δείχνουν σαν εξαρτήματα μιας τέλειας καλοδουλεμένης μηχανής. Ο Jonathan Rhys Meyers σοκάρει με μια ερμνεία καθηλωτική, η Scarlett Johansson δεν θα είχε σίγουρα πρόβλημα στο ρόλο της sexy ηθοποιού, αλλά εδώ αποδεικνύει και ερμηνευτικά ταλέντα, ενώ η Emily Mortimer ανεβάζει κατακόρυφα τις μετοχές της! Ενώ θα αδικούσαμε αν δεν κάναμε αναφορά για την αρμονική παρουσία(σαν όπερα) του υπόλοιπου cast. Που σαν ομάδα με το υπόλοιπο team θα οδηγήσουν σταδιακά τον θεατή στην κάθαρση!
Βαθμολογία 9,5/10(μόνο επειδή περίμενα κάτι καλύτερο-ατμοσφαιρικότερο, στο πλάνο της συνείδησης)

Road to Perdition

Σκηνοθεσία: Sam Mendes
Παραγωγής: USA / 2002
Διάρκεια: 117'

Ο Sam Mendes παίρνει τον φακό του για να γυρίσει αυτούς τους δρόμους της απώλειας δημιουργώντας μας την απορία κατά πόσο αυτός έχει βρει τον δικό του δρόμο. Και αυτό το λέω επειδή μεταξύ του δράματος και της αστυνομικής περιπέτειας μπλέκονται πολλά και τελικά δεν καταφέρνει να επιβάλει την ατμόσφαιρα εκείνη που θα μπορούσε να στεγάσει την ταινία του...
Μιλάμε για έναν άκρως περιγραφικό φακό, με δυνατά πλάνα που ωστόσο είναι δύσκαμπτα κατά την σύνδεση τους... Το βασικό στοιχείο είναι ο αγώνας για εκδίκηση ενός εργαζόμενου "φονιά της νύχτας" για τον αδικό χαμό της οικογένειας του. Σε αυτό το σημείο είνα βασικό να καταδείξουμε τις τρύπες στο σενάριο. Όπου δεν υπάρχει καμιά ρεαλιστικότητα, καμιά οριοθέτηση του περιβάλλοντος και τα οπλά να βγαίνουν παντού και οποτεδήποτε χωρίς καμιά δυσκολία (Μπροστά σε αστυνόμους, μπροστά σε δημόσιους δρόμους, μπροστά σε ξενοδοχεία και κατ' επανάληψη) ξενίζωντας τον πιο ρεαλιστή θεατή. Ενώ επίσης άλλη μια τρύπα είναι η έλειψη του βασικού στοιχείου, του μυστηρίου, που είναι ικανό και αναγκαίο για κάθε ταινία κυνηγητού, εκδίκησης, περιγραφής της νύχτας...
Στην άλλη άκρη, στην πιο ανθρώπινη έχουμε τον πύχη 2 κλίμακες πιο ψηλά... Αν και η γκανγκστερική έκταση είναι τελίως ανεπαρκές καλυμένη δημειουργώντας παντού προβλήματα(και κυρίως στο βάθος κάλυψης των γεγονότων) η ανθρώπινη εξελίσσεται βαθμωτά. Με την σχέση μεταξύ υιού και πατρός με έναν εξαιρετικό Tom Hanks, με εναν ενδιαφέρον Tyler Hoechlin τονίζεται η αληθινή αγάπη μέσα από την σταδιακή ένωση του θεσμού της οικογένειας. Η αφήγηση, με το συναισθηματικό της ύφος ντύνει τις ψυχές του κοινού. Ενώ οι σκηνές υποστηρίζουν άριστα τις προθέσεις του Sam Mendes.
Για να συνωψίσουμε, βλέπουμε δυνατά πλάνα, δυνατές σκηνές σε μια ταινία που μπορεί κυρίως να συγκινήσει. Όμως είναι ανεπαρκής στο να δώσει το story σε αληθινές εντάσεις. Σε αυτό σημαντικός παράγοντας κατά τη γνώμη μου είναι και οι έλειψη θεματικών νοητικών ενοτήτων, με τα μυνήματα να μοιάζουν σταγόνες στην έρημο. Ενώ πολλές φορές βλέπουμε φτηνές νοητικές σκοπιές. Για παράδειγμα, κατ' εμέ η σκηνή με το χρήμα στην τσάντα για δώρο στους οικοδεσπότες και ο άψυχος αποχαιρετισμός ήταν τουλάχιστον φτηνή.
Πάντως μας επιφυλάσει ένα τέλος που οδηγεί στην κάθαρση! Με έντονο δάκρυ στα μάτια του μικρού πρωταγωνιστή να περιγράφει πως μερικά πράγματα δεν τα κρίνεις... Σε μερικούς δρόμους κλείνεις τα μάτια και αφήνεις την καρδιά να σε οδηγεί. Και θα σε πάει εκεί που ανήκεις. Βαθμολογία 6/10

Pirates of the Caribbean: At World's End

Σκηνοθεσία: Gore Verbinski
Παραγωγής: USA / 2006
Διάρκεια: 168'

