2010-2011(Part 2)

14.

Ο μεγαλομανής Aronofsky, σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του, υποφέρει την αναζήτηση της τελειότητας. Πλέον γνωρίζει: δεν αρκεί να είσαι απλά τέλειος. Οφείλεις να είσαι ο τόπος που αγκαλιάζει το λευκό και το μαύρο. Αυτό που είσαι και αυτό που δεν είσαι στην ολότητα της μίας υπόστασης. Η ταυτόχρονη ενσάρκωση του εαυτού και του αντιχώρου αυτού. Μέχρι εξαΰλωσης απείρου.

lifo
Cinefo
Two in the soup

13.

Ίσως, στις κρίσιμες καταστάσεις της ζωής νιώθεις μόνος και πως ο κόσμος μικραίνει. Η Αθηνά Τσαγγάρη υποδεικνύει το αντίθετο: συνειδητοποιείς πόσο μικρός είσαι μέσα σ' έναν τεράστιο κόσμο. Τότε, έχεις επιλογές δύο: να αφεθείς στην έξωθεν αφανιστική εξουσία ή να βαδίσεις ενδοσκοπώντας την πορεία προς τη (ανα)γέννησή σου.

thinkingonfilms
VOICE OFF
C.

12.

Πίσω απ' τα παρασκήνια, εισερχόμενος στον οίκο της, η ιστορία μοιάζει μ' ένα κακόγουστο και τραυλό αστείο. Ο Tom Hooper συκοφαντεί υπογείως, εξομοιάζοντας τον δρόμο της πολιτικής με μια σπουδή υποκρισίας.

thinkingonfilms
PostCinema
lifo

11.

Τα όνειρα που είχαμε παιδιά ξεχάσαμε σ' ένα γκαράζ. Πίναμε απ' το ποτήρι της ταπείνωσης σα φάρμακο στις δέκα η ώρα. Κάποια αόριστη στιγμή τα δεσμά της υποταγής σπάνε. Λιώνουν οι πάγοι στις αισθήσεις κάτω απ' τον ήλιο που χρυσίζει το παιδικό χορτάρι. Και ξέρεις... ποτέ δεν είναι αργά για να γράψεις το πρώτο σου ποίημα...

cinemanews
Cinemart

10.

Στο πιο επιτυχημένο κινηματογραφικό ζευγάρι της χρονιάς(Ryan Gosling-Michelle Williams) εναποθέτει ο Derek Cianfrance τον Βαλεντίνο που μαράθηκε. Εκεί που η μοναξιά ζητιανεύει τον ήλιο.

Broken Road
thinkingonfilms
cinemanews

9.

Ο Apichatpong Weerasethakul κινηματογραφεί με πρωτοφανή λιτά υλικά τη μεταφύσια ενότητα του χώρου και του χρόνου. Σ' ένα σινεμά που δε ζητά να το ερμηνεύσεις, αλλά να του παραδοθείς.

lifo
Cinessence

8.

Σ' ένα σύγχρονα άνισο περιβάλλον, οι ασθενέστεροι είναι καταδικασμένοι να χαρίζουν, μέχρι θανάτου, τα ζωτικά τους όργανα στους ισχυρούς. Εξαίρεση: πες έρωτα και ζήσε. Όχι, όχι. Μόνο, πες έρωτα...

movieworld
thinkingonfilms
Cinefo

7.

Όταν το θέαμα γίνεται εμπόριο αναρωτιέσαι, ποια η ευθύνη του θεατή, ποια του θεάματος. Εκεί που τα τέρατα και η διασκέδαση είναι μονάχα ο αντιπερισπασμός που αποκρύπτει την αληθινή τερατώδη ανθρώπινη φύση.

lifo
movieworld

6.

Ο Wim Wenders συναντά την Pina Bausch και η τρισδιάστατη κινηματογράφηση αποκτά σάρκα και οστά. Εκεί που οι καθημερινές χειρονομίες συνθέτουν ένα χορικό θαύμα. Μέσα στον ιδιότυπα εξπρεσιονιστικό κόσμο της Pina Bausch.

movieworld

5.

Όταν ξεχάσαμε να είμαστε παιδιά, η τιμωρία ήρθε με μορφή πολιτικής ασφυξίας. Αν τελικά δεν πεθάνεις στα 30, οφείλεις να βρεις έναν τρόπο να ζήσεις ανθρώπινα...

lifo

4.

