Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Brief Encounter


Σκηνοθεσία: David Lean
Παραγωγής: England / 1945

Διάρκεια: 86'

Ζωές που κυλούν πάνω σε προκαθορισμένες ράγες. Ταξίδι: το ενδιάμεσο της απόστασης γνωστών σταθμών. Είναι αυτό ταξίδι; Οικογένεια, εργασία, ψώνια, πολιτισμός, κοινή γνώμη το υλικό επίστρωσης στις ατσάλινες ράγες. Τι θλιβερό να σέρνεις το βαγόνι του εαυτού σου στο αναμεταξύ των προδικασμένα μονότονων ημερών; Ο έρωτας είναι η μόνη οδός για το απρόβλεπτο. Εκεί που τα πράγματα χάνουν το προκάτ όνομά τους. Ο χρόνος τη ροή του. Οι γνωστές διαστάσεις ανατρέπονται. Μένει μόνο εκείνο το αδιευκρίνιστο, σχεδόν μεταφυσικό κάλεσμα, που σε σέρνει στις βαρκάδες των ανεξερεύνητων υδάτων. Κάτω από έναν ήλιο αλλιώτικο, και ας μοιάζει τόσο κοινότοπος στους άλλους. Μέσα στην οργασμική αισθαντικότητα κάθε στιγμής. Ο έρωτας το μέσο διαφυγής από τις ράγες του αποστεωμένου. Το οδυνηρό τέντωμα και το κύλισμα στην αχαρτογράφητη περιοχή του απαγορευμένου. Εκεί εκχύνεται η εσωτερική απελευθέρωση, σαν μια λυτρωτική κατάσταση, ως άνθος της απάρνησης των δοσμένων ετυμολογιών. Όμως, ποιος αντέχει να θυσιάσει τις ράγες της έτοιμης ζωής και να αφεθεί στην οδύνη του μοναχικού δρόμου του εκτροχιασμού; Έρωτας: αυτό είναι το ταξίδι...


Αυτόν τον έρωτα, αγνό και φυσικό, θα βιώσουν εξωσυζυγικά ένας παντρεμένος και μια παντρεμένη. Τον έρωτα που σε καλεί να διαπράξεις όλες τις απαγορεύσεις ώστε να βιώσεις την απόλυτη απελευθέρωση. Ο σπαρακτικός λόγος της Celia Johnson διαποτίζει αυτή την ρομαντική διαδρομή. Ο εκτροχιασμός του άρματός της, από τις ράγες του επιτρεπτού, εξαπολύει σπινθήρες. Μικρά φλεγόμενα πυροτεχνήματα, μαγνητίζουν μέσα από τη γνήσια αισθαντικότητά τους, έτοιμα να προκαλέσουν ολοκαυτώματα στις νεκρές περιοχές του δέρματος. Ο θάνατος, ο πόνος, το εισιτήριο για την αναγέννηση. Και αυτός ο φλογισμένος λόγος της ηρωίδας σημαίνει τη διαρκή πάλη ανάμεσα στο επιτρεπτό και το απαγορευμένο. Εσύ μέχρι που μπορείς να φτάσεις;


Το Brief Encounter είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα τυπικό ρομάντζο. Ο David Lean χρησιμοποιεί πληθώρα σκηνοθετικών καινοτομιών, με μια μοντερνιστική προσέγγιση. Η οποία μετατρέπει την κινηματογραφική αφήγηση σε κάτι μαγικό! Σήμερα μπορεί να φαίνεται ξεπερασμένο -αν και όχι τελείως, αλλά στη δεκαετία του 40 υπήρχε ένας σχεδόν απαράβατος κανόνας, σύμφωνα με τον οποίον η κάμερα "υποχρεούταν" να κινηματογραφεί τον ήρωα που ενεργεί μέσα στο κάδρο. Για παράδειγμα, σ' έναν διάλογο μεταξύ δύο προσώπων, θεωρούνταν ως απόλυτος κανόνας να κινηματογραφείται το πρόσωπο που μιλάει. Ο David Lean, συνειδητά και κωδικοποιημένα πλέον, σπάει αυτόν τον κανόνα. . Σ' έναν διάλογο, μια χειρονομία, ανάλογα με τη δραματουργία του, επιλέγει πολλάκις να κινηματογραφήσει το πρόσωπο που "παθαίνει", το πρόσωπο που δέχεται. Το πρόσωπο που γίνεται ένας καθρέφτης συναισθημάτων, άκρως πιο ομιλητικός από τον ίδιο το λόγο και από την ίδια τη χειρονομία. Ένας καθρέφτης αντανάκλασης και μεγέθυνσης όλων των εκείνων των εκφράσεων που εκρήγνυνται από το πορτραίτο μιας κατάστασης συναισθηματικής υπερέντασης.


Brief Encounter: Στιγμιαίες συναντήσεις, έξω απ' το χώρο και το χρόνο, στο αέναο φευγιό των τραίνων. Όμως, πόσο κρατάει τελικά μια στιγμή;
Βαθμολογία 8/10

5 σχόλια:

Mike είπε...

