supériorité

Σκηνοθεσία: Σάββας Κατιρτζίδης
Παραγωγής: Ελλάδα / 2010
Διάρκεια: 48'

Η Αργυρώ φροντίζει το Γιώργο. Ο Γιώργος είναι παράλυτος. Η Αργυρώ εργάζεται σε βιοτεχνία ρούχων. Έχει κι έναν εραστή. Γράψε λάθος: το εραστής παραπέμπει στο "έρωτας". Πάμε αλλιώς: κάποιον να καλύπτει τη βιολογική ανάγκη της σεξουαλικής λειτουργίας. Όλα αυτά υψωμένα στη δύναμη της καθημερονοποίησης. Φθορά.

Ο Σάββας Κατιρτζίδης οικοδομεί την ταινία στη σχέση φροντίδας(;) της Αργυρούς με τον Γιώργο. Μακρά (σχεδόν) στατικά πλάνα και η αρχή της αποδραματικοποίησης συνθέτουν την μεστή ματιά του σκηνοθέτη. Κατά αυτόν τον τρόπο, με την Τέχνη της αφαίρεσης -η περιγραφικότητα της αφήγησης σκοπίμως έχει εξαφανισθεί-, το supériorité γίνεται ένα δοκίμιο ψυχογραφίας των κινήτρων, ή της αλληλλοαναιρετικής πολυσημίας των κινήτρων, που διέπουν τις πράξεις.


Η Αργυρώ φροντίζει ανελλιπώς και με αυταπάρνηση τον Γιώργο. Υπάρχει ένα πολύπλοκο, και επιμελώς αδιευκρίνιστο, παρελθόν μεταξύ των δύο. Η προσήλωσή της μαρτυράει ευσπλαχνία. Από την άλλη, το ανέκφραστο ύφος και η μηχανοποιημένη συμπεριφορά, τονίζει μια σχέση ανωτερότητας: ανάμεσα στον υγιή και τον ασθενή. Το χρονικό της φροντίδας, μέσα από αυτή τη δηλωμένη σχέση ανωτερότητας, λειτουργεί (και) εκδικητικά/ταπεινωτικά προς την ανήμπορη φύση του ασθενέστερου. Η Αργυρώ, μέσα από την υποταγμένη δουλοπρέπεια, μοιάζει να αντλεί μια παράλογη ψυχολογική ικανοποίηση. Να επιτυγχάνει μια ακλόνητη ισορροπία μέσα σε μια ζωή αφασίας. Μια ισορροπία που εκφράζεται ψυχοσωματικά απ' την εκπληκτική Αργυρώ Κουρλίτη μέσω μιας συναισθηματικής ψυχρότητας, ή και αναπηρίας.


Το παράλογο του ασυσχέτιστου: με το να εκπληρώνεις το χρέος σου προς κάποια πτυχή της ζωής(στη συγκεκριμένη προς τον παράλυτο Γιώργο), αυτοεξασφαλίζεις το δικαίωμα της εκπλήρωσης των ελάχιστων απολαύσεων: (στη συγκεκριμένη ερωτική πράξη, ένα ακριβό φόρεμα). Όμως η βαρύτητα της αναγκαίας -για της ελάχιστη εκπλήρωση την επιθυμητών- (εσωτερικής) ισορροπίας αμφισβητείται με την ανατροπή της καθημερινότητας. Τα συναισθήματα μπαίνουν πλέον στην απόψυξη. Το παγωμένο βλέμμα της Αργυρούς αποκτάει μια κάποια μορφή ζωής απ' τη στιγμή που θα βιώσει την απόρριψη. Απ' τη στιγμή που θα εισέλθει στη σφαίρα του κατώτερου. Πράττουμε για να αποκαταστούμε την ισορροπία.

Τελικά, οι πράξεις προκύπτουν ως χρέος προς τους άλλους ή ως υποχρέωση προς τον εαυτό μας; Ή μήπως τα δύο ταυτίζονται;
Βαθμολογία 9/10