Αναπολούσα με λυγμούς νοσταλγίας έναν κόσμο που χάνεται. Λιώνοντας σαν κερί μέσα στα δάκρυα μου. Κάπως έτσι θα μοιάζει η λίμνη των θαυμάτων: κερί με δάκρυα εαυτού. Αρκεί να καθρεφτίσεις το πρόσωπό σου. Μελάγχολοι ψίθυροι και ανείπωτες σιωπές.

cinemanews
kersanidis
3.

Κοιτώντας τα πράγματα από απόσταση τα βλέπεις στο πραγματικό τους μέγεθος: μικρά και ασήμαντα. Συμπαντικά μιλώντας, η ανθρωπότητα μοιάζει με παράταιρο αστείο. Ξένη για κείνη, ξένη για ό,τι. Αυταπόδεικτα η ιστορία ήταν οι λάθος ρόδες. Πόσο μάλλον, όταν η ζωή είναι ένας δρόμος που τον κάνεις με τα πόδια.

flix

2.

Υπάρχει ένας πόλεμος ψυχολογικός όταν οι υγιείς έχουν ανάγκη τους ασθενείς για να προσδιορίζονται. Οι ορισμοί μοιάζουν με κλίμακες αξιών που εξυπηρετούν μια επινοημένη τάξη. Υπάρχει ένα πρόβλημα ανθρωποκεντρικό, όταν πράττεις από φόβο και όχι από αγάπη.

filmgaze
lifo

1.

Μεταξύ ζωής και θανάτου, χρόνια τώρα, η ανθρωπότητα διάλεξε το εύκολο. Τώρα της μένει το ακατόρθωτο: να το συνηθίσει.

movieworld

2010-2011(Part 1)

Μια ανασκόπηση με τις ταινίες της σεζόν, όπως τις είδαμε και όπως, αναπόφευκτα, δεν τις είδαμε. Σε αυτόν τον συνοπτικό οδηγό περιλαμβάνονται 30 ταινίες που προβλήθηκαν στις ελληνικές αίθουσες από τις 26 Αυγούστου 2010 εώς τις 18 Αυγούστου 2011.

30.

Κινηματογραφόντας την Αθήνα μέσα από καθημερινά, αλλά και παραμελημένα παράθυρα νοσταλγίας, ο Παναγιωτόπουλος, σε πρώτο πρόσωπο, ανακαλύπτει τα όρια κινηματογράφου και διηγήματος.

29.

Ο έρωτας θα είναι πάντα εξόριστος και απρόβλεπτος. Αντώνυμος θανάτου. Μια απελευθέρωση από την (μεγαλο)αστική μουντάδα, που ο Luca Guadagnino πραγματεύεται καταφεύγοντας στους μεγάλους του Ιταλικού κινηματογράφου(σε πρώτο πλάνο Visconti, Antonioni).

post cinema
cinephilia
ΣΙΝΕΜΑ

28.

Κάτω απ' το αδιαφανές πέπλο του καπιταλιστικού σήμερα, ο Alain Corneau αφηγείται μια ιστορία από πάθη και εγκλήματα, στην πορεία του ατόμου προς τη φθορά και τον εκφυλισμό.

ni avec toi, ni sans toi
movieworld

27.

Ταξίδι και περιπλάνηση στην καρδιά ενός εκθαμβωτικού Σκανδιναβικού μουσαμά. Ο δρόμος προς τη σοφία περνάει απ' το τίποτα και κοστίζει το πάντα. Πάντα.

cine.gr

26.

Μερικές φορές τα όνειρά σου οφείλουν να πέφτουν στην Β' κατηγορία. Εκεί, που μπορείς να ελέγχεις αν αντέχεις να ονειρεύεσαι χωρίς ανταπόδωση.

lifo

25.

Όνειρο μέσα σ' όνειρο. Η παραλληλία του χρόνου, ή απλά, η αναίρεση αυτού. Εκεί που η αλήθεια χρεώνει στην πραγματικότητα έλλειψη φαντασίας. Ο Nolan και τα twist του, στο πιο μεγαλεπίβολο σχέδιο της καριέρας του.

bookpress
cinemart

24.