Το τρίτο μέρος και τελευταίο(όπως δηλώνει ο σκηνοθέτης του, αν και στην ταινία θεωρώ πως τίποτα δε ξεκαθάριζει) αυτής της σειράς είναι γεγονός!
Στο πρώτο μέρος μπορεί να είχαμε τον ενθουσιασμό του νέου πράγματος, ωστόσο θεωρώ πως και ο Gore Verbinski είχε ένα πάθος να αναδείξει μια άκρως επιτυχημένη, τόσο εμπορικά αλλά και ποιοτικά, υπερπαραγωγή. Χρησιμοποίεισε ιδανικά όλα τα μέσα( εφέ, μουσική, σενάριο κλπ) με σκοπό να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της ταινίας...
Στο δεύτερο μέρος αν και έχωντας στην οπλομηχανή του έναν θαυμάσιο(οπώς πάντα, αλλά αυτή τη φορά ακόμα περισσότερο) Johnny Depp και έχωντας κατακτήσει την εύνοια του θεατή νομίζω πως τα θαλάσωσσε... Τουλάχιστον στα τεχνικά μέρη! Και αυτό γιατί χρησιμοποιήσε την ταινία για να αναδείξει μόνο τα εκθαμπωτικά και πιασαρικά μεν γεννήματα της τεχνολογίας(εφέ), μακρυά από κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα... Κάνωντας την ταινία δύσκαμπτη-βαρετή, και ανίκανη να ψυχαγωγήσει με αυθεντικό τρόπο.
Στο τρίτο μέρος τώρα...
Η ταινία ξεκινά με ένα δυνατό, πειθαρχημένο πλάνο που προμυνήει για κάτι δυνατό... Τα ειδικά εφέ εμφανή να υποστηρίζουν την ταινία και τον θεατή να περιμένει το "τέλος του κόσμου" συγκλονιστικό. Μετέπειτα έχουμε ένα πλήθος συμφωνιών μεταξύ των πρωταγωνιστικών κύκλων(τους διάφορους ηγέτες πειρατές, τον αγγλικό στρατό, τον Jack Sparrow, το κορίτσι και τον Orlando Bloom) οι οποίες σε συνδυασμό με το αλλοπρόσαλο των χαρακτήρων καθιστούν την πορεία πλεύσης του πειρατικού της ταινίας τελείως απρόβλεπτη! Ωστόσο με λύπη διαπιστώνουμε την έλειψη φαντασίας(φαντασίας που να εξυπηρετεί την ταινία, γιατί το μεταφυσικό-μυθοπλαστικό στοιχείο είναι ανεξέλεγκτο στην ταινία και την μεταρέπει να κινείται σαν μεθυσμένο τραινάκι μακρυά από κάθε κινηματογραφική γραμμή) που θα υποστηρίξει και τις προαναφερθέντες αλλαγές κατεύθυνσεις. Έτσι η ταινία προτιμά να αναλώνεται στο τυπικό του σεναρίου, φορτώνωντας την ταινία με συνεχώς ανούσιες πληροφορίες. Και λέω ανουσιές και θα το αιτιολογήσω με ένα μόνο παράδειγμά ... Οι πειρατές με τα οκτάργυρα τους καλούν συνέδριο. Ο φιλόδοξος Μπαρμπόσα επιθυμεί να απελευθερώσει την Θεα Καλυψώ. Δεν καταφέρνει στο συμβούλιο να έχει την συμφωνή γνώμη των υπολοίπων. Αλλά όταν το 'χει ανάγκη η ταινία( και αυτή η ανάγκη βέβαια φούσκα εξελίσεται, καθώς η Θεα δεν επεμβαίνει κάπου ουσιαστικά) το κάνει χωρίς κανένα συμβούλιο. Δηλαδή το όλο ταξίδι για το συμβούλιο, οι περιπέτειες για να φτάσουν εκεί όλοι οι πειρατές(διάφορες μάχες, απώλειες, στάσεις των πρωταγωνιστών που οδηγούν σε άλλες συμφωνίες κτλ) καταλύεται με μια μόνο σκηνή! Και δυστυχώς αυτό το στοιχείο της φλυαρίας και της ανούσιας σεναριολογίας ντύνει όλη την ταινία.Έτσι διαπιστώνουμε μεγάλη διαφορά απ' το πρώτο μέρος όπου οι συμφωνίες μεταξύ των πρωταγωνιστών προωθούσαν και αυτοδικαιολογούσαν την υπαρξή τους βάση της εξέλιξης του δραματουργικού στοιχείου. Επίσης ο θεατής περιμένει μια μάχη που θα καταφέρνει να συνενώνει όλες τις πληροφορίες με τις οποίες έχει κατακεραυνηθεί κατά τη διάρκεια της ταινίας. Όμως θα μείνει στην αναμονή. Και αυτό γιατί στη μάχη θα δούμε σκηνές μεν εντυπωσιακές, όπως έχουμε άλλωστε συνηθίσει, αλλά με έλειψη ευρυματικότητας , πειθαρχείας και σχεδίου. Χαρακτηριστική σκηνή το πάντρεμα του φημισμένου ζευγαριού την ώρα της μάχης που κρίνει τον κόσμο! Ώστόσο για να μην αδικήσουμε την ταινία ωφείλουμε να παραδεχτούμε πως δυνατό σημείο εξακολουθούν να αποτελούν οι διαλόγοι. Διαλόγει που προωθούν και κεντρίζουν το μυαλό του θεατή καθώς δίνουν στην ταινία την ελκυστικότερη των ατμοσφαιρών.
Ερμηνευτικά έχουμε έναν αναμενόμενα καλό Johnny Depp στον ρόλο του τρελού πειρατή. Στο ρόλο του γοητευτικού έχει τελείως χαθεί ο Orlando Bloom, ενώ η Keira Knightley καταφέρνει για άλλη μια φορά να είναι sexy αφήνωντας στην άκρη τις όποιες ερμηνευτικές της ικανμότητες!
Αν και η πρώτη ώρα με ξεγέλασε, με έκανε να περιμένω κάτι πολύ ευχάριστο και συνάμα δυνατό η συνέχεια εξαφάνισε τις όποιες προσδοκίες μου. Σίγουρα αυτή η υπερπαραγωγή θα συζητιέται για χρόνια! Χάρις το πρωτότυπο των ρόλων, χάρις τα εφετζίδικα πλάνα, χάρις τις εντυπωσιακές εναλλαγές. Αλλά τελικώς θεωρώ πως βάση της δυναμικότητας της ήταν αρκετά κάτω του αναμενόμενου... Άλλη μια επιλογή υπέρ της εμπορικότητας... Επιλογή που θίγει το ποιοτικό cinema.
Βαθμολογία 4,5/10 ( για τα εξωγενή κυρίως χαρακτηριστικά: μουσική, φωτογραφία κτλ που ήταν ομολογουμένως περισσότερο από αποδεκτά).

