tag:blogger.com,1999:blog-7042381461385468512024-03-13T11:13:33.679+02:00CINE-THEASIkioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.comBlogger727125tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-45860017550073801702018-10-25T00:56:00.002+03:002018-10-25T00:56:48.475+03:00Five Men and a Caravaggio (Xiaolu Guo)<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimnqk8ERT3z1sJRLV5svRoQLCk2sZ_xVXHguXsVjiPyzRWGZO1ZKXSIkdPnHWHxMRu_PggE4G4b_lyuP0T9d-L4mOPWspn82EPVgoZdT62wagoANQXq_G91iH03HmVjQDpr8KuspGOfCVx/s1600/girlwithjohn_1508234589934_15b0c536f300.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="325" data-original-width="576" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimnqk8ERT3z1sJRLV5svRoQLCk2sZ_xVXHguXsVjiPyzRWGZO1ZKXSIkdPnHWHxMRu_PggE4G4b_lyuP0T9d-L4mOPWspn82EPVgoZdT62wagoANQXq_G91iH03HmVjQDpr8KuspGOfCVx/s400/girlwithjohn_1508234589934_15b0c536f300.jpg" width="400" /></a></div>
Μπορεί να μας πάρει έναν ή δύο αιώνες ακόμα για ν' αποτιμήσουμε την τέχνη σε μια πιο αληθινή διάσταση. Δηλαδή αντί να βλέπουμε πίνακες στους μεγαλεπίβολους τοίχους τρομακτικών κτιρίων που τ' αποκαλούμε μουσεία, να τους βλέπουμε σε σπίτια με φόντο μπουγάδες, παιδικά παιχνίδια, ή απλή οικιακή ακαταστασία. Αντί ένα έργο τέχνης να συνοδεύεται από επίσημες ακαδημαϊκές τοποθετήσεις να συνοδεύεται με άσχετα ναίφ καθημερινά σχόλια ή εμμονικές άσχετες σκέψεις των απλών ανθρώπων-παρευρισκόμενων. Παρευρισκόμενων όχι για να δουν το έργο. Το έργο παρευρίσκεται. Οι άνθρωποι παρευρίσκονται. Δεν υπάρχει σ' αυτό ιεραρχία. Κοινώς αντί να διεκδικούμε να απο-μονώσουμε το έργο σ' έναν "ιδιαίτερο" δικό του χώρο και χρόνο ιστορικής λήθης, να του επιτρέπουμε να υπάρχει απλά στον Χρόνο, που δεν είναι άλλος από τον χρόνο μας, δηλαδή τον μόνο χρόνο που υπάρχει, το ρευστό κυμαινόμενο τώρα.<br />Αν βαριέστε να περιμένετε αυτούς τους δύο αιώνες λοιπόν και γρηγορείτε μπορείτε απλά να δείτε το Πέντε Άντρες κι ένας Καραβάτζiο της Xiaοlu Guo. <br /><br />υ.γ.Τη λες και θεά που επιλέγει να κινηματογραφήσει χωρίς καμία επισημότητα, με αντανακλαστική αμεσότητα και με low-fi κινηματογράφιση κι άφθονο ειλικρινή ψηφιακό κόκο τις απομιμήσεις του Καραβάτζιο.kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-74938328839041903482018-06-02T03:09:00.000+03:002018-06-02T03:09:03.687+03:00Drowning by Numbers (Peter Greenaway)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieYZHQbb-Ml7TPIGfEiRFkjX5vbIzYOvanHIOukHTfypx3uEyG7yCZ03kS2tNaRSesT9OH-BQ68SFN7CJ59Fr14Xe5jGaRs8jLmnSASs8_RLRvKiBNbprnxiSpUz6ID6IzsCZl_APtNNJz/s1600/MV5BNjk4ODRhMmUtYzdjNy00NDRlLWJmZTUtNDZjNGE0NWI4YTljXkEyXkFqcGdeQXVyMjUyNDk2ODc%2540._V1_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1200" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieYZHQbb-Ml7TPIGfEiRFkjX5vbIzYOvanHIOukHTfypx3uEyG7yCZ03kS2tNaRSesT9OH-BQ68SFN7CJ59Fr14Xe5jGaRs8jLmnSASs8_RLRvKiBNbprnxiSpUz6ID6IzsCZl_APtNNJz/s400/MV5BNjk4ODRhMmUtYzdjNy00NDRlLWJmZTUtNDZjNGE0NWI4YTljXkEyXkFqcGdeQXVyMjUyNDk2ODc%2540._V1_.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Θα παίξουμε ένα παιχνίδι. Αυτή η τράπουλα έχει 100 φύλλα. Από το 1-99 θα
έχω γράψει τη λέξη ευνουχισμός, και στο εκατοστό φύλλο τη λέξη ευτυχία.
Ξέρω ότι φτάνεις πάντα μέχρι το τέλος. Κι έτσι θα διαλέξεις το 100.
Όμως θα σου πω ένα μυστικό, επειδή το 1 επαναλαμβάνεται στο 101, κι ούτω
καθ' εξής, δεν είσαι εσύ αυτός που θα διαλέξει το τέλος.kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-28243790244770644262018-05-02T19:54:00.001+03:002018-05-02T19:54:51.582+03:00Pastoral: To Die in the Country (Shuji Terayama) <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3IdbdKMWctm-zMrrrvnqxu5hk3o_IBWEDyIbuYXGfb_0jL3C9IIeQJGICFMVReePN_vyiNfjWDu96fgreruXGguXtVeA6zpabH41EggxfnQkAhnQtmCYMZacHEjZj_rpx2vzw9L54100Z/s1600/65cff6f5e9ffa91b9047be31cfd648a2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="413" data-original-width="564" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3IdbdKMWctm-zMrrrvnqxu5hk3o_IBWEDyIbuYXGfb_0jL3C9IIeQJGICFMVReePN_vyiNfjWDu96fgreruXGguXtVeA6zpabH41EggxfnQkAhnQtmCYMZacHEjZj_rpx2vzw9L54100Z/s400/65cff6f5e9ffa91b9047be31cfd648a2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />Ονειρεύτηκα ότι ήμουν μικρό παιδί. Κι ότι τα φυλούσα σ' ένα νεκροταφείο.
Κάθε λίγο φώναζα, ρωτούσα, "έτοιμοι;". Κι όταν τ' άλλα παιδιά μου
απαντούσαν, τότε έλυνα τα μάτια μου και πήγαινα να τα γυρέψω. Μα πίσω
από τους τάφους τα παιδιά μεταμορφώνονταν σε νεκρούς-μεγάλους.<br />
Έτριβα τα μάτια μου για να τους προσέξω πιο καλά. Παρατηρούσα ότι αυτοί
οι νεκροί δεν είχαν αλλάξει καθόλου. Είχαν παραμείνει ακριβώς όπως ήταν
τη στιγμή που είχαν πεθάνει. Κανένα σημάδι γήρανσης, κάνενα σημάδι
χρόνου. Τότε σκέφτηκα πως υπάρχει ένας κόσμος, όπου δεν έχεις παρελθόν,
όπου δεν έχεις μέλλον, και που για να ζήσεις το παρόν σου καλύτερα αρκεί
να πεθάνεις στη "σωστή" ώρα.<br />
* <br />
στα δεκατά έκτα γεννέθλια σου θα σου πάρω το πρώτο σου τραίνο<br /> μα είσαι ήδη ογδόντα τρία και το 16 αργεί <br />
<br />θυμάμαι στα είκοσί σου αγόρασες ένα ρολόι<br /> θα μπορούσα να μιμηθώ καλά τα τραίνα<span class="text_exposed_show"><br /> μα όχι την ιδιοτροπία του ρολογιού</span><br />
<div class="text_exposed_show">
<br />ανήκω πάντα στις αναμνήσεις μου<br /> γιατί εκείνες ξεγελάνε τον χρόνο<br />*<br />μητέρα μου<br /> τώρα που πέθανες<br /> πώς θα σε σκοτώνω<br /> στ' όνειρό μου</div>
kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-34094613867821818142018-04-07T02:43:00.002+03:002018-04-07T02:43:25.991+03:00Mister Lonely (Harmony Korine)<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6294">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6295">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXGRVCHjnehhZR24aB9Z8h1zDBARcIppQmUkevj2sS04rPvIX-5IQ5ZQczJf81nm5DFdEDylAJDj928EcpfIph3B1j-EYhZTJ3QXVeeecnkYKl20lj7VhHiXVfcbuFqmgqBduqfEnMg1uz/s1600/mister-lonely-review.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="351" data-original-width="576" height="243" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXGRVCHjnehhZR24aB9Z8h1zDBARcIppQmUkevj2sS04rPvIX-5IQ5ZQczJf81nm5DFdEDylAJDj928EcpfIph3B1j-EYhZTJ3QXVeeecnkYKl20lj7VhHiXVfcbuFqmgqBduqfEnMg1uz/s400/mister-lonely-review.jpg" width="400" /></a></div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6296">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6297"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6298"> </span></span></div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6296">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6297"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6298">Να περιποιείσαι έναν κήπο χωρίς αυτός να σου προσφέρει ούτε έναν καρπό, ούτε ένα λουλούδι. Να ο θρίαμβος της ευτυχίας!<br clear="none" /><br clear="none" />Έχω
επίγνωση της ασχήμιας μου σε τέτοιο βαθμό, που όταν κάποιος μου λέει
κάτι για να με κολακέψει, στην καρδιά μου αισθάνομαι πως με παρηγορεί,
κάτι που είναι σκληρότερο και από την ίδια την ασχήμια.</span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6299">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6300">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6301"><br clear="none" id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6302" /></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6303">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6304">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6305"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6306">Αυτοί που αγαπούν τα παιδιά δεν αγαπούν τα όνειρά τους.</span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6307">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6308">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6309"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6310">ΚΑΙ</span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6311">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6312">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6313"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6314">Αυτοί που αγαπούν τα όνειρά τους, αγαπούν τα παιδιά.