Domésticas

Σκηνοθεσία: Fernando Meirelles-Nando Olival
Παραγωγής: Brazil / 2001
Διάρκεια: 85'

Ο Fernando Meirelles, σε σκηνοθετική συνιδιοκτησία με τον Nando Olival, κάνουν μια ιδιότυπη ταινία που ξεχειλίζει από γνήσιο ενθουσιασμό· όπως πρέπει να είναι κάθε σκηνοθετικό ντεμπούτο. Παρατηρούν τις ζωές πέντε οικιακών βοηθών εκ Βραζιλίας, σε ανθρώπινο και επαγγελματικό επίπεδο, μ' ένα μυστήριο ύφος ντοκουντράμα, που διανθίζεται με κωμικές πινελιές.


Το σκηνοθετικό δίδυμο ξαφνιάζει ευχάριστα με την επιλογή του να αφηγηθεί την ιστορία του με αποκλειστικά κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστριών του. Μια αν μη τι άλλο περιπαικτική επιλογή. Αν αναλογιστεί κανείς την μηδαμινή βαρύτητα με την οποία αντιμετωπίζεται ο αναπτυσσόμενος κόσμος(Βραζιλία) και η προλεταριακή-μικροαστική τάξη(οικιακή βοηθός) στη γεωγραφία αυτού του σύμπαντος. Κι όμως, ο Meirelles, στο φιλμ αυτό, σκοπίμως, όχι από ηθικολογική άποψη, κάθε άλλο, θα τους δώσει τον χώρο που έχουν στερηθεί, για να αναπτύξουν τους εαυτούς τους.

Και οι πέντε οικιακές βοηθοί, χαρακτηρολογικά φλερτάρουν με τη σχηματικότητα. Όμως, σε μια συνένωσή τους, σχηματίζουν ένα επαρκές μείγμα χαρακτηριστικών. Από τους χριστιανικούς περιορισμούς ως την ονειρολάγνα ματαιοδοξία, από την άνευ όρων εναγκάλιση των ξενόφερτων προτύπων της αίγλης ως τη νοσηρή συντήρηση των θεσμών -με κοινή συνισταμένη την αειθαλή ανθρώπινη βλακεία- το σκηνοθετικό δίδυμο μας εκθέτει όλους εκείνους τους λόγους που αιτιολογούν, και τους μηχανισμούς που συντηρούν την μακροημέρευση ενός συστήματος αδικίας. Που αν η ενοχή βαραίνει εξ ολοκλήρου τον καταπιεστή(αστική τάξη), η ευθύνη, στο συντριπτικό της βάρος, αντιστοιχεί στην πλευρά του καταπιεζόμενου...


Κι αν ο εναρκτήριος λόγος της Ρωξάνης "Κανείς δε γεννιέται για να γίνει δούλος", περιέχει περίσσια αποθέματα μελό, σε αντιδιαστολή, πίσω από την πρόσχαρη φόρμα των σκηνοθετών αντιφεγγίζει μια ιδιαίτερη λύπη. Όχι μια χριστιανική συμπάσχουσα λύπη. Αλλά ένας πόνος βαθύς, για το μακρύ χρονικό της βίας της δύναμης, που παράγει σπασμένες συνειδήσεις και συμβιβασμένες απαιτήσεις/προσδοκίες, που αμβλύνονται ολοένα και περισσότερο δια της καθημερινοποίησης της συνήθειας, εδραιώνοντας και συντηρώντας τις βάσεις της αιώνιας ύπαρξης ενός μοναδικού και ανορθόδοξου δικαίου: του δυνατού.
Βαθμολογία 6,5/10