Hotel Rwanda

Σκηνοθεσία: Terry George
Παραγωγής: USA / UK / Italy / South Africa / 2004
Διάρκειας: 110'

Το ξενοδοχείο της Rwanda λοιπόν είναι αυτό που θα φιλοξενήσει την θέληση του Terry George για να δώσει λίγο φως στα απάνθρωπα γεγονότα του 1994. Ωστόσο με μια πιο ανθρώπινη ματιά θα δώσει μια πιο γλυκειά και πιο κοινωνική έκταση στην ταινία.
Η κινηματογραφική απειρία λοιπόν με την πειθαρχία και την καλλιτεχνική φλέβα έρχονται αντιμέτωπες στο πρόσωπο του σχετικά νεοεμφανιζόμενου αυτού σκηνοθέτη. Θα επιλέξει με φωτεινά πλάνα, με επακριβώς περιγραφές όχι των πολιτικών γεγονότων αλλά των γεγονότων στο Hotel Rwanda να δώσει την έκταση της ανθρωπιάς ενάντια στα όποια συμφέροντα. Με μια κάμερα χωρίς ιδιαίτερα skills αλλά με έντονη την διάθεση να συγκινήσει αληθινά ή εστώ αληθοφανές θα καταφέρει να πάρει μαζί του τον θεατή. Ενω σαν σκηνικό αχνοφαίνονται οι κτηνωδίες μεταξύ των 2 επικρατέστερων φυλών στην Rwanda , των Hutu και των Tutsi.
Η ταινία απεικονίζει έναν καλό άνθρωπο, τον ξενοδόχο, με αδυναμίες να επιβληθεί και ώντας Hutu μα έχωντας οικογένεια Tutsi να δείχνει μακρυά από ετικέτες και να αναγνωρίζει την οσμή της ανθρωπιάς. Στοιχεία που θα τον οδηγήσουν σταδιακά να άποποιηθεί της υπερ-ξενοδοχιακής, διπλωματικής του καριέρας και να μετατρέψει το ξενοδοχείο του σαν ένα κρισφύγετο στον στίβο της επιβίωσης.Η ταινία χαίρει να έχει σε αυτόν τον ρόλο στις υπηρεσίες της την πιο δυνατή ερμηνεία που μπορείς να φανταστείς, χαρις τον Don Cheadle. Με πλάνα που κερδίζουν τον θεατή και την συμπόνοια του προς έναν καταδικασμένο λαο(αλλά αρκετά μετριασμένης έντασης, ώστε να μην ξεφύγει στα βιαία standar των γεγονότων) και με πάντα διάχυτη την έμφαση της δύναμης της οικογένειας(της αληθινής αγάπης), της ομαδικότητας (μέσα από την οποία θα επιτευχθεί ο στόχος). Αντίθετα, μακρυά απο τα αίτια είναι αλήθεια, παρατάσεται η βρωμιά του συμφέροντος, του άπληστου χρήματος, καθώς και η παντελής έλειψη σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Το cast σε όλη την έκταση του βοηθά και προωθεί την ταινία, η οποία δεν έχει δραματουργική έξαρση, αλλά είναι ικανή να κρατάει τον θεατή στην πρίζα της συγκίνησης με τον αγώνα για επιβίωση, μέσα απ' τα μάτια των παιδιών αλλά και τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Μια ταινία περισσότερο αληθοφανείς παρά αληθινή, με μια γλυκειά λάμψη και ένα αισιόδοξο μύνημα(στην τελευταία σκηνή που μπορεί να στερείται ρεαλιστικότητας αλλά υπερτερεί σε ανθρωπιά)! Αποφεύγονται οι καταδείψεις σκληρής ωμότητας όποτε είναι δυνατό με το αστέρι του Don Cheadle να 'ναι διάχυτο παντού.
Βαθμολογία 7,5/10

Inland Empire

Σκηνοθεσία: David Lynch
Παραγωγής: France / Poland / USA / 2006
Διάρκεια: 172'