</span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6315">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6316">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6317"><br clear="none" id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6318" /></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6319">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6320">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6321"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6322">Έκανα το πιάνο σου να τραγουδήσει κι εσύ μ' αρνήθηκες.</span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6323">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6324">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6325"><br clear="none" id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6326" /></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6327">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6328">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6329"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6330">Στη στολή του μελισσοκόμου χωράνε όλα εκτός από λίγο μέλι.</span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6331">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6332">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6333"><br clear="none" id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6334" /></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6335">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6336">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6337"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6338">Αυτό το μιούζικαλ μου σπάει την καρδιά. Κάντε το να το βουλώσει.</span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6339">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6340">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6341"><br clear="none" id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6342" /></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6343">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6344">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6345"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6346">Πρέπει
να κάνω τα γόνατά μου να μοιάζουν με γόνατα που προσευχήθηκαν ή που
αγαπήθηκαν. Μ' αυτή τη σκέψη σε διαχωρίζω μες το στόμα μου από τη
θάλασσα.</span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6347">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6348">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6349"><br clear="none" id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6350" /></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6351">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6352">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6353"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6354">Επειδή το λαρύγγι του προβάτου μοιάζει με σκανδάλη πεθαίνουμε πιο εύκολα απ' ότι ζούμε.</span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6355">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6356">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6357"><br clear="none" id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6358" /></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6359">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6360">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6361"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6362">Ο κύριος μοναχικός δεν είναι μόνος του απόψε. Πράγμα που τον κάνει πιο πολύ μόνο. </span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6363">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6364">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6365"><br clear="none" id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6366" /></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6367">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6368">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6369"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6370">Εγώ θα πετάω κι αυτοί θα νομίζουν πως πέφτω. Σημασία έχει ν΄αγαπάς. </span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6371">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6372">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6373"><br clear="none" id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6374" /></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6375">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6376">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6377"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6378">Μουλιάζω τα πόδια μου σε πλαστική λεκάνη για να διαλύω κάθε υπόνοια επιτυχίας. </span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6379">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6380">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6381"><br clear="none" id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6382" /></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6383">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6384">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6385"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6386">Ο κόσμος περπατάει σε ζεύγη:</span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6387">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6388">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6389"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6390">Για καθέναν που μπορεί, υπάρχουν δύο που δεν μπορούν.</span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6391">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6392">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6393"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6394">Για καθέναν που φιλιέται, υπάρχουν δύο που τους φτύνουν.</span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6395">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6396">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6397"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6398">Για καθέναν που μεθάει, υπάρχουν δύο που γελάνε.</span></span></div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6399">
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6400">
<div dir="ltr" id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6483">
<span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6401"><span id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6402">Άραγε αυτό εννοούν όταν λένε δύο μαζί καλύτερα από έναν;</span></span></div>
</div>
</div>
</div>
<div id="yiv2129231520yui_3_16_0_ym19_1_1523054721353_6471">
<span></span></div>
kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-24062881866361541042018-04-02T04:19:00.000+03:002018-04-02T04:58:39.181+03:00Je, tu, il, elle (Chantal Ackerman)<div style="text-align: center;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--></div>
<div style="text-align: center;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;
mso-fareast-language:EN-US;}
</style>
<![endif]-->
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH7lQKsD587e6Oh3jGMYXCWp_70ExPtXcxViPRjxN6yhvFQUXfbSpf6g4yra1A85glL0BxUNkSlrXW70Qq2wuWipdSIdjiWF6_W08KvtCnkIAjQlJIfHri7GjcsD27D0OyvbCOEzXP_299/s1600/jetuilelrev.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="575" data-original-width="744" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH7lQKsD587e6Oh3jGMYXCWp_70ExPtXcxViPRjxN6yhvFQUXfbSpf6g4yra1A85glL0BxUNkSlrXW70Qq2wuWipdSIdjiWF6_W08KvtCnkIAjQlJIfHri7GjcsD27D0OyvbCOEzXP_299/s400/jetuilelrev.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Γράμμα στο κορίτσι που καταπίνει ζάχαρη. Το γράμμα προς
εσένα θα μπορούσε να πηγαίνει κάπως έτσι:<br />
«αν προσέξεις τη θάλασσα<br />
δε σταματάει να κινείται ποτέ<br />
έχει τον χρόνο με το μέρος της.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Το γράμμα αυτό θα μπορούσε να έχει τελειώσει εδώ. Κι όμως
σκέφτομαι τα πλακάκια στο δωμάτιο σου. Λεία και κρύα. Θέλω να σου γράφω. Να σου
γράψω πολλές σελίδες, να ζεστάνουν τα πλακάκια με την άμμο τους, καθώς εσύ
περπατάς πάνω τους γυμνή, με τις γυμνές ζαχαροπατούσες σου, πάνω απ’ τις
σελίδες, καίγοντας το χαρτί τυχαία με την κάφτρα του τσιγάρου σου, ή λιγότερο
τυχαία, απλώνοντας το κορμί σου πάνω τους, τους στρογγυλούς σου γλουτούς, τα
λευκά σου οπίσθια χωρισμένα από τη βαθιά σχισμή που οδηγεί σ’ εκείνο, ή τα