Ακόμα και όταν τα σχόλια μοιάζουν να περιορίζονται σε μια στενή ηθική χριστιανικής κατανάλωσης, ο κινηματογράφος, και το αλφάβητό του, δύναται να σε μυήσει στο θαύμα της Θεϊκής ανακάλυψης. Αρκεί να πιστέψεις.

Cinemanews
Cinefo
MiC

23.

Εκεί που η ικανότητα του να ξεχνάς συνδέεται με την δυνατότητα του να ποιείς. Η μνήμη μιας αίσθησης δεν είναι αίσθηση. Γεννιέσαι, πεθαίνεις. Γεννιέσαι, πεθαίνεις. Ζώντας ποιώντας τα ακαριαία διαστήματα που η φλόγα της αίσθησης διαρκεί αναμμένη.

lifo
mix grill

22.

Ο Γιάννης Οικονομίδης, πιο εσωτερικός και πιο καυστικός από ποτέ, παρατηρεί τον ταξικό αναλφαβητισμό και την κενότητα της ύπαρξης. Όταν η πάλη γίνεται συνήθεια. Και η ύλη η επιβίωση της βίας.

moody

21.

Όταν κατακτήσεις και εκπληρώσεις όλες τις πολυτέλειες του σύγχρονου πολιτισμού, η απώλεια του σημείου αγνότητας απ' όπου εκκίνησες, πριν βγεις στις ασφαλτοστρωμένες λεωφόρους της Δύσης, γίνεται μια συνθλιπτική νοσταλγία. Οι θλιμένοι παλιάτσοι της Coppola πιο τραυματισμένοι από ποτέ.

lifo
cinemanews

20.

Με πρόσημο θετικό τον Charles Bronson, φημισμένο και ως τον πιο βίαιο κρατούμενο, ο Nicolas Winding Refn παρατηρεί το υποταγμένο κουφάρι μιας κοινωνίας που μοιάζει αιώνια ανίκανη να αντισταθεί.

19.

Μεγαλεπίβολα σχέδια καταστροφής, ανθρώπων τρόπον τινά καλλιτεχνών, που επιθυμούν να κλέψουν όλη την λάμψη για τον εαυτό τους. Το πιο ανατρεπτικά φρέσκο animation της χρονιάς.

18.

Όταν το να ζεις σημαίνει να είσαι ανεπιθύμητος. Χωρίς να ξέρεις γιατί. Χωρίς να ξέρουν, στ' αλήθεια, κι εκείνοι. Ο Skolimowski, με έναν εξαιρετικό Vincent Gallo, σκηνοθετεί την εξορία της περιπλάνησης σε μια Οδύσσεια με βέβαιη Ιθάκη τον θάνατο.

flix

17.

Εκεί που η ιστορία μοιάζει με μια σκιά που σε καταδιώκει, δεν υπάρχει περιθώριο διαφυγής. Εκεί συναντάς τον Anton Corbijn(Control), μόλις στη δεύτερη ταινία του, εκεί που η αισθητική τελειότητα αγκαλιάζει τη δραματική ευρυσημία.

PostCinema
Παράλληλα Βλέμματα
lifo

16.

Mερικές συμπτώσεις, όχι και τόσο αθώες, επιβεβαιώνουν πως η ψυχρότητα δεν είναι στον ουρανό αλλά εντός μας. Από 'κει εκκινει μια άγρια ιστορία επιβίωσης με φόντο τον σαγηνευτικό αρκτικό ωκεανό. Μερικά καλοκαίρια δεν ξέρεις πως θα τελειώσουν...

movieworld

15.

Σιωπά η ψυχή; Ποιο το σημείο βρασμού της θάλασσας; Έφτασα στα άκρα της γης. Εκεί που οι λυγμοί γίνονται δάκρυα. Εκεί που οι στάχτες δε μαραίνουν τις αναμνήσεις.
Εσύ που είσαι;

Παράλληλα Βλέμματα
movieworld
Cinefo

Crime d'amour

Σκηνοθεσία: Alain Corneau
Παραγωγής: France / 2010
Διάρκεια: 104'

