Strella

Σκηνοθεσία: Πάνος Κούτρας
Παραγωγής: Ελλάδα / 2009
Διάρκεια: 111'


Οι μεγάλες ελληνικές ταινίες φέτος, μιλούν για την οικογένεια. Με διαφορετικό τρόπο, αλλά για την ίδια ελληνική οικογένεια. Και κυριότερα για την ανάγκη του απογαλακτισμού. Και το ειρωνικά οξύμωρο: μιλάμε για την επιτακτική ανάγκη της απογαλάκτωσης μιας κοινωνίας που στερείται γάλατος!


Ο Γιώργος ήταν 15 χρόνια κάτοικος Κορυδαλλού. Μέσα. Τώρα μένει κάπου στην Ομόνοια. Με το πενιχρό επίδομα της επανένταξης. Η Στέλλα, στα τζαζ όπως λέει Στρέλλα, είναι μια πόρνη. Όρθια και μαχητική. Το περιθώριο, που μοιράζονται, ευθύνεται για την πρώτη επαφή. Η δεύτερη επαφή: τραγωδία.

Γονέας-παιδί: σχήμα ακλόνητο, σχέση κτητική. Ο γονέας μπορεί να αγαπάει το παιδί του, μπορεί και να το μισεί(αν και φαινομενικά παροτρύνεται να το αγαπάει). Όχι όπως όλα τα παιδιά του κόσμου. Το παιδί του, του ανήκει. Σχέση ιδιοκτησίας κάτω απ' τον θεσμό της οικογένειας. Το παιδί από τη μεριά του, αγαπάει τον γονέα(ή τον μισεί) γιατί μαζί του έχει τις πρώτες κοινές στιγμές που προκαλούν τα πιο έντονα συναισθήματα. Το παιδί αγαπάει(ή μισεί) τον γονέα επειδή μοιράζονται το χρόνο και τις καταστάσεις. Ο γονέας, επειδή είναι παιδί του! Τουλάχιστον στο έναυσμα! Σχέση άνιση και ανειλικρινής. Η συμπεριφορά του γονέα, σε αντίθεση με την εσωτερική του παιδιού, είναι τεχνητά ρυθμισμένη με την στατική και επιβεβλημένη "ιδέα" που λέγεται οικογένεια.


Η Στρέλλα, ως παιδί, υπήρξε αναγκαστικά θύμα. Η τραγωδία, που τέτοια και παραδοσιακή είναι η ταινία του Κούτρα, χρειάζεται κι έναν θύτη. Η Στρέλλα θέλει να αλλάξει τους όρους. Θα εκμεταλλευτεί την αμνησία του "αίματος", και θα επιχειρήσει να ανακουνήσει το παραπάνω ακλόνητο σχήμα: γονέας-οικογένεια. Προκαλεί κύμα παλιρροιακό. Ένα αντεστραμμένο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Οι έννοιες του θύματος και του θύτη αναμοχλεύονται, συγχέονται, τέμνονται, αναιρούνται. Η Μίνα Ορφανού, Αλμοδοβαρικά ακομπλεξάριστη, παραδίδει μια εξαιρετική ερμηνεία. Ξορκίζοντας τους μικροαστικούς ομοφοβισμούς, τρανσοφοβισμούς της συντηρητικής μικροαστικής κοινής γνώμης.

Ο Κούτρας κάνει μια εξαιρετική ταινία. Μια εντυπωσιακή καλλιτεχνική παραγωγή. Κρίμα που στην κατακλείδα, σηκώνει τη Στρέλλα του στις μύτες, για να ελαφρώσει τη βαρύτητα της αφύπνισης και το μέγεθος της πρόκλησης –σύμφωνα με τα όρια του κοινού- αυτής της φαινομενικά σκληρής θεματολογίας. Οι τραγωδίες, ευτυχώς ή δυστυχώς, κλείνουν με ηθικό δίδαγμα: Οικογένεια δεν είναι εκεί που έτυχες! Οικογένεια είναι εκεί που αγαπάς...

Βαθμολογία 7/10