Dear Wendy

Σκηνοθεσία : Thomas Vinterberg
Παραγωγής : Denmark / France / Germany / UK / 2005
Διάρκεια : 105'

Έφυγε ο δρεπανοφώρος Ιούλης, και ας ελπίσουμε απ' τον Αύγουστο να λείπουν τα άσχημα μαντάτα. Εμείς εδώ θα κάνουμε ποδαρικό με το συμβολικό Dear Wendy, το οποίο περιπλανιέται διαισθητικά με μαθηματική ακρίβεια! Τουλάχιστον κάπως έτσι το 'χε δηλώσει ο Thomas Vinterberg:”Ο Λαρς φον Τρίερ κι εγώ δουλεύουμε μαζί από το 1995, από τότε που δημιουργήσαμε το Δόγμα ’95. Είμαστε εντελώς διαφορετικοί όσον αφορά στον τρόπο δουλειάς και στη φόρμα και αυτό είναι πηγή έμπνευσης κάθε φορά που συνεργαζόμαστε. Ο Λαρς είναι ακριβής και συστηματικός – σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια – κυρίως στον τρόπο που συνεχίζει να πειραματίζεται σχετικά με τη φόρμα μιας ταινίας. Εγώ δουλεύω πιο πολύ με γνώμονα τη διαίσθηση, προσπαθώντας να κάνω το καλύτερο δυνατό για να δημιουργήσω ζωή και ανθρώπινη φύση στην οθόνη. Η σκέψη της ένωσης αυτών των ιδιοτήτων στην ίδια ταινία ήταν πολύ ελκυστική και όταν δόθηκε η ευκαιρία, είπα ναι προτού διαβάσω το σενάριο."

Η ταινία διαδραματίζεται στην "αγαπημένη" του Lars Von Trier Αμερική, και είναι η εμβάθυνση σε μια ομάδα παιδιών, "ξεκομμένων" απ' την κοινωνία. Αναπαραστάται αυτούσια η ανάγκη του ανθρώπου για τον συμπληρωματικό του, για το πνευματικό άλλο του μισό με το οποίο θα νικήσει τις αδυναμίες, θα μετουσιωθεί στην ιδανική ή καλύτερα στην ιδεατή προς αυτόν μορφή, αντλώντας παρασιτικά, σε σχέση πλήρης εξάρτησης ,τα στοιχεία εκείνα που θα χαλιναγωγήσουν την ωριμότητα του, και θα "διορθώσουν" το παρελθόν. Για αυτή τη σχέση χρησιμοποιείται η ανάγκη ύπαρξης των όπλων, σε ρεαλιστικό αλλά και συμβολικό επίπεδο, σε έναν καυτηριασμό της ενδοχώρας της Αμερικάνικης κοινωνίας, παρουσιάζωντας τα παιδιά, και όχι μόνο, φοβισμένα, ανασφαλή και οριοθετώντας την αναγκαιότητα ύπαρξης εξωτερικής δύναμης ως αντικαταστάτρια της εσωτερικής αδυναμίας. Η σύνδεση του εσωτερικού με το εξωτερικό παράγοντα γίνεται με την χρήση μιας "φαινομενικής" ιδεολογίας. Ιδεολογίας που τους αναδεικνύει νικητές στο στίβο της ζωής αλλά με τον "πλαστικό" τρόπο. Η προσωπική σχέση κάθε ήρωα με το όπλο του αποτελεί την αλληλοσυμπληρωματική σχέση που τονίσαμε, ενώ εφυϊως ο Thomas Vintenberg παρουσιάζει το πως τα ίδια παράνομα όπλα στα χέρια των αστυνόμων νομιμοποιούνται, παρά το γεγονός πως οι τελευταίοι τα χρησιμοποιούν για τον ίδιο λόγο με τους λοιπούς ανθρώπους, σε μια κοινωνία που δεσπόζει ο ατομισμός, η αυτονομία και κυριότερα η απροσωπία! Καθ' όλη τη διάρκεια τονίζεται το κλίμα ομάδας, η φιλία, η κοινή ιδεολογία και η συστηματική εργασία κάτω από τη στέγη μιας ειρηνικής οργάνωσης με το όνομα "Δανδηδές" τα οποία ωστόσο σταδιακά παραγκωνίζονται και εν τέλη εγκαταλείπονται στα πλαίσια της νοσηρής και ενδόμυχης σύνδεσης που έχει ο καθένας με το όπλο του(θεωρητική εσωτερική παντοδυναμία), η οποία φέρνει στην επιφάνεια την φιλοδοξία, τον εγωισμό σε έναν διαρκή ακμάζοντα ατομισμό...Με κύριο αποτέλεσμα την πτώση των ιδεών και μετ' έπειτα των ανθρώπων.

Ο Thomas Vintenberg σκηνοθετεί αφαιρετικά, με τον φακό να αποτυπώνει άλλοτε αυστηρά την πραγματικότητα και άλλοτε να δυισδύει στη προσωπικότητα των ηρώων προσδίδωντας συμβολισμούς μέσα απ' τα γεγονότα. Η ιστορία εξελίσεται δια της περιγραφικής αφήγησης του Jamie Bell(ηγέτη των Δάνδηδων). Μια αφήγηση που έχει ως αποτέλεσμα την σαφή περιγραφή και την συμπαγή δόμηση της ταινίας, ωστόσο στερείται δημιουργικότητας όντας εξαιρετικά μονότονη. Στα σκηνικά παρατηρείται και μια θεατρικότητα σαν αυτή που μας έχει συνηθίσει ο Trier, ενώ ερμηνευτικά παρατηρούμε μια αξιόλογη προσπάθεια χωρίς ωστόσο να μιλάμε σε καμία περίπτωση για τελειότητα. Ξεχωρίζουν κυρίως ο Bill Pullman(στο ρόλο του "κακού"), ο Jamie Bell και το κορίτσι της συμμορίας η Alison Pill.

Με μια φράση, τελικά εξαρτώμαστε από αυτό που χρειαζόμαστε για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας...
Βαθμολογία 7,5/10