Σκηνοθεσία: Darren Aronofsky
Παραγωγής: USA / France / 2008
Διάρκεια: 115'
Έλυσε μαθηματικές εξισώσεις. Σόκαρε το κοινό με ένα requiem για την χάξη του ονείρου. Εποίησε τα μονοπάτια της Αθανασίας, φωτίζοντας το θαύμα της ζωής! Και τώρα είναι εδώ για να παλέψει. Ή μάλλον για να μεταφέρει το σφυγμό μιας ανούσιας πάλης στον ξεπεσμένο τρόπο ζωής μας, στον ευρύτερο παρηκαμσμό. Το όνομα αυτού; Darren Aronofsky.
Ένας κορυφαίος Παλαιστής των 80ς(Mickey Rourke), εν έτη 2009, συνεχίζει το μόνο πράγμα που ξέρει. Να παλεύει. Παρέα με την εξόφθαλμη σωματική φθορά και την πεισματική εμμονή του. Η προσωπική ζωή κατακρεουργημένη. Το βάρος της μοναξιάς αβάσταχτο. Εκεί, η αποτυχημένη σχέση με την κόρη του και η ιδιόρρυθμη έλξη με μια ξεπερασμένη stripper(Marisa Tomei) τον ωθούν στον παρωχημένο κόσμο της επιφανειακής δόξας. Στο ρινγκ, σε στημένα παιχνίδια, ανασαίνει ελεύθερα όντας ένας ψυχαγωγός του wrestling για την ακόρεστη καταναλωτική μανία των fun. Μόνο που ο συνολικός κόσμος δε διαφέρει πολύ από αυτή την παρωδία. Ο κόσμος που στραγγαλίζει τον άνθρωπο χρησιμοποιώντας αρτίως την ατομική ψευδαίσθηση. Και εσύ πως να επιβιώσεις μόνος, όταν κανείς δε σε νοιάζεται;
Άραγε αγαπητέ θεατή, εσύ πόσο απέχεις από τον Παλαιστή του τίτλου; Η απ' το alter ego της ιερόδουλης συμπρωταγωνίστριας; Μια παλαίστρα, τέχνασμα αριστουργηματικό, για την καθημερινή βιοπάλη στο στίβο της ζωής. Και την άλλη, την οδυνηρή πάλη που διαπράττεται εντός της εσωτερικής αβύσσου.
Ο Darren Aronofsky, μέσα από την φθορά ενός σώματος παρακολουθεί της γενικότερη παρακμή. Την παρακμή του πνεύματος -όχι ενός ανθρώπου- αλλά της ανθρωπότητας. Η παλαίστρα της ακόρεστης αιματοχυσίας και της ανελέητης πάλης, ως παραγόμενο των στρεβλωμένων καταναλωτικών επιθυμιών και των business ορισμένων επιτήδειων κερδολάγνων. Το ξεπούλημα της ψυχής και της αξιοπρέπειας για λίγα ψίχουλα αναπνοής. Για την ικανοποίηση μιας μαζικώς αυνανιζόμενης κοινωνίας. Σε κάθε χώρο. Πόσο απέχουν μεταξύ τους οι "οπαδοί" του ρινγκ, οι ηδονοβλέπτες του στριπτιτζάδικου και η φιλήσυχη πελατεία ενός supermarket; Ο σκηνοθέτης φροντίζει, με πονηριά, να τους αναμείξει μεταξύ τους. Πόσο διαφέρει ένας ιδιωτικός μικρουπάλληλος με έναν wrestling star; Και οι δύο, ξεπουλώντας ότι εσωτερικό έχει μείνει, αναπνέουν λαθραίως στην καρδιά του ΕΝΟΣ και στημένου κόσμου.
