Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Domésticas






Σκηνοθεσία: Fernando Meirelles-Nando Olival
Παραγωγής: Brazil / 2001

Διάρκεια: 85'

Ο Fernando Meirelles, σε σκηνοθετική συνιδιοκτησία με τον Nando Olival, κάνουν μια ιδιότυπη ταινία που ξεχειλίζει από γνήσιο ενθουσιασμό· όπως πρέπει να είναι κάθε σκηνοθετικό ντεμπούτο. Παρατηρούν τις ζωές πέντε οικιακών βοηθών εκ Βραζιλίας, σε ανθρώπινο και επαγγελματικό επίπεδο, μ' ένα μυστήριο ύφος ντοκουντράμα, που διανθίζεται με κωμικές πινελιές.


Το σκηνοθετικό δίδυμο ξαφνιάζει ευχάριστα με την επιλογή του να αφηγηθεί την ιστορία του με αποκλειστικά κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστριών του. Μια αν μη τι άλλο περιπαικτική επιλογή. Αν αναλογιστεί κανείς την μηδαμινή βαρύτητα με την οποία αντιμετωπίζεται ο αναπτυσσόμενος κόσμος(Βραζιλία) και η προλεταριακή-μικροαστική τάξη(οικιακή βοηθός) στη γεωγραφία αυτού του σύμπαντος. Κι όμως, ο Meirelles, στο φιλμ αυτό, σκοπίμως, όχι από ηθικολογική άποψη, κάθε άλλο, θα τους δώσει τον χώρο που έχουν στερηθεί, για να αναπτύξουν τους εαυτούς τους.

Και οι πέντε οικιακές βοηθοί, χαρακτηρολογικά φλερτάρουν με τη σχηματικότητα. Όμως, σε μια συνένωσή τους, σχηματίζουν ένα επαρκές μείγμα χαρακτηριστικών. Από τους χριστιανικούς περιορισμούς ως την ονειρολάγνα ματαιοδοξία, από την άνευ όρων εναγκάλιση των ξενόφερτων προτύπων της αίγλης ως τη νοσηρή συντήρηση των θεσμών -με κοινή συνισταμένη την αειθαλή ανθρώπινη βλακεία- το σκηνοθετικό δίδυμο μας εκθέτει όλους εκείνους τους λόγους που αιτιολογούν, και τους μηχανισμούς που συντηρούν την μακροημέρευση ενός συστήματος αδικίας. Που αν η ενοχή βαραίνει εξ ολοκλήρου τον καταπιεστή(αστική τάξη), η ευθύνη, στο συντριπτικό της βάρος, αντιστοιχεί στην πλευρά του καταπιεζόμενου...


Κι αν ο εναρκτήριος λόγος της Ρωξάνης "Κανείς δε γεννιέται για να γίνει δούλος", περιέχει περίσσια αποθέματα μελό, σε αντιδιαστολή, πίσω από την πρόσχαρη φόρμα των σκηνοθετών αντιφεγγίζει μια ιδιαίτερη λύπη. Όχι μια χριστιανική συμπάσχουσα λύπη. Αλλά ένας πόνος βαθύς, για το μακρύ χρονικό της βίας της δύναμης, που παράγει σπασμένες συνειδήσεις και συμβιβασμένες απαιτήσεις/προσδοκίες, που αμβλύνονται ολοένα και περισσότερο δια της καθημερινοποίησης της συνήθειας, εδραιώνοντας και συντηρώντας τις βάσεις της αιώνιας ύπαρξης ενός μοναδικού και ανορθόδοξου δικαίου: του δυνατού.
Βαθμολογία 6,5/10

4 σχόλια:

Penelopi είπε...

Τι μικρή ανακάλυψη ειναι αυτή; εύγε!Συνηθίζεται να θέλει ένας καλλιτέχνης να μιλήσει για την πατρίδα του στο ντεμπούτο του...Καλλιτέχνης σε οποιοδήποτε τομέα...Μαλλον προέρχεται από το γεγονός οτι η ασφάλεια που προσφέρει το οικείο, βοηθάει να ξεπεραστεί μια πιθανή "φοβία" για το ακόμη άγνωστο..ίσως..εσύ τι πιστεύεις;
:)

kioy είπε...

Χμ...
Ενδιαφέρον προβληματισμός!
Χμ, εγώ θεωρώ πως η ουσία του καλλιτέχνη περιέχεται σε μεγάλο βαθμό και στο εξής χαρακτηριστικό: την αποδοχή των καταναγκαστικά ανοίκειων γνώσεων. Αυτό το στοιχείο, επιτρέπει συνήθως στο θεατή μια πιο ευάερη οπτική του τοπίου μιας ταινίας.
Τώρα, έχουμε δει αρκετούς δημιουργούς να διακατέχονται στην αρχή της καριέρας τους από αυτή τη "σοφία", άλλους να τη βρίσκουν στην πορεία, άλλους να τους πλυμμηρίζει η απώλεια της, και ούτε καθ' εξής.

Αν με ρωτάς ώρα για τον Meirelles, θεωρώ, πως στην ταινία του δεν καταπιάνεται με κάτι οικείο. Η οικειότητα υπάρχει, στο νατουραλιστικό επίπεδο της αφήγησης. και ασφαλώς του λύνει τα χέρια. Και είναι κάτι σημαντικό, ο δημιουργός να αισθάνεται μια κάποια λυτρωτική άνεση στην επιφάνεια της δημιουργείας. Αλλά αυτό που πραγματεύεται είναι, μάλλον κάτι ευρύτερο...


Χαιρετώ...
Ακόμα περιμένουμε να ρολάρει το Καλοκαίρι ε;

academy είπε...

Σε είχα χάσει αλλά σε ξαναβρήκα.Ωραιότατο ,αγαπώ Meirelles!

Penelopi είπε...

Τώρα την κάνεις ακόμα πιο δελεαστική!
Νομίζω πως θα ρολάρουμε δυναμικά μετά το καλοκαίρι, καλύτερα ε?
Σ΄ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ για την υποοστήριξη :)