Καλησπερα kioy,
ωραια παρουσιαση για ενα φιλμ του οποιου η θεματολογια μπορει να ειναι παλιομοδιτικη και ξεπερασμενη, ωστοσο ο σπουδαιοτερος -ισως- Αγγλος σκηνοθετης υπογραφει ενα ομορφο μελοδραμα, εντονο σε αισθησιασμο, διχως την προβολη της παραμικρης ερωτικης σκηνης, ουτε καν ενος φιλιου!

Η δε, αρχικη σεκανς, οπου ο τυπος της βγαζει το σκουπιδακι απο το ματι, εκπληκτικη.

Επισης θα ηθελα να σταθω στο μαγευτικο κονσέρτο για πιάνο νο. 2 του Rachmaninov, και στις υπεροχες μελωδιες που βγαζουν τα σφυριγματα του τρενου, αλλα και τις δυνατες ερμηνειες του πρωταγωνιστικου διδυμου.
Οτι πρεπει για Σινεφιλ!

Chris Z. είπε...

"...πόσο κρατάει τελικά μια στιγμή?"
Και μια ζωή να μη σου πω...

Υπέροχη ταινία φίλε...

ναυτίλος είπε...

Καλησπέρα Kioy!
Πάει καιρός που είδα αυτήν την ταινία αλλά θυμάμαι καλά πως με είχε συγκλονίσει. Όσα γράφεις με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη.
Εκεί που νομίζεις πως όλα βρίσκονται υπό έλεγχο, ο έρωτας αναπάντεχα τα ανατρέπει όλα. Ο Χρίστος Λάσκαρης στο ποίημά του "έρωτας" αποδίδει αυτήν την ατμόσφαιρα:
Στην πρώτη επαφή που είχαμε
μιλήσαμε όπως δύο ξένοι
για πράγματα αδιάφορα σχεδόν
Στη δεύτερη μπορώ να πω το ίδιο
με κάποια στη φωνή μας διαφορά,
ένα χρωμάτισμα
Ώσπου στην τρίτη,
τα λόγια μας ακολουθούσαν παύσεις
...
εκείνες οι γλυκές σιωπές
του έρωτα

Αυτά!!Καλό σου βράδυ!!
Χ.

ds είπε...

H ταινία που βοήθησε το υπέροχα ρομαντικο 2ο κονσέρτο του Ραχμάνινοφ να αποκτήσει ευρύτερο κοινό!

Πολύ καλή ταινία, και ερμηνείες!

Πόσο κρατάει μια στιγμή=αιώνια. Δεν υπάρχει αρχή και τέλος, υπάρχει για πάντα, όσο ασύλληπτο κι αν ακούγεται.

kioy είπε...

@Mike
Γεια σου Mike. Είναι όντως μοναδικός ο τρόπος που διαχειρίζεται ο ήχος. Τόσο η επιλογή της μουσικής επένδυσης. Όσο και ο σύγχρονος, που είναι πραγματικά, ένα κονσέρτο φυσικών ήχων από μόνος του...

Πανέμορφη η σεκάνς που μνημονεύεις. Όπως και ορισμένες άλλες θα μπορούσαν κάλλιστα να συμπεριληφθούν σε μια ανθολογία!

@Chris Z.
Πόσο κρατάει μια στιγμή;
Ο χρόνος δεν υπάχει.
Η φθορά του, είναι μόνο η δική μας φθορά...
Ανεξίτηλο ότι μας σημαδεύει.
Η ψυχή μας ένα ανοιχτό καταθετήριο ουλών...
Και το δέρμα μας καθρέφτης,
εκπομπής στην άχρονη αιωνιότητα...

:)

@ναυτίλος
Καλησπέρα Χ!
Πόσο εύστοχο και ταιριαστό το ποίημα που μας παραθέτεις... Χαίρομαι, ταινίες να μιλούν τόσο βαθιά, και να ανοίγουν σύραγγες επικοινωνίας ανάμεσα στις "τέχνες".

Σ' ένα ποίημα τόσες σιωπές,
να σπάσεις τους κώδικες,
τους φαινομενικούς,
σαν θάλασσα πάνω σε κύμα,
στο βάθος,
ένα καράβι,
και ένα βλέμμα.
Ω, μοιραία συνάντηση.

Ένας σύνδεσμος για ορισμένα ποίηματα του αγαπημένου Λάσκαρη:http://www.flytoistros.com/laskaris/laskaris-poems.php

Υγ. Α, και Χ για δείτε τι βγαίνει την Πέμπτη: http://www.imdb.com/title/tt0041719/
Αυτό είναι πρόταση βυθίσματος: σε περπατημένες μνήμες!

@Dynx
Καλησπέρα φίλε μου...
Απαντώ όπως απάντησα στον φίλτατο Chris.

Τι χαρά, να βλέπω διάχυτο ρομαντισμό(πόσο παρεξηγημενος αυτός) στα σχόλια σας;


Καλό βράδυ σε όλους!!!