Στην αντίπερα όχθη, ο σημαντικός auteur των καιρών μας θα υποδείξει για άλλη μια φορά, έναν διαφορετικό δρόμο σωτηρίας. Κονταροχτυπώντας την κενότητα της εικόνας με την "ουσία" του είναι. "Με βλέπεις σαν στριπτιτζού, αλλά εγώ είμαι μητέρα" λέει η Marisa Tomei στον Mickey Rourke, πετώντας ευθέως το λόγο στον θεατή. Στο μέσο άνθρωπο που έχει γαλουχηθεί να βιώνει τον κόσμο μέσα από φαντασιώσεις και κατασκευασμένες εικόνες. Το «αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν» έχει αθετηθεί προ πολλού. Πως μπορείς να αγαπάς μια εικόνα, όταν καν δε διακρίνεις τον άνθρωπο πίσω από αυτή; Όμως σε αυτή την αγάπη, στα τραχιά μονοπάτια των λίγων και σημαντικών σταθμών της ζωής σου, ίσως να ρέει το καθαρτήριο νερό...
Η φθορά του χρόνου είναι διάχυτη στο σύμπαν του "Wrestler". Ο χρόνος που μας ξερνάει επαναλαμβανομένως και καθημερινά. Οι μώλωπες στο κατασχισμένο σώμα του Rourke δεν είναι παρά τα ίχνη από τα αθεράπευτα τραύματα της ψυχής. Και η εμμονή στο Wrestling πεισματική και αδιάκοπη. Η αυταπάτη της επιδιόρθωσης διαρκής. Με μια εγχείρηση, με "μαγικά" σκευάσματα, με συρραφές στον παρθενικό υμένα, που σπάζεται επανειλημμένως από τα βίαια χτυπήματα στο φτιαχτό τσίρκο της καθημερινότητας. Μέχρι τον οριστικό αφανισμό. Μέχρι η ζωή να αποβάλλει τελεσίδικα το έμβρυο στην κοιλάδα του θανάτου. Πρωτίστως ψυχικά και έπειτα σωματικά.
Ο Mickey Rourke παραδίδει μια ερμηνεία ζωής. Μια ερμηνεία για την οποία κάποιος θα μπορούσε να εμπνευστεί ολόκληρο κείμενο. Όμως αγαπητέ αναγνώστη, θα βρεις ευστοχότατες διθυραμβολογίες σε οποιαδήποτε κριτική, για αυτό δε νομίζω πως υπάρχει λόγος να αναφέρω κάτι προσθετικά. Θα ήθελα να σταθώ στη σκηνοθεσία του Darren Aronofsky. Πιο συγκροτημένη από ποτέ. Ίσως όμως και πιο διεκπεραιωτική από ποτέ. Με την έννοια πως ότι βλέπουμε στον Παλαιστή, είναι παιγμένο σε μεγάλο βαθμό στην Αμερικάνικη (και όχι μόνο) φιλμογραφία. Ένα ωραίο σκηνοθετικό τέχνασμα, είναι η θέση της κάμερας που ακολουθεί από πίσω των ήρωα. Καδράροντας ουσιαστικά την πλάτη του και τονίζοντας την αδυναμία του σύγχρονού ανθρώπου να σταθεί αυτοπροσώπως απέναντι στις μέρες του καιρού μας. Τέλος, είναι εμφανής τα δάνεια από b-movies στο σύμπαν της ταινίας.
