Ah-ga-ssi (Chan-wook Park)

 

Κανείς δε μπαίνει στο παιχνίδι αν δεν είναι βέβαιος για τη θέση ισχύος του.

Όπως ακριβώς η θηλιά έλκει με τη βεβαιότητά του κόμπου της.

Κι όμως η ισχύς δεν υπηρετεί παρά τη δύναμη. Και η δύναμη είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο που μεταφέρεται χωρίς φθορά.

Τουλάχιστον, όταν φεύγεις, να 'χεις την χάρη, να το κάνεις σε ψηλά τακούνια.

Bacalaureat (Christian Mungiu)

Πολλές φορές έχουμε συνηθίσει να παρομοιάζουμε γενικότερα την τέχνη, και ειδικότερα τον κινηματογράφο με την ζωή. Προφανώς η τέχνη γενικότερα και ο κινηματογράφος ειδικότερα αντλούν την πρώτη ύλη και εκπορεύονται απ' τη ζωή, αλλά δε μοιάζουν.

Στη ζωή ο χρόνος είναι κάτι που μας δίνεται, ή έστω κάτι μέσα στο οποίο καλούμαστε να υπάρξουμε.
Ο κινηματογράφος, θα μπορούσα να πω, είναι το πως θα ήταν η ζωή αν τον χρόνο τον φτιάχναμε εμείς. Και μάλλον για αυτό έχει παρομοιαστεί πολλάκις με τον κόσμο των ονείρων.

Άρα κατά κάποιον τρόπο θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τον κινηματογράφο, ως μια μηχανή που κατασκευάζει τον χρόνο. Και συνεπώς τον κόσμο. Στις ταινίες "καταγγελίας", όπως είναι και αυτή του Μουντζίου, όπως κι άλλες κι άλλες, κι άλλες, καθώς οι ταινίες καταγγελίας είναι πολλές, όλο και περισσότερες, και καθώς τις παρακολουθείς βρίσκεσαι απέναντι σ' ένα δίλλημα, πως να το πω, προκύπτει μια αμφιβολία -ίσως και καχυποψία- που δεν είναι λεπτομέρεια και συνοψίζεται στο παρακάτω ερώτημα:
Αυτή η ταινία κατασκευάζει έναν κόσμο που είναι μίζερος ή
αυτή η ταινία κατασκευάζει έναν μίζερο κόσμο;
[καθόλου ίδια αυτά τα 2]

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την κατασκευή ενός κόσμου, γιατί αυτό είναι ο κινηματογράφος, και κάθε κόσμος, ως κόσμος, ο φείλει να έχει τα χαρακτηριστικά του. Όποια κι αν είναι αυτά.
Στην δεύτερη περίπτωση, ο κινηματογράφος μοιάζει απλά να μιμείται ιδιότητες τις οποίες θα χρησιμοποιήσει για να εκμεταλλευτεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.Κάτι -που στα μάτια μου- μοιάζει περισσότερο με τη ζωή και λιγότερο με κινηματογράφο.

A torinói ló ( Béla Tarr, Ágnes Hranitzky)

 ο κόσμος εγκαταλείπεται πρώτα από τη βούλησή του

έπειτα απ' τις δυνάμεις του

Elle (Paul Verhoeven)

Το να αντιδράς στα φαινόμενα που σε περιβάλλουν σύμφωνα με τις αξιώσεις που έχει η άλφα ή η δείνα κοινή γνώμη για αυτά, σύντομα από άτομο κι ελεύθερο ον υποβαθμίζεσαι σε μέλος ομάδας.

