Σκηνοθεσία: Philip Ridley
Παραγωγής: England / 2009
Διάρκεια: 114'
Ο Philip Ridley στο Heartless κάνει μια ταινία για την ψυχολογία του τρόμου. Έτσι, κάπως εύκολα, αλλά και άμεσα, σε αντιδιαστολή με το παρελθόν του(The Reflecting Skin), καταφεύγει στα φτηνά υλικά των ταινιών τρόμου(ηχητικά ξαφνιάσματα, οπτικά εφέ του μεταφυσικού, horror αισθητική κλπ), χωρίς ωστόσο να κάνει μια φτηνή ταινία. Κάνει ένα ακριβό film που αγγίζει τα όρια του b-movie.
Και για να μας μιλήσει για την ψυχολογία του τρόμου, όπως αυτή εκφράζεται στο άτομο, καταφεύγει στο αρχέτυπο της Θεολογίας, ή μάλλον της θρησκείας. Απ' τη στιγμή που ένα άτομο αντιληφθεί/επινοήσει/δημιουργήσει την ύπαρξη του Θεού, ταυτόχρονα και ταυτόσημα έχει αντιληφθεί/επινοήσει/δημιουργήσει και την ύπαρξη του Σατανά, ενός δαίμονα. Τελικά, το άτομο στρέφεται προς το Θεό, ή επιλέγει τις πράξεις που θεωρητικά το ενώνουν με το Θεό, όχι από λατρεία προς αυτόν, αλλά από φόβο και τρόμο για το αντίθετο του, τον Δαίμονα. Τον Ridley στην πραγματικότητα δεν τον ενδιαφέρουν καθόλου τα Θεολογικά ζητήματα. Ούτε οι δυνάμεις του μεταφυσικού. Και αν αυτές ριζώνουν στη σκηνογραφία του δράματος, είναι για να καταφεύγει στην παραπάνω αρχετυπική σχέση και να αναδεικνύει, ψυχολογικά, τη μηχανική λειτουργίας του ανθρώπινου, που εδραιώνει την πανκυριαρχία του τρόμου.
Στο σύμπαν του Heartless βλέπουμε έναν νεαρό(Jim Sturgess). Τις σχέσεις του με την οικογένειά του, τη μητέρα του, τον πατέρα του, τη σύντροφό του, τους φίλους του, τη μυστήρια κόρη του, αλλά και τον εαυτό του. Όλες προβληματικές. Το περιβάλλον τους στοιχειώνεται από δαίμονες, από φόβους. Ουσιαστικά, ο Jim Sturgess, ο οποίος είναι ένας σύγχρονος και αντιπροσωπευτικός άνθρωπος, που ποθεί τόσο να την ευτυχία και τη γαλήνη, επιλέγει να ταΐζει τους φόβους του και τις ανασφάλειες του για να μη δυστυχεί. Οι φυγόπονες πράξεις του ευδοκιμούν μόνο στην εφήμερη απομάκρυνση του τρόμου. Στην πολύ εφήμερη! Όλες οι σχέσεις του με τον κόσμο φανερώνουν ένα ψυχοσωματικό σύμπλεγμα δυσαρμονίας που εκκινεί από την έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτο-αποδοχής! Έστω κι αν ο Ridley παρουσιάζει τις παραπάνω σχέσεις μ' έναν τρόπο στρυφνά συμβολικό, όπως ας πούμε το το εκ γενετής παραμορφωμένο πρόσωπο του ήρωα.
Αυτό που θα παρακολουθήσουμε στο Heartless είναι ένα ιδιότυπο υπαρξιακό "road movie" απελευθέρωσης από τον τρόμο. Η σκηνοθεσία του Άγγλου θεατροσκηνοθέτη, αλλά και το διάχυτο μεταφυσικό στοιχείο, μας πείθουν εξ' αρχής πως τα πάντα λαμβάνουν χώρο στο εσωτερικό του Jim Sturgess. Μια Καφκική πατρίδα. Όπου ο πρωταγωνιστής σταδιακά αποχαιρετά ένα ένα τα πρόσωπα της ζωής του. Πατέρα, μητέρα, φίλους, ερωμένη, κόρη, εαυτόν, για να ξαναγεννηθεί μέσα από την απομάκρυνσή τους. Ο δρόμος για τη χειραφέτηση απ' την πανκυριαρχία του τρόμου προϋποθέτει την πυρπόλυσή του, και την αναγέννηση μέσα απ' τις στάχτες του. Σ' έναν νέο κόσμο, απαλλαγμένο απ' τις μολυσμένες από φόβο σχέσεις. Σ' έναν κόσμο που οφείλει τη νεότητά του στη συνθήκη: αποδοχή του εαυτού.
