The Big Chill

Σκηνοθεσία: Lawrence Kasdan
Παραγωγής: USA / 1983
Διάρκεια: 105'

Τον κόμπο μου τον έχω φτιάξει πρόχειρα. Ποιητής εκ του προχείρου. Κοιτώ τους ανθρώπους στα μάτια. Πιο πολύ αυτούς που αγάπησα. Ξέρω, δε χωράω πουθενά. Μ' αηδιάζει αυτός ο κόσμος. Η ανατροφή του. Οι πληγωμένες εφηβικές ιδέες. Το πρώτο βολικό κουστούμι που σπεύδετε να φορέσετε. Οι high class ζωές σας και τα τόσα σπασμένα νεύρα. Οι πουλημένες μέρες. Η υπακοή στο μονόδρομο. Τις ευκαιριακές ευκαιρίες τις έχω γραμμένες. Εγώ δε μίλησα ποτέ για επαναστάσεις. Κι αυτές γραμμένες τις έχω. Ζητάω μόνο το λίγο και τ' άπειρο, ένα καλό επιδόρπιο, παχιά αυτοσχέδια τσιγάρα και μια γυναίκα με βαθιά μάτια κι ώριμη σιωπή.


Ξέρω, τώρα που ο κόμπος σφίγγει, που οι αρτηρίες μου κλείνουν, αυτό είναι το δώρο μου. Σε εμένα, σ' εσάς; Δε ξέρω. Όμως, θα μαζευτείτε πάλι. Πάει καιρός που συναντιόμαστε μόνο όταν γιορτάζει κανείς, ή όταν γεννιέται ή πεθαίνει. Έτσι λέτε είναι όλες οι ενήλικες παρέες. Στη μέση υποχρεώσεις. Ας είναι. Ας είναι ο κόμπος μου η αφορμή να συναντηθείτε. Θα θυμηθείτε το παρελθόν σας. Θα το οικειοποιηθείτε. Και με τον αέρα των ευφάνταστων επαγγελμάτων σας -τηλεστάρ, οικονομολόγοι, στελέχη, μεγαλοδημοσιογράφοι- θα τσαμπουνάτε ιστορίες εφηβείας με αυτάρεσκο στυλ. Ξέρεις, όταν βηματίζεις πολύ στους μονόδρομους, φτάνεις σ' ένα σημείο που σκεπάζεις τους καθρέφτες για να μη θυμάσαι ποιος είσαι. Εκεί του παρελθόντος οι κορνίζες, μοιάζουν με ευεργέτισσες. Ένα ικανό λίφτινγκ. Εγώ, πάντως, θα είμαι ανάμεσά σας αόρατος. Μπορεί και ορατός. Σαν σκηνοθέτης πίσω από κάμερα, σαν ουρανός στον αέρα. Θα σας κοιτάω. Θα πονάω. Θα είστε η σαδιστική επαλήθευσή μου: δε χωράω πουθενά.


Ο κόμπος μου έσφιξε το δίχως άλλο. Σημείωμα δεν θα αφήσω. Σιχαίνομαι τόσο την ανθρώπινη αναξιοπρέπεια που ζητιανεύει μεταθανάτια λάμψη. Θα σας αφήσω να με κατηγορήσετε και για αυτό: που δε σας εξήγησα. Τι να σας εξηγήσω; Τα χέρια σας μουδιασμένα, οι αφές σας ξένες. Πως να αισθανθείτε; Θα σας επιτρέψω για τελευταία φορά να με τοποθετήσετε στην απόσταση που μου πρέπει, για να με αναλύσετε. Σαν έκθεμα στη δίνη του λόγου σας. Αστείο! Της πρέπει μια αποξένωση της ανάλυσης. Που δε θα μ' αγγίζετε δε θα 'ναι πρόβλημα. Ας γίνω ακόμα μια φορά η αφορμή για να προβάλλετε τους λαμπρούς εαυτούς σας. Ίσως η λογική να είναι και το αντίδοτό σας. Κάποιος είπε ότι βάζει πάντα σε τάξη το χάος.

Να δεις που οι πιο διεφθαρμένοι θα κατηγορήσουν τον εαυτό τους. Έχουν την εμμετική τάση να τα περιστρέφουν όλα γύρω τους. Θα αυτενοχοποιηθούν που μου απομακρύνθηκαν, και που μου επέτρεψαν να φτάσω στην έσχατη πράξη. Μου φέρνει κιόλας θυμηδία ο λόγος τους, η άγνοια τους, οι χαρακτηρισμοί τους. Λες και δεν ήμουν εγώ αυτός που απομακρύνθηκα, λες και δεν ήμουν εγώ αυτός που δε τους άντεχε. Αυτούς και τις δυσανάπνευστα εφαρμοστές ζωές τους. Κι όμως. Θα είμαι ακόμα ανάμεσά τους. Κι ας μη με βλέπουν. Θα αποστρέφομαι τις επαναστάσεις, τις μεγάλες ιδέες και τα τρομαγμένα όνειρα. Θα αναζητώ ακόμα το λίγο και τ’ άπειρο. Ένα καλό επιδόρπιο. Τα παχιά αυτοσχέδια τσιγάρα. Και τη γυναίκα με τα βαθιά μάτια και την ώριμη σιωπή.