Ο νέος David Lynch κατέφτασε και είναι έτοιμος να σου καρφωθεί απευθείας στο υποσυνείδητο!
Αυτός ο τελείως καινοτόμος κινηματογραφιστής έρχεται με μια μεστή, ίσως την μεστότερη αυτό-παρουσίαση των ικανοτήτων του μέσα απ' το τελείως πρωτοποριακό, το τελειώς διαφορετικό Inland Empire. Όπως τον έχουμε συνηθίσει, συνεχίζει να σκαλίζει το παράλογο στα όρια ενός υπέρτατου διαλογισμού παραδίδωντας μια ταινία δίχως αρχή και τέλος βυθισμένη στο υποσεινήδητο, στην επιφανιακή αλλά και την αποτυπωμένη μνήμη, χορεύοντας σε έναν αλλόκοτο ρυθμό και με μια σκηνοθεσία που σε δένει στην πτήση του μαγικού του κόσμου. Σαν σε μια ονειρική εμπειρία, για την ακρίβεια συν-ονειρική καθώς ονειρεύεσαι τα τελίως αλόκοτα, ασύντακτα, εξωφρενικά, εφιαλτικά εκτός του κουτιού και του στερεότυπου της σκέψης-λογικής οράματα του κύριου David Lynch.
Στα της υπόθεσης τώρα. Δυο σπουδαίοι πρωταγωνιστές καλούνται να ερμηνεύσουν ένα κλινικά νεκρό ριμεϊκ, (νεκρό διότι η ταινία που παίζουν εχει γραφτεί προγενέστερα ,όμως δεν έχει ποτέ εκδοθεί λόγω μυστηριόδων φόνων των πρωταγωνιστών κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων) επίσης ο άντρας πρωταγωνιστής Justin Theroux , στο ρόλο του γοητευτικού ηθοποιού , εχεί την φήμη να ρίχνει στο κρεβάτι κάθε συμπρωταγωνίστρια του. Με αυτά τα δεδομένα να αποκαλύπτονται σταδιακά μα με άκρως μυστηριώδη τρόπο στην Laura Dern( της γυναίκας πρωταγωνίστριας)και την παράνομη σχέση πάθους που αναπτύσεται μεταξύ τους, έχουμε την σταδιακή επικράτηση του παράλογου ύφους του φόβου της,με το οποίο ντύνει η κάμερα την ταινία μέσα από μια ενστικτώδης κινηματογράφηση!
Το ενδιαφέρον κομμάτι είναι ο τρόπος αποτυπώνει όλα τα παραπάνω ο πολυτάλαντος σκηνοθέτης. Χρησιμοποιώντας κάτι επαναστατικό, έναν ευρυγώνιο φακό κοντινής εστίασης που καλύπτει αποκλειστικά όλα τα γυρίσματα. Με τον ευρυγώνιο φακό, αλλά και με διαλόγους άκρως μυστηριώδης που τονίζουν το παράλογο, το μεταφυσικό, δίνει μια πολύ gothic άποψη σε κάθε πλάνο δημιουργώντας ίσως την πιο δυνατή ατμόσφαιρα που θα μπορούσες να φανταστείς. Αρκεί ένα χάδι του φωτισμού για να αγγίξεις τον τρόμο της εκπληκτικής Laura Dern. Στην πραγματικότητα η ατμόσφαιρα είναι τόσο άμεση που νομίζεις πως συμμετέχεις στην ταινία, κάτι σαν εικονική πραγματικότητα. Αυτό που υπερισχύει είναι τα ασύντακτα πλάνα, χωρίς κανένα σχεδιασμό που περιπλανιούνται στα νεότερα αλλά και στα παλαιότερα ένστικτα, στα νεότερα αλλά και στα πιο σκουριασμένα σημάδια στη μνήμη της πρωταγωνίστριας. Έτσι ο θεατής βομβαρδιζόμενος με εξαιρετικά μεγάλο όγκο πληροφοριών, χωρίς καμία λογική μπαίνει αυτόματα στον εφιάλτη του David Lynch. Αυτός ο μεγάλος όγκος πληροφοριών προσφέρεται για ποίκιλες αναλύσεις και σκέψεις(που μπορεί να ναι τελείως διαφορετικές ανα θεατή) όμως σταδιακά κουράζουν έντονα τον θεατή καθώς περιέχουν μεγάλο πλήθος λεπτομεριών και τον εξωθούν τελικώς απ' την ταινία.
Μια εκπληκτική Laura Dern, καθηλωτική σε μια ερμηνεία ρεσιτάλ, ενάς μέτριος κατ' εμέ Justin Theroux ο οποίος σε καμία περίπτωση δε μπορεί να φανεί ακαταμάχητα γοητευτικός αλλά ούτε και να κουρδίσει το βιολί του στους gothic ηχους της ταινίας, και ένα σύνολο ικανοποιητικών β-ρολίτων αυστηρώς εναρμονισμένοι στο "ψυχοπαθητικό" αυτό δημιούργημα ικανοί να τραβήξουν την προσοχή και μα πάνε ακόμα σε πιο παράλογο τέμπο αυτή την ταινία!
Στα μειονεκτήματα της, η πολύ μεγάλη έκτασή της(πρόκειται καθαρά για ταινία 90λεπτου κατ' εμε) αλλά και η εμμονή στην επανάληψη του καινούριου και θαυμαστού όντως αυτου ευρύματος(του φακού) που ωστόσο χρησιμοποιούμενο κατ' εξακολούθηση κουράζει!
Μέσα λοιπόν σε αυτή την συνιρμική ταινία ο θεατής καλείται να πετάξει μακρυά όποια λογική. Σίγουρα θα είναι μεγάλο πλήγμα η χρήση της. επίσης καλείται να ταξιδέψει ονειρικά στον αλλόκοτο κόσμο του David Lynch και να υποκλιθεί στά τεράστιας ποιότητας πλάνα του ετοιμάζοντας τον εαυτό του να αποδεχτεί την έξαρση των συναισθημάτων του και του υποσεινηδειτού του σε έναν αλλόκοτο εφιάλτη.
Βαθμολογία 8/10(για την έκταση της.)

Scarface

Σκηνοθεσία: Brian De Palma
Παραγωγής: USA / 1983
Διάρκεια: 170'

Ο Brian De Palma με αυτό το απόλυτο gangsteriko του δημιούργημα και την απόλυτα επιτυχή συνεργασία του με τον Al Pacino κατάφερε να μπει στο κινηματογραφικό στερέωμα και να κατακτήσει πολλά κιλά δόξας, αν και η μετ' έπειτα καριέρα του( εξαιρώντας το Carlito's Way ) ακολουθεί φθίνουσα πορεία.
Στον σημαδεμένο με εισαγωγικά ντοκυμαντερίστικα πλάνα άκρως ρεαλιστικά και περιγραφικά των εκ Κούβας μεταναστών- εξόριστων του Fidel Castro, αλλά και με γρήγορα πλάνα δράσης συνθέτει άμεσα μια σκληρή ατμόσφαιρα σε έναν κόσμο εξαθλίωσης. Αυτή η ατμόσφαιρά θα είναι και η πλατφόρμα που θα χτίσει ο σκηνοθέτης!
Η κάμερα ικανότατη, χωρίς να ζητά πολλά από τον θεατή κερδίζει την προσοχή του και τον κάνει μέτοχο σε παθιασμένα, αυθόρμητα, απλά μα συνάμα δυνατά πλάνα δράσης! Άκρως περιγραφικά του εγκλήματος με την απαραίτητη αλλά ευτυχώς ανεκτή δόση υπερβολής πάνω στις ράγες του υπόκοσμου. Εδώ μιξάρεται η ανάγκη για χρήμα των μεταναστών σε συνδυασμό με την απληστεία και το κυνηγί της δόξας από αφεντικά και το οπλοστάσιο τους(εγκληματίες). Η ταινία διαδραματίζει 3 στάδια, το κυνήγι της ελευθερίας , την ασίγαστη θέληση για κατάκτηση των πάντων(χαρακτηριστική ατάκα " ο κόσμος είναι δικός μου"), και μετέπειτα την ενθρόνιση στην κορυφή,από έναν διψασμένο μετανάστη, τον Tony Montana(Al Pacino). Μέσα σε αυτά τα τρία στάδια, που περιγράφονται τόσο απλά και λαϊκά ο Brian De Palma αφήνει και ψαγμένα υπονοούμενα έναντι διάφορων πολιτικών καταστάσεων. Με Την δίψα των μεταναστών να σηματοδοτεί την θέληση για την διέξοδο από την κομουνιστική καταπίεση του εγώ, ως την ανευ ορίων παράδοση στα καπιταλιστικά συστήματα, βασισμένα στο ψέμμα, στην απληστεία. Καθώς και της λήψης αποφάσεων και πράξεων άνευ γυρισμού που θα καταληξουν για τους πρωταγωνιστές αρχικά σε εσωτερική καταστροφή και μετ' έπειτα σε εξωτερική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα έιναι πως η ηθικη φιλτράρεται μέσα στο σύστημα και καταλήγει σε ψέμμα, σε εσωτερική καταπίεση και σε μια άτυπη αυτό-ενθρόνιση του ατόμου ως βασιλιά.
Η ταινία έχωντας επιλέξει επιτυχώς το cast και έχωντας ντύσει τον καθένα με διαφορετικά χαρακτηριστικά καταφέρνει να καλύψει πολλές πτυχές της κοινωνίας. Με τους ηθοποιούς(Al Pacino,Robert Loggia,F. Murray Abraham,Paul Shenar) σε ρόλο gangsters και με άκρως προσαρμοσμένες στο πετσί της ταινίας ερμηνείες συνθέτουν όλοι μαζί την απληστεία,την σκληρότητα, τον εφυισμό, την γνώση, το συμφέρον, την τιμιότητα και το φασισμό ενίοτε, ανάλογα με τον ρόλο και τις σκηνές. Η Michelle Pfeiffer(γυναίκα Montana) συμβολίζει την απόλυτα παράδοση στο σύστημα όταν αυτό σε θρέφει, την Miriam Colon(μητέρα Montana) συμβολίζει την γνώση, την ειλικρινή τιμιότητα, την Mary Elizabeth Mastrantonio στο ρόλο της μικρής αδερφής να συμβολίζει την άγνοια, την αθώα παιδικότητα η οποία χάνεται και διαφθείρεται χορεύοντας στους ρυθμούς του συστήματος και τον Steven Bauer στο ρόλο του πιστού συνεργάτη που δίνει μια πιο ανθρωποκεντρική ερμηνεία.
Το film χαίρει να έχει στη διάθεση του τον πιο εκφραστικό ηθοποιό Al Pacino που καταφέρνει να κάνει την κάθε σκηνή εκθαμπωτική με το ρεσιτάλ ερμηνείας του, πράγμα που δίνει τεράστια δύναμη και ανεβάζει στις αριστουργηματικές κλίμακες αυτή την ταινία!
Πρόκειται για μια από τις κορυφαίες στιγμές του κινηματογράφου στη δεκαετία του 80 και σίγουρα δε πρέπει να χαθεί από κανέναν fun του καλού cinema!
Βαθμολογία 9/10.

