The Party

Σκηνοθεσία: Blake Edwards
Παραγωγής: Usa / 1968
Διάρκεια: 98'

Άλλη μια ταινία που φρεσκάραμε στα πλαίσια των κινηματογραφικών προβολών της αντίστοιχης ομάδας στο Ο.Π.Α. Και είπα να γράψω ένα κείμενο.

Ο Peter Sellers ίσως είναι ο ηθοποιός για τον οποίο άρεσε να δουλεύουν οι σεναριογράφοι. Καθηλωτικός, απολαυστικός και ξεκαρδιστικός εγγυάται το αποτέλεσμα. Ο Blake σίγουρα το ήξερε αυτό, άλλωστε οι δυο τους συνεργάστηκαν πολλάκις. Όμως αρνούμαι να χαρακτηρίσω το Party απλά ως μια ξεκαρδιστική mainstream ταινία. Είναι κάτι παραπάνω.

Στην ταινία ο Hrundi V. Bakshi(Peter Sellers) είναι ένας αφελής ηθοποιός Iνδικής καταγωγής. Που χάρις αλλεπάλληλες γκάφες του καταφέρνει να καταστρέψει ολοσχερώς τα γυρίσματα μιας Αμερικάνικης υπερπαραγωγής στην οποία εργάζεται. Γίνεται αμέσως αποδιοπομπαίος τράγος, όμως χάρις μιας γκάφας βρίσκεται καλεσμένος στο Party που διοργανώνει ο παραγωγός της ταινίας. Εκεί από συνεσταλμένος αφελής γκαφατζής θα αφεθεί ελεύθερος και θα κινήσει τον σκόπελο της κωμωδίας με έναν τυφώνα από ξεκαρδιστικές σκηνές. Αυτή η ελευθερία του θα χαλιναγωγήσει τα πλήθη και θα ξεκινήσει μια παιδική ρομαντική ιστορία με την πανέμορφη νεαρά Michele Monet(Claudine Longet). Σκηνές βγαλμένες από εμπνευσμένα σκτσάκια αλλά με την ερμηνευτική σφραγίδα του κωμικού.

Ο Blake Edwards βάλλεται να ξεσκεπάσει την σοβαροφάνεια των έξοχων ανθρώπων που αποτελεί αναπόσπαστο περίβλημα της υψηλής κοινωνίας. Έτσι παρουσιάζει υψηλά ισταμένους ανθρώπους σε μια πολυτελή κοινωνική εκδήλωση. Ανθρώπους άνευρους, άχρωμους να ασφυκτιούν μες στα ακριβά κουστούμια τους και να μην επικοινωνούν καθόλου με το περιβάλλον τους. Μια έλλειψη επικοινωνίας που εστιάζεται στην εμμονοληπτική τους πεποίθηση να είναι διακριτικοί και αρεστοί στους τριγύρω τους. Αυτή τους όμως η στάση αφήνει πολύ ελεύθερο χώρο στον αφελή πρωταθλητή της γκάφας Bakshi. Η κάμερα παρακολουθεί τις κινήσεις του και μέσα από τις αφελής αλλά και αυθόρμητες γκάφες του ποτίζει εμβρόντητο γέλιο τους θεατές. Η ερμηνεία του Sellers είναι μοναδική, σε βαθμό που κάνει την ταινία one man show. Έτσι κόντρα στην σοβαροφάνεια της υψηλής κοινωνίας έχουμε την αυθόρμητη παιδικότητα ενός απλού ανθρώπου. Μια παιδική αγνότητα που εξυμνείται τόσο από τον απολαυστικό Peter Sellers αλλά και από την εκθαμπωτική Claudine Longet. Η οποία κατέχει μια γνήσια ομορφιά, είναι μια πηγή φωτός που αναβλύζει παρθένες ηλιαχτίδες από κάθε πόρο της ύπαρξης της. Έτσι αυτοί οι δυο, σαφώς πιο αυθεντικοί από τους υπόλοιπους βρίσκουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας και μυούν σιγά σιγά τους υπόλοιπους σε αυτή την παιδική πραγματικότητα. Το σπίτι μετά από μια σειρά γκαφών δεν θα αργήσει να μεταφερθεί σε μια γιγάντια αφρισμένη πισίνα, και οι προ λίγου σοβαροί κύριοι και κυρίες να επιδίδονται σε διονυσιακής ευθυμίας εκδηλώσεις. Ευθυμία από τα σκαριά της παιδικής καρδιάς που αποκαλύπτεται σιγά σιγά με υποκινητές το προαναφερθέν ζευγάρι.

Η ταινία αποκτά μαγευτικό ρυθμό από τη σεκάνς του ελέφαντα. Η οποία είναι μια σεκάνς που μου θυμίζει πολύ τους κωμικούς σχεδιασμούς του Emir Kusturica. Χαοτικές σκηνές, άνθρωποι και χαχανητά καρναβαλιστικής ατμόσφαιρας και όλα αυτά κάτω από μια ξεσαλωτική μουσική.

Η ταινία αποτελεί μια δοξολογία για την χιουμοριστική πλευρά της ζωής. Η ταινία υπηρετεί λοιπόν αυτό που έχει υπερτονίσει. Δηλαδή πως το γέλιο κάνει την ζωή πιο υποφερτή, και απολαυστική θα προσθέσω εγώ.
Βαθμολογία 8/10