Η Isabelle(Ludivine Sagnier) είναι νέα, έξυπνη, φιλόδοξη, ανερχόμενη. Πετυχαίνει εξαιρετικές εργασιακές επιδόσεις και εξασφαλίζει άκρως σημαντικά αποτελέσματα για την πολυεθνική στην οποία εργάζεται. Η ευφυΐα μπορεί να φαντάζει το κατάλληλο όπλο για την επιτυχία, ενίοτε και για την καταστροφή, όμως, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί το όχημα για την αναγνώριση. Για την αναγνώριση χρειάζεται εξουσία. Την εξουσία, όντας χρόνια διευθύντρια, κατέχει η Cristine(Kristin Scott Thomas). Η οποία, με πονηρές και ταυτόχρονα σαρκοφάγες πρακτικές, κατοχυρώνει ιδιοκτησιακά το μεγαλύτερο μέρος των ημερών και των έργων της υφιστάμενής της Isabelle, καρπώνοντας έτσι τη μεγαλύτερη μερίδα αναγνώρισης στους υψηλούς κύκλους της εταιρίας.


Η άβγαλτη Isabelle βρίσκεται διαρκώς κάτω απ' τη σκιά του αφεντικού της, αδυνατώντας να διεκδικήσει την πατρότητα των όσων πετυχαίνει για τον όμιλο. Όταν, όμως, θα διαπράξει ένα καλοσχεδιασμένο και βλοσυρό έγκλημα, τα πράγματα αλλάζουν. Η παραπάνω συνθήκη, μοιάζει με ένα ικανό εργαλείο στα χέρια της. Και αυτό γιατί για πρώτη φορά, ο δρόμος για την πνευματική αναγνώριση, προϋποθέτει το να χρεώσει το έργο και τις πράξεις της σε κάποιον άλλο. Για να κατοχυρώσει πνευματικά την υπογραφή της, οφείλει να την διαψεύσει. Αν μη τι άλλο, έχει την εμπειρία σύμμαχο σε αυτό.

Μ' έναν πρωτοφανή μονταζιακό σφυγμό και μια εντυπωσιακά "to the point" σκηνογραφία, ο Alain Corneau αφηγείται σχεδόν χειρουργικά μια ιστορία πάθους και παθών, σημαδεμένη από ίντριγκες, έρωτες, ανατροπές. Πίσω όμως από την άψογα σφυρηλατημένη πλοκή, η δραματουργία διαποτίζεται από ένα συνεχές σχόλιο για τον οικονομισμό και την εποχή που βιώνουμε. Ο πυρήνας των επιχειρήσεων παρουσιάζεται σαν ένα σαρκοφάγο τέρας. Μια ανταγωνιστική παλαίστρα. Όπου ο δρόμος για την επιτυχία χαράσσεται πάνω στη διαστροφή και στην υποκρισία. Ένας δρόμος που ωθεί είτε στην ψυχική διάλυση, είτε στην συναισθηματική/υπαρξιακή εκκένωση. Σε κάθε περίπτωση αφανισμός.


Και το Crime d' amour θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελούσε την έκπληξη της χρονιάς. Αρκεί ο Alain Corneau να έπαιζε τον σωστό συνδυασμό στο 1-2 της Ludivine Sagnier με την Kristin Scott Thomas. Καθώς η αξιοπρεπής Ludivine φαντάζει επιεικώς αδύναμη στο να κουβαλήσει το βάρος αυτής της ταινίας όταν η Kristin αποχωρεί. Σκιές, πάθη, εγκλήματα μέσα σ' ένα περιβάλλον ψυχρό. Σ' ένα περιβάλλον που σ' αφαιρεί. Σ' ένα περιβάλλον που δυσκολεύεσαι να αναγνωρίσεις το πρόσωπό σου. Πόσο μάλλον, το τι ανήκει σε αυτό...

