Il mistero di Oberwald

Σκηνοθεσία: Michelangelo Antonioni
Παραγωγής: Italy / Germany/ 1981
Διάρκεια: 129'

Το Il mistero di Oberwald θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια ποιητική ταινία. Με αποκορύφωμα τη θραυστή φιγούρα της Monica Vitti και την αιμόφιλη γοητεία του Franco Branciaroli. Άλλωστε, ο Antonioni, πειραματίζεται εκτενώς με το μέσο σε αυτή την ταινία. Κινηματογραφώντας, σε μια από τις πρώτες φορές που χρησιμοποιήθηκε, αποκλειστικά σε ψηφιακό μέσο. Όμως, περισσότερο από μια ποιητική ταινία, είναι μια ταινία για την ποίηση.

Αυτή δέκα χρόνια πριν έχασε τον άντρα της. Έβαλε ένα μαύρο πέπλο μεταξύ του εαυτού της και των ανθρώπων. Χωρίς καμία προθυμία. Βαριά η θλίψη την σκεπάζει. Την ακινητοποιεί στο κρεβάτι. Χωρίς καμιά παρόρμηση. Νεκρή για τον κόσμο των ζωντανών. Νεκρή για τον κόσμο των νεκρών. Ακρωτηριασμένη. Ώσπου την προσβάλλει η ποίηση. Απρόβλεπτα. Ακαριαία. Την ξεσκεπάζει απ' τις στάχτες. Φυτεύει μέσα της το ζωτικό λουλούδι. Που όλο μεγαλώνει.

Την μολύνει η ποίηση. Η ποίηση δε διαβάζεται. Ούτε γράφεται. Η ποίηση βιώνεται. Είναι μια πόρτα ανοιχτή. Μα όχι για όλους. Η ποίηση δεν τοποθετείται στο πέμπτο ράφι της βιβλιοθήκης σου. Δε διαβάζεται με πρόγραμμα κάθε Δευτέρα. Δεν είναι προσφιλής για όσους έχουν κλειδωθεί στον κόσμο τους. Για όσους έχουν σφιχταγκαλιάσει τις βεβαιότητές τους. Για όσους δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τον εαυτό τους. Για όσους δεν είναι διατεθειμένοι να συναντήσουν και να συναντηθούν μ' ένα ον ανώτερο. Με το ον του μη-εαυτού. Η ποίηση δεν έχει ταξικότητα. Περιφρονεί όλα τα σχήματα που παρεμβάλλονται για να εμποδίσουν την γυμνή αφή. Δεν χειραγωγείται η ποίηση. Μονάχα αμφιβάλλει και αμφισβητεί. Όχι με επιθετικότητα. Όχι σε ενεργητική φωνή. Μόνο για να απελευθερώσει τα πράγματα απ' το βάρος τους. Να τ' αφήσει να αιωρούνται ξανά μες το μεγάλο ουρανό. Η ποίηση αφαιρεί τα δόκιμα χρώματα. Τα προαποφασισμένα. Κοιτάζει βαθιά μέσα στα πράγματα. Κοιτάζει το χάος των χρωμάτων. Την απεραντοσύνη της φυλής τους. Μιας φυλής χωρίς φυλή και χωρίς φύλο.

Αυτήν την έχει μολύνει η ποίηση. Είναι πια ζωντανή. Κυρίως ζωτική. Και πιο πολύ ερωτευμένη. Ερωτευμένη με το καθετί που την εμπεριέχει. Ξεβούλωσαν οι αρτηρίες της. Καθετί ενέχει μια οδυνηρή αισθαντικότητα. Η ευτυχία της δεν είναι βολεμένη. Παλεύει σ' ένα χάος χρωμάτων. Κινείται απαλλαγμένη απ' τη σωρό της πανοπλίας της. Η ποίηση την έχει κυριέψει. Η ποίηση δεν έχει σχήμα. Δεν έχει μορφή. Προσομοιάζει την ομορφιά που έζησες. Πιο πολύ αυτή που θα ζήσεις. Πια είναι ζωντανή. Ελαφριά. Το βλέμμα της αγκαλιάζει ότι μπορεί να υπάρξει. Ζωντανή για τους ζωντανούς. Ζωντανή για τους νεκρούς. Γιατί η ποίηση, εκτός από ζωτική, είναι κυρίως αυτοκαταστροφική.