Σκηνοθεσία: Sam Mendes
Παραγωγής: USA / 2002
Διάρκεια: 117'
Ο Sam Mendes παίρνει τον φακό του για να γυρίσει αυτούς τους δρόμους της απώλειας δημιουργώντας μας την απορία κατά πόσο αυτός έχει βρει τον δικό του δρόμο. Και αυτό το λέω επειδή μεταξύ του δράματος και της αστυνομικής περιπέτειας μπλέκονται πολλά και τελικά δεν καταφέρνει να επιβάλει την ατμόσφαιρα εκείνη που θα μπορούσε να στεγάσει την ταινία του...
Μιλάμε για έναν άκρως περιγραφικό φακό, με δυνατά πλάνα που ωστόσο είναι δύσκαμπτα κατά την σύνδεση τους... Το βασικό στοιχείο είναι ο αγώνας για εκδίκηση ενός εργαζόμενου "φονιά της νύχτας" για τον αδικό χαμό της οικογένειας του. Σε αυτό το σημείο είνα βασικό να καταδείξουμε τις τρύπες στο σενάριο. Όπου δεν υπάρχει καμιά ρεαλιστικότητα, καμιά οριοθέτηση του περιβάλλοντος και τα οπλά να βγαίνουν παντού και οποτεδήποτε χωρίς καμιά δυσκολία (Μπροστά σε αστυνόμους, μπροστά σε δημόσιους δρόμους, μπροστά σε ξενοδοχεία και κατ' επανάληψη) ξενίζωντας τον πιο ρεαλιστή θεατή. Ενώ επίσης άλλη μια τρύπα είναι η έλειψη του βασικού στοιχείου, του μυστηρίου, που είναι ικανό και αναγκαίο για κάθε ταινία κυνηγητού, εκδίκησης, περιγραφής της νύχτας...
Στην άλλη άκρη, στην πιο ανθρώπινη έχουμε τον πύχη 2 κλίμακες πιο ψηλά... Αν και η γκανγκστερική έκταση είναι τελίως ανεπαρκές καλυμένη δημειουργώντας παντού προβλήματα(και κυρίως στο βάθος κάλυψης των γεγονότων) η ανθρώπινη εξελίσσεται βαθμωτά. Με την σχέση μεταξύ υιού και πατρός με έναν εξαιρετικό Tom Hanks, με εναν ενδιαφέρον Tyler Hoechlin τονίζεται η αληθινή αγάπη μέσα από την σταδιακή ένωση του θεσμού της οικογένειας. Η αφήγηση, με το συναισθηματικό της ύφος ντύνει τις ψυχές του κοινού. Ενώ οι σκηνές υποστηρίζουν άριστα τις προθέσεις του Sam Mendes.
Για να συνωψίσουμε, βλέπουμε δυνατά πλάνα, δυνατές σκηνές σε μια ταινία που μπορεί κυρίως να συγκινήσει. Όμως είναι ανεπαρκής στο να δώσει το story σε αληθινές εντάσεις. Σε αυτό σημαντικός παράγοντας κατά τη γνώμη μου είναι και οι έλειψη θεματικών νοητικών ενοτήτων, με τα μυνήματα να μοιάζουν σταγόνες στην έρημο. Ενώ πολλές φορές βλέπουμε φτηνές νοητικές σκοπιές. Για παράδειγμα, κατ' εμέ η σκηνή με το χρήμα στην τσάντα για δώρο στους οικοδεσπότες και ο άψυχος αποχαιρετισμός ήταν τουλάχιστον φτηνή.
Πάντως μας επιφυλάσει ένα τέλος που οδηγεί στην κάθαρση! Με έντονο δάκρυ στα μάτια του μικρού πρωταγωνιστή να περιγράφει πως μερικά πράγματα δεν τα κρίνεις... Σε μερικούς δρόμους κλείνεις τα μάτια και αφήνεις την καρδιά να σε οδηγεί. Και θα σε πάει εκεί που ανήκεις. Βαθμολογία 6/10
2 σχόλια:
Το εργάκι σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι ήταν καλό, χωρίς βέβαια να είναι κάτι το οποίο να μπορεί να εντυπωσιάσει. Έχει αναλωθεί στο συναισθηματικό κομμάτι, σε εκείνο που όντως σε συγκινεί κάποιες στιγμές. Όμως έχει πλάσει το γκανγκεστερικό κομμάτι με ένα τρόπο πολύ κενό κι αντί για το δρόμο της απώλειας, θα μπορούσε κανείς να πει ότι παρακολουθεί το σενάριο της απώλειας. Εξαιρετικός όπως πάντα ο Tom Hanks, κάνει ότι μπορεί να σώσει την κατάσταση. Να σημειώσω επίσης, ότι ιδιαίτερα μου άρεσε η μουσική επένδυση της ταινίας, αν και δεν είμαι σίγουρη ότι άρμοζε στο κλίμα της ταινίας.
Χαίρομαι Γιώτα μου που διάβασες αρκετά post μου, σχετικά με όσα λες με βρίσκεις σύμφωνο. Δε θεωρώ πάντως πως έχει αναλωθεί πλήρως στο συναισθηματικό κομμάτι. Βλέπω ένα περιβάλλον gangsteriko στο οποίο με πολύ δυσκολία προσπαθεί να βάλει το συναισθηματικό κομμάτι. Και λέω με δυσκολία λόγω του ασυμβίβαστου των 2 θεμάτων. Ωστόσο θεωρώ πως τα πάει αρκετά καλά σε αυτό, ρόλο παίζει και η μουσική όπως ανάφερες!
Κατά τ' άλλα το σενάριο της απώλειας...
Δημοσίευση σχολίου