κόκκαλα από τις κλείδες της υπέροχης λεκάνης σου, καθώς ρεμβάζεις τις μέρες απ’
το παράθυρό σου, μ’ ένα ποτήρι κρασί, τις μέρες που τις διατρέχει το κενό, τις
αναποδογυρίζει, μαλακά, κι ύστερα τις τρυπάει πάλι, τις τρυφερές μας μέρες,
ανάμεσα στις σελίδες μου, γραμμένες βιαστικά, εκεί στα πλακάκια του σπιτιού
σου, πάνω τους, ανάμεσα από τα έπιπλα, τους τοίχους σου που επιμένεις να τους
αλλάζεις χρώμα κάθε λίγο, φωτίζοντας με γκρι, γκρίζο χαρτί, γερασμένο από μια
ιστορία που δεν τελειώνει, κι όμως γεννιέται πάλι από την αρχή, με την όψη σου,
ανάμεσα στις γραμμές, να αντανακλάται στις γυάλινες επιφάνειες του δωματίου
σου, του απρόσιτου σπιτιού σου, πάνω στο παράθυρο, ή στο άδειο ποτήρι του
κρασιού σου, που επιμένεις να κρατάς με τα χείλη σου, βαμμένα, κόκκινα ή ροζ,
όπως κρατάει ένα μικρό παιδί, ή ένα άγριο ζώο την τροφή που μόλις συνέλεξε μέσα
στα σαγόνια του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Ξέρω ότι σου έτυχαν καλά αγόρια και κακά αγόρια. Καλά
κορίτσια και κακά κορίτσια. Όμως το να υπάρχεις μαζί τους είναι μια εξαίρεση πέρα από την κακία και την καλοσύνη. Η ομορφιά του να ζεις ανεμπόδιστα. Του να
πεθαίνεις ανεμπόδιστα. Η έλευση της πραότητας του να υπάρχεις δίχως πρόσημο. Το
μυστικό σου δε μπορεί να σε προδώσει. Έχεις την καλοσύνη του ν’ αφαιρείς από
την επιθυμία τη σκέψη. Σε βλέπω καθισμένη στο κάθισμα του συνοδηγού. Να τρως
ντομάτες. Σε βλέπω να φιλάς. Να αρπάζεις τη λιακάδα του άλλου σώματος κατά
κύματα. Σε βλέπω μεθυσμένη. Να συλλέγεις σκοτάδι και κενό μέσα στο άδειο σου δωμάτιο.
Αν το κενό είναι καλό ή κακό δεν σε αφορά. Αν το φιλί θα διαρκέσει, αδιάφορο.
Αν οι ντομάτες είναι γευστικές ή όχι, περιττό. Είσαι εδώ μ’ αυτές τις ντομάτες,
μ’ αυτούς τους δρόμους, μ’ αυτούς τους ανθρώπους, μ’ αυτό το κενό. Πέφτεις από
τη σκάλα κι όμως δε βιάζεσαι να σηκωθείς. Το σώμα σου είναι δεκτικό χωρίς
άμυνα. Δεν έχεις παρελθόν, δεν έχεις παρόν, δεν έχεις μέλλον. Είσαι το
ανιστόρητο μέλλον. Και είσαι εδώ. Τώρα. Εδώ τώρα. Και ποτέ άλλοτε. <br />
«αν προσέξεις τη θάλασσα<br />
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δε σταματάει να κινείται ποτέ<br />
έχει το χρόνο με το μέρος της»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Αγαπάς τον κόσμο. Κι αυτή η πληγή σε γεννάει μέσα στον κόσμο
έξω απ’ το σχήμα σου.</div>
kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-39729001582398733622018-03-30T01:51:00.000+03:002018-03-30T01:58:13.486+03:00La captive (Chantal Akerman)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihCfeapZ_n_tvUKHTEL6FP9EQkEf_LIBbpPbgMY-tQFhcqzBo58KIUGeM7cIZXG8NA7WgbHVK7Ys1I3WOdK_CMkFULpOy1-Xi9rg9bE889rxbecyZIz0orEu73WB0fdl1YfuMm4YZfZKNv/s1600/553036978_1280x720.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihCfeapZ_n_tvUKHTEL6FP9EQkEf_LIBbpPbgMY-tQFhcqzBo58KIUGeM7cIZXG8NA7WgbHVK7Ys1I3WOdK_CMkFULpOy1-Xi9rg9bE889rxbecyZIz0orEu73WB0fdl1YfuMm4YZfZKNv/s400/553036978_1280x720.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Επειδή δε μπορώ να πω αν αυτός που ανεβαίνει τη σκάλα θα την κατέβει κιόλας·<br />
μια θάλασσα λυσσομανά στα όνειρά μου<br />
<br />
Επειδή κάθε ερώτηση είναι η υπεκφυγή μιας απάντησης που πιστεύεται ότι θ' ανακουφίσει·<br />
ο πόνος δεν εξατμίζεται<br />
<br />
Επειδή η σιωπή δεν αρκεί και οι λέξεις δεν αρκούν·<br />
έχουμε τη μουσική έχουμε το φιλί<br />
<br />
Επειδή το άλλο σώμα είναι γλυκό, ελαφρώς γλυκό<br />
το συναίσθημα λιγοστεύει λίγο λίγο, αλλά ποτέ εντελώς<br />
<br />
Επειδή χωρίς αυτό που χωρίζει, τίποτα δεν ενώνει<br />
να καταστρέφουμε αυτό που ενώνει, όχι αυτό που χωρίζει<br />
<br />
Να επινοείς το λεκέ στο τραπεζομάντηλο<br />
όπως κυκλώνεις με υστερόγραφα το πρόσωπο της αγαπημένηςkioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-55935881924427057112018-02-13T02:00:00.002+02:002018-02-13T02:07:42.787+02:00Phantom Thread (Paul Thomas Anderson)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqKu-ye5KUVE24o-xhKBM-r3xYmvTtoNBMRmRTBIxDIXklf9b4BsKHUcoeFMqv7sNYVyOTCHpFysmTy27xRsPfZGSp-tvcu10TyroyIOwkmduSoFBGGO1mpuDVCEJCiduahJdT8P1_Kwho/s1600/phantom-thread-trailer.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="341" data-original-width="600" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqKu-ye5KUVE24o-xhKBM-r3xYmvTtoNBMRmRTBIxDIXklf9b4BsKHUcoeFMqv7sNYVyOTCHpFysmTy27xRsPfZGSp-tvcu10TyroyIOwkmduSoFBGGO1mpuDVCEJCiduahJdT8P1_Kwho/s400/phantom-thread-trailer.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Σε αγαπώ σημαίνει σε έχω ανάγκη. <br />
Θα 'χετε παρατηρήσει ότι είναι οι τρωτοί, οι ευάλωτοι, οι ευαίσθητοι που ρίχνονται στο χορό του έρωτα ξανά και ξανά με περίσιο πάθος. <br />
Μαζί σου το πράγμα δυσκολεύει. Κι η δυσκολία έχει το όνομα αυτάρκεια.<br />
Για να καλλιεργήσουμε ένα μαζί πρέπει να επινοήσουμε και την αδυναμία σου.kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-36012620739767967492018-01-07T17:15:00.000+02:002018-01-07T17:15:49.778+02:00The Party (Sally Potter)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqYkkYhOlieGvSyijLcKem7jCtDiVqsMdXd6xPOrpEvEiYJWxnfvrQDa4gZJD4o6R1x0Fx23l-fV36QXbi_m8rxavjDZQh7V5a_kGoFPx9FMsk19bf7vQhLt1BujVV3C276TPNlaS5tzbd/s1600/The-PArty.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="530" data-original-width="940" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqYkkYhOlieGvSyijLcKem7jCtDiVqsMdXd6xPOrpEvEiYJWxnfvrQDa4gZJD4o6R1x0Fx23l-fV36QXbi_m8rxavjDZQh7V5a_kGoFPx9FMsk19bf7vQhLt1BujVV3C276TPNlaS5tzbd/s400/The-PArty.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η Sally Potter καλεί σε δείπνο μια ακτιβίστρια πολιτικό, έναν ακαδημαϊκό ορθολογιστή, μια αναρχική φεμινίστρια, μια λέκτορα με ειδίκευση στο φύλο, μια μαχητική λεσβία, έναν ματαιόδοξο μεγαλοδικηγόρο κι έναν ψευτο-μυστικιστή, δηλαδή έναν αληθινό μυστικιστή, δηλαδή έναν στρατευμένο αντι-ορθολογιστή και τους σερβίρει για κύριο πιάτο τα μόνα μάλλον καθημερινά αιώνια· έρωτα & θάνατο. Ε, τότε όλοι οι παραπάνω, εντελώς αποδιοργανωμένοι, μοιάζουν ακόμα πιο ηλίθιοι κι απ' ότι στις συστάσεις.<br />Το The Party δεν είναι μια κριτική ή ένα σχόλιο για τον Δυτικό κόσμο, δηλαδή τον σύγχρονο κόσμο. Όχι. Είναι σαν η Sally Potter να ανασύρει το σώμα του Δυτικού κόσμου, σαν ναυάγιο, να το ρυμουλκεί και να μας το εκθέτει την ίδια ώρα που η ίδια μοιάζει να μας αποχαιρετά μ' ένα ειρωνικό μειδίαμα από μια αποβάθρα που βαδίζει φυσικά-αρμονικά προς τον θάνατο. <br />kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-41485408659981147102017-11-24T12:47:00.000+02:002017-11-24T12:47:18.682+02:00Branded to Kill (Seijun Suzuki)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirvJ7pPmmRHFoZkmpHAMu4zXHav5h0-rlTVU7BfcrYu2fQ8jHqIzukGWm_tR1nI1FlLtreBlLmZeKc37Xj7-_gHvVe5FPgVLQ-nTTy3CHTD0OhfyhjbS2yQbu8Ky0CIlnMxjGPj_bmr8bm/s1600/Branded-to-Kill_2985480b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="387" data-original-width="620" height="248" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirvJ7pPmmRHFoZkmpHAMu4zXHav5h0-rlTVU7BfcrYu2fQ8jHqIzukGWm_tR1nI1FlLtreBlLmZeKc37Xj7-_gHvVe5FPgVLQ-nTTy3CHTD0OhfyhjbS2yQbu8Ky0CIlnMxjGPj_bmr8bm/s400/Branded-to-Kill_2985480b.