Man Push Cart

Σκηνοθεσία: Ramin Bahrani
Παραγωγής: Usa / 2005
Διάρκεια: 85'

Ο Ramin Bahrani μόλος 30 ετών έκανε μια αληθινή ταινία, με πλεονάζουσα ωριμότητα! Μια ταινία που όσο και αν κάποιοι θέλουν να την κατατάξουν σαν ένα γενικόλογο μεταναστευτικό ντοκιμαντέρ απλά αποτυγχάνουν να πιάσουν την ουσία της! Η ταινία καταπιάνεται με τον ήρωα της και μόνο, έναν έντιμο βιοπαλαιστή από το Πακιστάν, καταγράφοντας έναν καθημερινό Γολγοθά υπό το πρίσμα μιας αξιέπαινης αξιοπρέπειας που ποτέ δεν ανταμείβεται από τους άλλους! Αλλά η ίδια ανταμοιβή είναι να μπορείς να την κρατάς, ότι πιο ακριβό για τον εαυτό σου!

Αυτή η ανεξάρτητη παραγωγή με το πενιχρό budget διδάσκει πως το αποτέλεσμα δεν πηγάζει από την ευκολία, αλλά από το μεράκι. Ο ήρωας μας ο Αχμαντ(Ahmad Razvi) είναι ένας Πακιστανός με μια τρυφερή αξιοπρέπεια και εντιμότητα πρώτα προς τους γύρω του και μετά προς τον εαυτό του! Ο Αχμαντ λοιπόν τοποθετείται στην σκληρή πραγματικότητα του Δυτικού κόσμου σέρνοντας ένα καρότσι με καφέ και ντόνατς για όλους αυτούς τους "πλούσιους" τύπους της πόλης που αδιάφοροι και άσκοπα περιπλανιούνται σε ένα σύμπαν χωρίς ουσία! Η σκληρή αυτή πραγματικότητα με την οποία συντονίζεται ο κόσμος τον φέρνει αδύναμο να διεκδικήσει την επαφή με τον ανήλικο και ορφανό από μητέρα γιο του, τον καθιστά το υποτιμημένο είδωλο στα μάτια των Δυτικών, του υπενθυμίζει πως δεν είναι αποδεκτός σε οποιονδήποτε κύκλο. Δεν είναι αποδεκτός ούτε στους φερόμενους φίλους του, οι οποίοι έχουν ανάγκη να του κολλήσουν ετικέτα εθνικού ροκ σταρ για να τον βάλουν στην "χλιδάτη" παρέα τους. Δεν είναι αποδεκτός από τον έρωτα. Ο έρωτας γυρίζει την πλάτη στους κοινωνικά ασθενέστερους, και τους υπενθυμίζει πως τα δικαιώματα τους έρχονται υπόλογα σε όσα είδωλα και πρότυπα ο κόσμος "χτίζει"! Και τον καθιστά βιδωμένο σε μια καροτσοκαντίνα που μέλλει να είναι το όνειρο του, ω ειρωνεία!

Ο Αχμάντ παρ' όλα αυτά με την ζωή του μας δίνει την πραγματική σημασία της λέξης πλούσιος. Μια προσωπικότητα με πολύ εσωτερικό βάθος, που υπομένει το κοινωνικό άδικο, κρατάει το δίκαιο να το χαρίσει, σε όσους τυφλούς(αδιάφορους θρονιασμένους στη βολή τους) ενδιαφερθούν, με την ζωή του. Ιδιοκτήτης μιας ιδιότυπης αξιοπρέπειας κάνει οποιαδήποτε δουλειά μπορεί να του επιφέρει έσοδα. Χωρίς την παραμικρή υπόνοια σνομπισμού στα όσα μικρά μπορούν κάτι να αποφέρουν. Κρατάει υποκινήτριες τiς γνήσιες ανάγκες του για επαφή με τον γιο του, αλλά και τα αυθεντικά συναισθήματα του! Υπομένει καρτερικά, αδιαφορώντας και βαδίζοντας τον δικό του Γολγοθά, προσβολές που στα αυτιά άλλων ευφάνταστων ανθρώπων θα έσπερνα την διχόνοια. Και απλόχερα δίνει από το υστέρημα του την δική του φροντίδα. Τηρώντας το γράμμα του νόμου, σε μια κοινωνία που άνισα παιχνίδια του στήνει πίσω από την πλάτη! Σε μια κοινωνία που θα κατασπαράξει ακόμα και το μικρό όνειρο μιας καντίνας, σε μια κοινωνία που δε λογαριάζει από αξιοπρέπεια και αποκλειστικά βασίζεται στον νόμο των μικρών και των μεγάλων ψαριών!

Η ταινία που πρωτοπροβλήθηκε στη χώρα μας στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης το 2005 είναι ένα μικρό αριστούργημα! Πολύ μεγάλη εντύπωση μου έκανε πως ο Ramin Bahrani χειρίζεται τις κλιμακωτές εξάρσεις της ντοκυμαντεριστικής καταγραφής, με την δραματουργική κορύφωση. Ντοκυμαντεριστικά, με άπλετο ρεαλισμό, μας περιγράφει έναν βιοπαλαιστή μέσα σε μια ζούγκλα ανθρώπων. Χωρίς ίχνος εκβιασμού και κορωνάτες διαμαρτυρίες προς το αυτονόητο φτιάχνει και τοποθετεί τον ήρωα του. Ενώ δραματουργικά κορυφώνει αυτά που φαντάζουν μικράτα, σε σοκαριστικής ποιότητας σκηνές. Με πρωτεργάτη το αποπνιχτικό μαύρο στους απρόσωπους δρόμους της Νέας Υόρκης. Το μαύρο της μοίρας του πρωταγωνιστή! Και όλα αυτά μπλέκονται μεταξύ τους, χωρίς την παραμικρή σύγχυση, χωρίς την παραμικρή υπερβολή, με τρομερό ρυθμό και δύναμη! Κάτι που με πολύ λιγότερη επιτυχία είδα στο πρόσφατο Road to Guanatanamo! Κλείνω αυτή την μικρή κριτική πλέκοντας το εγκώμιο και του Ahmad Razvi που μπήκε 1000% στο πετσί του ρόλου!
Βαθμολογία 9/10