Crave, Page 31

Σκηνοθεσία: Μόνικα Κολοκοτρώνη 
Video Art: Παναγιώτης Παντελεάκης, Κωνσταντίνος Καψάλης 
Ερμηνεία: Ορέστης Καρύδας, Λουκία Μιχαλοπούλου, Μόνικα Κ.

«εμπνευσμένο απ’ το Crave της Sarah Kane»

Ήρθα εδώ. Ποιος με έφερε; Τι μ’ έφερε; Δεν ξέρω που. Δεν ξέρω γιατί. Την ύπαρξή μου καταλαμβάνει μια νευρικότητα που δε γνωρίζω. Δε γνωρίζω να με διοχετεύσω στην αγάπη. Πέφτει βίαια η μουσική. Πρέπει να ακολουθήσω. Δεν ξέρω να ακολουθήσω. Η τρέλα μου φτιάχνει μια πηχτή κρούστα μυαλού που μου τυλίγει το κεφάλι. Με πνίγει. Πνίγομαι. Τα κλαδιά μου λυγούν. Τα φύλλα μου πέφτουν. Γέρνω. Γερνώ. Χτυπημένος από αμέτρητους χειμώνες.

Ξετυλίγω απ’ το κουρασμένο κεφάλι μου κάθε μόριο σαπισμένης λογικής. Θέλω να σε σκοτώσω. Σέρνομαι. Σέρνω αιώνες μοναξιάς. Θέλω να με σκοτώσω. Σέρνομαι. Θέλω να με σκοτώσω! Αναπαλαίωση τραυμάτων δεν υπήρξε ποτέ. Η αποκατάσταση τ’ ουρανού παραδόθηκε σε μελανά σχήματα. Η μουσική τρέχει. Θέλω να με σκοτώσω. Θέλω να σε σκοτώσω.

Σέρνομαι. Χωρίς τον ήχο των βημάτων μου. Κραυγάζω τη νευρικότητα που με τυλίξατε με αυτή. Βράζω εντός μου. Αφήνομαι. Στον πόνο. Στην αγάπη. Στη συμπύκνωση. Στην πτώση. Πεθαίνω. Αποδιώχνω τη χρόνια παράνοια της λογικής. Τη χρόνια παράνοια του θανάτου. Σέρνομαι. Σέρνομαι. Πετώ. Σέρνομαι. Χωρίς τον ήχο των βημάτων μου. Μόνο με το βρασμό της ύπαρξής μου. Είμαι η νευρικότητα που με τυλίξατε μ’ αυτή. Ξετυλίγω την τρέλα. Οδεύω προς την συρρίκνωση. Οδεύω προς την αγάπη, τον πόνο. Είμαι ο πόνος. Είμαι η νευρικότητα που με τυλίξατε με αυτή. Θέλω να πεθάνω. Είμαι η νευρικότητα που με τυλίξατε με αυτή. Ξεφλουδίζω την τρέλα από πάνω μου. Ξεσχίζω τη λογική. Οδεύω προς τη συρρίκνωση, την αγάπη. Είμαι ο πόνος. Θέλω να σε σκοτώσω. Θέλω να σκοτώσω τον θάνατο που μας έχει επιβληθεί. Είμαι ο πόνος. Η τρέλα. Οδεύω προς τη συρρίκνωση. Σ’ ένα τίποτα απόλυτο. Ένα τίποτα που μ’ εμπεριέχει.

Οδεύω…

Ολόκληρη η performance εδώ

Poison

 
Σκηνοθεσία: Todd Haynes
Παραγωγής: Usa / 1991
Διάρκεια: 85'

Παγιδεύτηκα σε μια κατάσταση όπου η στιγμή έτρεχε πιο γρήγορα από εμένα. Οι ανιχνευτικοί μου καρποί είναι σκληροί. Ζωντανοί. Χωρίς αναβολή. Το μόνο που βρήκα ήταν ένα ανοικτό παράθυρο. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Η πιο σύντομη οδός για τον Παράδεισο. Για τον Παράδεισο των ζωντανών. Αμφιβάλλω αν υπάρχει κι άλλος.

Μολύνθηκα. Ήπια το δηλητήριο. Άφησα τον σκοτεινό ποταμό να μου γεμίσει το σώμα. Ήταν μολυσμένοι όλοι. Η δική τους η μόλυνση ήταν κουφή. Ήταν φοβισμένοι. Κούφιοι. Δε μπορώ να καταλάβω πως θα μπορούσα να διαφθείρω την τοξικότητά τους. Εδώ που τα λέμε, η δική μου μόλυνση, είναι δική μου. Αυτοσχέδια. Δεν έχει αποτυπωθεί στο γεννητικό κώδικα καμίας κοινωνίας. Η δική τους είχε εξουσία και ήταν επιδημία. Όμως αυτοί, οι μολυσμένοι, ήταν φοβισμένοι. Μα η δική μου η μόλυνση είναι τίμια. Σε διαβάλλει. Μπαμ και κάτω! Δεν προσποιείται η μόλυνσή μου.

Δεν ξέρεις να το γράφεις. Δεν ξέρεις να το προφέρεις. Δε μπορείς να το φανταστείς. Δε μπορείς να ζήσεις μέσα σε αυτό. Με αυτό. Κι όμως εγώ θα κατηγορηθώ για αυτό που φοβάσαι. Για αυτό που προσεύχονται οι φόβοι σου. Για τους φράχτες-λυγμούς σου που με σκεπάζουν αυτή την κρύα μέρα. Κινούμαι λοιπόν στη σκιά σου. Πρέπει να είμαι προσεκτικός. Την πείνα μου δεν την φρενάρω. Αρκεί να μην αφήνω ψίχουλα. Έστω. Αθόρυβα δείπνα. Ούτως ή άλλως θα κατηγορηθώ. Για το αποτρόπαιο. Για αυτό που δε σου επιτρέπεις. Θα κατηγορηθώ. Από εσένα. Ησυχία.