Ευριδίκη Β.Α. 2037

Σκηνοθεσία: Νίκος Νικολαΐδης
Παραγωγής: Greece West Germany / 1975
Διάρκεια: 100'

Ευριδίκη είναι το όνομα μιας γυναίκας που έχει πεθάνει πριν πολύ καιρό, και βασανίζεται από την ασθένεια του να μην το ξέρει…


Υπάρχουν αναμφίβολα πολλοί τρόποι να πεθάνει κανείς. Μπορείς με ένα κομμάτι γυαλί να σχίσεις τα φλεβοδρόμια του αίματος. Μπορείς σε μια θηλιά σχοινί να φράξεις την ανάσα. Μπορείς να βιδώσεις μια σφαίρα στον κρόταφο. Αλλά αναμφίβολα, ο πιο αμετάκλητος θάνατος, είναι εκείνος κατά τον οποίο απαγορεύεις στον εαυτό σου, το άγγιγμα του άλλου. Τον έρωτα. Εκείνος κατά τον οποίο θ(ε)ωρείς ό,τι εξωτερικό ως επικίνδυνο. Εκείνος που εγκαταλείπεσαι εντός σου, σε μια βαθμιαία συρρίκνωση όλο και πιο βαθιά. Ο πιο αμετάκλητος θάνατος είναι αυτός που γίνεσαι ο ίδιος εντάφιο του εαυτού σου.

Ο Νίκος Νικολαΐδης στην πρώτη του απόπειρα, μια παθιασμένη ταινία, σκιαγραφεί το πορτραίτο του οριστικά διεστραμμένου ανθρώπου. Μια γυναίκα, ερμητικά κλεισμένη στο σπίτι της, έχει μονωθεί και απομονωθεί πλήρως. Όντας σε τηλεφωνική επικοινωνία με την απολυταρχική, και ενίοτε σαδιστική εξουσία του κράτους, αναμένει πειθήνια την επικείμενη μετακόμισή της. Έχει τυλίξει τις αποσκευές της με νάιλον, εφάμιλλο με αυτό που 'χει τυλίξει τον εαυτό της χρόνια τώρα. Αμυντική σε επαφή όποια. Έχει σφραγίσει τις πόρτες, έχει μπαζώσει τα παράθυρα. Κρατάει μακριά, με νύχια και δόντια, ό,τι κατοικεί εκτός της. Για αυτήν, ο έξω κόσμος είναι μονάχα μια απειλή. Οι μόνες αποδεκτές εισροές, είναι οι ίδιες της οι εκροές. Τρέφεται με εμέσματα εαυτού.


Ο Νίκος Νικολαΐδης, προσφεύγοντας και στο αλφάβητο ταινιών ψυχορραγούσων γυναικών(Repulsion, L' eclisse, Il deserto rosso κλπ), και με την καταλυτική ερμηνεία της Vera Tschechowa, κινηματογραφεί έναν οπτικό εφιάλτη ψυχικής διάλυσης, βάζοντας εκ σύστασης το τεράστιο στίγμα του στην ελληνική κινηματογραφία. Στην Ευριδίκη Β.Α. 2037 τα πάντα είναι εγκιβωτισμένα σε κάδρα ασφυξίας. Κάδρα που οφείλουν την εσωτερικότητά τους και στην εξαιρετική σκηνογραφική επιμέλεια της Μαρί-Λουίζ Βαρθολομαίου. Την ίδια ώρα που η Vera Tschechowa τοποθετεί ιδανικά κορμί και εκφράσεις σε συνθήκη καταναγκασμού. Εσωτερικοί καταναγκασμοί που ασκούν μια εκκωφαντική βία στα σεξουαλικά ένστικτα, στις αναζητήσεις, στη φαντασία, στη μνήμη. Βία, βία, βία. Με αποτέλεσμα, όλα να επιζητούν την ικανοποίηση μέσα από οδούς ατομικού αυνανισμού και διεστραμμένες φόρμες.


"Θα μου φέρεις και τις φωτογραφίες, αυτές που έβγαλα, στο μέρος εκεί που δεν πήγα ποτέ..."

Για αυτή την Ευριδίκη δεν υπάρχει Ορφέας, δεν υπάρχει λύτρωση. Ο έρωτας είναι εξόριστος. Ο έρωτας δε ζυγώνει το θάνατο. Και ακόμα πιο μαρτυρική απ' τον ίδιο τον θάνατο, είναι η άγνοια αυτού. Τότε που είσαι αναγκασμένος να υπομένεις τη ζωή μέσα από μια νεκρή ύπαρξη. Ζώντας με εγκατάλειψη θανάτου.