Έχω διαβάσει διάφορες οπτικές στις κριτικές στον κυβερνοχώρο. Με αφορμή τη συγκεκριμένη ταινία, θα ήθελα να σταθώ σε μια κατά τη γνώμη μου σύνηθες και λάθος τακτική στην ανάγνωση μιας ταινίας. Διάβασα αρκετές φορές πως το "The Wrestler" είναι μια ανούσια ταινία επειδή χρησιμοποιεί πιασάρικα θέματα στη φόρμα της, όπως στριπτήζ, ξύλο κλπ που δεν αρμόζουν σε μια σοβαρή ταινία, ή που μειώνουν το περιεχόμενο της. Εγώ θεωρώ ότι η φόρμα μιας ταινίας συνήθως δεν είναι παρά η δραματουργική οδός της αφήγησης. Οπότε νομίζω πως είναι εσφαλμένο να κρίνουμε το περιεχόμενο μιας ταινίας από τη φόρμα της. Κάτι τέτοιο άλλωστε, ως ένα βαθμό καταδεικνύει τον φορμαλισμό του εκάστοτε γραφιά. Καθώς υποδηλώνει πως αυτός δέχεται μόνο έναν(ή ορισμένους) συγκεκριμένο τρόπο στη διάπλαση ενός film. Εννοείται πως κατανοώ κάποιος να έχει αισθητικές αντιρρήσεις στο χτίσιμο του "The Wrestler", τις οποίες ως ένα βαθμό μπορεί να συμμερίζομαι, αλλά δε νομίζω πως η φόρμα καταδικάζει τον "ρεαλισμό". Θα δώσω άλλο ένα παράδειγμα στην προσπάθεια μου να γίνω πιο σαφής. Κάτι ανάλογο έχω ακούσει και για το "Η Ψυχή στο Στόμα". Θεωρώ σεβαστό κάποιος να έχει αισθητικές αντιρρήσεις ως προς την ανάπτυξη μιας ταινίας. Και από μόνες τους μπορούν να αποτελούν σοβαρό πρόβλημα. Όμως δεν πρέπει να συγχέονται με το περιεχόμενο της.
Βαθμολογία 8/10
[Το κείμενο πρωτοαναρτήθηκε στο Death By Popcorn]
12 σχόλια:
Τα κέίμενά σου γίνονται σταθερά καλύτερα, γι' αυτό να είσαι σίγουρος.
(αν και έπρεπε να αποφύγεις την τελευταία παράγραφο)
Σου έγραψα κάτι στο 25th Frame. Μου αρέσει που με διαψεύδεις λίγο αργότερα, για την άστοχη ανάγνωσή σου στα επιμέρους του φιλμ, κάνοντας μια νέα, πολύ καλύτερη:
"Πόσο διαφέρει ένας ιδιωτικός μικρουπάλληλος με έναν wrestling star; Και οι δύο, ξεπουλώντας ότι εσωτερικό έχει μείνει, αναπνέουν λαθραίως στην καρδιά του ΕΝΟΣ και στημένου κόσμου."
Έτσι μπράβο...
και εγώ συμφωνώ πως τα κείμενα σου είναι πολύ καλά. ακόμα και αν μπορεί να διαφωνήσω μερικές φορές με κάτι[...].
γενικά είστε 5-6 άτομα που γράφετε πολύ καλύτερα από αυτούς που γράφουν στα κινηματογραφικά περιοδικά.
@Πάνος
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Πάνο. Είναι ακόμα πιο απιτητικό το γούστο κάποιου που λατρεύει μια ταινία, όταν διαβάζει για αυτήν! Για αυτό χαίρομαι που το λες σε αυτή την ανάτρτηση!
@gilles
Να είσαι καλά gilles...
Μα οι διαφωνίες δεν είναι και το πιο σημαντικό; Από κει γεννιέται κάτι νέο.
Εκεί κρίνεται και το επίπεδο των συνδιαλλεγόμεων...:)
Όσο για τα κινηματογραφικά περιοδικά, δεν είναι ότι υπάρχουν κάποιοι που γράφουν καλύτερα το σημαντικό(δεν συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου σε αυτούς). Το σημαντικό και το άσχημο είναι, πως η κινηματογραφική κριτική -προσωπικά νομίζω- πως έχει καταρρεύσει. Και πως στην σύγχρονη κοινωνία αιμορραγεί εκ των έσω, έχοντας βάλει ή και η ίδια τους αυτοπεριορισμούς της!
Πολύ ωραία και σχετική η ανάρτηση στο Η Σκόνη Του Χρόνου στο 25th frame.
Πάντως αν αναφέρεσαι στην δική μου κριτική (η οποία δεν ήταν και κακή) απλά να ξεκαθαρίσω ότι δεν ενδιαφέρομαι για ένα είδος μόνο κινηματογράφου.
Για μένα σκοπός της τέχνης είναι η πνευματική διέγερση. Θέλω όταν βλέπω μία ταινία, διαβάζω ένα καλό βιβλίο, ακούω καλή μουσική αυτή η εμπειρία να με κάνει καλύτερο άνθρωπο ή τουλάχιστον να μου προσφέρει τα ερεθίσματα που θα με κάνουν να το επιδιώξω.
