Tournée

Σκηνοθεσία: Mathieu Amalric
Παραγωγής: France / 2010
Διάρκεια: 111'

Ένας αμερικάνικος θίασος, αποτελούμενος από κυρίες ώριμης νιότης, περιπλανιέται δίνοντας παραστάσεις στα προάστια της Γαλλίας, απ' όπου κατάγεται ο μοναχικός ιμπρεσάριος. Θα περίμενε κανείς, οι ώριμες Νεοϋορκέζες με το σοφιστικέ γυμνό, να εκτίθονταν στο κέντρο της Γαλλίας. Στο Παρίσι. Η πορεία τους όμως είναι ανάποδη. Περιδιαβαίνουν τα προάστια. Κοντά στα σύνορα της Γαλλίας. Και ο Mathieu Amalric, που σκηνοθετεί τον εαυτό του, κάνει μια ταινία για την αρχή και το τέλος, τα σύνορα, του νέου Κόσμου, και τις σκιές που αφήνει εντός της πληγμένης ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης.


Ο σκηνοθέτης ακολουθεί μονίμως τον εαυτό του. Στο ρόλο του μοναχικού ιμπρεσάριου που κρατά τις αποστάσεις. Που χάνεται μέσα σ' αυτές. Αποστάσεις, μοιάζει να 'ναι η καίρια λέξη, για να περιγράψει αυτή την ταινία. Απ' το πρώτο εκπληκτικό πλάνο στο ασανσέρ των ασύμπτωτων βλεμμάτων. Των ανέγγιχτων σωμάτων. Ως το rock φινάλε, που καλείται να τις εκμηδενίσει. Από την ερμηνεία των ηρώων. Με τα διψασμένα βλέμματα και τα δύσκαμπτα σώματα. Ως την εξονυχιστικά μελετημένη γεωμετρία της σκηνοθεσίας.

Ο ιμπρεσάριος ταξιδεύει τα κορίτσια του, τον θίασο του, στη Γαλλία με σκοπό, τα φώτα της περιοδείας, να τονώσουν το εύθραυστο χαμόγελό τους. Βασικά, για αυτόν δεν είναι μπίζνα. Για αυτόν είναι ένα ταξίδι επιστροφής. Ένα ταξίδι για να ψαχνίσει τις χαμένες ρίζες του. Την οικογένεια του. Τ’ όνομά του στην πιάτσα. Τους παλιούς του φίλους. Τη σταθερότητα στο έδαφος του παρελθόντος. Μάταια. Κατολίσθηση.


Σ' αυτό το Τουρνέ όλοι κάτι ψάχνουν. Ο ιμπρεσάριος αναζητά τη χαμένη ζωή του. Τα κορίτσια το show που θα καθηλώσει. Τα παιδιά, την κανονική οικογένεια που ποτέ δεν είχαν. Οι καθημερινοί άνθρωποι, μια στιγμή ξεχωριστή. Στην πραγματικότητα οι αναζητήσεις τους δε διαφέρουν. Μέσα σε μια καμένη γη. Πάνω απ' τις συντριμμένες γέφυρες της επικοινωνίας. Μέσα στης ασφυκτική αυτοσυμπίεση της απομόνωσης της εξατομίκευσης. Όλοι αναζητούν μια διέξοδο. Τον χώρο, τον χρόνο, τη σκηνή, τη ζωή -και όποιο άλλο όνομα- που θα τους αποδώσει ένα ξεχωριστό συναίσθημα. Η διάρκεια εφήμερη. Μια μικρή δόση ευτυχίας που θα απαλύνει τις ρυτίδες στα θεοσκότεινα πορτραίτα της μοναξιάς.


Το Tουρνέ είναι μια ταινία γλυκόπικρη. Για μια ζωή που χάνεται στον πηγαιμό. Για την γοητεία της επανέυρεσης. Της έλξης. Μια ταινία για τις ψυχολογικές αβεβαιότητες. Μια ταινία με τρεμάμενο σφυγμό. Ακροβατεί μεταξύ συρμού κι αποβάθρας. Το κενό. Μια ταινία ανθρώπινη.