XXY

Σκηνοθεσία: Lucía Puenzo
Παραγωγής: Argentina / Spain / France / 2007
Διάρκεια: 87'

Με ακρίβεια πιστοποιητικού γεννήσεως, γεννιόμαστε είτε άντρες είτε γυναίκες. Απ' τη στιγμή της διαπίστευσης της βιολογικής έκφανσης(αρσενικής ή θηλυκής) πάνω μας, κινητοποιούνται ακαριαία μια σωρεία κοινωνικών παραγόντων για την επίτευξη της συμφωνίας μας με το βιολογικό μας φύλο, και ταυτόχρονα τον ευνουχισμό της αλλόφυλης πλευράς μας. Με σημαιοφόρο την οικογένεια, την εκπαίδευση και την εργασία να έπονται, τα αγόρια παρακινούνται να ανακαλύψουν την αντρική τους πλευρά, τα κορίτσια τη γυναικεία τους, με την ετερόφυλη πλευρά, σε εκάστοτε περίπτωση, να απωθείται σε εξόριστες και ανέγγιχτες συντεταγμένες. Μέσα από αυτή την προδιαγεγραμμένη διαδρομή, κάθε άτομο, ούτως ώστε να είναι κοινωνικά αποδεκτό, ενθαρρύνεται να καταλήξει σε μια σεξουαλική κανονικότητα. Όπου ως κανονικότητα, η κοινωνία διατάσσει τη συμμόρφωσή μας στο κοινωνικό και σεξουαλικό προσωπείο που έχει αποφασιστεί σύμφωνα με τη βιολογική απόχρωσή μας.


Για τον ήρωα/ηρωίδα της Lucía Puenzo τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Ο Alex, ή η Alex -η βιολογία δεν έχει αποφασίσει ακόμα- είναι ερμαφρόδιτη(στη συνέχεια του κειμένου θα υιοθετηθεί η χρήση θηλυκού γένους για λόγους συγγραφικής οικονομίας). Όντας μισή άντρας μισή γυναίκα, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες υπάρξεις, είναι ελεύθερη να ανακαλύψει τόσο τη γυναικεία όσο και την αντρική της πλευρά. Τόσο την αντρική όσο και τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Η ερμαφρόδιτη της ιδιαιτερότητα, της εξασφαλίζει το προνόμιο της φυλετικής ελευθεροσύνης. Όμως, όπως αναδείξαμε στην πρώτη παράγραφο, ο φυλετικός διαχωρισμός, που εκτείνεται πέρα απ' τα όρια της βιολογίας, δεν είναι παρά ένα κοινωνικό επινόημα, ένα κοινωνικό δημιούργημα. Ως αποτέλεσμα, η κοινωνία δεν μπορεί να αποδεχτεί ούτε να επιτρέψει αυτή τη διττή φυλετική φύση στην Alex. Για την κοινωνία η Alex δεν είναι ούτε άντρας, ούτε γυναίκα. Είναι τέρας.


Το XXY της Lucia Puenzo, που βραβεύτηκε και στις Κάννες μεταξύ άλλων, είναι μια ταινία για την ελευθεριακή αναζήτηση της σεξουαλικότητας κόντρα στην μονήρη σεξουαλική κανονικότητα που επιβάλλουν, κυρίως, οι κλειστές κοινωνίες. Και αν κάθε ταινία, με όριο τον φιλμικό της χωροχρόνο, επιτυγχάνει να φτιάχνει ένα νέο κόσμο, το XXY απαιτεί έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα εκτίθενται ανεξαρτήτως φύλου και επί ίσοις όροις στην εκάστοτε εσωτερική έκφανση της ύπαρξης τους. Ένας άνθρωπος, είτε άντρας είτε γυναίκα, ενέχει τόσο μια γυναικεία όσο και μια αντρική πλευρά. Ή για να το θέσω καλύτερα, κάθε ύπαρξη στεγάζει εντός της χαρακτηριστικά, ορμές και στοιχεία που εκτείνονται σ' ένα ποικιλόχρωμο συνεχές. Χαρακτηριστικά, ορμές και στοιχεία που οφείλουν να απεξαρτητοποιηθούν απ' τον περιοριστικό χαρακτηρισμό του γυναικείου ή του αντρικού, ώστε να καταστούν ελεύθερα προσβάσιμα.


Το XXY με τη λερωμένα γαλάζια φωτογραφία και με τις ασφυκτικές ατμόσφαιρες παρατηρεί το ανθρώπινο σώμα και την ανθρώπινη ύπαρξη σε μια κατάσταση άφυλη, ή καλύτερα, σε μια κατάσταση αμφίφυλη. Κοιτάζει με αποστροφή τους κοινωνικούς εξαναγκασμούς και αντιτίθεται σε παράδοξα εγκεφαλoπληγικούς ορισμούς όπως: φυσιολογικός, κανονικός, σεξουαλική κανονικότητα. Διεκδικεί το χώρο όπου ότι αποκαλούμε τερατώδες θα μοιάζει ανθρώπινο. Έναν χώρο πνευματικής απελευθέρωσης και στερεοτυπικής απαγκίστρωσης. Έναν χώρο, όπου οι άνθρωποι θα είναι πιο τολμηροί, και πιο ο εαυτός τους.