La femme d'à côté

Σκηνοθεσία: François Truffaut
Παραγωγής: France / 1981
Διάρκεια: 106'

Η μαντάμ Γιουβ είναι ιδιοκτήτρια εγκαταστάσεων τένις σε μια επαρχία της Γκρενόμπλ. Από εκεί περνούν όλοι. Όλα. Αυτή δε μπορεί να παίξει. Ένας αγώνας τένις χρειάζεται αναγκαστικά δύο. Όπως κι ο έρωτας! Αυτή έχει ένα θρυμματισμένο πόδι. Απόκτημα μιας απόπειρας αυτοκτονίας. Δράστης ένας παράφορος έρωτας. Όχι, η μαντάμ Γιουβ δε μπορεί να "παίξει". Η φαινομενική αδυναμία, όμως, της δίνει μια μοναδική ικανότητα: να τα ελέγχει όλα.

Οι δύο που μπορούν να παίξουν είναι ο Μπερνάρντ(Gérard Depardieu) και η Ματίλντ(Fanny Ardant). Δυο οικογενειάρχες. Ζουν σε αντικρινά σπίτια. Υπήρξαν παράφορα ερωτευμένοι προ οκταετίας. Ο χρόνος ενυπάρχει σε μια αδιάκοπη κυκλικότητα. Οι φλόγες μεταξύ τους αναζωπυρώνονται. Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη: είναι έρωτας.


"Μπορεί να υπάρχουν πολλές τεχνικές, μα πάντα έχουμε ανάγκη κακογραμμένες ιστορίες", ακούγεται κάποια στιγμή στην ταινία. Και ο Τριφό μας παραχωρεί μια από τις πιο αφηγηματικές ταινίες του. Ατονίζει ελαφρώς τη νουβέλ βαγκ φορεσιά, και παίζει πολύ με τα κλισέ. Άλλοτε τα ενισχύει, άλλοτε τα αναποδογυρίζει. Κατά αυτόν τον τρόπο γαργαλά την πατούσα του κοινότοπου. Αφού ρίξει την πλοκή μέσα σε μια στροβυλική αφηγηματική παραλληλία, ο θεατής ακολουθεί υπνωτισμένος.

Το θέμα της "Γυναίκας της Διπλανής Πόρτας" είναι ο έρωτας. Ο απόλυτος έρωτας. Ο μεταφυσικός ιδεαλισμός που του προσδίδουν οι ονειροπόλοι τσαλακώνεται. Ο Τριφό τον αγγίζει μεν με υπερβατικό τρόπο, αλλά με μια κτηνώδη, ενστικτώδη και παρορμητική χροιά. Η υπέρβαση συντελείται στην υπερύψωση του έρωτα έναντι της λογικής. Ό,τι συμβαίνει σ' αυτόν είναι ανεξέλεγκτο. Η ικανότητα της "ενιαίας" συμπεριφοράς του εαυτού αναιρείται. Υπάρχει μόνο το αίμα: κόκκινο. Μια πάλη που συνοψίζεται -τόσο στη σχέση σου με τον εαυτό σου, στη σχέση σου με το περιβάλλον, και κυριότερα στη σχέση σου με το "αντικείμενο του πόθου- στο: Ούτε μαζί, Ούτε χώρια.


Ο έρωτας είναι ανεξέλεγκτος. Είναι η ουσία που σε κρατάει στη ζωή. Αυτούσια χωρίς υποκατάστατα. Κι αφού υπερβαίνει τη λογική, τότε ο λόγος δε μπορεί να τον περιγράψει. Οι εικόνες του Τριφό το προσπαθούν γενναιόδωρα. Παρουσιάζοντας τον σαν μια πόρτα, που σε αρπάζει με τα μάτια στη ράχη και σε ξεπροβοδίζει μ' ένα σπασμένο πόδι, μια σχισμένη φλέβα, μια συντετριμμένη ύπαρξη ή μια σφαίρα στον κρόταφο.
Βαθμολογία 9/10