Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Oasis



Σκηνοθεσία: Chang-dong Lee

Παραγωγής: South Korea / 2002
Διάρκεια: 132'

Μένω εδώ στο τίποτα. Τίποτα δεν περνάει. Με τα γόνατα καρφωμένα στο ξύλινο παρκέ της ανημπόριας μου. Μόνη μου συντροφιά ένας ελέφαντας με λαδί χρώματα, μια γυναίκα με επιδερμίδα σκούρα κι ένα νεαρό αγόρι. Η όαση στο βασίλειο μου. Το κόκκινο που δεν έζησα. Αυτό το κορμί είναι νεκρό. Τραυλό μέσα σε μια φύση παράφωνη. Η νύχτα κάνει ολοένα και πέφτει. Φέρνει σκιές και σούρουπο απ' το δρόμο. Οι σκιές ραγίζουν τη μοναξιά και το πρόσωπό μου. Ένας εφιάλτης αναρριχάται πάντα την ίδια ώρα. Δε θα έπρεπε να διαρκεί τόσο η νύχτα. Και γιατί η ζωή να κρατάει τόσο; Να υπομένεις μια ζωή που ποτέ δεν έρχεται...


Έπειτα ήρθες εσύ. Προβληματικό παιδί της οικογένειας, σε λέγανε. Είχες στις πλάτες σου δυσανάλογα κρίματα. Πήρες κι εμένα. Ξεκλείδωσες τον αυτισμό απ' το κορμί μου κι ανθίζουν τα λουλούδια στον κήπο. Απεγκλώβισες και την κόκκινη ελαιογραφία απ' τον τοίχο. Ποιος να το πίστευε; Στη μέση μείναμε εμείς. Να τραγουδάμε και να χορεύουμε, να 'χουμε ουρανό στις ανάσες. Τριγύρω έτρεχε ο ελέφαντας και η μελαμψή γυναίκα. Ο γιος μας έραινε με άνθη έρωτα μέσα απ' το νέφος της καρδιάς μας. Σε μια στιγμή έκανες το κορμί μου θηλυκό. Και οι ρωγμές, στους τοίχους, στη ψυχή, έχουνε μήνες να φανούν. Γιατί η νύχτα να κρατάει τόσο λίγο;


Τώρα σε θέλουν πίσω. Κι εγώ καθηλώθηκα πάλι σ' αυτό το ρημαγμένο κορμί. Δίχως φωνή και δίχως σώμα. Οι σφαίρες που σε σημαδεύουν, μία μία με βρίσκουν στον κρόταφο. Και κάθε σου βήμα που φεύγει, με καρφώνει στην κόκκινη ελαιογραφία που έβγαλε πάλι ακλόνητες ρίζες στον τοίχο.


Τη ζωή που μου πήρατε, σας τη χαρίζω. Αυτό το όνειρο είναι δικό μου...

2 σχόλια:

Evi Avd. είπε...

Υπέροχο κείμενο, ένας ικανός λόγος για να δω την ταινία που δεν μου ήτνα προηγουμένως γνωστή...

kioy είπε...

Καλησπέρα...

Χμ, το κείμενο, είναι μια πολύ προσωπική ματιά.. Ίσως ο ακραίος υποκειμενισμός δε βοηθάει για "αντικειμενικά" συμπεράσματα. Αλλά δεν σκοπεύω σε κάτι τέτοιο.. Δε ξέρω αν βοηθάει, ο σκηνοθέτης είναι αυτός που εκάνε το φετινό "Ποίηση" που προβλήθηκε στους κινηματογράφους.. Μια ιστορία πιο απλή ετούτη, πιο μαζεμένη, πιο προσωπική..

Χαιρετώ, περιμένω εντυπώσεις, τους ψίθυρους και τις κραυγές σου, όταν και αν το δεις...