2 ID.iot

Σκηνοθεσία-Χορογραφία-Ερμηνεία:  Αχιλλέας Χαρίσκος, Λαμπετώ Όνσκυ
Που: Frown Tails κάθε Παρασκευή/Σάββατο/Κυριακή ως 17 Φεβρουαρίου

Λέμε συγχρονισμός. Όμως ο χρόνος δε νοείται έξω από το χώρο. Ο ένας εμπεριέχει τον άλλο.

Αυτοί είναι δύο σώματα. Δύο χώροι που κινούνται στο χρόνο και τον χώρο που τους εμπεριέχει. Κινούνται αναζητώντας τον κοινό χωροχρόνο. Τη στιγμή εκείνη που ο χώρος του ενός εμπεριέχεται στο χώρο του άλλου. Τη στιγμή εκείνη όπου χώρος του ενός δεν υπάρχει. Γιατί ο χώρος είναι ένας. Ο χώρος των δυο. Ή, το διάστημα εκείνο που ο χρόνος είναι η κοινή στιγμή.

Η κοινή στιγμή όμως δε διαρκεί. Αυτοί κινούν τους χώρους τους για να αντλήσουν μια πλήρωση μέσα από την κοινή στιγμή. Για να χωροθετηθούν στην κοινή στιγμή. Ο αυτοσκοπός τους βραχυκυκλώνει. Συγκρούονται. Δρουν. Περισσότερο αντιδρούν. Οι χειρονομίες τους πάσχουν. Πάσχουν, πασχίζουν για τον ενοποιημένο χωροχρόνο. Κινούνται μέσα στο χώρο που τους εμπεριέχει. Μέσα στους χώρους που τους εμπεριέχουν. Εκεί υπάρχουν αντικείμενα. Τα αντικείμενα είναι νεκρά. Στάσιμα. Δεν έχουν χρόνο. Αντικείμενα: δηλαδή μη χώροι. Όμως τα αντικείμενα αποκτούν χρήση. Αποκτούν κίνηση. Χρήση που δεν είναι κοινή. Χρήση εξαρτημένη από τον χώρο, δηλαδή από τους χώρους που τα κινεί. Δηλαδή αποκτούν χρόνο. Γιατί ο χρόνος δεν είναι ποτέ ίδιος. Και ο χρόνος είναι κίνηση. Η θέση τους στο χρόνο μεταβάλλεται, κι έτσι με τη σειρά τους, ακόμα και εν αγνοία τους, δημιουργούν νέους χωροχρόνους. 

Όμως ο κοινός χωροχρόνος δε διαρκεί. Οι χειρονομίες που πασχίζουν για την πλήρωση, ή τον τελειοποιημένο χωροχρόνο, παθαίνουν σύγχυση. Επαναλαμβάνονται. Διψασμένες. Πεινασμένες. Επαναλαμβάνουν: Τον χώρο και το χρόνο. Και επαναλαμβάνονται μέσα στο χώρο. Σε μια επανάληψη που τις αφαιρεί από τον εαυτό τους. Δηλαδή από το χώρο. Όμως ο χώρος επαναλαμβάνεται. Επειδή οι χώροι επαναλαμβάνονται. Επειδή τα σώματα επαναλαμβάνονται. Επειδή τα αντικείμενα επαναλαμβάνονται. Επειδή οι στιγμές επαναλαμβάνονται. Οι χωροχρόνοι επαναλαμβάνονται.  Ο χρόνος υποχωρεί. Φθίνει. Ο χώρος φθίνει. Δηλαδή οι χώροι. Δηλαδή τα σώματα σταδιακά αλλοιώνονται. Γίνονται αντικείμενα. Δηλαδή Μη-χώροι. Αντικείμενα, όχι του χώρου που τους εμπεριέχει. Αλλά των χειρονομιών που εκτελούν. Των χειρονομιών που εκτελούν σ’ επαναλαμβανόμενους χρόνους. Σε αλλεπάλληλα επαναλαμβανόμενους χρόνους. Έτσι ο χώρος, οι χώροι υποτάσσονται. Υποδουλώνονται. Υπάρχουν μόνο για να εκτελέσουν καθορισμένες χειρονομίες σ’ επαναλαμβανόμενους χρόνους. Επαναλαμβανόμενος χρόνος: δηλαδή μη- χρόνος.

Έτσι, η επανάληψη, θέτει τον χώρο και το χρόνο σε μια κατάσταση τερματική. Σε μια κατάσταση επαναλαμβανόμενα τερματική. Η επιθυμία για πλήρωση, ή για την εκπλήρωση ενός τερματικά τελειοποιημένου χωροχρόνου, οδηγεί σε μια επαναλαμβανόμενη αποτυχία. Η οποία με τη σειρά της πυροδοτεί επαναλαμβανόμενες αντιδραστικές χειρονομίες. Απαράλλακτα επαναλαμβανόμενους χώρους και χρόνους μέσα στον χωροχρόνο. Δηλαδή μη-χώρους, δηλαδή μη-χρόνους. Σταδιακά, αυτή η διεστραμμένη σχέση μας με το χώρο και το χρόνο, μας αφαιρεί από τους εαυτούς μας. Δηλαδή μας νεκρώνει. Μας υποδουλώνει σε μια επανάληψη που μας χρησιμοποιεί. Μηχανικά. Χωρίς χώρο. Χωρίς χρόνο.

2 ID.iot from aggeliki hatzi on Vimeo.