Βαθμολογία 7/10
5 σχόλια:
Απαράδεκτο έργο, πραγματικά δεν αντιλαμβάνομαι στο ελάχιστο τι μπορεί να σου φάνηκε ενδιαφέρον. Το εγκατέλειψα στο μισάωρο.
Έχοντας στο νου μου το Reflecting skin το οποίο μου είχε φανεί εξαιρετικά ενδιαφέρον, θέλω πολύ να δω το Heartless. Μάλλον θα πρέπει να ρίξω λίγο τις προσδοκίες μου για το έργο... έως πολύ.
Το Reflecting skin είχε μια περίεργη ψυχρότητα που με κράτησε λίγο μακριά από την ταινία, αλλά με κέρδισε η πολύ ενδιαφέρουσα οπτική του, οπότε τελικά μου άφησε καλές εντυπώσεις. Ελπίζω να συνταχθώ με σένα όταν την δω και όχι με τον Πάνο.
@ΠΑΝΟΣ
Καλησπέρα φίλε μου!
Νομίζω, ότι ψιλοκαταλαβαίνω το τι σ' ενόχλησε στην ταινία!
Αλλά δεν καταλαβαίνω την ΤΟΣΗ απαξίωση έχοντας μαζί του μια μισάωρη ξεπέτα! :)
@King Ink
Αν και είναι ωμό. Αν και είναι βίαιο, δεν έχει καμία σχέση με το εσωτερικό Reflecting SKin. Το οποίο κατά τι γνώμη μου είναι ένα μικρό αριστούργημα. Να το δεις θα σου έλεγα το Heartless. Να μην έχεις στο μυαλό συγκρίσεις με το Reflecting, επίσης!
Χαιρετώ!
Διαφωνω με την οπτικη που ακολουθει ο Ridley.
1) Μου θυμησε το φασιστοειδες Harry Brown. Προφανως η Αγγλια εχει προβλημα με συμμοριες αλλα η σταση του κινηματογραφου (της χωρας) μονο αναλυτικη / κριτικη δεν ειναι απενατι στο προβλημα.
2) Βρηκα την μεταφυσικη εικονοπλασια του τιγκα στα κλισε (δαιμονας, ερπετο κτλ).
3) Χρησιμοποιει παντου ασκοπα false alarms το οποιο ειναι πολυ ενοχλητικο.
4) Εκμεταλευεται την "μαυρη" οπτικη που ειναι της μοδας χωρις να υπαρχει σχεση περιβαλλοντος - κεντρικου χαραχτηρα. Δηλαδση: τι σχεση εχει το συμπλεγμα του κεντρικου χαραχτηρα με το απολυτα συγκεκριμενο προβλημα των συμμοριων; Πως το πυροδοτει κτλ..
Συμφωνω οτι δεν εχει καμια σχεση με το Reflecting skin. Λες και ειναι διαφορετικος σκηνοθετης.
Γεια σου Αντρέα,
χμ... έχω αρκετές ενστάσεις...
1) Προσωπικά δε βλέπω καμία σύγκριση με το φασιστοειδές Harry Brown! Κι αυτό γιατί: νομίζω πως ότι παρακολουθούμε αναφέρεται στον εσωτερικό χωροχρόνο του ήρωα. Και υπό αυτό το πρίσμα, όλος αυτός ο gang κόσμος της ταινίας, δεν είναι παρά η οπτική του τρομοκρατημένου πρωταγωνιστή. Η ματιά ενός σύγχρονου τρομοκρατημένου.
2-3) Νομίζω πως ο Ridley σκοπίμως, όπως γράφω και στην κριτική μου, καταφεύγει στα φτηνά υλικά, αλλά και τους φτηνούς τρόπους τους, των τυποποιημένων horro movies. Κι αυτό, για να μιλήσει, ή να κινηματογραφοποιήσει, με μια απ΄δεκτή διάλεκτο την πραγματική του τρόμου. Του φόβου. Έτσι όπως τον αυτοδημιουργούμε. Ή όπως φυτεύεται εντός μας απ' τις δι΄φορες πτυχές της φαινομενικής πραγματικότητας.
4) Δε βλέπω πρόβλημα συμμοριών. Εγώ προσωπικά, το μόνο συγκεκριμένο που βλέπω, είναι ένας ήρωας τρομοκρατημένος. Με υψηλές εξαρτήσεις απ' το περιβάλλον που 'χει δημιουργήσει(οικογένεια, φίλους, γκόμενα, κόρη). Και όπου μέσα σ' αυτό δρα κάτω απ' τον φόβο μιας μεταφυσικής Θεολογίας. Της Θεολογίας του τρόμου...
Καλησπέρα...
Δημοσίευση σχολίου