Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Frost/Nixon



Σκηνοθεσία: Ron Howard
Παραγωγής: USA / UK / France / 2008
Διάρκεια: 122'


Ο Ron Howard σε κάτι που δε μας έχει συνηθίσει. Σε μια αμιγώς πολιτική ταινία πάνω στο debate των Frost και Nixon που διενεργήθη στα πλαίσια της υπαρκτής συνέντευξης του Πρόεδρου της Αμερικής πέρι στα 1970.


Ο Frost(Michael Sheen), ένας δημοφιλής talk shkowman, θα συνάψει συμφωνία συνέντευξης με τον ίσως πιο αγαπητό Πρόεδρο της Αμερικής. Τον Richard Nixon(Frank Langella), ο οποίος παρουσιάζεται (μόνο επιφανιακά) ως ένας ματαιόδοξος, φιλάργυρος και γυναικάς πολιτικός, που παρ' όλα αυτά με κάποιο παράξενο χαμελεοντικό τρόπο επιτυγχάνει να είναι συμπαθής. Εμείς θα παρακολουθήσουμε το χρονικό της συμφωνίας, της προετοιμασίας και της πραγματοποίησης της επικείμενης συνέντευξης. Με έμφαση στα δύο τελευταία στάδια. Ο Frost κατά τη μακροχρόνια προετοιμασία, με σκοπό να στριμώξει τον Πρόεδρο, έχει στο πλευρό του τον αγαπημένο του παραγωγό(Matthew Macfadyen), έναν πολιτικό αναλυτή(Oliver Platt) και έναν συγγραφέα και φανατικό αντίμαχο του Nixon(Sam Rockwell).

Ο Ron Howard θα αφηγηθεί με έναν ακαδημαϊκό μεν, αλλά εντυπωσιακό τρόπο. Οπτικά η ταινία είναι πολύ συμπαγής, κάτι που χρωστάει στις πυκνοσυρραμένες εικόνες. Όμως αντιθέτως, το σενάριο εμφανίζεται επιεικώς κάτω του αναμενόμενου. Αυτοπεριορισμένο σε μια δημοσιογραφική(με την κακή έννοια) κλιμάκωση της πλοκής, αμβλύνοντας το πολυπαθή ιστορικό πλαίσιο στο οποίο εξελίσσονται τα γεγονότα. Έιναι εμφανής οι προθέσεις απομυθοποίησης ενός ούτως ή άλλως θεοποιημένου χώρου, αυτού της πολιτικής. Ωστόσο έχει μεγάλη διαφορά το να παρακολουθείς εξονυχιστικά (όπως ας πούμε στο Il Divo) το σύστημα των εγκεφαλικά υποκινούμενων συμπεριφορών του πολιτικού χώρου, με το να αφηγείσαι με αφέλεια τύπους "πολιτικάντων". Το "πολιτικάντων" εννοούμενο με την Αριστοτελική ερμηνεία: "ο άνθρωπος είναι ον πολιτικό".


Έτσι, έχοντας χάσει το ενδιαφέρον για τη συνέντευξη, η οποία εξελίσσεται αποκλειστικά ως ένα παιχνίδι εντυπώσεων, θα ήθελα να σταθώ σε κάτι άλλο. Στον ήρωα Frost. Ο οποίος στα μάτια μου, δεν είναι παρά ο απόλυτος εκπρόσωπος της ευτυχίας του Αμερικάνικου τρόπου. Ο Frost είναι ένας ατάλαντος showman, ένας ελαφρύς και εξωστρεφής νέος, ο οποίος βαυκαλίζεται με φαίδρα όνειρα. Στο απόγειο μιας τέτοιας ονειρικής καύλας, να πάρει συνέντευξη από τον Nixon, διατίθεται να ρισκάρει τη ζωή και την περιουσία του. Όπως και πράττει. Απομονώνεται και ατομιστικά κάμπτει τις (εύλογες) αντιστάσεις των συνεργατών του. Ωστόσο, παρά την ύβρις του αριβισμού, στέφεται κατακτώντας βασιλικό αξίωμα στην κοινή γνώμη. Πλάι του ένα ακόμα τρόπαιο, μια πανέμορφη γυναίκα(καλά πως μεταμόρφωσαν έτσι την Rebecca Hall;), η οποία έρχεται να συμπληρώσει τη γυαλιστερή εικόνα του και να τον εξυψώσει στην κορυφή της Αμερικάνικης αίγλης. Και σε αυτά λοιπόν τα πλαίσια θέτω το εξής ερώτημα: Ποιος είναι ο αντιήρωας, ο Frost ή ο Nixon(με μέτρο τον τρόπο παρουσίασής τους στο film);


