Hana-bi

Σκηνοθεσία: Takeshi Kitano
Παραγωγής: Japan / 1997
Διάρκεια: 103'

Ένας πρώην αστυνομικός αποφασίζει να ληστέψει μια τράπεζα για να χαρίσει στον εαυτό του και στη γυναίκα του, που πάσχει από ανίατη ασθένεια, μερικές προσωπικές και ονειρικές στιγμές. Για να φτάσει στη γη της επαγγελίας απαιτείται να έρθει σε ολική ρήξη με τους ανθρώπους της νύχτας με τους οποίους προηγουμένως είχε στενές επαφές. Ενώ παράλληλα, κουβαλάει μέσα του μια ενοχή: Την ανεπάρκεια να προστατέψει έναν συνάδελφο, ο οποίος καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι, γνώρισε την απόρριψη(οικογενειακά και κοινωνικά) και εν τέλει στράφηκε στη ζωγραφική. Τους παράλληλους και (σχεδόν) ασύνδετους βίους των δύο αυτών αντρών σκηνοθετεί(και ερμηνεύει) ο Takeshi Kitano.


Σ' ολόκληρη τη φιλμογραφία του Ιάπωνα σκηνοθέτη, η βία ενέχει έναν καταλυτικό ρόλο στη δραματουργία. Στο Hana-bi, πλάι στο αποκρουστικά κιτρινισμένο μαύρο της επικρατούσας αισθητικής, τοποθετούνται, παρενθετικά, κάποιοι εμβόλιμοι πίνακες ζωγραφικής με έντονα χρώματα. Οι δύο αισθητικές είναι ξεκομμένες, ουσιαστικά συγκρούονται. Δεν επικοινωνούν πουθενά. Δυο άλλοι κόσμοι. Η βία μοιάζει να είναι συνδετικός κρίκος. Ή μάλλον το αναγκαίο στάδιο μετάβασης από τον έναν κόσμο στον άλλο. Από τον νεκρό κόσμο της κανονικής καθημερινότητας σ' έναν πιο ποιητικό, πιο προσωπικό, πιο όμορφο, πιο ζωντανό. Όμως, ακόμα κι αν η βία δικαιώνεται απ' την κατάληξη του προορισμού, δεν είναι ποιητική. Ο καταναγκαστικός της χαρακτήρας, την κάνει πιο σκληρή, πιο ψυχρή, πιο απροκάλυπτη.


Το να δεις και να αισθανθείς τα πυροτεχνήματα προϋποθέτει το να αντέχεις τις εκρήξεις, φέρεται να λέει ο Takeshi Kitano. Ο άνθρωπος της δράσης, αυτός που αναζητάει το όμορφο μέσα από την εμπειρία, είναι καταδικασμένος να είναι βίαιος. Να βρίσκει τα κατάλληλα χτυπήματα για να απωθεί από εμπρός τις ασχήμιες και τις κακοτυπίες της κατεστημένης πραγματικότητας. Στρέφεται στη βία, αναγκαστικά, για να οδηγηθεί σ' έναν τόπο πλεονεκτικό. Σ' έναν τόπο προνομιακό. Παρθένο, αγνό κι αμόλυντο. Απεγκλωβισμένο απ' το μελάνι που υπαγορεύει η φθορά του συνηθισμένου καιρού. Ναι, ο πρώην αστυνόμος, είναι εκκωφαντικά βίαιος.


Από την άλλη, κάποιος θα ανέμενε, άστοχα, πως η ζωή του ζωγράφου δεν είναι τόσο βίαιη. Θα ανέμενε πως ο καλλιτέχνης πορεύεται εν γαλήνη, αφού διεκδικεί με τις αισθήσεις το όμορφο, τον άλλο κόσμο. Ψέμα. Ο καλλιτέχνης μπορεί συνήθως να μην είναι βίαιος, αλλά είναι δέκτης, είναι ένας θάλαμος που στεγάζει την Παγκόσμια βία. Κοινωνική, πολιτική, ατομική: σε όποια μορφή. Ή καλύτερα στεγάζει τη βία σε μορφή εσωτερική, άυλη και αχαρτογράφητη, πριν καν αυτή μετουσιωθεί σε κάποιο απτό πεδίο. Η ίδια η ευαισθησία των αισθήσεων αποτελεί μια άλλη μορφή βίας, παθητική, και εξίσου εκκωφαντική με κάθε ορατή βιαιότητα.

Συμπερασματικά, οι δύο παράλληλοι ήρωες δε διαφέρουν και τόσο. Έστω κι από διαφορετικές οδούς, αναζητούν και οι δύο τον μαγικό κόσμο της ποίησης και το αιώνιο όνειρο. Στο τέλος, με εξαιρετική ομοιότητα, καλούνται να ξεσκίσουν τις σάρκες τους, για να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο κόκκινο και να συμπληρώσουν εκείνη την πινελιά που αφήνει τον καμβά της ζωής ανεκπλήρωτο...