Βλέποντας τον Παλαιστή, ένιωσα ότι βιώνω την υψηλή τέχνη ή ότι συνειδητοποιώ κάποιες αλήθειες για την υπόσταση μου; Όχι. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το είδος της ταινίας, είτε πρόκειται για επιστημονική φαντασία, είτε για κωμωδία, γι αυτό και ποτέ δεν αναφέρομαι στην πλοκή μιας ταινίας στις κριτικές μου -- απλά δεν με αφορά!
Έχω ήδη δει τις υποψήφιες ταινίες για το όσκαρ καλύτερης ταινίας και πρέπει να πω ότι αυτές που έχω ήδη βαθμολογήσει θα αναγκαστώ να μειώσω την βαθμολογία γιατί ήμουν γενναιόδωρος. Η προσωπική μου άποψη: με εξαίρεση το Milk (που και αυτό ήταν μία μετριότητα) οι άλλες ταινίες ήταν για μένα χάσιμο χρόνο και δεν θα τις βαθμολογούσα πάνω από 3. Αφού να φανταστείς για το Slumdog Millionaire και το Benjamin Button δεν θέλω καν να γράψω γιατί στο τέλος θα δώσω την εντύπωση ότι γράφω απλά για να θάβω τις ταινίες!
Και να σου δώσε ένα παράδειγμα για τον λόγο που αναγκάζομαι να βάλω τόσο χαμηλές βαθμολογίες και έχει να κάνει καθαρά με το γεγονός ότι έχω κάποια αριστουργήματα ως μέτρα σύγκρισης (πάλι σε όλα τα είδη ταινίας): τις προαλλες σε αυτό το blog έγραψες κριτική για μια σημαντική ταινία του ευρωπαικού κινηματογράφου, τις Αγριες Φράουλες του Μπέργκμαν και έβαλες 9/10. Πιστεύεις δηλ. ότι ο Παλαιστής είναι σχεδόν στο ίδιο επίπεδο; Ρωτάω από πραγματικό ενδιαφέρον και για να σου εξηγήσω το δικό μου σκεπτικό.
Και επίσης μία ακόμα ερώτηση: αναφέρεις ότι ο Παλαιστής είναι η πιο συγκροτημένη ταινία του Αρονόφσκι (και συμφωνώ). Όμως στο Fountain έβαλες 10/10. Είναι επειδή απλά το Fountain σε άγγιξε σε πιο προσωπικό επίπεδο; Αν είναι έτσι το καταλαβαίνω επειδή και μένα μου έχει συμβεί αρκετές φορές.
ΥΓ. Το blog σου το παρακολουθώ με ενδιαφέρον, απλά καταχράστηκα λίγο τον χώρο γιατί πραγματικά θέλω να ξέρω πως σκέφτεται πάντα κάποιος όταν κρίνει ένα έργο τέχνης.
Εξαιρετική η κριτική σου !!! Συμφωνώ μέχρι κεραίας !
@dynx
Καλησπέρα φίλε μου!
Διάβασα την κριτική σου, και έχει πολύ ενδιαφέρον ως προς την ανάπτυξη της άλλης άποψης. (Της άλλης άποψης, εννοώ σε σχέση με αυτή που εκφράζω εδώ.) Δεν θα ήταν δυνατό ποτέ να γράψω κάτι σε μια κριτική μου για να εκφράσω κάτι μεμωνομένο. Άλλωστε εσύ στο blog σου αναφέρεσαι πιο πολύ για την πλοκή, παρά για τη φόρμα, που αανφέρω εγώ στο τελευταίο κομμάτι. Αυτό που θέλω να θίξω στην τελευταία μου παράγραφο είναι μια γενική τάση σύγχησης φόρμας-περιεχομένου που νομίζω πως επικρατεί!
