Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008

Νυχτερινές καταδύσεις


Της νύχτας η θάλασσα αλλιώτικη γεύση έχει,
σα να αναστήθηκε στα δάκρυα κάποιου μύθου.
Των οριζόντων η γραμμή διαλύεται σε μια απεραντοσύνη,
καθώς τα πάντα σκεπάζονται από ένα πελώριο μαύρο πέπλο.
Και το καθετί αποκτά την δική του ξεχωριστή σημασία.
Οι παλμοί πέφτουν, τα φώτα της πόλης σβήνουν πάνω στη λεία επιδερμίδα του νερού,
δηλώνοντας την απομάκρυνση από αυτά που αυθαίρετα ονομάσαμε πολιτισμό.
Ο έναστρος ουρανός προβάλει δώθε και κείθε τις διαμαντένιες αντανακλάσεις του,
σαν ερωτικά χάδια που λιγώνουν το κορμί σου.
Το κορμί σου που αιωρείται μέσα σε αυτό τον μυστήριο υδάτινο κόσμο,
ανακαλύπτοντας μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας.
Και αυτή η μεθυστική σιωπή,
λες και η ολοκλήρωση πήρε το βάπτισμα της τούτη τη στιγμή!
Σιγή που διακόπτεται μόνο απ' του κύματος τον μαγικό αχό,
που ψιθυρίζει στην ακροθαλασσιά νότες που ταυτίζονται των ανομολόγητων ονείρων σου.
Αυτών με τα οποία χρωματίστηκε η ημίγυμνη σελήνη,
ένας καμβάς γεμισμένος προσωπικές ονειρικές φωτοσκιάσεις.

Αχ θάλασσά μου, πάρε με άλλη μια φορά μαζί σου
και βύθισε με στη γαλήνια μοναξιά του δικού σου υδάτινου κόσμου.

(Πηγή αφίσας: Deviantart
Χρήστης: *goucha)

4 σχόλια:

Caesar είπε...

Κάποια θεωρία ισχυρίζεται ότι το είδος μας προέκυψε από την θάλασσα. Ίσως γι αυτό να μας ελκύει τόσο πολύ!

kioy είπε...

Δεν την ήξερα-ξέρω αυτή τη θεωρία... Αλλά όντως δίνει μια λύση σε αυτή την ακαταμάχητη έλξη...

Roadartist είπε...

υπεροχο..
Μια αλλη θεωρια παλι λεει..οτι ο ανθρωπος όποτε μπαινει στη θαλασσα και κολυμπα, ενδομυχα νιώθει όπως τις πρωτες στιγμες της ζωης του πριν γεννηθεί.. (που κολυμπουσε ..) .., ειναι η αέναη αίσθηση επιστροφής στη μήτρα που στο υποσυνείδητο όλων ζει ακόμη..

kioy είπε...

Να 'σαι καλά roadartist για την επίσκεψη και το υπέροχο σχόλιο... Πολύ ωραία-ποιητική η διάσταση και αυτής της θεωρίας!

Πάντως όσο και αν οι θεωρίες προσπάθησαν, και το έκαναν πολύ, μάλλον ακόμα δεν βρήκαν λόγια για τα συναισθήματα μας... Ένας ωκεανός που χάνεται στους πιο ενδόμυχους κόσμους!