Science des rêves, La

Σκηνοθεσία: Michel Gondry
Παραγωγής: France / Italy / 2006
Διάρκεια: 105'

Ο Michel Gondry, ο κύριος με την "αιώνια λιακάδα" στο καθαρό μυαλό του αποφάσισε να σκεπάσει λίγο αυτό το φως και να φτιάξει μια μυστήρια ραβδωτή ονειρική πραγματικότητα. Διατηρώντας πάντα το μοντέρνο προσωπικό του στυλ όσον αφορά την αφήγηση, έχοντας στην δικαιοδοσία του και την αρμοδιότητα του σεναριογράφου.

"Απόψε, θα σας δείξω πως φτιάχνονται τα όνειρα. Είναι ένας περίτεχνος συνδυασμός σύνθετων στοιχείων. Πρώτα παίρνουμε μερικές τυχαίες σκέψεις, προσθέτουμε μερικές από τις θυμίσεις της ημέρας αναμεμιγμένες με κάποιες μνήμες του παρελθόντος. Πράγματα που είδες και επίσης προσωπικά. Εντάξει νομίζω ότι φτιάξαμε ένα." Κάπως έτσι δίνεται ο εναρκτήριος κρότος με τον αφελή Bernal σε ρόλο παραγωγού σε ένα εργοστάσιο παραγωγής ονείρων. Όπως καταλαβαίνουμε αυτός ο μυστήριος, ο πλαστός μα ταυτόχρονα σαγηνευτικός κόσμος που συνθέτει την ονειρική πραγματικότητα δεν απέχει πολύ από αυτόν της καθημερινότητας. Τον οποίο θα μπορούσαμε να τον ορίσουμε, αυθαίρετα για χάρη του κειμένου, ως την μολυβιά του παρελθόντος στο λευκό χαρτί στρεβλωμένη κατά τις ασύμβατες με αυτό σκέψεις και προσδοκίες. Τουλάχιστον αν μιλάμε για αυτά τα στίγματα που απορροφά κάθε μοναχικός ιππευτής καβάλα στο πολύχρωμο άλογο του.

Μιλάμε για δυο κουβάρια, των οποίων οι κλωστές μπλέκονται σαν δάχτυλα εραστών και φτιάχνουν έναν περίεργο δεσμό. Τον δεσμό της πραγματικότητας με την γοητεία της ψευδαίσθησης, την γοητεία του ονείρου. Εκφραστής όλων αυτών είναι ο Stéphane (Gael García Bernal). Ένας ανισόρροπος νέος, με ασταθή πίστη και έντονους φόβους καθαρά αταίριαστος με την μιζέρια της πραγματικότητας φορτωμένος στην πλάτη του εφηβικές δημιουργικές τάσεις. Από μικρός μπέρδευε τα όνειρα με την πραγματικότητα δίνοντας ένα τελείως αντισυμβατικό χρώμα στο κάδρο της ζωής. Έτσι και εδώ, μπλέκονται από την μία η ψυχρή δουλειά ρουτίνας που έχει στο γραφείο με τις εσωτερικές του επιθυμίες για την "διαφορετική" γειτόνισσα του Stéphanie(Charlotte Gainsbourg). Το ένα μπαίνει στο άλλο, σε μια αλλόκοτη ονειρική καθημερινότητα όπου μεθυσμένα κάδρα διαδέχονται το ένα το άλλο. Αν θυμηθείτε την υλοποιητική συνταγή που δώσαμε για τα όνειρα θα καταλάβετε πως ο Stephan κουβαλώντας τις δικές του δημιουργικές σκέψεις κάνει τον τόπο εργασίας του ένα καλλιτεχνικό ινστιτούτο. Έναν χώρο με έμπνευση και δημιουργικές τάσεις που απωθούν την σκληρή μιζέρια της ρουτίνας καθώς και την απαθή συμπεριφορά των συνεργατών του στο φόρτο της σχολαστικής γραφειοκρατικής εργασίας. Από την άλλη προσπαθεί να βρει τον χώρο που χρειάζεται. Τον χώρο που θα φέρει τα νώτα του απέναντι σε αυτά της εκλεκτής του. Να επιτρέψει στον εαυτό του να την φτάσει. Ωστόσο να θα ήταν αφελή να σκεφτούμε το μονοπάτι του ονείρου ως ένα αγγελικά στρωμένο δρόμο. Και αυτό γιατί στο όνειρο η πραγματικότητα δημιουργείται από τις σκέψεις μας, διαμορφώνονται από τους πόθους μας και κοινωνούν τις μνήμες μας από την καθημερινότητα μέσα από την συναισθηματική εμπειρία του ατόμου. Και ο αφελής Stephan, γεμάτος απαισιοδοξία, φόβο αλλά κυρίως ανασφάλεια θα έρθει σε μια διαρκή σύγκρουση με τα θέλω του. Ένα διαρκώς αλληλοαναιρούμενο παρόν που ψάχνει την λύτρωση στο παρών μα αδυνατεί να σταθεί στο όνειρο...

Ο Michel Gondry μας θυμίζει πόσο αλλιώτικος θα ήταν ο κόσμος αν δεν ήταν γεμάτος με τα αγνά όνειρα των ανθρώπων του. Πόσο σημαντική είναι η συνύπαρξη αυτών των δύο κόσμων, μια πινελιά χρώματος στο σκούρο αυτού του σύμπαντος. Γιατί η πραγματικότητα δίχως όνειρα είναι ένας ανυπόφερτος τόπος για να ζεις, αλλά το όνειρο χωρίς πραγματικότητα είναι μια φυλακή που σε εγκλωβίζει. Και ακόμα όταν βρεις το κλειδί δεν υπάρχει κανείς να σου ανοίξει... Η ταινία σπάζει τα διακριτά σύνορα αυτών των δυο κόσμων, γεμάτη απλά παιδικά εφέ ηγείται της παιδικής αγνότητας του ονείρου σε μια γοητευτική αισθητική και με μια μοντέρνα αφήγηση φτάνει στην λύτρωση. Όπου το όνειρο συναντά την πραγματικότητα, τουλάχιστον στιγμιαία... Και αυτή η στιγμή θα θέλαμε να κρατήσει για χρόνια πριν ο επόμενος χτύπος του ρολογιού ξαναφέρει το χάος...
Βαθμολογία 7,5/10