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><i><br />(στον Witold Gombrowicz)</i></span></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: small;">Έχετε μυηθεί στην τέχνη της αποτυχίας; Μα τι λέω, είστε ήδη μυημένοι. Η τέχνη της αποτυχίας είναι το πεπρωμένο σας. Το έργο σας δεν είναι ποτέ καλό. Ποτέ αρκετά καλό. Το παρουσιάζετε, το φανερώνετε, ελπίζετε πώς μέσα απ' αυτό θα σας αναγνωρίσουν, ότι θα σας αποτιμήσουν ευνοϊκά, περισσότερο από ευνοϊκά, ότι θα σας αποδώσουν δάφνες. Ότι θα σας ξεχωρίσουν ως τον πλέον σημαντικό ανάμεσα στους πλέον σημαντικούς. Κι όμως το έργο σας δεν είναι ποτέ αρκετά καλό. Το σχέδιο χαλάει. Μόλις που έχετε εμφανίσει το έργο σας κι εκείνο σε λίγο έχει κιόλας ξεχαστεί. Περιφρονείται και τοποθετείται ανάμεσα στη λήθη και σ' απαξιωτικά μισοχάχανα. Εκεί τοποθετείστε κι εσείς. Εκεί που είχατε πιστέψει ότι η μοίρα θα γελάσει, οτι επιτέλους η μοίρα θα γελάσει σ' εσάς προσωπικά, το πρόσωπό της αλλάζει έκφραση, παίρνει ένα μειδίαμα που δε φανερώνει τη χαρά, αλλά την ειρωνεία. Οπισθοχωρείτε. Κι εργάζεστε. Εργάζεστε σκληρά. Βάζετε όλα σας τα δυνατά. Για να επιστρέψετε, να επανεμφανιστείτε με μια νέα πραγμάτια. Με μια νέα σοδειά. Την τέλεια μορφή του έργου σας. Στο μεταξύ βγαίνετε με συναδέλφους, με ανθρώπους από διαφορετικούς χώρους. Προσπαθείτε να τους πάρετε με το μέρος σας. Πασχίζετε για την εύνοια τους. Προσπαθείτε να φέρετε κοντά όλους όσους πιστεύετε ότι την κρίσημη ώρα της αποτίμησης του έργου σας, η κρίση τους θα μετρήσει. Κι όμως αποτυγχάνετε. Αποτυγχάνετε και πάλι. Η αποτυχία έχει γίνει για εσάς μια εμμονή. Εμφανίζεστε με τα καλά σας και κανείς δεν αναγνωρίζει σ' εκείνα τίποτα το καλό. Κανείς δεν σας ανακηρύσσει ως νούμερο ένα ειδήμονα στην ειδικότητά σας. Η αποτυχία σας στοιχειώνει. Αρχίζετε να τρέχετε. Και τρέχετε πολύ. Όμως το τρέξιμο σας δεν είναι αρκετά γρήγορο για να προσπεράσετε εκείνους που προπορεύονται, ούτε για να απομακρυνθείτε από εκείνους που σας πλησιάζουν. Για μια στιγμή σταματάτε. Προσπαθείτε να ξεχάσετε. Σχεδόν τα καταφέρατε. Σχεδόν ξεχάσατε. Σχεδόν ηρεμείτε. Κι όμως η αποτυχία σας την έχει στημένη στη γωνία για άλλη μια φορά. Σας περιμένει στο αυτοκίνητο που περνάει από μροστά σας κι εσείς αναγνωρίζετε τον κατασκευαστή, σας περιπαίζει στην επωνυμία των ρούχων του διπλανού σας. Η αποτυχία σας παίζει κρυφτούλι στο ντουλάπι σας, στη μάρκα του πακέτου των μακαρονιών σας. Καθένας διαπρέπει στον τομέα του, κι εσείς αποτυγχάνετε ξανά και ξανά και πάλι, αποτυγχάνεται σε όλα, σε όλα εκτός από το να αναγνωρίζετε την ανωτερότητα των άλλων στους τομείς τους. Η αποτυχία έχει γίνει για εσάς μια εμμονή. Τη συναντάτε παντού. Έχει ριζώσει στο βλέμμα σας. Στην αναπνοή σας. Η τέχνη της αποτυχίας είναι η φύση σας. Δε θα σας αναγνωρίσουν ποτέ σε κάποια ανώνυμη στάση του μετρό. Δε θα σας επευφημήσουν σε κάποια δεξίωση. Δεν θα σταματήσουν τις κουβεντούλες τους καθώς περνάτε από μπροστά τους. Οι νίκες σας ήταν μικρές. Πολύ μικρές. Τα κατορθώματα σας ελάχιστα. Για να είμαι δίκαιος, ίσως όχι και τόσο ελάχιστα αλλά ποτέ επαρκείς. Οι νίκες σας ίσως κι αυτές να μην ήταν τόσο μικρές, κι όμως ήταν ύπουλες. Δεν ήταν ποτέ αρκετές. Παρ' όλα αυτά σας πρόσφεραν μια ικανοποίηση, σας εφοδίαζαν με μια παροδική ικανοποίηση, σας εμφύτευαν τον απαραίτητο προσωρινό ενθουσιασμό, για να ριχτείτε ξανά στην τέχνη σας, στην αγαπημένη σας τέχνη, την αποτυχία. Και να ριχτείτε σ' αυτή για τα καλά, μ' όλη σας τη δύναμη, να ριχτείτε με τη θέλησή σας. Αυτό ήταν οι νίκες σας, οι νίκες σας ήταν η απαραίτητη θέληση για να συνθλίψετε και να ξανασυνθλίψετε την πίστη σας μπροστά στο πεπρωμένο σας της αποτυχίας. Το αναπόδραστο βασίλειο σας. Με τη σκιά του, την βαριά κι επίμονη σκιά, ριγμένη διαρκώς επάνω σας. Μέχρι να σας αφανίσει. Να σας εξαφανίσει. Να σας κάνει εντελώς ασήμαντους κι ίσως περίγελους μες σ' αυτή την τόσο χορταστική ασημαντότητα που εσείς αρνείστε πεισματικά να αναλάβετε. Η εμμονή της αποτυχίας σας παρέδωσε την αγωνία της αποτυχίας. Τον ιδρώτα. Το σύγκρυο. Τη διαρκής αναγνώριση του υστερήματος σας. Της υστερίας σας. Σε σύγκριση όχι μόνο μ' εκείνους που ανταγωνίζεστε, αλλά το υστέρημά σας, το συνεχές υστέρημα ακόμα και σε σχέση σ' αυτό που σας περιμένει, σ' αυτό που θα συναντήσετε στη στροφή του δρόμου, στη μακρινή αυτή στροφή, και που αναμφίβολα θα σας θάψει, θα σας εκτοπίσει στο μοναδικό ρόλο για τον οποίο είστε προορισμένος, την παραδοχή της κατωτερώτητάς σας. Κι όμως η αγωνία της αποτυχίας, σας οδηγεί στην αγωνία, που δεν παύει να είναι αγωνία. Μια κατάσταση εμπύρετη. Δηλαδή μια κατάσταση σχεδόν ευτυχής. Γιατί η αν η εμμονή της αποτυχίας δε σας εξωθούσε στην αγωνία της αποτυχίας και την αγωνία, τότε θα σας οδηγούσε στο θάνατο. Κι ένας τέτοιος θάνατος δεν θα ήταν ηρεμία. Δεν θα ήταν γαλήνη. Δεν θα ήταν ανάπαυση. Δεν θα ήταν ούτε το τέλος της αποτυχίας σας ωστόσο, αλλά μονάχα η απόλυτη ένδειξη της επιβεβαίωσης της αποτυχίας. Η εκμηδένισή σας. Η εκμηδένιση και ο αφανισμός σας αυτή τη φορά απέναντι και από την αποτυχία. Αφού ο θάνατος θα σήμαινε την αποτυχία σας να εκπληρώσετε τον μοναδικό σκοπό για τον οποίο είστε προορισμένος: να αποτυγχάνετε.</span><i> </i></span></div>
</div>
kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-9956747849528158182017-11-14T01:42:00.000+02:002017-11-14T01:42:01.186+02:00The Killing of a Sacred Deer (Yorgos Lanthimos)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGcP1PEE_Ax9YoUxRFZ-rvdOBhGEGki3fJS7zd65kYG-GrFU1AXzwVA7GA-16S95kHk2GYg0TJp9MM2SCIgVgiT7nOicI9GxOR_gqnL-9IcgGUoC4blloH4eUKfNz4d-1TMUc_cbrT5777/s1600/the-killing-of-a-sacred-deer-trailer.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1027" data-original-width="1540" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGcP1PEE_Ax9YoUxRFZ-rvdOBhGEGki3fJS7zd65kYG-GrFU1AXzwVA7GA-16S95kHk2GYg0TJp9MM2SCIgVgiT7nOicI9GxOR_gqnL-9IcgGUoC4blloH4eUKfNz4d-1TMUc_cbrT5777/s400/the-killing-of-a-sacred-deer-trailer.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Συνηθίζουμε να επικαλούμαστε την κοινή λογική, τι θα γινόταν όμως αν για μια φορά ακολουθούσαμε το κοινό παράλογο;<br />
<br />
Στο <b>The Killing of a Sacred Deer</b> δεσπόζει η χρήση των ευρυγώνιων φακών. Επιλογή συνυφασμένη με το θέμα των αποστάσεων που κυριαρχεί στην ταινία, και γενικότερα με την επανίδρυση κι αναζήτηση ενός συμφιλιωτικού(;) χώρου. Η χρήση ευρυγώνιου φακού σε ένα κοντινό πλάνο μετατρέπει δύο κοντινά σώματα-πρόσωπα-αντικείμενα σε απομακρυσμένους πλανήτες. Ενώ στα γενικά πλάνα, που προτιμούνται τακτικότερα κι έχουν μια χαρακτηριστική ένταση στη γλώσσα της ταινίας, ο ευρυγώνιος φακός προκαλεί μια συνεχή παραμόρφωση στα άκρα οτυ κάδρου και συνεπώς στη γενική εικόνα, ενώ αφαιρεί από τα επιμέρους τμήματα-σώματα το βάρος τους, την αυτάρκεια τους, καθιστώντας αδύνατο στον θεατή να συγκεντρωθεί σε κάποιο απ' αυτά. Γενικότερα να συγκεντρωθεί. Να εστιάσει. Η διαταραχή της συγκέντρωσης είναι διαρκής. Μια απώλεια καθαρής κρίσης.<br />
<br />
Αλλά ας εξετάσουμε και την ανθρωπογεωγραφία της ταινίας. Κι εδώ οι αποστάσεις σχετικές. Μια αστική οικογένεια πλάι σ' έναν μικροαστό έφηβο. Οι τάξεις μοιάζουν να τους χωρίζουν. Πλάνη. Η μοίρα τους ενώνει. Αλλά μήπως όχι μόνο η μοίρα; Από τη μία οι ευκαταστατοί κρύβουν πίσω απ' την προσωπική τους επιτυχία μια απάθεια που τους εξουθενώνει. Από την άλλη ο μικροαστός νεαρός επιδεικνύει τρομερή βούληση σαν συνεπαγωγή και της βαθιάς στέρησης που έχει βιώσει. Ο ένας για τον άλλον είναι ελκυστικός. Το πάθος του νεαρού προκαλεί γοητεία και μυστήριο για την οικογένεια. Η προσωπική ευδαιμονία απ' την άλλη αποτελεί μάλλον διακαή πόθο για έναν άνθρωπο που ζει σε μια διαρκή αβεβαιότητα. Οι αποστάσεις είναι τόσο σχετικές. Αυτό που μοιάζει να χωρίζει, μοιάζει και να ενώνει. Την ίδια στιγμή που οι καθρεπτικοί χαρακτήρες στέκονται τόσο γυμνοί και ευάλωτοι ο ένας απέναντι από τον άλλο.<br />
<br />
Μπορεί το σύμπαν του Λάνθιμου να δομείται από αυστηρούς κανόνες. Μπορεί οι ήρωες να βασίζουν την αυτοκυριαρχία τους στη μεθοδική χρήση της λογικής. Την δύναμή τους ακόμη να την μαρτυρούν άριστα δομημένες συνήθειες και πρακτικές. Μπορούν να αντλούν από αυτά την ευδαιμονία τους. Όμως, όταν βρίσκονται μπροστά στο ανεξήγητο, όταν ο κόσμος τους ανατρέπεται, τότε ενεργούν με αφέλεια, σαν νήπια. Αν ήταν στον εχέφρονα εαυτό τους σίγουρα θα αποδοκίμαζαν αυτές τις συμπεριφορές. Κι όμως μόνο μ' αυτές τις συμπεριφορές επιτυγχάνουν να κάνουν ένα βήμα προς αυτό που θα αποκαλούσαμε ζωή.<br />
<br />
Η τάξη της λογικής, γιατί και η λογική μια τάξη είναι, ξαφνικά μοιάζει τόσο επίπλαστη. Όλα εκείνα που πάνω της έμοιαζαν άσειστα, τώρα διαφαίνονται απλά ως περιττά. Αποβάλλονται. Και το πιο ενδιαφέρον και παράξενο ταυτόχρονα είναι ότι η ίδια η λογική μας παρέχει το κλειδί της ψευδαίσθησης που μας ανοίγει ορθάνοιχτα την πόρτα του παραλόγου. Και τώρα ακόμα και η πιο κοινή λογική μοιάζει εντελώς απίθανη μπροστά στο κοινό παράλογο. Κι όταν λέω κοινό παράλογο εννοώ πάλι ότι και το παράλογο έχει την δική του τάξη, ίσως ανεξιχνίαστη, αλλά τάξη. Δεν είναι απλά μια απονενοημένη αταξία όπως θα υπαγόρευε η λογική.<br />
<br />
