Ροζ

Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Βούλγαρης
Παραγωγής: Greece / 2006
Διάρκεια: 95'

Ο Βασίλης(Αλέξανδρος Βούλγαρης) είναι ένα ιδιαίτερο παιδί. Μεγαλώνοντας παραμένει διαφορετικός και μετά την ενηλικίωση. Εξωτερικά μαζεμένος. Εσωτερικά πλημμυρισμένος με μια εύθραυστη ωριμότητα. Ότι αγγίζει τον πληγώνει: η τρέλα της υπερκινητικής ευαισθησίας. Μα θα ήταν διαφορετικά, και χειρότερα επίπονα, αν ήτανε αλλιώς. Ο κανονικός κόσμος είναι εξαιρετικά κανονικός για αυτόν. Σκέτο αδιέξοδο. Super ήρωες που φτύνει η τηλεόραση, γονείς που είναι μαζί, ή δεν είναι, γιατί πρέπει. Άνθρωποι που κυνηγούν καριέρες γιατί πρέπει. Όλα τόσο ξένα. Ο Βασίλης είναι ανήμπορος να εκφραστεί μέσα σ' αυτόν τον κόσμο. Αυτός μόνο να αισθάνεται ξέρει στα διαλλείματα και τις παύσεις του. Η ζωή υπάρχει στις έσω συγκινήσεις του. Αλλά και ο ίδιος ο κόσμος των κανονικών είναι ανίκανος να σκύψει πάνω του, να τον συμπεριλάβει. Για τον Βασίλη, παράδεισος και γεύση από ροζ, γίνεται η εντεκάχρονη Snezana(Romanna Lobats) από την Ουκρανία. Η σχέση τους είναι όλο, και σίγουρα όχι κανονική.


Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης δεν προσάπτει στην παιδικότητα τα μελωμένα που αποδίδουν οι κανονικοί. Η Snezana είναι ένα παιδί ώριμο, βγαλμένη απ' το σκοτεινό παραμύθι ενός καταραμένου ποιητή. Αυτό που την κάνει παιδί -όχι δεν είναι η ηλικία- είναι ο τρόπος που δέχεται της πληγές της ζήσης. Τις στεγάζει στην πιο υγρή την πιο νωπή μορφή. Με αυθόρμητη έλξη. Δεν σχηματίζει τις απωθητικές αντανακλαστικές άμυνες των ενηλίκων. Κι ούτε οχυρώνεται σε αβίωτες κάμαρες για να εξομαλύνει τη ζάλη των αισθήσεων. Όλα αυτά επιτρέπουν στο Βασίλη να νιώθει ελεύθερος πλάι της. Ένα δωμάτιο να απογυμνωθεί. Μια επικοινωνία να ανθίζει. Σκοτεινή, αμφίβολη και αβέβαιη, όπως της πρέπει της Άνοιξης. Η Snezana για αυτόν δεν είναι απλά μια διέξοδος. Είναι η απόλυτη ηρωίδα στις φαντασιώσεις των αισθήσεων.

Και ο Αλέξανδρος Βούλγαρης καταφέρνει να αποτυπώσει με μοναδικό τρόπο τη μελαγχολία των δύο. Σκηνοθετεί ιδανικά τον εαυτό του. Οι κυρτωμένες πλάτες, το τραύλισμα στη φωνή, τα νεκρά κρεμασμένα χέρια, οι επιπόλαιες λέξεις, το μονίμως χαμηλωμένο βλέμμα μεταγγίζουν μια εκκωφαντική γεωμετρία συναισθημάτων. Την ίδια στιγμή που τα διψασμένα μάτια της εκπληκτικής Romanna Lobats, είναι ιδιοσυγκρασιακά πρόθυμα να απορροφήσουν τον κόσμο (του).


Τον Βασίλη, όπως και τον σκηνοθέτη, σ' αυτή την ταινία τον απασχολούν οι ανθρώπινες σχέσεις. Δεν υπάρχει φιλία, έρωτας, μητρότητα, αγάπη. Κι αν υπάρχουν, ποιος ο λόγος να τα κλείνουμε σε κουτιά; Όλα υπάρχουν, αν υπάρχουν, γιατί υπάρχουν ελεύθερα. Στο Ροζ η αντισυμβατική πρωταγωνιστική σχέση αναπτύσσεται ελεύθερα. Ανθίζει επειδή ανθίζει. Δεν υπάρχουν ούτε κίνητρα ούτε απαιτήσεις. Η επαφή των δύο είναι αδιαμφισβήτητη. Σώματα δίχως σώματα, άρρηκτα ενωμένα. Οι σάρκες δεν αγγίζονται. Είναι τα άυλα χνώτα που ενώνονται, η πιο ακριβή αφή. Το "είναι" μεγαλώνει, κι απλώνει μέσα τους, σαν πληγή.

Ίσως μια επαφή κανονική, χείλος με χείλος, βλέμμα χωρίς βλέμμα, λέξεις χωρίς σιωπή, να τιμωρούσε τη θεότητα της ροζ ευαισθησίας στην άνευ επιστροφής καταδίκη του μαύρου...