Nostalghia

Σκηνοθεσία: Andrey Tarkovskiy
Παραγωγής: Italy / Soviet Union / 1983
Διάρκεια: 125'

Είδα έναν άντρα να λαμπαδιάζει στη μέση της πλατείας. Κοίτα τι όμορφα που καίγεται, μου έλεγε ο πατέρας. Στο καφενείο, λίγα μέτρα πιο κάτω, ναι, σίγουρα μόνο λίγο μέτρα πιο κάτω, έλεγαν ήταν τρελός. Την άλλη μέρα δε μιλούσαν για αυτόν. Είναι τότε που πείστηκα πώς οι τρελοί έχουν αποκλειστικό δικαίωμα στη λήθη.

Για να υπάρχουν τρελοί θα υπάρχουν και κανονικοί, σκέφτηκα. Γιατί είναι κανονικοί οι κανονικοί; Γιατί είναι υγιείς οι κανονικοί; Χαρακτηρίζεις τρελό, αλλόκοτο, ψυχικά διαταραγμένο ό,τι εκτείνεται έξω απ' τους βέβαιους τρόπους και τις πρακτικές σου. Ό,τι ακλόνητα χαρακτηρίστηκε ως τρελό το καταδικάζεις σε μια απομονωτική εξορία Καιάδα. Στην αλησμόνητη μοναξιά του. Ταυτόχρονα, σου αυτεξασφαλίζεις τη βολική θέση του να μην αναζητάς, του να μην αγγίζεις αυτό που τρελό κατονόμασες. Είναι υγιές αυτό τώρα;


Και τι είναι δηλαδή κανονικό; Ένα προκαθορισμένο χωράφι αποδεκτών κινήσεων; Ναι, συμπεριφορές ρυθμισμένες στον χρόνο του συνηθισμένου. Άνθρωποι που φτύνουν το αίμα τους σε σκοτεινά βάραθρα, που αφαιρούν το πρόσωπό τους, που απαλλάσσονται απ' ότι διασχίζει τα σωθικά τους, μόνο και μόνο για να φορέσουν ό,τι φαντάζει αποδεκτό στη δεξίωση των κανονικών. Χρόνος νεκρός από χρόνο νεκρό. Εκεί που η επανάληψη γίνεται συνήθεια. Και η συνήθεια επανάληψη. Χρόνος νεκρός. Κανονικός είναι να είσαι ξένος προς τον εαυτό σου. Ξένος προς τη χώρα των αισθήσεων.


Εμένα οι νοσταλγίες μου είναι φαντάσματα σε ξεθωριασμένους ναούς. Κραυγές σπαρακτικές με σημείο βρασμού το αίμα. Εμένα οι νοσταλγίες μου είναι το νερό που πληγώναμε κάτω από φύλλα Φθινοπώρου. Ένα παιδί στο πλατύσκαλο κάποιου πράγματος. Ένα κερί που λιώνει από αγάπη. Νοσταλγώντας το χαμένος χρόνο. Μια γυναίκα τρελή από έρωτα. Εμένα οι νοσταλγίες μου είναι ζωή και πόνος. Νοσταλγίες σε εξορία ονείρου.


Εγώ θα δίνω μια ευκαιρία στο ανύπαρκτο. Θα πιστεύω στο απίστευτο. Θα το κάνω υπαρκτό. Εγώ θα διασχίζω μ' ένα κερί αγιασμένα λουτρά. Θα σαρκώνω τα σωθικά και τα πρόσωπα που πουλήσατε στο κανονικό σας προσωπείο. Θα είμαι αυτός που δεν είναι. Μ' ένα κερί αναμμένο θα διασχίζω λερωμένα λουτρά. Δε θα με νοιάζει αν σβήσει, αν δε σβήσει. Εγώ θα δίνω μια ευκαιρία στο ανύπαρκτο. Θα το κάνω υπαρκτό.

Είδα έναν άντρα να λαμπαδιάζει στη μέση της πλατείας. Οι άλλοι κοιτούσαν χωρίς να βλέπουν. Τις στάχτες του, τις σκόρπισε ο άνεμος. Οι άνθρωποι αδιάφορα τίναζαν τη σορό του απ' το πέτο. Τα δάκρυα που έκλαιγε δεν έκαψαν κανένα.

...Τα ανείπωτα μένουν αλησμόνητα...