Για παράδειγμα, η ενοχή φαντάζει κάτι το λογικό. Η λογική επιβουλεύεται την ενοχή. Όμως κατά πόσο η ενοχή δεν είναι κάτι το παράλογο; Σε πόσο στέρεο έδαφος πατάει η ενοχή; Γιατί να μην την έπαιρνε με το μέρος της το παράλογο; Γιατί η ίδια η ενοχή να μη βασίζεται σ' έναν καθαρό παραλογισμό στη δυσκολία του ατόμου να αντιμετωπίσει μια μορφή πραγματικότητας; Και είναι μόνο η ενοχή τόσο αβέβαιη; Η ηθική; Η έννοια του δικαίου; Έννοιες πάνω στις οποίες θεωρητικά χτίζεται η κοινή λογική, όπου ολόκληρες δομές βασίζουν το κοινωνικό οικοδόμημα και ιχνηλατούν μια κοινή γραμμή πλεύσης, σ' ένα άλλο πρίσμα, υπό ένα άλλο πρίσμα, μπροστά ίσως σ' ένα ευρυγώνιο φακό φανερώνουν το παράλογο, κάτι το εντελώς παράλογο, κάτι το υποκειμενικό πριν την αντικειμενικοποίηση του υποκειμένου και κυρίως κάτι το ασταθές. Ζωντανό, παλλόμενο. Ζωντανό παλλόμενο παράλογο που υπερισχύει ενάντια σε ότι θεωρούσαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή βέβαιο. Όμως δεν είναι απλά η κατάρριψη των βεβαιοτήτων που συντελείται μπροστά σ' αυτό το θαύμα του παραλόγου. Είναι και η ταυτόχρονη γέννηεση ενός κόσμου, μέσα στον οποίο το άτομο ευλογημένα τοποθετείται, και λέω ευλογημένα, αφού πλέον οι πεποιθήσεις του, οι ιδέες του δε μπορούν να του εξασφαλίσουν κανένα πλεονέκτημα. Όλα συμβαίνουν στον παρόντα χρόνο. Ο παρόντας χρόνος είναι ο παράλογος χρόνος. Το κοινό παράλογο στο οποίο συναινούμε, θα συναινέσουμε, χωρίς καν να μας έχει τεθεί η ερώτηση. <br />
<br />
<br />kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-6595007311847708952017-11-07T16:03:00.001+02:002017-11-07T16:03:49.916+02:00Tesnota (Kantemir Balagov)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7E_CJ1lYvworkn5oIGSrfctG4za3lSBgXbEtGkv6kJSpEA8DTPH3fJqeGRUT2XhuiboQkFWgGzVelTBMIkaQS_6f1UbIIgVMSVlgt7oJleabk7_inUdys1Q3uoBMsEXsZ4mWSTFXx1aHX/s1600/tesnota-still-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1000" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7E_CJ1lYvworkn5oIGSrfctG4za3lSBgXbEtGkv6kJSpEA8DTPH3fJqeGRUT2XhuiboQkFWgGzVelTBMIkaQS_6f1UbIIgVMSVlgt7oJleabk7_inUdys1Q3uoBMsEXsZ4mWSTFXx1aHX/s400/tesnota-still-2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Σήμερα είδα την ταινία οικογένεια. Ήταν μια όμορφη ταινία. Είχε φωτιστεί σε κάθε κάδρο της με υπερκορεσμό των ψυχρών και τη διακριτική παρουσία θερμών χρωμάτων σε σημεία του κάδρου. Μια αντίθεση που έφερνε διαρκώς μια ανισορροπία και μια φρεσκάδα. Ενώ και η μικρή της ιστορίας(Olga Dragunova), έπαιζε τόσο ελεύθερα και τόσο ζωντανά που διαρκώς γεννούσε καινούριες φυσαλίδες μπροστά στα μάτια μου.<br />
<br />
Έχω όμως έναν προβληματισμό. Συχνά όσοι κάνουν έναν προσωπικό κινηματογράφο, με τη δική τους γλώσσα, με τη δική τους γραμματική, κατηγορούνται για εσωστρέφεια και πώς αγνοούν τον θεατή. Οι άλλες όμως, αν μου επιτραπεί ο διαχωρισμός, οι εξωστρεφείς-φεστιβαλικές ταινίες όταν καταπιάνονται με θέματα όπως ο φυλετικός/πολιτικός φανατισμός, η γονεϊκή καταπίεση/αυταρχισμός κι ένα σωρό άλλα κοινωνικά στερεότυπα, αναπτύσσονται πάντα λες και ο θεατής δεν έχει ξαναδεί ταινία με παρόμοια θεματολογία. Λες και του παραθέοτυν μπροστά του μια απόλυτη αλήθεια, που δεν είναι παρά το political correct, Που το υπηρετούν με μια ζέση λες και ο θεατής δεν το 'χει υπ' όψιν του. Λες και περίμενε αυτή την ταινία για να μάθει τι συμβαίνει. Κοινώς λες και δεν έχει ξαναδεί ταινία ή ζωή ή ό,τι. Τώρα αν δεν είναι αυτό εσωστρέφεια, τότε τι είναι; kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-87896750439689903642017-11-05T16:11:00.000+02:002017-11-05T16:12:35.361+02:00Un beau soleil intérieur (Claire Denis)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfT11JVI2ntwszUXxftHE9B8goWc25RbRmw8H6IkcyYhjpjk9j0MJ01kw_9jYT69KQNHLZWeKfXi-F7oeK1azOITXVh9TgzklYjR60Z-jlvPzgp1wPoSDetQHdWttjxDEZNYEa14PUShwR/s1600/492604.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1065" data-original-width="1600" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfT11JVI2ntwszUXxftHE9B8goWc25RbRmw8H6IkcyYhjpjk9j0MJ01kw_9jYT69KQNHLZWeKfXi-F7oeK1azOITXVh9TgzklYjR60Z-jlvPzgp1wPoSDetQHdWttjxDEZNYEa14PUShwR/s400/492604.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Μία ταινία που δεν πάει πουθενά, για τις ανθρώπινες σχέσεις που δεν πάνε πουθενά.<br />
<br />
Μόνο μην κλαίς.<br />
Να χαμογελάς με ελαφρύτητα<br />
Και να υποφέρεις καλύτερα.kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-67439639224553561302017-06-01T02:38:00.002+03:002017-06-01T02:38:52.976+03:00Hors Satan (Bruno Dumont)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdh8lwqosu__W1sgzFYvFpBHit39xQUx-M4dXEHZyCAi615aYymfuDAcznRhwEsoW9CyerRQTuWayiBUuxZAuLL061Ac-pu9YGdpVXSC8gCYiuNq9uT8jXs58cUrhkVfekm0sw75bDT79Y/s1600/horssatan5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="578" data-original-width="1283" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdh8lwqosu__W1sgzFYvFpBHit39xQUx-M4dXEHZyCAi615aYymfuDAcznRhwEsoW9CyerRQTuWayiBUuxZAuLL061Ac-pu9YGdpVXSC8gCYiuNq9uT8jXs58cUrhkVfekm0sw75bDT79Y/s400/horssatan5.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Σατανάς είναι η συνομωσία της φύσης κατά την οποία τα πράγματα επιτέλους μας αποκαλύπτονται όπως είναι, όχι όπως φαίνονται.<br />
<br />
Αυτό το πέρασμα είναι ένα βίαιο πέρασμα. kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-19543518105488845422017-04-26T14:49:00.001+03:002017-04-26T14:49:38.344+03:00Sangue del mio sangue (Marco Bellocchio)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbea3NBvXQC182xcAF6dZO-oxIQxP6irNUuwVOu3mS9iu9RE_v3TBNblyZXzSLZKI4GdBENtUkjRS0wBDcavKbhdnZsxvGmG-5M0q6Kc3fUaxISprWOilAAMVO4PzbdQ_KvZnW_A8TgTxT/s1600/1435327622382.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbea3NBvXQC182xcAF6dZO-oxIQxP6irNUuwVOu3mS9iu9RE_v3TBNblyZXzSLZKI4GdBENtUkjRS0wBDcavKbhdnZsxvGmG-5M0q6Kc3fUaxISprWOilAAMVO4PzbdQ_KvZnW_A8TgTxT/s400/1435327622382.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η προσωπική εξομολόγηση είναι η αφέλεια. Έξω από την αφέλεια δεσπόζει η βλακεία.<br />
<br />
Και θα παραμένει πάντα ως ανεξιχνίαστο θαύμα το πώς μια απλή προσφώνηση "μπορεί να έρθει και ο φίλος σου" στις αφελέις ταινίες έχει την ικανότητα να λύνει δάκρυα και να σου χαϊδεύουν το πρόσωπο. kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-88755114799696216412017-04-26T14:28:00.000+03:002017-04-26T14:28:03.212+03:00Zjednoczone stany milosci (Tomasz Wasilewski)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd86EIkflaWxSQJtqxrJefBMmiA4TtoLeLk-yWEnRjd7OLKbKF00gnOyCKdEBtSmDZFAeFbiDURQI1RMrN_zyVQ-nhZInNwFsJVu2Gl_aCwh3yD-3sSA2nOn0tdWK38KZtzS3uMceGgurN/s1600/0005LAY1YNBPN4O0-C411.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd86EIkflaWxSQJtqxrJefBMmiA4TtoLeLk-yWEnRjd7OLKbKF00gnOyCKdEBtSmDZFAeFbiDURQI1RMrN_zyVQ-nhZInNwFsJVu2Gl_aCwh3yD-3sSA2nOn0tdWK38KZtzS3uMceGgurN/s400/0005LAY1YNBPN4O0-C411.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι ανθρωποι έχουν υποφέρει τόσο μακρά διαστήματα μοναξιάς -κι εδώ πρέπει να διαχωριστεί η μοναξιά απ' την μοναχικότητα- που λίγο να έρθει κοντά ο ένας με τον άλλο, είναι τέτοια η αδεξιότητα στο άγγιγμα που καταστρέφει.<br />
<br />
Έχω ακούσει τόσο πολλά για τον ανθρώπινο πόνο που πλέον δεν διακρίνω τον πόνο αλλά την εξιστόρησή του.<br />
<br />
Και κάποιος να πει σ' όλες αυτές τις μοντέρνες ταινίες με τα σοβαρά δραματικά θέματα, με τα άψογα καδραρίσματα και με την διπλο-τριπλομελετημένη σπουδή στο φως· πώς είναι πιο βαρετές κι από εικαστική έκθεση.<br />
<br />
<br />kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-7256650028094683072017-04-05T18:06:00.001+03:002017-04-05T18:31:09.163+03:00Neruda (Pablo Larrain)Η σπουδαιότητα ενός έργου καθορίζεται απ' τις απομιμήσεις του. Όσο πιο αμίμητο παραμένει ένα έργο τόσο πιο σπουδαίο θεωρείται. Περισσότερο απ' το ίδιο το έργο, είναι οι απομιμήσεις του που φροντίζουν την υστεροφημία του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiwf8JrJ2FPor1I_w0JXfy4Vgcz3vKpl2ohQUFZOJD4cKAKqaBaZT86HiJW2WX0-7NF7sB3DZyTlSCHchNEsxWEj0PkWzLy6zhVS-U1Ta1RgPIEDl-I77XkXwsFv_xc8jWh7BiUL3q2l22/s1600/Neruda.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiwf8JrJ2FPor1I_w0JXfy4Vgcz3vKpl2ohQUFZOJD4cKAKqaBaZT86HiJW2WX0-7NF7sB3DZyTlSCHchNEsxWEj0PkWzLy6zhVS-U1Ta1RgPIEDl-I77XkXwsFv_xc8jWh7BiUL3q2l22/s400/Neruda.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Νερούδα δεν ήταν ποτέ ο αμίμητος ποιητής. Αντιθέτως είναι ο ποιητής που εύκολα αντιγράφτηκε. Κι αυτή η ταινία δεν είναι μια ταινία για τον συγγραφέα. Δεν είναι ούτε μια ταινία για τον πολιτικό. Είναι μια ταινία για την συγγραφή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOI0d6k3p2udH9hvqH4_SNlDU_VPEm-GYYBM5_h1SpIJvw1eKo3x-folkANlVYS-T1yhnuwwSxvsAJp3t7BjetE8Lkud0-zcW-TKZyb3loauSHkg3VbSN9eQ6UN6bxysbBSK8RrQ894NGP/s1600/Ai2VzkN.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="167" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOI0d6k3p2udH9hvqH4_SNlDU_VPEm-GYYBM5_h1SpIJvw1eKo3x-folkANlVYS-T1yhnuwwSxvsAJp3t7BjetE8Lkud0-zcW-TKZyb3loauSHkg3VbSN9eQ6UN6bxysbBSK8RrQ894NGP/s400/Ai2VzkN.png" width="400" /></a></div>
