Σκηνοθεσία: José Luis Guerín
Παραγωγής: Spain / France / 2007
Διάρκεια: 84'
"Είσαι από εδώ;", θα την ρωτήσει. Σε μια απ' τις ελάχιστες φορές που απελευθερώνει τη φωνή του. Η ερώτηση μένει αναπάντητη. Ξεθωριάζει. Μεταμορφώνεται: "Είσαι εδώ;". Τι όμως ορίζει το εδώ; Ποια διακριτά; Ποια σύνορα; Πάνω στο μωσαϊκό του χώρου βρίσκονται διάσπαρτα τόσα "εδώ" όσες και οι ατομικότητες που παρίστανται σ' αυτόν. Ο ενιαίος ήχος, μια πέννα, και η όραση, η παρατήρηση του έτερου πασχίζει να ενοποιήσει τα ανέπαφα, τα αντισυγκοινωνούντα "εδώ". Ανεπιτυχώς. Σκαλίζει στο χαρτί θηλυκές φιγούρες. Πρόσωπα, μαλλιά, κορμιά από γραφίτη. Με το δάχτυλο περνάει το περίγραμμά τους. Από μνήμης. Αισθησιακής. Καλείται να αντιστοιχήσει τις σιλουέτες στη Συλβί.
Κι όμως η όραση, που θεωρητικά μας ενώνει, ταυτόχρονα μας διαχωρίζει απ' τον κόσμο. Απ' τα "εδώ" που τον συνθέτουν. Απ' τους ανθρώπους. Αυτός που κοιτάει τον κόσμο, αυτός που κοιτιέται μέσα σ' αυτόν, δεν παύει να 'ναι ο θεατής, κι ολόκληρο το περιβάλλον το θέαμα. Η όραση, ως ενδιάμεση, διαχωρίζει, σε δύο άνευ τομής επίπεδα, αυτόν που κοιτάει και Αυτό που κοιτιέται. Μια ακατάρριπτη συνθήκη. Περισσότερο αποξένωσης, παρά ένωσης. Οι αισθήσεις αναπόφευκτα σφραγίζουν το περίγραμμα της ατομικότητάς μας. Και ο Ισπανός σκηνοθέτης, ιδιοφυώς, μοντάρει όλη την ταινία στο δομικό υλικό της ιστορίας: τα ρακόρ του βλέμματος. Τα πλάνα δεν είναι παρά η υποκειμενική (απο)οπτική του πρωταγωνιστή. Τα όρια του "εδώ"
Και όμως, ο José Luis Guerín μέσα σε αυτή τη συνθήκη αυτο-αποξένωσης, αποφεύγει τα άδυτα ρήγματα ενός εγκεφαλικού στοχασμού. Παραδίδεται μόνο στον αισθησιασμό του έρωτα. Του Στρασβούργου. Της Pilar López de Ayala. Του Xavier Lafitte. Έρωτας: το αναμεταξύ στο "Εσύ" και το "Εγώ". Το αναμεταξύ στην ετερότητα των "εδώ". Ένα "εδώ" γίνεται πάντα "εκεί" όταν κυλιέται στους βολβούς μιας έτερης ατομικότητας. Η απουσία του έρωτα φυλακίζει το "εκεί" στην αδιαφορία. Η παρουσία του όμως, το κάνει ποθητό σαν εμμονή. Η απόσταση τείνει να αναιρεθεί επί ματαίω(η ταύτιση του αταύτιστου). Η ερωτευμένη ατομικότητα(πάντα σε α' ενικό) πασχίζει, τραυματικά, να εξαϋλωθεί απ' το περίγραμμά της, για να κατοικήσει(κατοικηθεί) το(απ' το) έτερο "εδώ".
Το "εδώ" μας πλημμυρίζεται, όχι από αυτούς που μας περιβάλλουν, αλλά από αυτούς που καταδικάστηκαν με ισόβια ποινή στα ενδότερα. Σαν τρανή απόδειξη έρχεται η καταληκτική εξομολόγηση της εικόνας: "Συλβί, οι νύχτες μου μακρυά σου, μας φέραν πιο κοντά...".
Βαθμολογία 7,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου