Σκηνοθεσία: Nicholas Ray-Wim Wenders
Παραγωγής: Sweden / West Germany / 1980
Διάρκεια: 91'
Ο Wim Wenders καταφτάνει στη Νέα Υόρκη για να γυρίσουν από κοινού την ταινία του Nicholas Ray: ένας ετοιμοθάνατος ζωγράφος αποφασίζει να κλέψει τους πίνακες που 'χει πουλήσει για να επανακτήσει την χαμένη ταυτότητά του. Ωστόσο, ο Ray, καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, παρά τις σθεναρές αντιστάσεις του, είναι ανήμπορος για τη διαδικασία του γυρίσματος. Ο Wenders επαναπροσδιορίζει. Και με την ακαταμάχητη ζεστασιά του film και τον σκληρό κόκκο, θα ποιήσει ένα συνθλιπτικό ντοκιμαντέρ, με όχημα τις τελευταίες μέρες του Nicholas Ray, πάνω στην αστραπιαία σύγκρουση ανθρώπου και θανάτου. Ή μήπως δε πρόκειται για σύγκρουση;
Ο θάνατος εδώ δεν είναι μεταφυσικός. Ούτε υπάρχει ο παραλυτικός φόβος για το άγνωστο που μας βραχυκυκλώνει. Ο θάνατος είναι φυσικός. Γαλάζιος. Σαν ένα καράβι που φεύγει. Η χρεωστική υποχρέωση της ζωής. Αλλά πως να μιλάμε για υποχρέωση. Θάνατος και ζωή συμπράττουν άρρηκτα. Ο Nicholas Ray, ιδανικό πορτραίτο ενός τέτοιου άκαμπτου μελλοθάνατου, παραμορφωμένος από τη φθορά της ύλης, μα εντός του ακέραιος, συνεχίζει ατόφια το "έργο" του. Έτσι ο θάνατος χρυσαυγίζει μέσα από τη ζωή. Και το αντίθετο. Η βιντεοσκόπηση, δίχως ίχνος εκβιαστικού μελοδραματισμού, γνήσια αποθανατίζει τα γινόμενα. Έστω και με την απόσταση του σκηνοθέτη που καλείται να γίνει ηθοποιός. Και όλο αυτό χρωματίζεται από το υπεράνθρωπο σθένος των δύο: να συλλάβουν το θάνατο ως δημιουργική πράξη.
Η ύλη χρωστάει ένα θάνατο. Ή πολλούς θανάτους για κάθε στιγμή που πεθαίνει. Όμως το πνεύμα; Η απέραντη ανθρωπότητα, με σημαιοφόρα την αιωνόβια και αειθαλή Τέχνη διδάσκει: τίποτα δεν πεθαίνει. Η αθανασία δεν είναι ιδιότητα της ιστορικής καταγραφής. Άλλωστε συνήθως η ιστορικότητα απλά συντηρεί τον "ασθενή" στο νεκροκρέβατό του. Η Αθανασία έγκειται στα ίχνη που μένουν. Τα ίχνη ως υποδήματα στα πέλματα της σκέψης μας. Των βαθύτερων αισθήσεων μας. Ό,τι υπήρξε, υπάρχει. Εντός μας. Νεογέννητο και πλουσιότερο. Και αυτή η αστραπή πάνω απ' το νερό που σβήνει, δεν αναφέρεται στο επιθανάτιο τέντωμα, ή και στο βροντερό ξέσπασμα του αποχαιρετισμού. Καθόλου. Είναι ο ηλεκτρισμός. Που μένει...
Βαθμολογία 8/10
4 σχόλια:
Παράξενη,ιδιότυπη και τελικά τολμηρή ταινία.(ναι,είναι δυνατή η τόλμη δίχως την πρόκληση...)
Κάτι ΣΑΝ σινεμά-βεριτέ χωρίς να πέφτει στην πάντα επικίνδυνη παγίδα του ριάλιτι.Η τέχνη όχι ως λύτρωση,αλλά ως τελευταίο δεκανίκι πριν την αναπόδραστη πτώση.Δεκανίκι τρεμάμενο...
Η ανάρτηση,έξοχη!
Α,και μια λογοτεχνική αναφορά.Μια σκηνή,νομίζω προς το τέλος,σ'ένα δωμάτιο του νοσοκομείου αν θυμάμαι καλά,είναι βασισμένη σε μια σκηνή του Βασιλιά Λιρ,του Σέξπιρ.
( μην εμφανιστεί κανείς να μου πει ότι πρέπει να το γράφω "Σαίξπηρ",γιατί θ'ακούσει τα σχολιανά του! ;-) )
Καλησπέρα...
Χαίρομαι γα την "κατάθεση" φίλε μου!
Αναρωτιέμαι γιατί έχει καταντήσει η "τόλμη" συνώνυμο της πρόκλησης;
Και θ' απαντήσω πως κατά τη γνώμη μου εντοπίζω αυτή την "ανορθογραφία" στην κρίση του κοινού... Που κατ' επέκταση επεμβαίνει στη δημιουργική διαδικασία. Το κοινό συνήθως αντιλαμβάνεται ως τόλμη το σοκκαριστικό, το ταρακουνητικά έξω απ' το συμβατικό. Π.χ σ αυτό το εγχείρημα, πόσοι θα αντιληφθούν θλίψη (και απλά αντίδραση) αντί τόλμης;
Χαιρετίζω και την ευπρόσδεκτη λογοτεχνική αναφορά!
Νομίζω πως πρέπει να το γράψεις Σαίξπηρ.
@ Καροτέν
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι μου το λες για να με τσιγκλίσεις,οπότε λυπάμαι,αλλά δε θα σου κάνω τη χάρη. ;-)
Εγώ λοιπόν θα τον γράφω "Σέξπιρ",εσύ γράψε τον και "Γουλιέλμο Σαιξπήρο" αν θέλεις...
Δημοσίευση σχολίου