Inland Empire

Σκηνοθεσία: David Lynch
Παραγωγής: France / Poland / USA / 2006
Διάρκεια: 172'

Ο νέος David Lynch κατέφτασε και είναι έτοιμος να σου καρφωθεί απευθείας στο υποσυνείδητο!
Αυτός ο τελείως καινοτόμος κινηματογραφιστής έρχεται με μια μεστή, ίσως την μεστότερη αυτό-παρουσίαση των ικανοτήτων του μέσα απ' το τελείως πρωτοποριακό, το τελειώς διαφορετικό Inland Empire. Όπως τον έχουμε συνηθίσει, συνεχίζει να σκαλίζει το παράλογο στα όρια ενός υπέρτατου διαλογισμού παραδίδωντας μια ταινία δίχως αρχή και τέλος βυθισμένη στο υποσεινήδητο, στην επιφανιακή αλλά και την αποτυπωμένη μνήμη, χορεύοντας σε έναν αλλόκοτο ρυθμό και με μια σκηνοθεσία που σε δένει στην πτήση του μαγικού του κόσμου. Σαν σε μια ονειρική εμπειρία, για την ακρίβεια συν-ονειρική καθώς ονειρεύεσαι τα τελίως αλόκοτα, ασύντακτα, εξωφρενικά, εφιαλτικά εκτός του κουτιού και του στερεότυπου της σκέψης-λογικής οράματα του κύριου David Lynch.
Στα της υπόθεσης τώρα. Δυο σπουδαίοι πρωταγωνιστές καλούνται να ερμηνεύσουν ένα κλινικά νεκρό ριμεϊκ, (νεκρό διότι η ταινία που παίζουν εχει γραφτεί προγενέστερα ,όμως δεν έχει ποτέ εκδοθεί λόγω μυστηριόδων φόνων των πρωταγωνιστών κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων) επίσης ο άντρας πρωταγωνιστής Justin Theroux , στο ρόλο του γοητευτικού ηθοποιού , εχεί την φήμη να ρίχνει στο κρεβάτι κάθε συμπρωταγωνίστρια του. Με αυτά τα δεδομένα να αποκαλύπτονται σταδιακά μα με άκρως μυστηριώδη τρόπο στην Laura Dern( της γυναίκας πρωταγωνίστριας)και την παράνομη σχέση πάθους που αναπτύσεται μεταξύ τους, έχουμε την σταδιακή επικράτηση του παράλογου ύφους του φόβου της,με το οποίο ντύνει η κάμερα την ταινία μέσα από μια ενστικτώδης κινηματογράφηση!
Το ενδιαφέρον κομμάτι είναι ο τρόπος αποτυπώνει όλα τα παραπάνω ο πολυτάλαντος σκηνοθέτης. Χρησιμοποιώντας κάτι επαναστατικό, έναν ευρυγώνιο φακό κοντινής εστίασης που καλύπτει αποκλειστικά όλα τα γυρίσματα. Με τον ευρυγώνιο φακό, αλλά και με διαλόγους άκρως μυστηριώδης που τονίζουν το παράλογο, το μεταφυσικό, δίνει μια πολύ gothic άποψη σε κάθε πλάνο δημιουργώντας ίσως την πιο δυνατή ατμόσφαιρα που θα μπορούσες να φανταστείς. Αρκεί ένα χάδι του φωτισμού για να αγγίξεις τον τρόμο της εκπληκτικής Laura Dern. Στην πραγματικότητα η ατμόσφαιρα είναι τόσο άμεση που νομίζεις πως συμμετέχεις στην ταινία, κάτι σαν εικονική πραγματικότητα. Αυτό που υπερισχύει είναι τα ασύντακτα πλάνα, χωρίς κανένα σχεδιασμό που περιπλανιούνται στα νεότερα αλλά και στα παλαιότερα ένστικτα, στα νεότερα αλλά και στα πιο σκουριασμένα σημάδια στη μνήμη της πρωταγωνίστριας. Έτσι ο θεατής βομβαρδιζόμενος με εξαιρετικά μεγάλο όγκο πληροφοριών, χωρίς καμία λογική μπαίνει αυτόματα στον εφιάλτη του David Lynch. Αυτός ο μεγάλος όγκος πληροφοριών προσφέρεται για ποίκιλες αναλύσεις και σκέψεις(που μπορεί να ναι τελείως διαφορετικές ανα θεατή) όμως σταδιακά κουράζουν έντονα τον θεατή καθώς περιέχουν μεγάλο πλήθος λεπτομεριών και τον εξωθούν τελικώς απ' την ταινία.
Μια εκπληκτική Laura Dern, καθηλωτική σε μια ερμηνεία ρεσιτάλ, ενάς μέτριος κατ' εμέ Justin Theroux ο οποίος σε καμία περίπτωση δε μπορεί να φανεί ακαταμάχητα γοητευτικός αλλά ούτε και να κουρδίσει το βιολί του στους gothic ηχους της ταινίας, και ένα σύνολο ικανοποιητικών β-ρολίτων αυστηρώς εναρμονισμένοι στο "ψυχοπαθητικό" αυτό δημιούργημα ικανοί να τραβήξουν την προσοχή και μα πάνε ακόμα σε πιο παράλογο τέμπο αυτή την ταινία!
Στα μειονεκτήματα της, η πολύ μεγάλη έκτασή της(πρόκειται καθαρά για ταινία 90λεπτου κατ' εμε) αλλά και η εμμονή στην επανάληψη του καινούριου και θαυμαστού όντως αυτου ευρύματος(του φακού) που ωστόσο χρησιμοποιούμενο κατ' εξακολούθηση κουράζει!
Μέσα λοιπόν σε αυτή την συνιρμική ταινία ο θεατής καλείται να πετάξει μακρυά όποια λογική. Σίγουρα θα είναι μεγάλο πλήγμα η χρήση της. επίσης καλείται να ταξιδέψει ονειρικά στον αλλόκοτο κόσμο του David Lynch και να υποκλιθεί στά τεράστιας ποιότητας πλάνα του ετοιμάζοντας τον εαυτό του να αποδεχτεί την έξαρση των συναισθημάτων του και του υποσεινηδειτού του σε έναν αλλόκοτο εφιάλτη.
Βαθμολογία 8/10(για την έκταση της.)