To Frost/Nixon, με τις μύτες στο γκρεμό, πατάει σε ποικίλες σεναριακές ανατροπές. Ωστόσο προσωπικά θα περίμενα κάτι παραπάνω από τον Ron Howard, ο οποίος κάπως άγαρμπα μοιάζει να περιπλανιέται στο δρόμο που χάραξε ο Welles, προσπαθώντας να εξασφαλίσει μια μικρή αμνηστία στον ήρωα του, τον Nixon, δίνοντας του Kane-ικό βάθος. Στα αρνητικά προστίθεται και το εκνευριστικό voice over του finale. Όπου δια στόματος Sam Rockwell χαλάει μια από τις ελάχιστες μαγικές στιγμές της ταινίας. Συγκεκριμένα αναφέρομαι στο ερμηνευτικό ξέσπασμα του Frank Langella. Αυτό το σβησμένο, αποχρωματισμένο πρόσωπο, πού το προαναφερθέν voice over στερεί στο θεατή το "δημοκρατικό" δικαίωμα να το αποδομήσει αυτοβούλως.

Εν κατακλείδι για το Frost/Nixon: μια ακόμα ιστορία παρα/απο-πλάνησης του κινηματογραφικού κοινού.
Βαθμολογία 4,5/10

3 σχόλια:

europanos είπε...

Γεια σου Kioy!
Θεωρώ το σενάριο το καλύτερο στοιχείο της ταινίας. Εκτός ότι μας κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο για ένα σκάνδαλο που ελάχιστα ενδιαφέρει σήμερα ακόμα και τους Αμερικανούς και δε μας πνίγει στις λεπτομέρειές του, είναι γεμάτο μπηχτές για το σήμερα, καταφέρνει μέσα από τους διαλόγους του να θυμηθούμε το Bush και όλους τους λόγους που μας κάνουν να μισούμε αυτόν και τους ομοίους του. Τέλος δίνει μαθήματα πολιτικά και μας περνά το πολιτικό του στίγμα χωρίς να προπαγανδίζει αλλά κάνοντάς μας να δούμε λίγο πιο συμπαθητικά τον άνθρωπο κι όχι τον πολιτικό Νίξον.

W. είπε...

Αυστηρό σε βρίσκω. Εγώ νομίζω ότι, μετά το SLUMDOG MILLIONAIRE είναι η καλύτερη ταινία της φετινής οσκαρικής πεντάδας. Στιβαρή, με ένα πολύ έξυπνο σενάριο και, κυρίως, με ένα ερμνευτικό tour de force από τον Λάντζελα.

kioy είπε...

@europanos
Δεν ξέρω Πάνο. Εγώ προσωπικά δεν πήρα κανένα πολιτικό μάθημα. Δεν είδα κανένανα άνθρωπο Nixon, αντίθετα μου φάνηκαν πολύ επίπεδοι όλοι οι ήρωες. Οι διάλογοι μοι έμοιαζα "χοντροπρεπώς" στημένοι. Και απ' το σενάριο εν ολίγοις έχασα κάθε ενδιαφέρον...

@costello
Δεν ξέρω αν είμαι αυστηρός ή όχι. Αυτή είναι απλά η άποψη μου. Τo Slumdog δεν το έχω δει. Γενικά από την πεντάδα, χωρίς να αναγνωρίζω κάποιο σαν αριστούργημα, δηλώνω συμπάθεια(ίσως περισσότερο για προσωπικούς λόγους) με το The Reader. Το οποίο όμως και ξεχωρίζω κινηματογραφικά!

Ο Λαντζέλα καλός ήτανε, ο ρόλος όπως ήταν γραμμένος δε μ' άρεσε!

Ευχαριστώ για το πέρασμα σας! Καλό σας βράδυ!