<br />
Για την συγγραφή, που ως συγγραφή έχει κατακτήσει την αθανασία κι όμως έξω απ' αυτήν δεν έχει τίποτα άλλο. Όλα τ' άλλα πρέπει να τα επινοέι, να τα αποσπά. Να τα κλέβει. Ο Νερούδα, είναι μια ταινία για την συγγραφή, για την κούφια συγγραφή, που για να κατακτήσει την δόξα, την φήμη, την ισχύ, την αναγνώριση -πράγματα για τα οποία τόσο πολύ διψάει- πρέπει να επινοήσει πλάσματα γύρω απ' αυτήν και μέσα σ' αυτήν και να τα κλέψει. Είναι τα πλάσματα που πλάθει η συγγραφή που της προσφέρουν έναν εαυτό, έστω εφήμερο, τον εαυτό που δεν έχει, έναν πυρήνα, μια ζωή, που για χάρη της προσφέρει στα πλάσματα της φαντασίας της, όχι την αθανασία, αλλά την συγκίνηση ότι αυτή υπάρχει, και όχι μόνο την συγκίνηση της αθανασίας, αλλά και την συμπύκνωσή της αθανασίας μέσα σ' αυτό που ζει, σ' αυτό που ζει, που ζει, που ζει, και που μπορεί να ζήσει μονάχα στη σκια της συγγραφής, μονάχα εν απουσία της. kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-76560633183135940422017-03-27T01:29:00.003+03:002017-03-27T01:29:30.914+03:00An (Naomi Kawase)<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFMkslrBn8By3W8KTRbd570PA8W3ZKPhXE2cl5iaStB-Sh4aHhYz7Huxb1Df5AzfTRFTFojpv44lqzYxUZ8fJvWLSBW6PCo3SkUyrHFNf4c0mJW3jH9yeCqWmvjcouQw_77jcDs4uFUW91/s1600/imagean.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="208" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFMkslrBn8By3W8KTRbd570PA8W3ZKPhXE2cl5iaStB-Sh4aHhYz7Huxb1Df5AzfTRFTFojpv44lqzYxUZ8fJvWLSBW6PCo3SkUyrHFNf4c0mJW3jH9yeCqWmvjcouQw_77jcDs4uFUW91/s400/imagean.jpg" width="400" /></a></div>
Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα ο κινηματογράφος έκανε ταινίες για να καταδικάσει τα εγκλήματα και τις αναταρραχές που απειλούσαν τα ήθη, τα έθιμα και τις αξίες που συγκροτούσαν την κοινωνική γαλήνη. <br /><br />Στο δεύτερο μισό του αιώνα έγινε αντιληπτό ότι αυτά τα ήθη και οι αξίες περικλείονταν από παχιά στρώματα διαφθοράς που επιστρατεύονταν για να συντηρηθεί σχεδόν με την βία η ζωή στους 37 βαθμούς κελσίου. Κι έτσι οι ταινίες γέμισαν με υπονοούμενα, γροθιές ή επαναστατικές πινελιές εις βάρος της κατεστημένης τάξης.<br />
<br />
Στον 21ο αιώνα που η γιόγκα έχει πλυμμηρίσει τη ζωή μας με νηφαλιότητα απ' ότι φαίνεται ο κινηματογράφος θα κάνει και ταινίες για να χαιρετήσει τον κύριο Ήλιο. kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-36010076083601516802017-03-17T21:39:00.000+02:002017-03-17T21:39:18.645+02:00Τα χρόνια της αθωότητας (Nova Melancholia)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuLBo3l2MgCf43f-ZrWQh5YH4qFa0iTR91t4qVfvrr1NShz1o9bwcro9_Ivlw2hwy4MonX3YLEhKyl-e0FjlOcWPysnkNhcySCkehOT0ZvE7yekRy4H1gExKcaYnEgmj5V1k5z5w3b0KTu/s1600/16992084_1570957379600866_4239361335781198925_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="293" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuLBo3l2MgCf43f-ZrWQh5YH4qFa0iTR91t4qVfvrr1NShz1o9bwcro9_Ivlw2hwy4MonX3YLEhKyl-e0FjlOcWPysnkNhcySCkehOT0ZvE7yekRy4H1gExKcaYnEgmj5V1k5z5w3b0KTu/s400/16992084_1570957379600866_4239361335781198925_o.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η μικροαστική τάξη, η μεγαλοαστική τάξη, το προλεταριάτο, οι χίπιδες, η τάξη των μποέμ, η τάξη των αναρχικών· δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο η αστική τάξη. Ό,τι εξωκύλει είναι αταξία.<br /><br />Έχει σίγουρα ενδιαφέρον το να <b>περιγράφεις</b> και να αποκαλύπτεις την αστική τάξη, μέσα από την σεξουαλικότητάς της, παραθέτοντας με ίση βαρύτητα και ίση φυσικότητα τόσο τα στοιχεία εκείνα που θα θεωρούνταν ταμπού όσο και τα στοιχεία που θα θεωρούνταν κεκτημένες συνήθειες. Μάλιστα, με τρόπο τέτοιο που το τι θεωρείται αποδεκτό και τι απαράδεκτο να μην είναι ευδιακρίτως αναγνωρίσιμο.<br />
<br />
Το να περιγράφεις έχει ένδιαφέρον;kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-35460471448274219002017-02-17T12:41:00.002+02:002017-02-17T12:41:37.408+02:00Sugisball (Veiko Ounpuu)<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixrDpd329lfhep5DhR60KLpCACweFG-_73g6od-s7e7sh1VgsMKDiuCTvdPt_GoEmQQ331u-HPXl-e1bcilU-UqNQ86c1QSVp0r9JjKiLAVhB9noO0efc7YKzxd_uNFXbbNaUXf9cdpmLT/s1600/157465_full.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="277" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixrDpd329lfhep5DhR60KLpCACweFG-_73g6od-s7e7sh1VgsMKDiuCTvdPt_GoEmQQ331u-HPXl-e1bcilU-UqNQ86c1QSVp0r9JjKiLAVhB9noO0efc7YKzxd_uNFXbbNaUXf9cdpmLT/s400/157465_full.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
Ο εαυτός μου είναι ένα πολύ στενόχωρο μέρος. Θέλω να πω, εδώ γεννιέμαι και ξανά γεννιέμαι. Εδώ έχω ζήσει όλη μου τη ζωή. Είναι τέτοια δυσαρέσκεια που μου προκαλεί το γεγονός της ύπαρξης μου πού όταν μου φανερώνεσαι εσύ, ο όποιος εσύ, μου αποκαλύπτεσαι ως ο άλλος τόπος. Ο άλλος τόπος που τον αναγνωρίζω περισσότερο απ' την προσδοκία του "όχι εδώ" παρά απ' το γεγονός. Και είναι τέτοια η ορμή που επιστρατεύω για να σε προσεγγίσω, για να διαφύγω απ' το εδώ, που καταστρέφω το εκεί πριν καν υπάρξει.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Το εγώ κουβαλάω συνέχεια πάνω μου. Πασαλειμένο με εμμονές, με ανάγκες. Από αποφορά είναι καμωμένη η ιδιότροπη γλώσσα μου. Και κάπου μια ελπίδα "θα μπορούσε να ήταν αλλιώς". Και συνεχίζω λέγοντας μέσα μου, πώς όταν σε συναντήσω όλα αυτά θα τα ξεχάσω. Μα αν τα ξεχνώ δεν τα ξεχνώ, το εγώ κουβαλάω συνέχεια πάνω μου, τα ξεχνώ μόνο με τον τρόπο εκείνο που τα παραμερίζω μόνο και μόνο για να ζητήσω επιβεβαίωση. Κάθως στέκομαι δίπλα σου, έχεις ήδη αναλάβει έναν ρόλο. Είναι τέτοια η αδεξιότητα και η δίψα μου που καθώς σε κοιτάζω σου σβήνω τα χαρακτηριστικά, σου αφαιρώ το πρόσωπο. Το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω είναι αυτό που θα πάρω. Η θλίψη μου προσλαμβάνει θλίψη για την θλίψη μου. Είμαι με τέτοιο τρόπο φτιαγμένος που απ' το τοπίο αφαιρώ το τοπίο, ποτέ το κάδρο.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="281" src="https://www.youtube.com/embed/GYF735iPQHw?rel=0?ecver=1" width="500"></iframe></div>
kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-23756241816255486702017-02-15T13:27:00.002+02:002017-02-15T13:27:26.400+02:00Le mani sulla città (Francesco Rossi)<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiljdmPAcoSP4x7dPuzsglsF7IzgZRZByAoiHNFV-zp38BjKm9vvaAnlNrW2GhGaBKshq5ykJvgniaN14DKvUT1slNlZxDFyRHDJTN26EsS43ncClNFVVkURf_xE_KxNbrxNB3i1U7hFZLB/s1600/MAIN-BASSE-SUR-LA-VILLE-LE-MANI-SULLA-CITTA-19631.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="222" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiljdmPAcoSP4x7dPuzsglsF7IzgZRZByAoiHNFV-zp38BjKm9vvaAnlNrW2GhGaBKshq5ykJvgniaN14DKvUT1slNlZxDFyRHDJTN26EsS43ncClNFVVkURf_xE_KxNbrxNB3i1U7hFZLB/s400/MAIN-BASSE-SUR-LA-VILLE-LE-MANI-SULLA-CITTA-19631.jpg" width="400" /></a></div>
Ίσως κάποτε θα έπρεπε να απογαλακτιστούμε απ' την επιστήμη και την ιστορία τέχνης ως τροχοπέδη της αντιμετώπισης ενός έργου. Ο εγκλωβισμός της τέχνης στο θεσμικό μικροσκόπιο της ιστορίας της τέχνης, της κοινωνιολογίας της τέχνης, της επιστήμης της τέχνης που τόσο αυτάρεσκα μας λένε ότι ο κινηματογράφος, με τα μόλις 100 και πλέον χρόνια ζωής, είναι ακόμα μια βρεφική, νηπιακή, εντελώς καινούρια τέχνη, είναι μια εξίσου αιρετική άποψη μ' αυτήν που θα διατυπώσω πιο κάτω. Ίσως με τον ίδιο τρόπο που μιλάμε για μοντερνισμό στον κινηματογράφο, κι ακόμα πιο άμεσα, απαλλαγμένοι απ' την ιστοριολάγνα βραδύτητα & σοβαρότητα θα έπρεπε να μιλάμε και για "σινεμά δεινοσαύρων". Και δεν είναι ένας όρος αυτός που θα επιστρατευτεί για να μειώσει το έργο τέχνης ή την κινηματογραφική ταινία. Αλλά ένας όρος έτοιμος να χαρακτηρίσει έναν κινηματογράφο, που αφού αφομειώθηκε, ξεπεράστηκε. <br />