Στο Elle η Isabelle Huppert υποδύεται την κόρη ενός πρώην, καμιά 40αριά χρόνια πριν, στυγερόυ -σύμφωνα με τα ΜΜΕ- εγκληματία. Μάλιστα στις πράξεις του πατέρα της, την πήρε και λίγο η μπάλα, ρεπορτάζ είναι αυτό, κι αν δεν πετύχει μπλέκεσαι. Ωστόσο, η ίδια γνωρίζει πολύ καλά πως η μορφή του τέρατος εκτός από αποκρουστικά και αηδιαστικά συναισθήματα, συνοψίζει και χαρακτηριστικά γοητείας, έλξης, ηδονής. Και πιθανόν ακόμα κι άλλα. Όπως και κάθε μορφή. Καθώς οι μορφές παγιώνονται μόνο όταν παγιώνονται οι πεποιθήσεις μας για αυτές.

Με άλλα λόγια η ζωή είναι πιο απλή και πιο σύνθετη απ' ότι νομίζουμε, γιατί είναι απ' το είναι της που ξεχειλίζει και αδιαφορεί για όσα πιστεύουμε για αυτή. Και το είναι, είναι το απρόβλεπτο. Το ακαθόριστο. Κατά κάποιον τρόπο αυτό που προηγείται. Κι αφού προηγείται μας πιάνει πάντα προετοίμαστους, και δύναται να μας προκαλεί πρωτόγνωρα και τόσο αντιφατικά -μόνο στη θεωρία- συναισθήματα. Δεν υπάρχει αντίφαση στο συναίσθημα. Για αυτό έχω την αίσθηση πώς απ' την χαρά, την ευτυχία, την πληρότητα, τη λύπη -καθεμία σημαντική με την ιδιαιτερότητά της- περισσότερο σημαντικό είναι αυτό που μπορεί να προκαλέσει χαρά, λύπη, ευτυχία, πληρότητα κ.ο.κ. Τέρας δεν είναι το τέρας, τέρας είναι η ακινησία της μορφής.

Κι ο Verhoeven, με πολύ ωριμότητα, σ' αυτή την ταινία διατυπώνει κάτι πολύ απλό. Όσο κι αν έχει προοδεύσει η ανθρωπότητα στην τεχνολογία και την επιστήμη, όσο πιο πολυτελή αυτοκίνητα έχουμε για να οδηγούμε, όσο πιο ακριβείς αλγόριθμους για να επεξεργαζόμαστε λεπτομέριες και δεδομένα, τόσο οπισθοδρομεί -ή έστω μένει στάσιμη- όσον αφορά τη διαχείριση των συναισθημάτων. Αφού επιλέγουμε να αμυνόμαστε και να σχετιζόμαστε με τα γεγονότα και τα καθημερινά συμβάντα σύμφωνα με τις αξίες που μας παραδίδονται, και δεν εμπιστευόμαστε τις παρορμήσεις που μπορούμε να γεννήσουμε και να εκδηλώσουμε για αυτά. Ίσως όσο περισσότερη σημασία προσδίδεις στη ζωή, αυτή τόσο πιο μάταιη καταλήγει.

Anatomie de l'enfer (Catherine Breillat)

Δεν θέλω να δώσω στην ανυπομονησία ένα όνομα άλλο, πέρα απ' το δικό σου

Τα μάτια σου, τα μάτια σου;
Γιατί τα στρίμωξες σε τόσο νάιλον;

Διακρίνω μία δολιότητα στις επιλογές μας:
για παράδειγμα
λέμε ξαναγεννήθηκε αλλά δε λέμε ξαναπέθανε

Κοίταζέ με όταν εγώ δε μπορώ να δω τον εαυτό μου

Βρήκα ένα άλλο όνομα για την αρρώστια του θανάτου,

κι αυτό είναι ανατομία της κόλασης

Για να με δεις, δεν αρκεί να με παρατηρείς

Το μόνο πράγμα που διαφεύγει απ' την αγάπη είναι οι αποδείξεις

Το αίμα δε χρειάζεται στ' αλήθεια πληγή

Κι όταν λέμε σου δίνω ζωή ή σου δίνω θάνατο,
εννοούμε σ' ευεργετώ μ' αυτό που δεν έχω