Lady Chatterley

Σκηνοθεσία: Pascale Ferran
Παραγωγής: Belgium / France / UK / 2006
Διάρκεια: 168'

Η Pascale Ferran, σκηνοθέτιδα της νοχελικής και φλύαρης αυτής ταινίας κατ' εμέ γεμίζει το κινηματογραφικό πανί με αμφισβητούμενης ποιότητας αλλά και με αδυναμία να δημιουργήσει μια ταινία σύμφωνα με τα επιθυμητά νοητικά πρότυπα. Αντιθέτως μένει απόλυτα πιστή στη νουβέλα του D.H. Lawrence. Και έτσι ανυπότακτη να προσαρμοστεί στις ανάγκες του κινηματογράφου το δημιούργημα της χαρακτηρίζεται επιοικώς από αδυναμία να αποδώσει του βιβλίου τα γραφούμενα.
Η έκταση των θεματικών ενότητων με αυτή της ταινίας είναι εντελώς αντιστρόφως ανάλογα μεγέθη με αποτέλεσμα ο θεατής να κουράζεται έντονα στην παρακολούθηση. Φτωχές λοιπόν ευρυματικές σκηνές με τα δρώμενα να έχουν μείνει από απουσίες. Και ενάν φακό, ειδικά στο πρώτο μέρος, να εστιάζει μεν καλλιτεχνικά πάνω στους πρωταγωνιστές Marina Hands(lady chatterley) και Jean-Louis Coullo'ch(Parkin) αλλά χωρίς να τους έχει δώσει κάποια χαρακτηριστικά που θα γοητεύσουν τον θεατή και θα τον παρακινήσουν για να εμβαθύνουν στις προσωπικότητες τους(γιατι πολύ απλά αυτές δεν υπάρχουν). Το θέμα εστιάζεται στην παράνομη σχέση που αναπτύσεται μεταξύ των πρωταγωνιστών σε πλάνα που σε καμία περίπτωση δεν εκπέμπουν ερωτισμό ή πάθος. Θα έλεγα πως απλά μετατρέπουν τις σκηνές σε στείρες και άψυχες απεικονίσεις ερωτικών πράξεων. Ερωτικών πράξεων μεταξύ δυο ανθρώπων που όσο απο πλευράς διαλόγων, όσο και από επιλογής χαρακτήρων δε πείθουν για τη φλόγα αυτή που θέλει να μας δείξει η Pascale Ferran πως υπάρχει μεταξύ τους!
Επίσης βλέπουμε ένα πλήθος β-ρολίτων το οποίο απλά κοσμεί την ταινία με την φυσική του παρουσία, μιλάω για την καθαρίστρια, τον ανάπηρο σύζυγο κτλ. Και αυτό γιατί είναι ξεκομμένοι τελείως σεναριακά, ενώ μια προσπάθεια για να αφεθούν κοινωνικές αιχμές, και να τονιστούν οι διαστάσεις αφεντικών - εργάτων μέσα στις μοναρχικές κοινωνίες με τη χρήση του αφεντικού-γαιοκτήμονα συζύγου, αποδίδει εν πρώτης άποψης αλλά τελικώς γρήγορα λησμονιέται ώντας τελείως αποκομένη απ' το σενάριο.
Μερικές φορές η Pascale Ferran δείχνει πως κυλάει καλλιτεχνική φλέβα μέσα της, χαρίζωντας λαμπερές σκηνές στον θεατή. Χαρακτηριστικές είναι ο γυμνός χωρός των πρωταγωνιστών μέσα στη βροχή που φέρνει την κορύφωση των συναισθημάτων, τονίζωντας την παιδικότητα, την ελεύθερη χαρά, το πάθος και την αγνή αγάπη!Άλλη σκηνή είναι η καλλίτεχνική αφήγηση στο ταξίδι της Lady. Ίσως υπάρχουν και κανά 2 ακόμα που σε συνδυασμό με την υπέροχη φωτογραφία φέρνουν τον ήλιο και το φεγγάρι μαζί στα μάτια των θεατών. Ωστόσο αυτά τα εργαλεία δε χρησιμοποιούνται σωστά και δε δένουν με το σύνολο, με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζονται απλά ως φανταχτερά κινηματογραφικά ξεσπάσματα!
Τέλος ερμηνευτικά βλέπουμε μια εκθάμπουσα Marina Hands της οποίας μια ματιά φτάνει για να γοητεύσει τον θεατή. Ικανότατη, με μια στιγμή αρκεί για να σου δώσει 10 συναισθήματα. Έτσι μιλάμε για μια ευχάριστη έκπληξη που σώζει κατά κάποιο τρόπο την ταινία. Αντίθετα θεωρώ πως ο κύριος Jean-Louis Coullo'ch είναι ερμηνευτικά ανύπαρκτός, μη μπορώντας να αποδώσει τον μυστηριώδη μοναχικό άντρα αλλά και οτιδήποτε άλλο στους διαλόγους που έχει με την Lady Chatterley.
Για να συνοψίσουμε θεωρώ πως η ταινία έχει ευχάριστες αναλαμπές, και μια ευχάριστη έκπληξη που σου δίνει ενδιαφέρον, την Marina Hands , σε μια αδικαιολόγητα εκτέταμένη ταινία που κουράζει και δε μπορεί να αποδώσει ενδιαφέρον νοητικές αποχρώσεις!
Βαθμολογία 4,5/10

