The King's Speech

Σκηνοθεσία: Tom Hooper
Παραγωγής: England/ Australia / 2010
Διάρκεια: 118’

Ένας ιστοριολόγος θα διέκρινε πως το The King’s Speech εξελίσσεται σε μια περίοδο εξέχουσας ιστορικής σημασίας για την ανθρωπότητα. Παραμονές Β’ Παγκοσμίου, Χίτλερ, Μπολσεβίκοι, Αμερική. Αλλαγές πρωθυπουργιών στις μεγάλες Δυνάμεις. Διάδοχες στο στέμμα της Βρετανικής βασιλείας. Στέψεις, μη στέψεις. Κι όμως, ένας καλλιτέχνης δικαιούται –έχει το δικαίωμα, πως να το πω- να τα φτύσει όλα, και να ασχοληθεί με την ορθοφωνία ενός τραυλού βασιλιά, και την ανάγκη να εκφωνηθεί ένας λόγος καθαρά και ακέραια. Έτσι, το ιστορικό υπόβαθρο, που υπάρχει χωρίς να υπάρχει, είναι ενθρονισμένο αδιάφορα στο βάθος πεδίου των φλουταρισμένων κάδρων. Απολαμβάνοντας μια αποστασιοποιημένη ευαισθησία που τα καταφέρνει τέλεια στο να αποσοβεί την κριτική παράλυση και τον φανατισμό που θα επέφερε μια σχηματικοποιημένη καρικατούρα, για παράδειγμα, ή ένας πιο λαϊκός τόνος ειρωνείας. Όπως και να ‘χει, στην καρδιά αυτού του δράματος έχουμε έναν τραυλό βασιλιά και το λογοθεραπευτή του. Τίποτα άλλο.


Μπορεί η ταινία να αναφέρεται περίπου στην τέταρτη δεκαετία του 20ου αιώνα, να εμπεριέχει βασιλείες και πολέμους, ωστόσο στην πραγματικότητα, οι διαστάσεις της είναι πολύ πιο κοντινές για τον Tom Hooper. Και αυτό γιατί και τα 118 λεπτά μπορούν να ειδωθούν σαν ένα masterclass σκηνοθεσίας ηθοποιών. Ουσιαστικά ο Tom Hooper εξουσιοδοτεί τον Geoffrey Rush με το όνομα Logue να σκηνοθετήσει τον ηθοποιό Collin Firth στο όνομα του βασιλιά Γεωργίου 6ου. Κι αυτό είναι όλη η ταινία. Η αγωνιώδη προσπάθεια του Logue να απελευθερώσει τον Γεώργιο τον 6ο, και όλες τις σκιές του παρελθόντος από μέσα του. Να κατευθύνει ψυχοσωματικά τις κινήσεις του, ώστε να προετοιμάσει και να αποσπάσει την τέλεια ερμηνεία. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Logue για να θεραπεύσει τον τραυλισμό του βασιλιά καταφεύγει στην παιδική ηλικία. Εικάζεται, πως ένα παιδί είναι ο καλύτερος ηθοποιός. Σ’ ένα παιδί, οι χαραμάδες της ύπαρξης είναι ακόμα κλειστές, αμύνονται και δεν εισπνέουν όλες εκείνες τις δεδομένες αντιλήψεις του κόσμου και του περιβάλλοντος. Τα ερεθίσματα που φυλακίζουν και επιβάλλουν τη λογοκρισία της συμμορφωμένης συμπεριφοράς. Η ελεύθερη συμπεριφορά είναι αυτό που επιδιώκει ο σκηνοθέτης. Όχι από τον εαυτό του(ο Logue στο The King’s Speech είναι ένας ατάλαντος ηθοποιός, εκτός από λογοθεραπευτής), αλλά από τους άλλους. Κι όταν κατευθύνει τον ηθοποιό του, όλα τα υπόλοιπα μέλη της παράστασης εξασθενούν, θολώνουν. Μένει μόνο ο ηθοποιός και ο σκηνοθέτης. Η ανάγκη της ανακάλυψης του ιδανικού εαυτού, και της τέλειας ερμηνείας του κειμένου.


Κι αν κατά τη διάρκεια της «εκμάθησης» υπάρχουν και 2-3 ευκολίες, μην είστε αυστηροί στις πρακτικές του μαέστρου. Σκοπός, όταν η σκηνή θα κλείσει, όταν η αυλαία θα πέσει, λίγο πριν το χειροκρότημα, να έχουν όλοι• πεισθεί.