Πολύ μου αρέσει η 2η σου παράγραφος. Κάπως έτσι βλέπω και εγώ την Τέχνη, έχοντας της εναποθέσει(μαζί με την Αγάπη) το ρόλο του εξανθρωπιστή. Αλλά διαφωνώμε στην τρίτη. Νομίζω πως με τον Παλαιστή πολλά μαθαίνει κανείς για την ανθρώπινη του ύπαρξη. Νομίζω πως πέρα τις κλισέ σημειολογίες, υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο(δεν θα αναφερθώ εκτενές για αυτό, το έχω κάνει ήδη στην κριτική μου).
Προσωπικά δεν έχω δει ακόμα όλες τις τανίες των oscars. Δεν είμαι ιδιαίτερος θαυμαστής της κουλτούρας που αντιπροσωπεύει ο θεσμόςστοσύνολο του. Αλλά βλέποντας έναν πολύ μεγάλο όγκο ταινιών, πιθανόν να τις δω και εγώ όλες!
Είναι λογικό όταν έχεις γαλουχηθεί σε ένα σινεμά με εκφραστές τους Tarkovsky, Bergman, Antonioni τα κριτήρια σου να είναι αυστηρά, Ωστόσο νομίζω πως το να δογματικοποιούμε κάτι, είναι κάτι που γυρνάει αντίστροφα. Οτιδήποτε το τυλίγουμε με τα σάββανα μιας μούμιας σήμερα, αύριο χωρίς την εμπειρία του χρόνου πάνω του, θα έχει αποστεγνωποιηθεί πλήρως. Αυτό νομίζω είναι που κάνει και το σινεμά των μεγάλων δημιουργών να ξεχωρίζει.Όχι δηλαδή αυτή καθ' αυτή η μορφή. Όχι αυτή καθ' αυτή η τεχνοτροπία του. Αλλά η ικανότητα του, να συμπεριλαμβάνει τον χρόνο, να εμπλουτίζεται μέσα σε οποιαδήποτε εποχή, καταφέρνοντας να ενταχθεί αναπόσπαστα σε οποιοδήποτε κοινωνικοιστορικό πλαίσιο και να το συνδιαμορφώνει...
Τώρα για την ερώτηση που μου κάνεις για Wrestler και Άγριες Φράουλες. Προφανώς θεωρώ και τις δύο πολύ καλές ταινίες! Δε νομίζω πως μια ταινία ζυγίζει 3 κιλά και μια άλλη 5. Η βαθμολογία μου είναι απλά μια ενδεικτκή(ίσως και βάναυση) αποτύπωση της συνολικής εμπειρίας μου. Όλες οι ταινίες διαφέρουν μεταξύ τους. Δε νομίζω πως τείθεται θέμα σύγκρισης, τουλάχιστον με έναν τέτοιο τρόπο.
Ούτε ένα δέκαμε έναέκαείναι ίδιο μεταξύ τους. Γιατί δεν θα μπορούσα να υποβάλλω σε μια τέτοια (βάρβαρη) διαδικασία οποιοδήποτε έργο Τέχνης.
Τώρα για το Fountain, είναι μια ταινία ναι που αγαπάω δεόντος! Ωστόσο, το έχω ξαναπει άλλωστε, δεν είναι ένας παρορμητισμός. Χρειάστηκα 3 προβολές για να μπω επακριβώς στο σύμπαν της. Ενώ και οι υπόλοιπες, πιο αποστασιοποιημένες που ακολούθησαν, ήταν μια εξονυχιστική μελέτη σε αυτό το καινοτόμο cinema. Για μένα το Fountain είναι μια σπουδαία ταινία! Άλλα εχω αναφερθεί για αυτό αναλυτικότερα.
Για να επανέλθω σε κάτι που έλεγα πριν. Ίσως είναι λογικό, όταν τα standar σου είναι τόσο υψηλά, να βλέπεις κάπως "υποδεέστερα" κάποιες άλλες ταινίες. Προσωπικά δε συμφωνώ με αυτή τη λογική (την οποία όμως αντιλαμβάνομαι), αλλά αν υπάρχουν αριστουργήματα στην ιστορία του σινεμά σίγουρα υπάρχουν και τρισμέγιστες "πατάτες", και πολυάριθμες μάλιστα! Έτσι αν το πάρουμε συγκριτικά με τον ίδιο τρόπο, νομίζω ότι αυτόματα αυτό υπαγορεύει και μια μεγαλύτερη επιοικία από ότι αυστηρότητα.
