CINE-THEASI: Carrie

Σκηνοθεσία: Brian De Palma
Παραγωγής: USA / 1976
Διάρκεια: 98'

Τυπώθηκε ως ένα κλασσικό teenage horror film στα τεφτέρια της κινηματογραφικής μνήμης. Και ουσιαστικά αποτελεί μια άρτια ενορχήστρωση των Χιτσκοκικών επιρροών του σκηνοθέτη, αλλά και της ροκ κουλτούρας της περιόδου. Όλα αυτά κάτω από την ομπρέλα του ομότιτλου συγγράμματος του Stephen King.

Από την αριστοτεχνική εναρκτήρια κιόλας σκηνή, ο Brian De Palma μας προετοιμάζει πως θα δούμε μια ταινία για την αντιμετώπιση της γυναικείας σεξουαλικότητας. Από την ίδια τη γυναίκα. Στα εναρκτήρια πλάνα θα παρακολουθήσουμε μια ομάδα κοριτσιών λυκείου, απόλυτα συμφιλιωμένα με το σώμα τους. Στην αντίπερα όχθη, η Carrie(Sissy Spacek) έχοντας λάβει αυστηρή θρησκευτική διαπαιδαγώγηση από την φανατικά θρησκόληπτη μητέρα της, είναι ανυποψίαστη για την ύπαρξη της εμμηνόρροιας, και θα φρικάρει μπρος στη θέα του αίματός της, στις "δημόσιες" ντουζιέρες του σχολείου. Η αντίδραση της προκαλεί ορδές χαχάνων στις υπόλοιπες "φυσιολογικές" συμμαθήτριες, οι οποίες με χλευαστικό τρόπο και με κακοήθη περιπαικτική διάθεση ενισχύουν τον νευρικό κλονισμό της πρωταγωνίστριας.

Η γυναικεία φύση, βιολογική, τοποθετείται στο κέντρο του κάδρου. Οι συνομήλικες της Carrie έχουν εξοικειωθεί με το σώμα τους. Και πέραν της βιολογικής φύσης τους, επηρεασμένες από τα κοινωνικά πρότυπα, είναι διατεθειμένες να "πουλήσουν" τη θηλυκότητά τους για την επίτευξη των όχι και τόσο αγνών σχεδίων τους(βλέπε την Chris). Σε πλήρη αντίθεση με την "παράξενα" διαφορετική Carrie, ελέω της ασεξουαλικής θρησκευτικής διαμόρφωσης και καταπίεσής της, η οποία η μπαίνει στο στόχαστρο της κακόβουλης ειρωνείας των ανάλαφρων συμμαθητριών της. Μπορεί η Carrie να είναι μόνη της, αλλά όλο αυτό το χρονικό της νοσηρής καταπίεσης την έχει οπλίσει με μια εσωτερική υποβόσκουσα οργή, η οποία κινηματογραφείται με μεταφυσική ένταση, και είναι έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.

Ο Brian De Palma με μια αριστουργηματική σεκάνς -τη σεκάνς του κορμού της ταινίας- υποδεικνύει την ανάγκη της χειραφέτησης από όλα εκείνα τα κατάλοιπα των καταπιέσεων που αναίτια μας περιορίζουν. Κινηματογραφεί έτσι την Carrie, έξω πλέον από τα στενόχωρα ρούχα των συστολών της, σ' ένα φλερτ με έναν εκ των συμμαθητών της, που ξεχειλίζει από ρομαντισμό και υπόγειο ερωτισμό. Το πρόσωπο της Carrie ανοίγει, ηλιόλουστο πλέον στο δειλό φέγγος της απελευθέρωσης. Όμως ο σκηνοθέτης μας εφιστά την προσοχή: τίποτα δεν είναι αληθινό! Και με μια στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, συντονισμένη στο ρυθμό και στις ανάγκες μιας σκηνοθετημένης φάρσας, απογειώνει τους κώδικες της αγωνίας και τσαλαπατά την ευτυχία της πρωταγωνίστριας του. Γιατί η ευτυχία, σ' έναν στημένο κόσμο, δεν είναι παρά η προσχεδιασμένη ανάβασή μας στα ύψιστα, ούτως ώστε η πτώση μας να κάνει μεγαλύτερο κρότο και να αρμέξει χυδαία τα θορυβώδη χάχανα των ανυποψίαστων θεατών. Μόνο που το θύμα, εκ της συμπιεσμένης οργής και της καταπίεσης, μεταμορφώνεται σε θύτη! Και έτσι η παράσταση συνεχίζεται στο διηνεκές...