Sense and Sensibility

Σκηνοθεσία: Ang Lee
Παραγωγής: USA/England/ 1995
Διάρκεια: 136'

Ταινία του γνωστού απ' το Brokeback Mountain ,Ang Lee η οποία μας μεταφέρει σε Αγγλικό χώρο με έντονη έμφαση στα λαογραφικά στοιχεία, στην Αγγλικανική ατμόσφαιρα μιας παλαιότερης εποχής βασισμένος στο εξαιρετικά περιγραφικό μυθιστόρημα της κορυφαίας στο είδος(ρομαντικά, ρομαντικές κομεντί) Jane Austen .
Είναι φανερό ότι πρόκειται για μια ταινία καθαρά γεγονότων και μόνο, που προσανατολίζεται στο να περιγράψει τον ενθουσιασμό του ενός φύλου προς το άλλο κυρίως μέσα από την γυναικεία ματιά! Αποστειρωμένη από οποιαδήποτε άλλη ιδέα, σε ένα παζλ πάντα αγνών-αγαθών σκέψεων ζωντανεύουν ανάλογου ύφους ερωτικοί πόθοι, οι οποίοι ωστόσο εμπεριέχουν όλη την άγνοια της ζωής τοποθετώντας την ταινία σε ένα τελίως μη ρεαλιστικό στερέωμα ξενίζωντας και απομακρύνωντας τον ορθολογικά σκεπτόμενο θεατή. Καθώς για αυτόν τον θεατή η ταινία είναι ένα ανούσιο ( φτηνό κουτσομπολίστικο film) ανίκανο να μεταφέρει την αλήθεια! Οι fun των ρομαντικών κομεντί πάλι θα συγκινηθούν δεόντως με το πλήθος και την ποιότητα των καρδιοχτυπιών, με τις περιπέτειες της εκάστοτε σχέσης και με τις εναλλαγές των συναισθημάτων!
Κατ' εμέ η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση! Η ταινία ενσαρκώνει όντως αυθόρμητα συναισθήματα ικανά να σε συνεπάρουν, άυστηρά βασισμένη όμως σε αυτά χάνει την ρεαλιστηκότητα της ζωής. Ας μην ξεχνάμε το ότι μεταφερόμαστε σε άλλη εποχή, όμως κάποια πράγματα προυπάρχουν και υφίστανται ανεξαρτήτου τόπου και χρόνου.
Κινηματογραφικά η ταινία ευτυχεί μιας θαυμάσιας φωτογραφίας που βασίζεται κυρίως σε εξοτικά εξωτερικά πλάνα, χαίρει ευήμερων ερμηνειών χάρης το ακριβό cast που διαθέτει, ενώ σκηνοθετικά υποστηρίζεται με μια ώριμη σκηνοθεσία απαρτιζόμενη τόσο απο αργά και γρήγορα πλάνα(κυρίως γρήγορα) που κρατούν τον θεατή κοντά της!
Θα χρησιμοποιήσουμε το cast για να καταλάβει μέσα απ' τους στυλοβάτες της ταινιας(τα πορόσωπα καθώς μιλάμε καθαρά για ταινία γεγονότων και προσώπων) ο καθένας το περιεχόμενό της!Η Kate Winslet υποδύεται μια νεαρά άκρως ενθουσιώδης κοπέλα που αφήνεται έρμαιο των άφιλτρών λογικής συναισθημάτων της.Η Emma Thompson η μεγαλύτερη αδερφή, υποστηρίζει ακριβώς το αντίθετο, αλλά σε μετριασμένη ένταση και από ένα όχι τόσο υψηλού επιπέδου λογικής, προσαρμοσμένο στις ανάγκες της ταινίας!Και οι αγαπητικοί τους οι οποίοι συνθέτουν τα ακόλουθα στοιζεία: τον αυθορμητισμό, την ανυπαρξία ηθικής και την ύπαρξη συμφέροντος, την αγαθότητα και την τιμιότητα, καθώς και την υπομονή και την αληθινή αγάπη κατανεμημένα διαφορετικά σε 3 πρόσωπα! Αυτά είναι και τα προωθητικά στοιχεία της ταινίας που αποζημιώνει τους fun του είδους με ένα γλυκανάλατο happy end!
Ίσως με επιοικειά (Βαθμολογία 6,5/10)

Coeurs

Σκηνοθεσία: Alain Resnais
Παραγωγής: France / Italy /2006
Διάρκεια: 120'