<br />kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-78815281593758249992017-01-08T03:28:00.001+02:002017-01-08T03:28:40.782+02:00Denti ( Gabriele Salvatores)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXLdRrSoPjDswyFf5yuFUrtbmz5o5_twJ-nDO4UOF-v60zJDzWDiIncO-xIL26Efjn6l-Dk3FViNxkxRVvcaIMo-75Svt9oGFo0_IIoqHG15Z6DNy_6iAFBM4lirPrqRL7AbgxW3ANdg5A/s1600/vlcsnap-2017-01-08-01h49m58s216.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="171" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXLdRrSoPjDswyFf5yuFUrtbmz5o5_twJ-nDO4UOF-v60zJDzWDiIncO-xIL26Efjn6l-Dk3FViNxkxRVvcaIMo-75Svt9oGFo0_IIoqHG15Z6DNy_6iAFBM4lirPrqRL7AbgxW3ANdg5A/s400/vlcsnap-2017-01-08-01h49m58s216.png" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
το μόνο μέρος που μπορώ να κρυφτώ είναι το χαμόγελο της μητέρας μου</div>
kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-53344022971811502642017-01-03T02:16:00.001+02:002017-01-03T02:38:21.528+02:00O Padre e a Moça (Joaquim Pedro de Andrade)<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaiVEJcVHELO-u9HqNnqwR7_3iufE2ET29yHBdDD2cRV1eHw4l8CA1b9TBQcnP845WpfOhil6LCjZ6UkmR7hyqCwXylW_7ECkT1xyY_jJfrpJYsbvjKW-cPjLwoELmoo2hyphenhyphenWjFWXCiI8fr/s1600/O+Padre+e+a+d.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaiVEJcVHELO-u9HqNnqwR7_3iufE2ET29yHBdDD2cRV1eHw4l8CA1b9TBQcnP845WpfOhil6LCjZ6UkmR7hyqCwXylW_7ECkT1xyY_jJfrpJYsbvjKW-cPjLwoELmoo2hyphenhyphenWjFWXCiI8fr/s400/O+Padre+e+a+d.jpg" width="400" /></a></div>
Κι ο ήλιος χρύσιζε τα στάχια, το χορτάρι. Ένας διάφανος ήλιος. Σχεδόν άρρωστος. Ριγμένος με μια κλίση πάνω στη γη που σχημάτιζε. Αναπάντεχα μία απροσδόκητη πύλη κάτω απ' τις φυλωσιές σχημάτιζε. Μια πύλη ελαφριά όπως άνεμος. Παράλογη όπως ο άνεμος. Μια πύλη αλλόκοτη, διαταρραγμένη. Καθώς την πλησιάζεις όλα χάνουν το βάρος τους. Η γέννησή σου αλλάζει ημερομηνία. Συνθλίβονται οι σημασίες. Καταργείται το νόημα. Τα ρούχα σου δε βαραίνουν στο σώμα σου. Δε μαρτυρούν τίποτα για αυτό. Ούτε οι ουλές, ούτε οι πόθοι σου. Το όνομά σου, αν είχες ένα, ελαφρύ κι αυτό. Παρασύρεται στο τσίριγμα των πουλιών. Λησμονιέται. Ιερέα αν σε λέγανε ή πόρνη, ο ιερέας και η πόρνη δεν έχουν πια σώμα, δεν έχουν λαιμό να κάτσει η ταμπέλα τους. Μπροστά απ' αυτή την πύλη το απόλυτο άγνωστο, το ευλογημένο χάος ευλογεί τις πυξίδες σου. Κάνει από πούπουλο τις ρίζες σου. Μπροστά απ' την πύλη δεν υπάρχει πλάνη. Όλοι οι δρόμοι ανοιχτοί. Απερπάτητοι. Η γάτα έχει εφτά ζωές. Η πύλη έχει όλες τις ζωές και τις εφτά της γάτας. Μόνο τα μαλλιά μου έχουν το ίδιο μήκος και το σφρίγος στα πόδια σου. Αυτά είναι το μόνο γνώριμο ευαγγέλιο σ' αυτή τη νέα γη, σ' αυτή τη νέα χώρα. Και τα χείλη μου, τα χείλη μας, ακόμα υγρά όπως μια γη φροντισμένη. Εσύ πλησίασες. Την πύλη πλησίασες. Ήθελες να δεις την σύνθλιψη των εικόνων. Τις ιδέες να κομματιάζονται. Τον καθρέφτη που δεν καθρεφτίζει. Το φως των κεριών που δεν τρέμει πάνω στα ασημένια κηροπήγια. Τα σύμβολα στην αληθινή τους διάσταση, εξανεμισμένα. Το παρελθόν, όχι πια παρελθόν. Το μέλλον, ούτε μέλλον, ούτε προσδοκία. Το άγιο δισκοπότηρο χωρίς χείλη να κρέμονται από πάνω του. Μ' ένα βήμα περνούσες. Μ' ένα βήμα διέσχιζες. Μ' ένα βήμα έκοβες. Η ανάσα κιόλας ανώνυμη. Τόσο πολύ πλησίασες. Κι εγώ σε κοιτούσα. Έξω απ' το σώμα μου. Ακουμπισμένη πιο πολύ στην σκιά μου. Είχα ήδη χάσει το βάρος μου. Μ' όλους τους τόπους μπροστά να πέφτουν, να κρέμονται σαν στολίδια απ' τις πλαγιές κι απ' τον ήλιο σου. Μα εσύ μπροστά δεν έκανες. Εσύ πίσω έκανες. Ένα βήμα πίσω έκανες. Στην απόσταση παρεμβαίνοντας. Στην βαρύτητα παρεμβαίνοντας. Την βαρύτητα που έκανε τον ήλιο να πέσει. Να χάσει το ύψος του. Να χάσει την θέση του. Να χάσει την κλίση του. Να σβήσει την πύλη του. Εσύ επέστρεψες. Είχες ένα όνομα κάτω απ' το μαξιλάρι να σε περιμένει και επέστρεψες. Σ' αυτό το όνομα. Εγώ δεν είχα όνομα. Σώμα δεν είχα. Κι έμεινα κάτω απ' τις φυλλωσιές. Εκεί που η πύλη έτεμνε το σύνορο του κόσμου. Το σύνορο του κόσμου μου. Αμετατώπιστου. kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-56865183633032986212016-12-29T22:56:00.002+02:002016-12-29T22:56:49.348+02:00Paterson (Jim Jarmusch)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW-VSw86niv7_aXvf5Yi1_u8HOI-vOXDDYZW4Xrqbz_462jb9ia57SO7d3TxT7mAyDYHSso8U9YjjW9HqFKYmezqSNvP4odj_PpD4rgSLGLZcJJORRrahfHXXwhXgSDA7hHAdEaRhlHAY/s1600/paterson-adam-driver-jim-jarmusch-5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW-VSw86niv7_aXvf5Yi1_u8HOI-vOXDDYZW4Xrqbz_462jb9ia57SO7d3TxT7mAyDYHSso8U9YjjW9HqFKYmezqSNvP4odj_PpD4rgSLGLZcJJORRrahfHXXwhXgSDA7hHAdEaRhlHAY/s400/paterson-adam-driver-jim-jarmusch-5.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι σκηνοθέτες, που χάρις την αποδοχή τους είναι πλέον κάτι περισσότερο από αυτό, είναι κάτι που θα χαρακτηρίζαμε ως πρότυπα, οφείλουν να γερνάνε παρόμοια με τους θαυμαστές τους. Χαρακτηριστικό παράγειγμα παράλληλης γήρανσης είναι ο Woody Allen. Που παρ' ότι έχει να κάνει μια ταινία παρόμοιας δυναμικής με αυτές που συναντάμε στο πρώτο μισό της φιλμογραφίας του περισσότερα από δέκα χρόνια, παραμένει δημοφιλείς και αξιαγάπητος στους θαυμαστές του. Στη χώρα μας μάλιστα, που δεν την λες και κινηματογραφική χώρα, ίσως έγινε περισσότερο δημοφιλής τα 10s απ' ότι τα 00s, και τα 00s από τα 90s κι ούτω καθ' εξής. Κι αυτό γιατί δεν ποτέ έχασε, τουλάχιστον όχι σημαντικά, από κοντά του τους θαυμαστές του, για τους οποίους είναι μάλλον ο φίλος τους και όχι ένας σκηνοθέτης κινηματογράφου, και συνδυαστικά αυτά τα χρόνια η εξουσία των media και των social media γιγαντώνεται. <br />
<br />
Μπορεί να είναι κάπως τολμηρό, αλλά παρακολουθώντας το Paterson, κι έχοντας στο νου μου και την προηγούμενη δουλειά του Jarmusch, το Only Lovers Left Alive, αλλά και το ντοκιμαντέρ Gimme Danger πάνω στον Iggy Pop και τους Stooges, που προσφέρεται για κινηματογραφική λύσσα και πάθος (ξέρω χρησιμοποιώ εντελώς αδόκιμους όρους), κάτι παρόμοιο αισθάνθηκα και για τον ίδιο. Δηλαδή, ότι είναι ένας σκηνοθέτης που γερνάει παρόμοια με το κοινό του. Κι όταν αναφέρω αυτή τη γήρανση, μάλλον εννοώ της παροδική έλλειψη πάθους, φρεσκάδας που παρατηρώ στις ταινίες του. Σε συνδυασμό με την βαθμιακή προδιάθεση για ταινίες πιο καθαρές, πιο "σωστές", πιο "λογικές", πιο αριθμητικές, ή και πιο επιστημονικής προσέγγισης, αν θέλετε, όσον αφορά τη δημιουργία τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8oRMM-_k5YKeomE_hnQtOPxjVo21yc8xTHxXtU6_1vqjZgw6AUGiJZ2j9YnrubHmxw4WVCzU27pET9XcM6Q3739X_s_Y4gzfsi7BqJvkRBg78R8niDJhYUUxW0dJNEHo78AKDfUehuJE/s1600/paterson-adam-driver-jim-jarmusch-2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8oRMM-_k5YKeomE_hnQtOPxjVo21yc8xTHxXtU6_1vqjZgw6AUGiJZ2j9YnrubHmxw4WVCzU27pET9XcM6Q3739X_s_Y4gzfsi7BqJvkRBg78R8niDJhYUUxW0dJNEHo78AKDfUehuJE/s400/paterson-adam-driver-jim-jarmusch-2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Για να το θέσω αλλιώς, πόσο πιθανόν είναι να πάθει κανείς σήμερα κάτι με το Paterson, και παράλληλα να του ξυπνήσει μια βαθιά κινηματογραφιλία, μια λύσσα, να του προκαλέσει κάτι πρωτόγνωρο σε σύγκριση με κάποιον που το 1986 θα έβλεπε το Down by Law, ή το 1995 το Dead Man ακόμα; Πόσο πιθανόν είναι κάποιος να πέσει για πρώτη φορά στον Woody Allen το 2016, να δει το Irrational Man, και να ξυπνήσει με μια πέτρα στο κεφάλι όπως σε παρόμοια περίπτωση θα έβλεπε ας πούμε, για να μη χρησιμοποιήσω κάποια από τα κοινώς καθορισμένα χιτάκια, το Crimes and Misdemeanors<span class="description"> το 1989; Η απάντησή μου είναι πως είναι απίθανο. Αντί αυτού, νομίζω ότι ακόμα και σήμερα, αν κάποιος πέσει απροετοίμαστος στο Down by Lay, ή στο Dead Man, ή στο Crimes and Misdemeanors, και σ' ένα σωρό άλλα, είναι πολύ πιθανόν να του καλλιεργηθεί μια πρωτότυπη λατρεία κι ένα καθαρό ενδιαφέρον για τον κινηματογράφο. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί αν οι δημιουργοί γερνάνε παρόμοια με το κοινό τους, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα έργα τους, τουλάχιστον όχι με όλα τα έργα τους, γιατί υπάρχουν έργα που δεν γερνάνε. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που επιβάλλει ο ανθρώπινα διανοημένος χρόνος.</span><br />
<br />
