The Lost Weekend

Σκηνοθεσία: Billy Wilder
Παραγωγής: Usa / 1945
Διάρκεια: 101'

Ένα χαμένο Σαββατοκύριακο. Όλοτελα σπαταλημένο στην άπνοια του τίποτα. Μια ηλιαχτίδα, προβοκατόρικη, από παχύ έρεβος, σέρνει την όρασή σου στο προσωπικό καθαρτήριο. Έχεις ανά χείρας τα αποκόμματα των εισιτηρίων. Επαναλαμβανόμενες παραστάσεις από τα συντρίμμια της ζωής σου. Εκκωφαντικές οι σειρήνες του ανεκπλήρωτου. Η συνείδηση βουίζει. Γδέρνεσαι πάνω σε τραχείς εφιάλτες. Πως θα σου φαινόταν αν ένα χαμένο Σαββατοκύριακο επαναλαμβανόταν σε όλη σου τη ζωή;


Κάπως έτσι νιώθει ο Don Birman(Ray Milland). Ένας ταλαντούχος συγγραφέας, που η ζωή του έχει πέσει στα τάρταρα της ματαίωσης. Καταδικασμένος, μέσα σε αυτή την άπνοια, να βιώνει τους εφιάλτες της τραυματισμένης του ύπαρξης. Ξανά και ξανά. Το αλκοόλ αποτελεί για αυτόν την πόρτα εξόδου. Μια έξοδος κινδύνου. Το βύθισμα σε μια εναλλακτική πραγματικότητα: παραισθησιογόνα. Η εξάρτηση γίνεται σύνδρομο κατοχικό. Τον κυριεύει. Μόνο που οι εφιάλτες επιστρέφουν την επόμενη πρωία. Πολλαπλασιασμένοι από το ανεξέλεγκτο "είναι" της οινοπνευματώδους ζωής του. Διαρκώς στη γλώσσα μένει μια γεύση πικρή. Γεύση πικρή, όντας έρμαιο, ανάμεσα στις επιστροφές και στις φυγές του ανεξέλεγκτου βίου του.


Όσο και αν ακούγεται παράξενο, η συγκεκριμένη ταινία είναι ίσως η πρώτη Αμερικάνικη που καταπιάνεται δηλωμένα με τον αλκοολισμό. Και ο Billy Wilder, αυτός ο θεμελιωτής του Αμερικάνικου κινηματογράφου, ποιεί εδώ το συμπαγές πορτραίτο ενός αλκοολικού. Διανθίζοντας τις γεωμετρικές συμμετρίες της "κλασσικής" αφήγησης με δάνεια από τον Γερμανικό εξπρεσιονισμό, τα οποία εφάπτονται αριστουργηματικά στο υποκειμενικό βλέμμα μιας παραισθησιογόνας πραγματικότητας.


Μόνο που το αλκοόλ, όπως υπογραμμίζει ο Wilder, δεν εμπεριέχεται αποκλειστικά στα γυάλινα οινοπνευματοδοχεία. Η κατοχή μιας ζωής υλικής ευμάρειας(σαν αυτή που παρέχει στον ήρωα ο αδερφός του) και οι υπερπροστατευτικές σχέσεις(σαν αυτή που προσφέρει η ερωμένη), λειτουργούν παρομοίως τυφλωτικά και αναβλητικά. Καθώς η τεχνητή άμβλυνση των προβλημάτων απαγορεύει την ευθύβολη αντιμετώπισή τους. Υποκρύπτοντας τη στιγμή: όταν καλούμαστε να επιλέξουμε πλευρά μπροστά στην οριακή γραμμή που έχουμε παρέλθει. Και αν αναλογιστεί κανείς το σύγχρονο γίγνεσθαι επιδίωξης και επίτευξης της πλουτοκρατίας, αλλά και τις υπερπροστατευτικές ανθρώπινες σχέσεις [βλέπε γονείς-τέκνα], καθώς και τα μιλιούνια εξαρτησιογόνων υποκατάστατων του "καθαρού" αλκοόλ, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε επακριβώς πόσο διαβολικά διαχρονική είναι ετούτη η ταινία.


Και όμως το The Lost Weekend δεν είναι μια ταινία για το αλκοόλ. Είναι μια ταινία πρότασης πνευματικής ανάστασης μέσα από την Τέχνη. Καθώς ορίζει την εξωτερίκευση/έκφραση των μύχιων σπαραγμάτων, ως την ιδανική μορφή προσωπικού εξορκισμού. Και ταυτόχρονα, ως μια δεξαμενή διοχέτευσης βιωμάτων στη συλλογική μνήμη. Η Τέχνη, μέσω της επώδυνης σύγκρουσης, μια οδός συμφιλίωσης με τον υποκειμενικό χρόνο. Και ταυτόχρονα, όχημα σποράς στο χωράφι της αιωνιότητας..
Βαθμολογία 9/10

Στον Η.