Casus Belli

Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζώης
Παραγωγής: Greece / 2010
Διάρκεια: 11'

"Είμαστε όλοι σκλάβοι των εξωτερικών συνθηκών: μια ηλιόλουστη μέρα μας φέρνει μια απέραντη εξοχή μέσα στο καφενείο ενός σοκακιού. Μια σκιά που περνάει στην εξοχή μας κάνει να μαζευόμαστε προς τα μέσα μας και να καταφεύγουμε κακήν κακώς στο χωρίς πόρτες σπίτι του εαυτού μας. Ο ερχομός της νύχτας, ενώ είμαστε ακόμα δοσμένοι στις ασχολίες της μέρας, ξεδιπλώνει, σαν μια βεντάλια που ανοίγει αργά, τη βαθιά μας συνείδηση ότι πρέπει να ξεκουραστούμε.", λέει ο Πεσσόα. Και κάπως ανάλογα ο Ζώης, παρουσιάζει τον άνθρωπο: ένα φερέφωνο του χώρου του, που του λείπει η συνείδηση.


Ο άνθρωπος αποδίδει στην οντότητά του, όσον αφορά τη γραμματική της ζωής, το χρησμό του υποκειμένου. Πιστεύει πως είναι ελεύθερος να δρα και να πράττει αυτόνομα και ανεξάρτητα. Σταδιακά, οδηγείται στην αυταπάτη της ατομικότητας και την ψευδαίσθηση της προσωπικότητας του εαυτού. Στην πραγματικότητα όμως, ο άνθρωπος γράφεται απ' όσα νομίζει ότι γράφει. Όλα έχουν προδιαγραφεί σ' αυτόν. Έχουν εντυπωθεί. Αυτός, ο άνθρωπος, άθελα του απαγγέλλει απλά ένα κείμενο από ψηφίδες ερεθισμών και βιωμάτων. Στην ευνοϊκή περίπτωση, μπορείς απλά να συνθέσεις τα προδιαγεγραμμένα. Στην ευνοϊκότερη να τα συνθέσεις οδηγούμενος οριακά -και τυχαία- σε μια νέα πρόταση. Η έννοια του υποκειμένου δεν υπάρχει. Το α' πρόσωπο του εαυτού υποχωρεί. Η μάσκα του χώρου κολλάει στα ζυγωματικά. Η ανθρώπινη ύπαρξη κληρονομεί τις ιδιότητες του χώρου, του εκάστοτε χώρου. Το πρόσωπο ένας εύπλαστος πηλός στα δάχτυλα των εξωτερικών συνθηκών. Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα αντικείμενο.

Δεν είμαστε παρά ο χώρος που μας περιβάλλει. Με δύο λέξεις: Casus Belli.