Μια ψυχογραφική ταινία από τον βετεράνο Alain Resnais που δείχνει πως ακόμα κατέχει την τέχνη της απεικόνισης καθημερινών ανθρωπίνων σχέσεων μέσα από απλές καταστάσεις! Αν και δε λείπουν οι σκηνές που η αποτύπωση των βιωμάτων του σκηνοθέτη στο φακό δείχνουν να έχουν μείνει σε άλλη εποχή!(Μιλάω για τις σκηνές όπου αν και αποσκοπούν την τόνωση του δραματικού στοιχείου προσκωμούν ένα ελαφρύ χαμόγελο στο θεατή)!
Ο σκηνοθέτης δίνει απ' την αρχή βάθος στους ήρωες με ένα πλήθος καθημερινών και απλών χαρακτηριστικών, και με τους ηθοποιούς (Sabine Azéma,Lambert Wilson,Pierre Arditi,Laura Morante) να στέκονται πάνω απ' το ύψος των περιστάσεων η ταινία είναι ικανή κάθε στιγμή να ακολουθήθει απ' τα μάτια του θεατή κατακτώντας αναμφισβήτητα τη βούληση του. Το film αποθανατίζει αυτό ακριβώς που δηλώνει ο τίτλος, εξελίσει και αναπτύσει δηλαδή την μεταστροφή ανθρωπίνων συμπεριφορών και τις διακυμάνσεις τους ανάλογα με το προσωπικό η το δημόσιο περιβάλλον τους! Καθρεπτίζεται η αδυναμία του καθένα να βγάλει τον εαυτό του, αυτό που βαθύτερα νιώθει πως είναι, στο φως ενός ανοιχτότερου απ' το προσωπικό περιβάλλον, και πως αυτή η φοβία τελικά εξελίσεται σε αδυναμίες προσωπικές που εκφράζονται μόνο όταν πέφτουν τα φώτα και οι κουρτίνες κλείνουν.
Με εξαιρετικό τρόπο ο Alain Resnais ανοίγει και κλείνει τις ψυχές των ηθοποιών του που μοιάζουν σφιχτές σαν στρείδι, ενώ χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα (φωτισμό, μια διαρκώς εξελισσόμενη σκηνοθεσία κυνούναινη ομαλά σε αργές συχνότητες και μια ικανοποιητική φωτογραφία, χωρίς ωστόσο να εκπλήσει) καταφέρνει να υποστηρίξει το θέμα του για τον τρόπο δημιουργείας και συντήρησης απρόσωπων εποχών(όπως της σημερινής) αλλά και τις στιγμές διάσπασής της! Σε αυτή του την προσπάθεια το αντικείμενο που χρησιμοποιείται έντονα είναι το χιόνι που γδύνει-ντύνει τον θεατή αλλά κατά τη γνώμη μου με ανεπαρκή συμβολικό χαρακτήρα.
Έτσι αυτή η ταινία έχει μπόλικους πόντους στο κομμάτι αυτών των λεπτών ισσοροπιών των ανθρωπίνων σχέσεων χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάπου η απαιτούμενη έξαρση του δραματουργικου στοιχείου που θα οδηγήσει στην κάθαρση!
Βαθμολογία 7/10

Gwoemul

Σκηνοθεσία: Joon-ho Bong
Παραγωγής: South Korea / 2006
Διάρκεια: 119'

Η ταινία πρόκειται για άλλη μια Ασιάτικη απόδειξη, πως μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς αξιόλογες ταινίες μέσα στο χρόνο!
Η ταινία ξεκινά από ένα υπαρκτό γεγονός, δηλαδή την μόλυνση υδάτων από απερίσκεπτους επιστήμονες, οι οποίοι νομίζουν ότι η θέση τους- εξουσία τους τους δίνει το απυρόβλητο να ενεργούν όπως γουστάρουν! Αρχίζωντας από εδώ αλλά πόλύ περισσότερο στη μετ' έπειτα πορεία ο Joon-ho Bong αντιμετωπίζει με καυστικό χιούμορ και έντονη κριτική ματιά τα υψηλά κλιμάκια κάθε πολιτεύματος μέσω αλληγορικών σκηνών!
Η ταινία στην ουσία πρόκειται για μια σουρεαλιστική απεικόνιση του καπιταλιστικού συστήματος με ένα πλήθος μεταφορικών και παραβολικών σκηνών. Ο Joon-ho Bong ασκεί κριτική λοιπόν κατά των οργάνων εξουσίας και του τρόπου δράσης και εξουθένωσης έναντι στο λαό, με καυστικές σκηνές και διαλόγους!Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εξέλιξη των γεγονότων μέσα στο νοσοκομείο, καθώς και η περισυλλογή από τους κίτρινους τύπους(οργανά εξουσίας) όσων ήρθαν σε επαφή με το τέρας(σύστημα), σε μια προσπάθεια υποτιθέμενης διασφάλισης του πολίτη, θεωρώντας τον μολυσμένο, αλλά στη συνέχεια διαπιστόνωντας την έλειψη κάποιου ιου αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται για μια μανία στο να βαφτίζουν άρρωστο όποιον τίθεται αντίθετος από το σύστημα!
Αυτή την πλήρως συμβολική γλώσσα καλείται να ξεδιπλώσει μια οικογένεια η οποία έρχεται αντιμέτωπη με το τέρας, και αποτελείται από μία κόρη(η οποία είναι και όμηρός του), τον πατέρα της, τον παππού της καθώς και τους θείους της οι οποίοι όλοι μαζί αντιπροσωπεύουν ένα αξιόπιστο δείγμα του λαού(συνθέτωντας ο καθένας διαφορετικά στοιχεία).
Τελικό δίδαγμά της ταινίας είναι μια κριτική άποψη στον αναρχισμό, όπου η οικογένεια καταφέρνει τελικά να νικήσει το τέρας σε μια μορφή διαδήλωσης, η οποία ωστόσο τονίζει το μάταιο της πράξης καθώς σκοτώνωντας το κακό δε νικάς τη γεννεσιουργό του δύναμη η οποία είναι πάντα έτοιμη να φέρει το χειρότερο!Με ένα μετέωρο τέλος να προιδεάζει για αυτό που αναφέραμε,τονίζωντας τον παντοτινό φόβο του πολίτη...
Ταινία που προβληματίζει, με έντονες εικόνες, αρκετά γρήγορη σκηνοθεσία που κρατάει σε εγρήγορση τον θεατή, όμως έχουμε να καταλογίσουμε στον Joon-ho Bong ότι χρησιμοποίει αρκετά απαίδευτα πλάνα στον φόβο ότι θα γίνει δυσνόητος κάνωντας σε πολλές πολλές περιπτώσεις ακριβά νοημάτα να μοιάζουν με φτηνές σκηνές! Υποκριτικά το cast στέκεται αξιοπρεπώς, χωρίς κατα τη γνώμη μου κάποιον να ξεχωρίζει.
Ταινία λοιπόν με δυναμική, με βάθος αλλά και με πολλούς ανεκμετάλλευτους πόρους για να γίνει κάτι καλύτερο! Βαθμολογία 7/10