The King's Speech

Σκηνοθεσία: Tom Hooper
Παραγωγής: England/ Australia / 2010
Διάρκεια: 118’

Ένας ιστοριολόγος θα διέκρινε πως το The King’s Speech εξελίσσεται σε μια περίοδο εξέχουσας ιστορικής σημασίας για την ανθρωπότητα. Παραμονές Β’ Παγκοσμίου, Χίτλερ, Μπολσεβίκοι, Αμερική. Αλλαγές πρωθυπουργιών στις μεγάλες Δυνάμεις. Διάδοχες στο στέμμα της Βρετανικής βασιλείας. Στέψεις, μη στέψεις. Κι όμως, ένας καλλιτέχνης δικαιούται –έχει το δικαίωμα, πως να το πω- να τα φτύσει όλα, και να ασχοληθεί με την ορθοφωνία ενός τραυλού βασιλιά, και την ανάγκη να εκφωνηθεί ένας λόγος καθαρά και ακέραια. Έτσι, το ιστορικό υπόβαθρο, που υπάρχει χωρίς να υπάρχει, είναι ενθρονισμένο αδιάφορα στο βάθος πεδίου των φλουταρισμένων κάδρων. Απολαμβάνοντας μια αποστασιοποιημένη ευαισθησία που τα καταφέρνει τέλεια στο να αποσοβεί την κριτική παράλυση και τον φανατισμό που θα επέφερε μια σχηματικοποιημένη καρικατούρα, για παράδειγμα, ή ένας πιο λαϊκός τόνος ειρωνείας. Όπως και να ‘χει, στην καρδιά αυτού του δράματος έχουμε έναν τραυλό βασιλιά και το λογοθεραπευτή του. Τίποτα άλλο.


Μπορεί η ταινία να αναφέρεται περίπου στην τέταρτη δεκαετία του 20ου αιώνα, να εμπεριέχει βασιλείες και πολέμους, ωστόσο στην πραγματικότητα, οι διαστάσεις της είναι πολύ πιο κοντινές για τον Tom Hooper. Και αυτό γιατί και τα 118 λεπτά μπορούν να ειδωθούν σαν ένα masterclass σκηνοθεσίας ηθοποιών. Ουσιαστικά ο Tom Hooper εξουσιοδοτεί τον Geoffrey Rush με το όνομα Logue να σκηνοθετήσει τον ηθοποιό Collin Firth στο όνομα του βασιλιά Γεωργίου 6ου. Κι αυτό είναι όλη η ταινία. Η αγωνιώδη προσπάθεια του Logue να απελευθερώσει τον Γεώργιο τον 6ο, και όλες τις σκιές του παρελθόντος από μέσα του. Να κατευθύνει ψυχοσωματικά τις κινήσεις του, ώστε να προετοιμάσει και να αποσπάσει την τέλεια ερμηνεία. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Logue για να θεραπεύσει τον τραυλισμό του βασιλιά καταφεύγει στην παιδική ηλικία. Εικάζεται, πως ένα παιδί είναι ο καλύτερος ηθοποιός. Σ’ ένα παιδί, οι χαραμάδες της ύπαρξης είναι ακόμα κλειστές, αμύνονται και δεν εισπνέουν όλες εκείνες τις δεδομένες αντιλήψεις του κόσμου και του περιβάλλοντος. Τα ερεθίσματα που φυλακίζουν και επιβάλλουν τη λογοκρισία της συμμορφωμένης συμπεριφοράς. Η ελεύθερη συμπεριφορά είναι αυτό που επιδιώκει ο σκηνοθέτης. Όχι από τον εαυτό του(ο Logue στο The King’s Speech είναι ένας ατάλαντος ηθοποιός, εκτός από λογοθεραπευτής), αλλά από τους άλλους. Κι όταν κατευθύνει τον ηθοποιό του, όλα τα υπόλοιπα μέλη της παράστασης εξασθενούν, θολώνουν. Μένει μόνο ο ηθοποιός και ο σκηνοθέτης. Η ανάγκη της ανακάλυψης του ιδανικού εαυτού, και της τέλειας ερμηνείας του κειμένου.


Κι αν κατά τη διάρκεια της «εκμάθησης» υπάρχουν και 2-3 ευκολίες, μην είστε αυστηροί στις πρακτικές του μαέστρου. Σκοπός, όταν η σκηνή θα κλείσει, όταν η αυλαία θα πέσει, λίγο πριν το χειροκρότημα, να έχουν όλοι• πεισθεί.