<span class="description">Το ερώτημα που μπυ γεννάται, είναι αν υπάρχουν σκηνοθέτες που -όσον αφορά τις δημιουργίες τους- μένουν έξω από αυτή τη φυσιολογική ροή του χρόνου; Το πρώτο παράδειγμα που μου έρχεται αβίαστα είναι ο Jean-Luc Godard. Προφανώς θα υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, λιγότερο fabulus, όπως της Chantal Akerman, ας πούμε, σκηνοθέτες των οποίων δεν μπορείς να προσδιορίσεις τη ροή της φιλμογραφίας τους βάσει του εξωτερικού "φυσιολογικού"(με bold στο λογικού) χρόνου. Γιατί τα έργα τους παραμένουν ανέγγιχτα απ' αυτόν. Χωρίς σημάδια γήρανσης. Στον βαθμό που δεν μπορείς να προσδιορίσεις ποιο είναι πρώτο, ποιο είναι δεύτερο, ποιο έπεται ποιου κλπ. Γιατί ας πούμε το film-socialisme δεν θα μπορούσε να είναι μια ταινία στην midle area του Godard; Δεν θα μπορούσε να είναι μια ταινία λίγο πριν ή λίγο μετά το Numero Deux φερ' ειπείν; Ή ποιος διακρίνει το λόγο που το<b> </b></span>La folie Almayer δεν θα μπορούσε να είχε γίνει πριν το la-bas, ή και το Nuit et jour ακόμα, ακόμα; Δύσκολο ν' απαντηθεί. Αυτό που παρατηρείται πάντως όσον αφορά αυτούς τους δημιουργούς, δηλαδή εκείνους που δεν γερνάνε παράλληλα με το κοινό τους, είναι ότι σταδιακά αποβάλλονται κι από τις προτιμήσεις αυτών των fans. Οι οποίοι συχνά αποδοκιμάζουν τα νεότερα έργα τους, ή ακόμα πιο δραματικά νιώθουν προδομένοι. Ίσως το να παραμένεις νέος, σημαίνει να ζεις έξω απ' τον καιρό σου -αυτό δεν είναι άλλωστε κάθε φύσης νεότητα;-, να ζεις έξω από τον καιρό σου σε βαθμό που συνηγορεί το να παραμένεις μόνος.kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-61171170977793071982016-12-20T14:21:00.002+02:002016-12-20T14:21:29.469+02:00(M)uchenik (Kirill Serebrennikov)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcT9kzB1wedb4YdYtqw3ZNU-6A4Wg2zcFJ26RYLpmREtlLMne44bv6UTdsBoKkLmf9mVEG-Gezda55zJA5MZf5nqQ0VfPTTJ6PB58d_kdb6QSw3BkAcMGOSuNT4Umyp_xR4dIpEO_wVe2w/s1600/THE+STUDENT+.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcT9kzB1wedb4YdYtqw3ZNU-6A4Wg2zcFJ26RYLpmREtlLMne44bv6UTdsBoKkLmf9mVEG-Gezda55zJA5MZf5nqQ0VfPTTJ6PB58d_kdb6QSw3BkAcMGOSuNT4Umyp_xR4dIpEO_wVe2w/s400/THE+STUDENT+.jpg" width="400" /></a></div>
Το κινητήριο καύσιμο του κόσμου είναι η ψύχωση, αλλά σ' αυτό θα επανέλθω σε λίγο.<br />
<br />
Αν κοιτούσε κάποιος με αποστασιοποίηση προς τα πλαίσια των ήδη διαμορφωμένων χώρων και της κατασταλλαγμένης τάξης πραγμάτων θα αντιδρούσε δικαιολογημένα μ' ένα μηδίαμα λεπτής ειρωνείας ή και με μια έκφραση ωμής χλεύης ακόμα. Ποιος δεν θα αντιδρούσε έτσι κοιτώντας προς την επιστήμη, που παγιδεύεται σε μια ψυχρή εσωστρέφια και μπορεί να αφιερώσει για πολλά χρόνια εξ' ολοκλήρου τον εαυτό της και τους επιστήμονές της στην απόδειξη της καταγωγής του ανθρώπινου είδους απ' τον πίθηκο, και σε άλλα εφάμιλης σημασίας-γοητείας ζητήματα; Ποιος δεν θα χλεύαζε τις θρησκείες που μεταφράζουν μια συγκεκριμένη εκδοχή της ιστορίας σε ένα απόλυτο εγχειρίδιο συμπεριφοράς αποτελούμενο από εντολές κι από φοβέρες; Ποιος δεν θα έσκαγε στα γέλια με την τέχνη, που εγκλωβίζεται στην ματαιοδοξία και την φιλαρέσκεια της, επιδεικνύωντας τα καθόλου άξια θαυμασμού ατροφικά οπίσθια της; Ποιος δεν θα ήταν καχύποπτος και συνειδητά οργιλός απέναντι στην οικονομική και πολιτική επιστήμη που επιδίδεται διαρκώς στην επινόηση και στην κατασκευή ενός σωρού ακαταλαβίστικων όρων με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσει ένα παχύ στρώμα απόστασης και ασφάλειας ώστε να λειτουργεί ανεμπόδιστα σε σχέση με την κοινή γνώμη;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOAmLg3I4rNkqS3hMe8TZo3e7nRLbyKuBqWBLdMTslHIr9hnCzow34QjfhI48lbm5810MW21TUX-029wSHdnCnpAQTDQodstdZxXNlEgHXSULdpTpIMaETmWKnvR6xkc-Sm8ylxTKXQWVW/s1600/8bfb62b6c2787db45c50161343f119d0.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOAmLg3I4rNkqS3hMe8TZo3e7nRLbyKuBqWBLdMTslHIr9hnCzow34QjfhI48lbm5810MW21TUX-029wSHdnCnpAQTDQodstdZxXNlEgHXSULdpTpIMaETmWKnvR6xkc-Sm8ylxTKXQWVW/s400/8bfb62b6c2787db45c50161343f119d0.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αυτό λοιπόν που πιο πάνω αποκάλεσα ως ψύχωση, και που για την θρησκεία, την επιστήμη, την πολιτική, την τέχνη κ.ο.κ. δεν αποτελεί παρά αίρεση και παράδοξο, είναι το μόνο ικανό να εισέλθει και να ανακινήσει τους ήδη διαμορφωμένους χώρους. Στα άτομα που εμφανίζεται συνήθως η ψύχωση, ταυτόχρονα εκδηλώνεται το ιδανικό της πίστης, της αφοσίωσης, της έλξης, της πειθούς και της ευστροφίας, όπως αυτά θα περιγράφονταν από την θρησκεία, την επιστήμη, την τέχνη και την πολιτική αντίστοιχα αν τα διέκρινε κάποιος που δεν ήταν φανατισμένος και προσωπικά εμπλεκόμενος. Κι αφού το "ψυχωτικό" άτομο φέρει αυτά τα στοιχεία αναγκάζει σ' έναν ανεξέλεγκτο διάλογο. Σ' έναν άλλον ορισμό, θα μπορούσε να πει κανείς πως ο ψυχωτικός, με την υπαρξή του, φέρει κι εκθέτει στον κόσμο στοιχεία που δεν είναι αυτού του κόσμου. Κι αυτό ακριβώς είναι το κινητήριο καύσιμο. Αφού αναγκάζει τους πάντες που έχουν εναποθέσει επαναπαυτικά την όρασή τους και τις αισθήσεις τους στις αποφασισμένες αλήθειες, να πάρουν τα μάτια τους από εκεί, να πάρουν τα αισθητήρια τους, να τα ξεσκονίσουν, να τα τρίψουν, να αφαιρέσουν τα πέπλα που σκεπάζουν τα καθημερινά τοπία, και να εξετάσουν ξανά την όρασή τους πάνω σε ζητήματα που θεωρόντουσαν κατακτημένα. Έστω κι αν πρόκειται να κατασκευάστουν και να επιβληθούν νέες αλήθειες, εξίσου απόλυτες και πλαδαρές, το χρονικό αυτό αντιστοιχεί σε μία ανακίνηση, βραδεία μεν, αλλά ανακίνηση. Κι αυτό γιατί ο "ψυχωτικός", με την ταμπέλα στην πλάτη-σαν έναν άλλο σταυρό, ουσιαστικά είναι και θα είναι ανίσχυρος σ' αυτούς τους χώρους που έχουν υφάνει τεχνηέντως την ασφάλεια και το αδιέξοδό τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1NtWgvGGW_rJYV1ZoId2-UKfS7pJFoJr8j0dt7kfGGM4jLo_rODCKWbLaXUsterQcizGZR06kkfzbzcjpN-wbpKMJf_vlGwTjDRvBqesPSp7DkwRkNnKN2kGS3Bf8royixVeXKHCQ0qEt/s1600/pyotr-skvortsov-the-student-uchenik-01-600x350.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1NtWgvGGW_rJYV1ZoId2-UKfS7pJFoJr8j0dt7kfGGM4jLo_rODCKWbLaXUsterQcizGZR06kkfzbzcjpN-wbpKMJf_vlGwTjDRvBqesPSp7DkwRkNnKN2kGS3Bf8royixVeXKHCQ0qEt/s400/pyotr-skvortsov-the-student-uchenik-01-600x350.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αυτός είναι και ο Πιστός του Kirill Serebrennikov. Ένα παιδί εμπρηστικό, ένας νέος παθιασμένος, ψυχωτικός, μπερδεμένος, που αναγκάζει το σχολείο, την οικογένεια, τους δασκάλους, τους φίλους, τους εραστές να εκτεθούν μπροστά στις βεβαιότητές τους. Βεβαιότητες που καθώς συγκρούονται μαζί του κι αναμεταξύ τους αποκαλύπτονται ως σαθρές, ετοιμόρροπες, αβέβαιες. Ακόμα κι αν αυτή η αποκάλυψη δε γίνεται παραδεκτή, είναι τέτοια η φύση της που λειτουργεί σαν εσωτερικό τραύμα. Η επούλωση είναι πάντα διαδικασία μετασχηματιστική. <br />
kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-82410447205905312112016-12-17T02:05:00.000+02:002016-12-17T02:05:08.538+02:00Händler der vier Jahreszeiten (Rainer Werner Fassbinder)<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.popoptiq.com/wp-content/uploads/2015/06/Merchant-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.popoptiq.com/wp-content/uploads/2015/06/Merchant-1.jpg" height="225" width="400" /></a></div>
Κάποιος μπορεί να οδηγηθεί στον θάνατο μονάχα με τη βούλησή του. Οι υπόλοιποι όταν πεθαίνουν είναι ήδη νεκροί. Κι αυτό γιατί η βούλησή τους έχει αντιακατασταθεί από μηχανική, κοινή πρακτική, δηλαδή μη βούληση. Συνηθίζεται να λέγεται για τα άτομα που οδηγούνται με τη βούληση τους στο θάνατό τους, ότι ο κόσμος δεν τους φέρθηκε καλά. Όμως αυτό δεν ισχύει, στην πραγματικότητα αυτά τα άτομα δεν φέρονται ποτέ καλά στον κόσμο. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι καλός και δίκαιος, ή ακόμα η ιδέα ότι ο κόσμος θα όφειλε να είναι καλός, δίκαιος κλπ είναι μια εξαιρετικά αφελής αλλά όχι αθώα ιδέα. Και είναι πρωτίστως σ' αυτό το ηθικό σφάλμα που εναντιώνεται η βούληση.<br />
<br />
Το μόνο που μπορεί να καλλιεργηθεί ανάμεσα σε δύο ή περισσότεροα άτομα που συμβιώνουν μακριά απ' την κοινή πρακτική, είναι η αμοιβαία συνενοχή. Αυτή η συνενοχή δεν ορίζεται από τις πράξεις των ατόμων. Είναι αυθύπαρκτη. Και ως τέτοια είναι αυτή που υπαγορεύει τις συμπεριφορές, ποτέ το αντίθετο. Και είναι μέσω αυτής της συνενοχής που αποκαλύπτεται ένας κόσμος, μικρότερος μεν στο εύρος, αλλά αληθέστερος στην λάμψη. Ένας κόσμος άδικος, σκληρός, χαρούμενος, άνομος, αλλόκοτος, βίαιος, μα κυρίως ακατανόητος. Κι όταν λέω ακατανόητος εννοώ απαλλαγμένος από τα δεδομένα και τις θεωρήσεις που δεν τολμούμε να αναθεωρούμε και που καταλήγουν να αποτελούν αυτό που πρωτύτερα περιέγραψα ως "μη βούληση".<br />
<br />
<br />kioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.com1