Ben-Hur

Σκηνοθεσία: William Wyler
Παραγωγής: USA/ 1959
Διάρκεια: 210'

Αυτός ο τρίωρος ρομβισώνας της οικογένειας των Μπεν Χουρ αποτελεί μια ταινία που σημάδεψε τα κινηματογραφικά δρώμενα της δεκαετίας των 50'ς. Αλλα για μένα είναι αλλό ένα κλασσικό film ανήμπορο να μου λύσει την απορία τι ακριβώς ήταν αυτό που το έκανε επιτυχία.
Ταινία που εντάξυ λόγω του παλαιού της εποχής της δεν είχε ιδιαίτερες δυνατότητες,(εφέ, τεχνοτροπίες κτλ) αν και τα πάει καλά απο σκηνικά δεδομένου των περιστάσεων.Ωστόσο το όλο 3ωρο και κάτι στόρυ αποτελείται απο ένα φορτωμένο με μεγαλό πλήθος γεγονότα, που αποσκοπούν στη συγκίνηση του θεατή . αλλά εμένα προσωπικά μου φέρνει γέλιο(με την κακή ένοια). Γιατί ο κύριος William Wyler προσπαθεί να φτιάξει μια υπόθεση χωρίς καμία αιτιολογία και μετ' έπειτα να σου προξενήσει και τον οίκτο με όσα προβάλει...Ποις άλλος θα μπορούσε να φανταστεί ότι σε αγώνα με άρματα θα επιτρέπεται να κομματιάζεις τα αντίπαλα άλογα με πολεμικό άρμα ενω επίσης θα μπορεις να χρησιμοποιείς το μαστίγιο για τα άλογα για να μαστιγώνεις τους άλλους αναβάτες???!Ενώ ο "καλός" Χουρ θα υποστεί τα πάνδεινα και ως άλλος superman-είναι και της εποχής- θα κερδίσει? Και ένα ανάλογου υφους και μήκους κύματος ανυποστήρικτων-γελίων σκηνών.
Κατ΄εμέ η ταινία συντηρεί την άγνοια των ανθρώπων γύρω από τις καθημερινές στιγμές.
Ενώ στα της ταινίας ένα πολύ όμορφο παίξιμο απ' τον Charlton Heston πάει χαμένο λόγω έλειψης, για την ακρίβεια ανυπαρξίας σεναρίου και σεβασμό στον θεατή!
Συγνώμη αλλά εγώ δε μπορώ να το δω!
Βαθμολογία 3/10 μόνο για τα σκηνικά και μια καλή υποκριτική προσπάθεια απ' το σύνολο των θεατών!

Half Nelson

Σκηνοθεσία: Ryan Fleck
Παραγωγής: 2006/ Αμερική
Διάρκεια: 106'

Πρόκειται για μια ταινία καταγραφής ηθών όπου εξ' αρχής θα αποποιηθεί ταμπού και προκαταλήψεων, δε θα διστάσει να προβληματίσει με τον αυθεντικό τρόπο πλησιάζωντας με οξύτατο ρεαλισμό το ήδη οξύ σενάριο της Anna Boden και του Ryan Fleck ενώ θα παρακάμψει φλύαρες υπερβολές συνθέτοντας ένα καλοκουρδισμένο ψυχογραφικό δράμα.
Το Half Nelson χρωστά το όνομα του στον ομόνυμο δάσκαλο που υποδύεται συγκλονιστικά ο Ryan Gosling.Ο Ryan λοιπόν υποδύεται έναν φιλελεύθερο δάσκαλο, ο οποίος δείχνει μπασμένος και γνώστης των μονοπατιων της ζωής, και αυτό τον διαμορφώνει εσωτερικά και συνηδεισιακά να διδάσκει στα παιδιά για την ελευθερία που τους ωφείλεται και που οι ίδιοι ωφείλουν να εξασφαλίσουν καθως και για τα δικαιώματα τους. Κάτι που επιτυγχάνει με ανάλογου ύφους διδασκαλία με άμεσα παραδείγματα ιστορικής προέλευσης καθώς και με απλά παραδείγματα των αντιδρώντων δυνάμεων που υφιστανταί σε κάθε τομέα της ζωής.
Η ταινία όμως πατάει στην ειρωνεία! Ο κύριος Nelson, λοιπόν δε μπορεί να εφαρμόσει αυτά που διδάσκει καθώς έχει πρόβλήμα ένταξης στην φαινομενική-επιφανιακή ζωή της εποχής του-εκάστοτε εποχής. Και αυτό τον οδηγεί έρμαιο των ναρκωτικών, τα οποία καταπατούν τα δικαιώματα και την ελευθερία του, και ας είναι τόσο θερμός υποστηρικτής τους.
Καθώς βλέπει να μην μπορεί να κρατήσει την πρώην φιλενάδα του- με την οποία δείχνει να τους συνδέουν αληθινά συναισθήματα- ενώ επίσης να μη μπορεί να προστατεύσει την μαθητριά του Drey(Shareeka Epps), που ο τροχός των γεγονότων τους έδεσε! Σε αυτό το σημειό τονίζεται και μια κυκλικότητα των πραγμάτων με την μικρή να ακολουθεί τα χνάρια του αδερφού της και μετ' έπειτα πιθανόν του δασκάλου της...Ενώ ο Νelson πεφτεί ακόμα πιο χαμηλά μετά από κάθε απραγματοποίητη επυθυμία του με τα ναρκωτικά να δειχνούν μοναδική αναπνευστική του εκδήλωση.
Η σταδιακά εξελισόμενη σκηνοθεσία του Ryan Fleck με την μυστηριώδη ξεδίπλωση του χαρακτήρα του πρωταγωνιστή( στον οποίο ενβαθύνει και αποκαλύπτει ως προσωπικότητα) ο θεατής μένει πιστός σε μια ταινία με βάθος νοημάτων αλλα χωρίς εκείνη την δραματουργική έξαρση που θα τον οδηγήσει στην κάθαρση!Πάντως πρόκειται σίγουρα για μια ταινία υψηλού επιπέδου. Βαθμολογία ( 7,5/10)
Half Nelson

Add to My Profile | More Videos