Τα Βαποράκια

Σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος
Παραγωγής: Greece / 1983
Διάρκεια: 102'

Ο Μπος(Δάνης Κατρανίδης) σπρώχνει λευκή και μαύρο. Περισσότερο για την αστυνομία που τον προμηθεύει, παρά για πάρτη του. Η αστυνομία, ως κρατικός φορέας, φροντίζει για την οικονομία του έθνους, μα πιο πολύ για την πάρτη της. Στα κατώτερα κλιμάκια, στο ελάχιστο επίπεδο της πυραμίδας, οι φίλοι του Μπος, πρώην κατάδικοι, ο Ρεμούλας(Άλκης Παναγιωτίδης) και ο/η Ούρσουλα(Κωνσταντίνος Τζούμας), καθώς και η "κοπέλα" του Μονρόε, φροντίζουν για την ομαλή διακίνηση του προϊόντος. It's a dirty job, but someone's gotta do it...

Ο Τάσιος κοιτάει τους ήρωες στα μάτια, με τον πλέον φυσικό τρόπο. Κοιτάζει, βασικά, ανθρώπους ανθρώπινα. Αρνείται να τους προσθέσει την παγανιστική ηθική της αστικής νοοτροπίας και της θρησκολατρικής εξ-αποστασιοποίησης. Κι αυτή η άμεση ματιά, φιλτράρει στον κάδο των αχρήστων, κάθε ιδεοληπτική αντιξοότητα που ναρκώνει κι απορροφά τους κραδασμούς της πραγματικότητας. Η ματιά του, παραθέτει ένα ρεσιτάλ πολιτικής κοινωνιολογίας. Οι πράξεις των ανθρώπων υπαγορεύονται πάντα από κίνητρα. Που τις περισσότερες φορές δεν ανήκουν καν σε αυτόν που πράττει. Και δεν υπάρχουν καλά και κακά κίνητρα. Υπάρχουν μόνο κίνητρα.

Τις πράξεις μου δεν τις έκανα, αλλά τις έπαθα, λέει συντετριμμένος ο Οιδίποδας. Γιατί ήταν η μοίρα που διάλεξε για αυτόν. Αλλά κι εσύ, κάνε τον κόπο και πάψε να ασπάζεσαι την ψευδαίσθηση της ατομικής ελευθερίας και σταμάτα να φαντάζεσαι την μοίρα σαν μια μεταφυσική, θολή κι αθώα κοπέλα που περιδιαβαίνει με τυχαία κοριτσίστικα βηματάκια τον κόσμο. Διατηρώντας αυτές τις φαντασιώσεις πλανιέσαι οικτρά. Ο κόσμος υπάρχει, σαν σύστημα, πριν γεννηθείς. Με τους κανόνες, τις νόρμες και κυριότερα τους ρόλους του. Με τη γέννηση, ουσιαστικά, πεθαίνεις για να υπάρξεις σε κάτι γεννημένο. Για να "παίξεις" έναν ρόλο, να καταλάβεις μια θέση, που διαλέγει η μοίρα(σύστημα) για σένα. Μπορεί τη θέση να μην την παίρνεις τυχαία. Αλλά οι παράγοντες που το ορίζουν, βασίζονται στην τυχαιότητα: πότε θα γεννηθείς, που, τι οικογένεια, οικονομική κατάσταση κ.ο.κ. Ακόμα και οι θέσεις, που φαντάζουν εκτός συστήματος, προσδιορίζονται με την αναφορά σ' αυτό. Η μοίρα λοιπόν δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε μεταφυσική, ούτε αθώα: αναπόδραστη μόνο είναι...

Για αυτό λοιπόν πάψε να φωνάζεις και να εξαγριώνεσαι, οι κουφές λέξεις σου σχηματίζονται ανάλογα τις συντεταγμένες του καβουκιού της θέσης σου: για την τρομοκρατία, για τα μεταναστευτικά κύματα, την πολιτική διαφθορά, την αστυνομική ασυδοσία, την ατομική ιδιοκτησία, τον εκφυλισμό των ναρκωτικών κ.ο.κ. No room: There are dirty seats, but someone have to take them...

Όλα μια αρένα επιβίωσης. Μέσα στο δίσκο του Δαρβίνου, η Σαλώμη θα φέρει τα ασήμαντα κεφάλια. Κι ο τροχός γυρνάει...