Πάντα με εκτίμηση και προσμονή για αναλυτικάσχόλιασαν και αυτό!:)..
(Ελπίζω να έγινα κατανοήτος, αν και φοβάμαι πως όχι, κλείνω 24ωρο άυπνος και οι λέξεις βαραίνουν στη σκέψη μου...)
@ναυτίλος
Μέχρι κεραίας;
Χεχε, πρωτη φορά ακούω αυτή την έκφραση!
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια....
Ευχαριστώ για την απάντηση. Ναι, καταλαβαίνω ότι η ταινία έχει να πει κάτι σε κάποιον, δηλ. άνετα μπορεί κάποιος να ταυτιστεί με τον χαρακτήρα. Π.χ. στη σκηνή στο super market ένιωσα κι εγω την αμηχανία και την ντροπή του πρωταγωνιστή. Ωστόσο υπήρξαν άλλες πρόσφατες ταινίες που κατάφεραν να μου πούνε κάτι για τον ανθρώπινο χαρακτήρα λίγο περισσότερο και με πιο καλλιτεχνικό τρόπο (Θα χυθεί αίμα, Η Δολοφονία του Τζ. Τζεημς, κ.α.)
Όσο για το σχόλιο για το σάβανο, εγω το βλέπω λίγο διαφορετικά: βλέπω ότι οι μεγάλοι δημιουργοί έχουν ακόμα και σήμερα κάτι να μου πούνε, οι ταινίες τους είναι τόσο διαχρονικές και επίκαιρες. Αντιθέτως ας πάρουμε μία ταινία σαν τον Παλαιστή: ήδη η μουσική, το περιβάλλον, η κουλτούρα, φυλακίζουν την ταινία σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Οπότε ίσως βλέποντας την ταινία 50 χρόνια από τώρα να μας φαίνεται τελείως ξένη. Απλά μία σκέψη.
Καλά το Θα Χυθεί Αίμα, προσωπικά το θεωρώ αριστούργημα! Και ο Τζέημς μου άρεσε, αν και είχα ένα πρόβλημα με το voice over.
Δε διαφωνούμε ως προς τις θέσεις μας για τους μεγάλους δημιουργούς. Απλά, λέω ότι δεν είναι η τεχνοτροπία αυτή που τους κάνει μεγάλους! Αλλά αυτή η μοναδική καλλιτεχνική σύλληψη και ευαισθησία. Μια ταινία, οπως οτιδήποτε προυπάρχει ημών, κατοικεί σε αυτόν τον κόσμο ανεξαρτήτως της ύπαρξης μας και της νόησης μας. Αυτό όμως που της δινει υπόσταση "νοηματική, σημασιολογική κλπ" είναι η αλληλλεπίδραση που έχει με εμάς, τη δική μας ύπαρξη! Και οι μεγάλες ταινίες, καταφέρνουν να κερδίζουν στον χρόνο, γιατί υπερίπτανται της εποχής τους, κατακτούν τον χρόνο ενιαία και αδιαίρετα, και αυτή η αλληλλεπίδραση με το κοινό, στη συνέχεια της, προσδίδει ακόμα μεγαλύτερα νοήματα στο προυπάρχον δημιούργημα... Αγγίζοντας το βάθος των νοημάτων και βαδίζοντας προς την Αθανασία της αιωνιότητας.
Για τον Παλιαστή τώρα, δεν είμαι τόσο σίγουρος πως σε 50 έτη δε θα βλέπεται. Λες ότι "η μουσική, το περιβάλλον, η κουλτούρα, φυλακίζουν την ταινία σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο." Διαφωνώ σε αυτό, και εκεί νομίζω έγκειται και η διάσταση των απόψεων μας. Εγω θεωρώ πως ο Παλαιστής χρησιμοποιεί εργαλειακά όλη αυτή την κουλτούρα για να αναδείξει βαθύτερα πράγματα. Όπως την εδραίωση του Αμερικάνικου όνειρου. Όχι ως κατάσταση, αλλά ως αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης δίψας για επιφανή αναγνώριση, και τη φυγόπονη τάση του από τα σημαντικότερα. Οι εργασιακές σχέσεις, και πως κλιμακώνονται όλες οι σχέσεις, νομίζω είναι στοιχεία που ξεπερνούν την εποχικότητα του σήμερα. Τεσπά, πάνω σε αυτό μόνο ο χρόνος μπορεί να δείξει...:)
Την καληνύχτα μου!
Ένα υπέροχο κείμενο για μια υπέροχη ταινία. Πραγματικά ο Aronofsky είναι από τους ελάχιστους σκηνοθέτες που λατρεύω κάθε δουλειά του(μπορώ να σκεφτώ μόνο άλλους δύο). Αν ήταν κάποιου άλλου θα έλεγα πως είναι αριστούργημα αλλά ο συγκεκριμένος μας έχει καλομάθει οπότε για τις ικανότητες του είναι απλά ικανοποιητική. Σε αγγίζει βαθιά πάντως και ο Ρουρκ, στον πιο προσωπικό ρόλο είναι τρομακτικά καλός.
Μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς αλλά είναι ίσως η πιο αληθινή. Αυτός είναι πραγματικά ο κόσμος του wrestling και ο Aronofsky το έχει αποδώσει πολύ ρεαλιστικά. Κάποια που ασχολείται είπε πως είναι τόσο κοντά στην πραγματικότητα που το μόνο που λείπει είναι η μυστική χειραψία των wrestlers!
Καλησπέρα Annie Hall
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια...
Όντως αυτός είναι ο κόσμος του Wrestling, η τουλάχιστον αυτή την εντύπωση είχα και εγω. Και νομίζω πως το σπουδαίο είναι, πωςο Aronofsky χρησιμοποιεί εργαλειακά αυτόν τον κόσμο για να κάνει ένα πολύ ευρύτερο σχόλιο...
Η ταινια, για μενα, δεν ειναι μια μεγαλη ταινια. Ειναι μια υπερεκτιμημενη ταινια (οπως κ οι περισσοτερες της χρονιας στα Οσκαρ).
Συμφωνω με τα περισσοτερα απο αυτα που λες kioy. Οπως συμφωνω κ με τον Dynx, οτι ηδη η ταινια εχει "φυλακιστει" απο την φορμα της. Μετα απο 50 χρονια, το πιο πιθανο ειναι οτι δεν θα βλεπεται. Η φορμα παιζει μεγαλο ρολο.
Καλησπέρα. Για τα όσκαρ δε διαφωνώ... Αλλά δε μιλάμε για κανάν οσκαρολάγνο εδώ πέρα.
Η ταινία είναι υπερεκτιμημένη, στα πλαίσια που διαβάζεται ως η "ταινία του Aronofsky". Όχι, για μένα δεν είναι υπερτιμημένος ο σκηνοθέτης. Αλλά όταν αποκτούμε συλλογικά τις συμπάθειές μας, πολλές φορές θολώνουμαι απ' το όνομα και το γράμμα, και αψηφούμε το απόσταγμα. Για μένα σε τέτοια φαινόμενα πάντα την πληρώνει η ταινία(είτε η κρίση επηρεάζεται θετικά είτε αρνητικά) γιατί "διαβάζεται" με μια προχρωματισμένη διάθεση!
Ασφαλώς και η φόρμα είναι πολύ σημαντική. Και κυρίως οι οδοί που διαλέγει για να πρατηρήσει το περιεχόμενο. Για μένα το Wrestler, λόγω της φόρμας που ανακυκλώνει τα κλισέ μεταποιώντας τα καθολικά, μπορεί εν δυνάμει να γίνει μια κλασσική ταινία!
Δημοσίευση σχολίου